เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ขากลับบ้านตอนเย็น ใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้ว ทีเดียวเชียว.ลงทางด่วนที่เกษตร นวมินทร์ถึงแยกสุคนธสวัสดิ์ เลี้ยวขวา เพื่อจะลัดเข้าซอยหมู่บ้านเฟรนชิพ เพื่อที่จะเลี้ยวขวา เข้าซอยมัยลาภ
ตอนนั้นเริ่มมืดแล้ว ประมาณหกโมงกว่าๆ แถวนั้นขับได้ไม่เร็วนัก เพราะรถจอด 2ข้างทาง และคนพลุกพล่าน แน่นอนมีน้องหมาด้วย. สายตาก็พลันเหลือบไปเห็น น้องหมาตัวนึง เดินอยู่ข้างทาง ด้านซ้าย สวนทางกับนถ แต่ที่ขาบวมบากๆ พยายามเขม้นมอง ก็เห็นว่า ท่อนขาด้านล่างดหมือนพันผ้าไว้ แต่ดำขมักขมัวมากๆ. ท่าทางเดินก็ผิดปกติ
แต่ไม่ได้จอดรถลงดู ก็ขับรถเลยไปจนถึงบ้าน
เรื่องนี้รบกวนจิตใจมากๆ คืนนั้นตั้งใจว่าพรุ่งนี้ วันเสาร์ จะลองขับรถไปดูอีกที จนมาเช้าวันเสาร์ ก็ลืมเรื่องนี้ไป อีก เนื่องจากมีคนมาเก็บงานที่บ้าน ซ่อมแซมบ้านอยู่ จนเย็น นึกขึ้นมาได้อีกรอบ ก็เลยเล่าให้คนที่บ้านฟัง และชวนกันว่าเย็นนี้จะลองไปตามหาเขาดูอีกที พอหกโมงครึ้งดูแลให้แม่ และหมา แมวที่บ้านเข้านอนเรียบร้อยแล้ว ก็เลยชวนกันไป
ขณะสตาร์ทรถก่อนออกจากบ้าน ก็ยกมือไหว้สาธุ ขอให้ได้เจอเขา และเขายอมให้จับตัว. ขับไปถึงหมู่บ้านเฟรนชิพ ตอนนั้นมืดมากแล้ว พอถึงที่เล็งไว้ใกล้ ร้านสะดวกซื้อ หาที่จอด และลงเดินถามคนแถวนั้น ว่าเห็นหมาขาบวมไหม อยากจะะพาเขาไปรักษา. เขาบอกว่าลองข้ามถนนไปฝั่งโน้น ที่เขานั่งกินเหล้ากันอยู่ ลองไปถามตรงนั้นดู. นึกในใจว่า จะไหวมั้ยเนี่ย มืดแล้ว และตรงนั้นมีผู้ชายนั่งคุยกันอยู่ข้างถนน และเราเป็นผู้หญิง 2 คน
แต่ไหนก็ไหนๆแล้ว ตัดสินใจเดินข้ามถนนไป คุยกับเขา ถามเขาว่าเห็นหมาขาบวมหรือเปล่า เขาบอกว่านี่ไง นอนอยู่ใต้รถเขาเนี่ย สอบถสมได้ความว่าน่าจะถูกรถชนมา และคนชนคงพาไปหาหมอและเอากลับมาไว้ที่เดิม
ถามเขาว่าจับได้ไหม เขาก็ไม่แน่ใจ พอดีเตรียมอาหารมาก็เลยให้เขากิน เขาก็กิน จนหมด ตัดสินใจไป้ลื่อนรถมาใกล้ๆ เดิรกลับมามองหาเชือกเพื่อเอามามัดปาก.
อุแม่เจ้า มีเชือกฟางสีแดง ขมวดปม ตกอยู่ข้างทาง เหมือนสวรรค์ช่วย คว้าขึ้นมา เดินกลับมาที่หมา เอาไงดี กลัวมันกัด นึกในใจกัดก็กัด เลยทำเป็นบ่วงยื่นไปที่ปากเขา เขาเบือนหนี ก็ลองเอาห่วงตามไป แล้วค่อยๆ สวมเข้าที่ปาก แล้วมัดเลย มีขัดขืนเล็กน้อย 5555
ขอพี่ผู้ชายคนนั้นช่วยอุ้มไปส่งที่รถ เขาก็เลยบอกว่าเขาจะไปด้วย เขาก็เลยนั่งข้างหลังไปกับหมา ไปถึงร้านหมอก็ทุ่มครึ่งพอดี
เล่ามาซะยาว ยังไม่มีรูปเลย
.....มึน....ที่ไม่ใช่ กวนมึนโฮ......ฟ้าประทานอีกแล้ว........
ตอนนั้นเริ่มมืดแล้ว ประมาณหกโมงกว่าๆ แถวนั้นขับได้ไม่เร็วนัก เพราะรถจอด 2ข้างทาง และคนพลุกพล่าน แน่นอนมีน้องหมาด้วย. สายตาก็พลันเหลือบไปเห็น น้องหมาตัวนึง เดินอยู่ข้างทาง ด้านซ้าย สวนทางกับนถ แต่ที่ขาบวมบากๆ พยายามเขม้นมอง ก็เห็นว่า ท่อนขาด้านล่างดหมือนพันผ้าไว้ แต่ดำขมักขมัวมากๆ. ท่าทางเดินก็ผิดปกติ
แต่ไม่ได้จอดรถลงดู ก็ขับรถเลยไปจนถึงบ้าน
เรื่องนี้รบกวนจิตใจมากๆ คืนนั้นตั้งใจว่าพรุ่งนี้ วันเสาร์ จะลองขับรถไปดูอีกที จนมาเช้าวันเสาร์ ก็ลืมเรื่องนี้ไป อีก เนื่องจากมีคนมาเก็บงานที่บ้าน ซ่อมแซมบ้านอยู่ จนเย็น นึกขึ้นมาได้อีกรอบ ก็เลยเล่าให้คนที่บ้านฟัง และชวนกันว่าเย็นนี้จะลองไปตามหาเขาดูอีกที พอหกโมงครึ้งดูแลให้แม่ และหมา แมวที่บ้านเข้านอนเรียบร้อยแล้ว ก็เลยชวนกันไป
ขณะสตาร์ทรถก่อนออกจากบ้าน ก็ยกมือไหว้สาธุ ขอให้ได้เจอเขา และเขายอมให้จับตัว. ขับไปถึงหมู่บ้านเฟรนชิพ ตอนนั้นมืดมากแล้ว พอถึงที่เล็งไว้ใกล้ ร้านสะดวกซื้อ หาที่จอด และลงเดินถามคนแถวนั้น ว่าเห็นหมาขาบวมไหม อยากจะะพาเขาไปรักษา. เขาบอกว่าลองข้ามถนนไปฝั่งโน้น ที่เขานั่งกินเหล้ากันอยู่ ลองไปถามตรงนั้นดู. นึกในใจว่า จะไหวมั้ยเนี่ย มืดแล้ว และตรงนั้นมีผู้ชายนั่งคุยกันอยู่ข้างถนน และเราเป็นผู้หญิง 2 คน
แต่ไหนก็ไหนๆแล้ว ตัดสินใจเดินข้ามถนนไป คุยกับเขา ถามเขาว่าเห็นหมาขาบวมหรือเปล่า เขาบอกว่านี่ไง นอนอยู่ใต้รถเขาเนี่ย สอบถสมได้ความว่าน่าจะถูกรถชนมา และคนชนคงพาไปหาหมอและเอากลับมาไว้ที่เดิม
ถามเขาว่าจับได้ไหม เขาก็ไม่แน่ใจ พอดีเตรียมอาหารมาก็เลยให้เขากิน เขาก็กิน จนหมด ตัดสินใจไป้ลื่อนรถมาใกล้ๆ เดิรกลับมามองหาเชือกเพื่อเอามามัดปาก.
อุแม่เจ้า มีเชือกฟางสีแดง ขมวดปม ตกอยู่ข้างทาง เหมือนสวรรค์ช่วย คว้าขึ้นมา เดินกลับมาที่หมา เอาไงดี กลัวมันกัด นึกในใจกัดก็กัด เลยทำเป็นบ่วงยื่นไปที่ปากเขา เขาเบือนหนี ก็ลองเอาห่วงตามไป แล้วค่อยๆ สวมเข้าที่ปาก แล้วมัดเลย มีขัดขืนเล็กน้อย 5555
ขอพี่ผู้ชายคนนั้นช่วยอุ้มไปส่งที่รถ เขาก็เลยบอกว่าเขาจะไปด้วย เขาก็เลยนั่งข้างหลังไปกับหมา ไปถึงร้านหมอก็ทุ่มครึ่งพอดี
เล่ามาซะยาว ยังไม่มีรูปเลย