ตอนที่ 15 Part 2
"อะไรนะไอ้วัสมันเข้ามาช่วยอีกแล้วงั้นหรอ แล้วมันรู้ได้ยังไง"
"มันรู้ได้ยังไงผมก็ไม่ทราบครับ ตอนที่พวกผมขับรถนายมหศักดิ์กับคุณหญิงมาจุดที่เราจะยิงทิ้งแล้วฝังอัมพลางนั้น อยู่ๆ ไอ้วัสมันก็โผล่มาจากไหนไม่รู้มันยิงคนของเราตายไปสอง แต่ว่าคนของเราก็ยิงโดนมันไปหลายนัดเหมือนกันครับ ตอนนั้นพวกผมกำลังจะเข้าไปยิงซ้ำแต่ว่ามีสายตรวจผ่านมาพอดี พวกผมก็เลยต้องรีบเผ่นกันก่อน แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะรอด เพราะพวกผมยิงถูกมันไปหลายนัด"
"แล้วมันเห็นหน้าพวกแกหรือเปล่า"
"ไม่เห็นครับ พวกผมใส่ไอ้โม่งครับนาย แต่ไอ้วัสมันเห็นหน้าคนของเราคนหนึ่งตอนที่ต่อสู้กันมันโดนไอ้วัสดึงไอ้โหม่งออก"
"ตามไปเก็บไอ้มือปืนนั่นซะ ถ้าไอ้วัสมันไม่ตาย มันต้องตามล่าไอ้นั่นแน่ เก็บมันซะ ก่อนที่ตำรวจจะจับตัวมันได้แล้วสาวตัวมาถึงเรา"
"ครับนาย"
"พี่วัสเป็นยังไงบ้างครับ"
"พี่วัสเป็นยังไงบ้างมน"
"ยังอยู่ในห้องผ่าตัดอยู่เลย หมอกำลังผ่าเอาลูกกระสุนออกอยู่ค่ะ"
"แล้วคุณอากับคุณอาหญิงล่ะ เป็นยังไงบ้าง"
"คุณพ่อกับคุณแม่ปลอดภัยค่ะ ตอนนี้ไปให้การกับตำรวจที่โรงพักค่ะ แต่...แต่นายวัสเขา..."
"มนใจเย็นๆนะ พี่วัสต้องไม่เป็นอะไรนะ"
"มันเกิดขึ้นได้ยังไงค่ะเนี่ย แล้วพี่วัสโดนยิงได้ยังไง แล้วใครยิงพี่วัสคะ แล้วคุณลุงคุณป้าท่านทราบเรื่องนี้แล้วหรือยังคะ"
"ตอนนี้คุณลุงคุณป้าอยู่ที่อังกฤษค่ะ ยังไม่ทราบเรื่อง คุณพ่อบอกว่าอย่าเพิ่งบอกคุณลุงคุณป้า เดี๋ยวท่านจะตกใจ ส่วนเรื่องคนร้าย คุณพ่อบอกว่าคนร้ายเป็นคนที่จับตัวคุณพ่อกับคุณแม่ตอนที่กำลังจะขับรถออกจากบริษัท ก็มีชายสวมไอ้โหม่งเอาปืนมาจี้หลังคุณพ่อกับคุณแม่ จากนั้นก็ปิดตาท่านทั้งสองไว้ แล้วก็ขับรถพาคุณพ่อคุณแม่ไป พวกมันบอกว่ามันจะฆ่าคุณพ่อกับคุณแม่ แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ นายวัสก็ไปช่วยไว้ได้ซะก่อน"
"แล้วพี่วัสตามไปช่วยคุณอาได้ยังไงคะ"
"เรื่องนี้มนก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ คงต้องรอให้นายวัสฟื้นขึ้นมาก่อน คงจะได้ทราบว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่"
ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งรอผลการผ่าตัดอย่างใจจดใจจ่อนั้นคุณหมอก็ออกเดินออกมาจากห้องไอซียู
"คุณหมอค่ะ คุณวัสเป็นยังไงบ้างค่ะ" ณมนเอ่ยถามอย่างร้อนใจ
"หมอได้ผ่าตัดเอากระสุนออกหมดแล้ว โชคดีที่ลูกกระสุนไม่โดนจุดสำคัญ ตอนนี้คุณวัสพ้นขีดอันตรายแล้วครับ"
"เฮ่อ...ค่อยยังชั่วหน่อย โล่งอกไปทีนะ"
"แต่เนื่องจากคุณวัสโดนยิงถูกบริเวณลำตัวหลายแห่ง ทำให้ร่างกายเสียเลือดมาก การตอบสนองของหัวใจช้าผิดปกติ"
"ห่ะ...ว่าไงนะคะ"
"ก่อนจะมาถึงโรงพยาบาลคุณวัสเสียเลือดไปมาก และจำเป็นต้องรับการถ่ายเลือดโดยเร็วที่สุด ไม่ทราบว่ามีญาติคุณวัสคนไหนมีกรุ๊ปเลือดโอบ้างไหมครับ"
"เป็นไปได้ยังไงค่ะ คุณหมอตรวจผิดหรือเปล่าค่ะ พี่วัสจะกรุ๊ปโอได้ยังไง ในเมื่อคุณลุงคุณป้ากรุ๊ป AB คุณหมอแน่ใจนะคะ ตรวจผิดแน่ๆเลยค่ะ"
"หมอตรวจอย่างละเอียดแล้วครับ คุณวัสมีเลือดกรุ๊ปโอจริงๆครับ"
"ห่ะ...ไม่จริง เป็นไปไม่ได้"
"คุณหมอค่ะ มนเลือดกรุ๊ปโอค่ะ หมอถ่ายเลือดมนไปให้นายวัสได้เลยนะคะ"
"ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณณมนที่ห้องตรวจเลือดเลยครับ"
"มน... นี่มนรักพี่วัสมากขนาดนี้เลยหรือ ไหนมนบอกว่ามนรักพี่ มนเกลียดพี่วัสยังไงล่ะ ทำไมต้องทำเพื่อเขาขนาดนี้ด้วย หรือที่ผ่านมาทั้งหมด มนต้องการทำเพื่อประชดเขา แต่มนไม่ได้รักพี่เลย"
"หรือพี่จะต้องเสียมนให้กับเขาไปอีก"
"พี่ภูคะ นี่มนมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ"
"มนเป็นลมไปนะจ๊ะ เพราะมนไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อวาน ไหนจะต้องมาถ่ายเลือดให้พี่วัสอีก ทำให้มนร่างกายอ่อนแอ ก็เลยเป็นลมไป"
"แล้ว...เขาเป็นไงบ้างคะ ออกจากห้องไอซียูหรือยัง"
"พี่วัสพ้นขีดอันตรายแล้วจ๊ะ พี่วัสปลอดภัยแล้ว ตอนนี้ออกจากห้องไอซียูแล้ว แต่ว่ายังไม่รู้สึกตัว"
"มนขอไปดูเขาหน่อยได้ไหมคะ มนคิดว่ามนไม่เป็นอะไรแล้ว มนอยากไปดูว่าเขาเป็นยังไงบ้าง"
"มนจ๊ะ พี่ว่ามนควรจะพักผ่อนให้แข็งแรงก่อนนะ"
"มนหายแล้วจริงๆ นะคะ ให้มนไปเถอะนะคะ มนไม่เป็นไรแล้วจริงๆ"
"งั้นนั่งรถเข็นไปก่อนนะ แล้วค่อยไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"
"ไปตามคุณหมอเร็วๆ คนไข้ห้อง701 อาการทรุด ชีพจรเต้นอ่อนลงมากเลย"
"นายเป็นอะไรอ่ะ นายอย่าเป็นอะไรนะ ตื่นขึ้นมาซิ! ตื่นขึ้นมา!
"หมอขอตรวจอาการคนไข้ก่อนนะครับ อาจจะตอ้งย้ายคนไข้ไปห้องไอซียูอีกครั้ง ขอให้ญาติๆ รออยู่ข้างนอกก่อนนะครับ หมอจะช่วยชีวิตคนไข้อย่างสุดความสามารถ"
"พี่วัสต้องไม่เป็นอะไรนะมน ยังไงคุณหมอต้องช่วยชีวิตพี่วัสอย่างเต็มที่แน่นอน ใจเย็นๆ นะ"
"ที่เขาเป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะว่าเขาเข้ามาช่วยคุณพ่อคุณแม่ไว้แท้ๆเลย มนสงสารเขาเหลือเกิน"
"อย่าคิดมาก เชื่อพี่นะครับ พี่วัสต้องไม่เป็นอะไร มนกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอนะ เพราะอยู่ไปเราก็ช่วยอะไรไม่ได้ เดี๋ยวพี่จะไปส่งนะ"
"ค่ะ..."
"นายอย่าเป็นอะไรนะ นายจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ" ณมนพูดกับตัวเองในใจด้วยความรู้สึกที่เศร้าหมอง
"มนจ๊ะ"
"พี่ภู"
"พี่มารับมนไปโรงพยาบาล"
"เอ๊ะนั้นคุณหมอที่ผ่าตัดพี่วัสนี่คะ"
"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว ครับ ชีพจรก็กลับมาเต้นเป็นปกติดีแล้ว ญาติจะเข้าไปดูคนไข้ก็ได้นะครับ แต่กรุณาอย่ารบกวนคนไข้ เดี๋ยวหมอจะให้พยาบาลย้ายกลับไปพักรักษาตัวที่ห้องเดิมนะครับ"
"พรุ่งนี้เช้าคนไข้ก็คงจะรู้สึกตัวแล้ว หมอขอตัวก่อนนะครับ"
"นายอย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไรไปนะ" ณมนได้แต่กล่าวกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาในใจด้วยความทุกข์ใจ ถึงแม้ว่าเธอจะมีมีเรื่องทะเลาะกับชายหนุ่มไม่เว้นแต่ละวัน ไม่เคยพูดจากับเขาดีๆเลยสักครั้ง เจอหน้ากันก็คอยแต่จะพูดจาประชดประชันกันตลอด แต่พอเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นทำให้ณมนได้รู้ว่าชายหนุ่มมีความหมายกับเธอมากเพียงใด
"มนจ๊ะ..."
"พี่ภูคะ"
"พี่ภูคะ หมอว่ายังไงบ้างคะ เขาเป็นยังไงบ้าง รู้สึกตัวหรือยัง แล้วออกจากห้องไอซียูหรือยังคะ"
"พี่จะเดินมาบอกมนว่าพี่วัสปลอดภัยแล้ว ตอนนี้พี่วัสออกจากห้องไอซียูแล้ว และกำลังนอนพักฟื้นอยู่ที่ห้อง พี่ก็เลยเดินมาตามมนไงจ๊ะ"
"จริงหรือคะพี่ภู"
"จริงซิจ๊ะ"
"งั้นมนขอตัวไปดูเขาก่อนนะคะ"
"ตายแล้วคุณพี่ ทำไมพ่อวัสยังไม่ฟื้นอีกล่ะคะ ไหนคุณหมอบอกว่าวันนี้ตาวัสจะรู้สึกตัวไงคะ"
"นี่มันยังไงกันแน่คะ ทำไมถึงนอนนิ่ง ไม่รู้สึกตัวอะไรเลยล่ะคะ"
"ทำไม... ทำไมนายไม่ฟื้น"
"ทำไม"
"เพราะอะไรกัน ทำไมนายถึงไม่รู้สึกตัวสักที..."
******************************
ติดตามอ่าน "อุบัติรัก สลัดลาย" (นิยายมโน) ได้ในตอนหน้า
Ost. อุบัติรัก สลัดลาย (นิยายมโน)
"อุบัติรัก สลัดลาย" (นิยายมโน) ตอนที่ 15 Part 2 นำแสดงโดย พี่ตุ้ย - ขวัญ
"อะไรนะไอ้วัสมันเข้ามาช่วยอีกแล้วงั้นหรอ แล้วมันรู้ได้ยังไง"
"มันรู้ได้ยังไงผมก็ไม่ทราบครับ ตอนที่พวกผมขับรถนายมหศักดิ์กับคุณหญิงมาจุดที่เราจะยิงทิ้งแล้วฝังอัมพลางนั้น อยู่ๆ ไอ้วัสมันก็โผล่มาจากไหนไม่รู้มันยิงคนของเราตายไปสอง แต่ว่าคนของเราก็ยิงโดนมันไปหลายนัดเหมือนกันครับ ตอนนั้นพวกผมกำลังจะเข้าไปยิงซ้ำแต่ว่ามีสายตรวจผ่านมาพอดี พวกผมก็เลยต้องรีบเผ่นกันก่อน แต่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะรอด เพราะพวกผมยิงถูกมันไปหลายนัด"
"แล้วมันเห็นหน้าพวกแกหรือเปล่า"
"ไม่เห็นครับ พวกผมใส่ไอ้โม่งครับนาย แต่ไอ้วัสมันเห็นหน้าคนของเราคนหนึ่งตอนที่ต่อสู้กันมันโดนไอ้วัสดึงไอ้โหม่งออก"
"ตามไปเก็บไอ้มือปืนนั่นซะ ถ้าไอ้วัสมันไม่ตาย มันต้องตามล่าไอ้นั่นแน่ เก็บมันซะ ก่อนที่ตำรวจจะจับตัวมันได้แล้วสาวตัวมาถึงเรา"
"ครับนาย"
"พี่วัสเป็นยังไงบ้างครับ"
"พี่วัสเป็นยังไงบ้างมน"
"ยังอยู่ในห้องผ่าตัดอยู่เลย หมอกำลังผ่าเอาลูกกระสุนออกอยู่ค่ะ"
"แล้วคุณอากับคุณอาหญิงล่ะ เป็นยังไงบ้าง"
"คุณพ่อกับคุณแม่ปลอดภัยค่ะ ตอนนี้ไปให้การกับตำรวจที่โรงพักค่ะ แต่...แต่นายวัสเขา..."
"มนใจเย็นๆนะ พี่วัสต้องไม่เป็นอะไรนะ"
"มันเกิดขึ้นได้ยังไงค่ะเนี่ย แล้วพี่วัสโดนยิงได้ยังไง แล้วใครยิงพี่วัสคะ แล้วคุณลุงคุณป้าท่านทราบเรื่องนี้แล้วหรือยังคะ"
"ตอนนี้คุณลุงคุณป้าอยู่ที่อังกฤษค่ะ ยังไม่ทราบเรื่อง คุณพ่อบอกว่าอย่าเพิ่งบอกคุณลุงคุณป้า เดี๋ยวท่านจะตกใจ ส่วนเรื่องคนร้าย คุณพ่อบอกว่าคนร้ายเป็นคนที่จับตัวคุณพ่อกับคุณแม่ตอนที่กำลังจะขับรถออกจากบริษัท ก็มีชายสวมไอ้โหม่งเอาปืนมาจี้หลังคุณพ่อกับคุณแม่ จากนั้นก็ปิดตาท่านทั้งสองไว้ แล้วก็ขับรถพาคุณพ่อคุณแม่ไป พวกมันบอกว่ามันจะฆ่าคุณพ่อกับคุณแม่ แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ นายวัสก็ไปช่วยไว้ได้ซะก่อน"
"แล้วพี่วัสตามไปช่วยคุณอาได้ยังไงคะ"
"เรื่องนี้มนก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ คงต้องรอให้นายวัสฟื้นขึ้นมาก่อน คงจะได้ทราบว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงกันแน่"
ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งรอผลการผ่าตัดอย่างใจจดใจจ่อนั้นคุณหมอก็ออกเดินออกมาจากห้องไอซียู
"คุณหมอค่ะ คุณวัสเป็นยังไงบ้างค่ะ" ณมนเอ่ยถามอย่างร้อนใจ
"หมอได้ผ่าตัดเอากระสุนออกหมดแล้ว โชคดีที่ลูกกระสุนไม่โดนจุดสำคัญ ตอนนี้คุณวัสพ้นขีดอันตรายแล้วครับ"
"เฮ่อ...ค่อยยังชั่วหน่อย โล่งอกไปทีนะ"
"แต่เนื่องจากคุณวัสโดนยิงถูกบริเวณลำตัวหลายแห่ง ทำให้ร่างกายเสียเลือดมาก การตอบสนองของหัวใจช้าผิดปกติ"
"ห่ะ...ว่าไงนะคะ"
"ก่อนจะมาถึงโรงพยาบาลคุณวัสเสียเลือดไปมาก และจำเป็นต้องรับการถ่ายเลือดโดยเร็วที่สุด ไม่ทราบว่ามีญาติคุณวัสคนไหนมีกรุ๊ปเลือดโอบ้างไหมครับ"
"เป็นไปได้ยังไงค่ะ คุณหมอตรวจผิดหรือเปล่าค่ะ พี่วัสจะกรุ๊ปโอได้ยังไง ในเมื่อคุณลุงคุณป้ากรุ๊ป AB คุณหมอแน่ใจนะคะ ตรวจผิดแน่ๆเลยค่ะ"
"หมอตรวจอย่างละเอียดแล้วครับ คุณวัสมีเลือดกรุ๊ปโอจริงๆครับ"
"ห่ะ...ไม่จริง เป็นไปไม่ได้"
"คุณหมอค่ะ มนเลือดกรุ๊ปโอค่ะ หมอถ่ายเลือดมนไปให้นายวัสได้เลยนะคะ"
"ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณณมนที่ห้องตรวจเลือดเลยครับ"
"มน... นี่มนรักพี่วัสมากขนาดนี้เลยหรือ ไหนมนบอกว่ามนรักพี่ มนเกลียดพี่วัสยังไงล่ะ ทำไมต้องทำเพื่อเขาขนาดนี้ด้วย หรือที่ผ่านมาทั้งหมด มนต้องการทำเพื่อประชดเขา แต่มนไม่ได้รักพี่เลย"
"หรือพี่จะต้องเสียมนให้กับเขาไปอีก"
"พี่ภูคะ นี่มนมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ"
"มนเป็นลมไปนะจ๊ะ เพราะมนไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อวาน ไหนจะต้องมาถ่ายเลือดให้พี่วัสอีก ทำให้มนร่างกายอ่อนแอ ก็เลยเป็นลมไป"
"แล้ว...เขาเป็นไงบ้างคะ ออกจากห้องไอซียูหรือยัง"
"พี่วัสพ้นขีดอันตรายแล้วจ๊ะ พี่วัสปลอดภัยแล้ว ตอนนี้ออกจากห้องไอซียูแล้ว แต่ว่ายังไม่รู้สึกตัว"
"มนขอไปดูเขาหน่อยได้ไหมคะ มนคิดว่ามนไม่เป็นอะไรแล้ว มนอยากไปดูว่าเขาเป็นยังไงบ้าง"
"มนจ๊ะ พี่ว่ามนควรจะพักผ่อนให้แข็งแรงก่อนนะ"
"มนหายแล้วจริงๆ นะคะ ให้มนไปเถอะนะคะ มนไม่เป็นไรแล้วจริงๆ"
"งั้นนั่งรถเข็นไปก่อนนะ แล้วค่อยไปเปลี่ยนเสื้อผ้า"
"ไปตามคุณหมอเร็วๆ คนไข้ห้อง701 อาการทรุด ชีพจรเต้นอ่อนลงมากเลย"
"นายเป็นอะไรอ่ะ นายอย่าเป็นอะไรนะ ตื่นขึ้นมาซิ! ตื่นขึ้นมา!
"หมอขอตรวจอาการคนไข้ก่อนนะครับ อาจจะตอ้งย้ายคนไข้ไปห้องไอซียูอีกครั้ง ขอให้ญาติๆ รออยู่ข้างนอกก่อนนะครับ หมอจะช่วยชีวิตคนไข้อย่างสุดความสามารถ"
"พี่วัสต้องไม่เป็นอะไรนะมน ยังไงคุณหมอต้องช่วยชีวิตพี่วัสอย่างเต็มที่แน่นอน ใจเย็นๆ นะ"
"ที่เขาเป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะว่าเขาเข้ามาช่วยคุณพ่อคุณแม่ไว้แท้ๆเลย มนสงสารเขาเหลือเกิน"
"อย่าคิดมาก เชื่อพี่นะครับ พี่วัสต้องไม่เป็นอะไร มนกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอนะ เพราะอยู่ไปเราก็ช่วยอะไรไม่ได้ เดี๋ยวพี่จะไปส่งนะ"
"ค่ะ..."
"นายอย่าเป็นอะไรนะ นายจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ" ณมนพูดกับตัวเองในใจด้วยความรู้สึกที่เศร้าหมอง
"มนจ๊ะ"
"พี่ภู"
"พี่มารับมนไปโรงพยาบาล"
"เอ๊ะนั้นคุณหมอที่ผ่าตัดพี่วัสนี่คะ"
"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว ครับ ชีพจรก็กลับมาเต้นเป็นปกติดีแล้ว ญาติจะเข้าไปดูคนไข้ก็ได้นะครับ แต่กรุณาอย่ารบกวนคนไข้ เดี๋ยวหมอจะให้พยาบาลย้ายกลับไปพักรักษาตัวที่ห้องเดิมนะครับ"
"พรุ่งนี้เช้าคนไข้ก็คงจะรู้สึกตัวแล้ว หมอขอตัวก่อนนะครับ"
"นายอย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไรไปนะ" ณมนได้แต่กล่าวกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาในใจด้วยความทุกข์ใจ ถึงแม้ว่าเธอจะมีมีเรื่องทะเลาะกับชายหนุ่มไม่เว้นแต่ละวัน ไม่เคยพูดจากับเขาดีๆเลยสักครั้ง เจอหน้ากันก็คอยแต่จะพูดจาประชดประชันกันตลอด แต่พอเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นทำให้ณมนได้รู้ว่าชายหนุ่มมีความหมายกับเธอมากเพียงใด
"มนจ๊ะ..."
"พี่ภูคะ"
"พี่ภูคะ หมอว่ายังไงบ้างคะ เขาเป็นยังไงบ้าง รู้สึกตัวหรือยัง แล้วออกจากห้องไอซียูหรือยังคะ"
"พี่จะเดินมาบอกมนว่าพี่วัสปลอดภัยแล้ว ตอนนี้พี่วัสออกจากห้องไอซียูแล้ว และกำลังนอนพักฟื้นอยู่ที่ห้อง พี่ก็เลยเดินมาตามมนไงจ๊ะ"
"จริงหรือคะพี่ภู"
"จริงซิจ๊ะ"
"งั้นมนขอตัวไปดูเขาก่อนนะคะ"
"ตายแล้วคุณพี่ ทำไมพ่อวัสยังไม่ฟื้นอีกล่ะคะ ไหนคุณหมอบอกว่าวันนี้ตาวัสจะรู้สึกตัวไงคะ"
"นี่มันยังไงกันแน่คะ ทำไมถึงนอนนิ่ง ไม่รู้สึกตัวอะไรเลยล่ะคะ"
"ทำไม... ทำไมนายไม่ฟื้น"
"ทำไม"
"เพราะอะไรกัน ทำไมนายถึงไม่รู้สึกตัวสักที..."
******************************
ติดตามอ่าน "อุบัติรัก สลัดลาย" (นิยายมโน) ได้ในตอนหน้า
Ost. อุบัติรัก สลัดลาย (นิยายมโน)