สวัสดีคับผมทอส อายุ 19 ผมอยากได้คำตอบจากเพื่อนๆ พี่ๆ ผมควรจะทำยังไงดีเมื่อตอนผมท้อแท้ โดดเดี่ยว หรือสิ้นหวัง จนปัญญา ผมเป็นลูกคนเล็กของเมียคนที่สอง (ผมขอไม่เล่ารายระเอียดครอบครัวคับ) ผมขอเล่าแค่เรื่องของปัญหาของผมในชีวิตของผมเท่านั้นนะคับ บ้านของผมทำตู้เย็น ซ่อมตู้เย็น ขายตู้เย็น แถวๆ จังหวัดเพชรบุรี ผมเรียนมาและออกเรียนตอน ม.3 เพื่อจะออกมาช่วย พ่อแม่ทำงาน หลังจากที่ผมออกเรียนมาผมรู้สึกตัวว่าผมโดดเดี่ยวมาก มันเป็นปัญหาของเด็กออกเรียนอยู่แล้วมั้งคับ ตั้งแต่ผมออกเรียนมาก็ ไม่มีเพื่อนพี่น้องในโรงเรียนมาหาหรือทักทายหรือแชทหรืออะไรเลยคับเหมือนผมไม่มีตัวตนอยู่ในโลกนี้ ผมไม่รู้จะทำอย่างไรผมเลยไปหาเพื่อนใหม่ และพอผมไปหาเพื่อนใหม่ก็คุยกันไปได้สักพักแล้วก็ถามเรื่องการเรียนพอผมบอกว่าผมไม่ได้เรียนก็ไม่มีการตอบกลับหรือคุยกันต่อหรืออะไรทั้งสิ้น เหมือนผมเป็นปัญหาของโลกกกก ผมรับไม่ได้อย่างยิ่งมันเหมือนผมอยู่ในโลกคนเดียว ว่างเปล่า ไร้ผู้คน เรื่องนี้ผมรับไม่ได้แต่ผมก็ต้องฝืนมันไปผมต้องพยายามเดินต่อไปให้ได้ และมาถึงเรื่องของครอบครัวของผมผมปั่นจักรยานไม่เป็นอาจจะเป็นเพราะพ่อแม่ผมเป็นห่วงมาก ผมเลยจำต้องไปหัดปั่นเองจากสวนสุขภาพ หรือที่ออกกำลังกายคับ ผมล้มผมกลิ้งผมชนเสาผมตีลังกาและในที่สุดผมก็เป็น ผมก็ผ่านจักรยานมาได้ตอนอายุ 17 และอีกเดือนต่อมาผมก็หัดมอเตอร์ไซค์ ผมขอยอมรับว่า ผมเปิดบ้านตอนกลางคืน แล้วจุงมอเตอร์ไซค์ของบ้านไปให้ไกลมากๆจนไม่ได้ยินเสียงสตาร์ท แล้วผมก็ลองหัดดูตอนเวลาประมาณ เที่ยงคืน ผมหัดในทุ่งหญ้า (สนามบอล) ผมขี่ไม่เป็น ผมลากเกียร์4 ขี่ไปวนไปวนมา จนผมเริ่มสังเกตุได้ว่าตัวเลขมันต้องเรียงกัน 1 2 3 4 (เกียร์) ผมก็เลยเริ่มหัดมัน ......ตัดตอน ผมขี่มอเตอร์ไซค์ได้ ช่วยซื้อของ ในบ้าน และ อาหารในบ้าน ผมขี่ไปล้ม กระจกข้างซ้ายหักไป1ข้าง ขาตั้งเบี้ยว ไฟท้ายแตก (ผมไม่เคยคิดจะยกหน้าหรือพวกแว๊น อะไรพวกนั้นเลย) พ่อแม่ผม กักบริเวณ และ ห้ามผมทุกอย่าง อาจจะเป็นเพราะห่วงก็ได้ และ จนมาถึงวันนี้ อายุ 19 เมื่อต้นปีเดือนที่แล้ว ผมอยากจะหัดขับรถยนต์ จะได้ช่วยส่งของ และ ซ่อมตู้เย็น เนื่องจากลูกจ้างที่ใช้รถ มันใช้รถไปซ่อมตู้แบบทิ้งๆ ขว้างๆ รถDmax all new 2.5 turbo ผมก็ไม่ค่อยรู้ก็แค่เป็นเด็กนั่งหน้ารถประจำ มันเบิ้ลเครื่อง มันเบรินล้อ มันขับไม่สุภาพ ซึ่งผมรู้ได้เพราะผมเคย ได้นั่งรถของพ่อเพื่อนแล้วเขาสอนๆ ..... ตัดตอน ผมยังไม่ได้หัดรถยนต์ เนื่องจากพ่อแม่ไม่ให้ขับ อาจจะเป็นเพราะผมอายุน้อย และห่วงผม ผมอยากจะช่วย ผมแค่อยากจะช่วย ตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่อแม่พี่ ไม่มีใครเคยสนใจอะไรผมเลย เหมือนผมไม่ใช่คนในครอบครัว และพี่ผมเป็นคนที่เหมือนหวงมรดก ประมาณนั้นทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ใช่คนที่จะอยากได้มรดก อะไรมากมายวุ่นวาย พยายามไล่ผม และเกลียดผม และไม่คุยกับผม ส่วนพ่อแม่ก็จะมีคุยบ้างในตอนที่ มันจำเป็นต้องคุยเช่น ทำบัตรประชาชน หรือทำเรื่องลาออกเรียน ผมคิดว่าผมโดดเดี่ยว และ เหมือนคนเดียวในโลกมากๆ ที่จริงมันยังมีปัญหาที่มันมากมายวุ่นวาย ในหัวผมมาก แต่ผมคิดว่า มันไม่สมควรเล่าเพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัว ผมยอมรับว่า ผมร้องไห้ ทุกๆครั้งที่ผม หมดแรงใจ สิ้นหวัง และ ตอนขาดสติ ผมอยากจะถามถึงคนที่เคยผ่านช่วงเวลานี้มา หรือ คนที่ไม่เคยผ่านแต่กำลังเป็นอยู่ ว่ามีความเห็นยังไงบ้าง หรือควรทำอย่างไรดี ผมสิ้นหวังจริงๆ ผมโดดเดี่ยวจริงๆคับ ทุกวันนี้ มีแต่จักรยานฟิกเกียร์ที่ช่วยผมได้ คือ ผมจะปั่นมันทุกๆ ครั้งที่คิดอะไรไม่ออก อยากทำร้ายตัวเอง คิดอะไรแผงๆ เช่นโชคชะตาแกล้ง ผมก็จะไปปั่นมัน ใส่แว่นและร้องไห้ออกมา ให้เหมือนเหงื่อ ใครผ่านช่วงเวลานี้มาแล้ว ช่วยผมทีคับ ช่วยผมหลุดไปจากช่วงเวลานี้ทีคับ
https://www.facebook.com/Tueskater นี่คับ หน้าตาของผม ขอบคุณคับ เนื่อเรื่องอาจจะดูแปลกๆ แต่มันมาจากเรื่องจริงๆ และเป็นเรื่องที่เกิดปัจจุบันในชีวิตของผมด้วยคับ
ผมควรทำอย่างไร เมื่อผมท้อแท้ และโดดเดี่ยว หรือ สิ้นหวัง จนปัญญา