ลูกชายครบ1ขวบ 22วัน กับการเริ่มต้นเป็นsingle mom ขอกำลังใจค่ะ

เมื่อวานนี้เริ่มต้นเป็น single mom ไม่ได้ดีใจ หรือเสียใจมาก ชา แต่รู้ว่าต้องทำหน้าที่

สามีติดเกมส์ ติดเพื่อน แต่ไม่ได้ติดเหล้าติดยานะคะ เพียงแต่จุดหนึ่งคือ เค้ารักเกม และเพื่อนที่เล่นเกมมากว่าเมีย และลูก

ก่อนหน้านี้มีเรื่องเชิงชู้สาวเกิดขึ้นหนึ่งครั้ง ไม่รู้ว่าเลยเถิดไหม ได้คุยกับผู้หญิง เห็นข้อความ จากนั้นก็ไม่ซักต่อ แต่รู้ว่าไม่ธรรมดา  ถอดใจวางไว้เกือบหมด ไม่ถึงสัปดาห์มีเรื่องเพื่อนและเกมเข้ามาอัดเราไม่ไหวจริงๆ

เดิมทีเราก็เล่นเกมหมือนกันตอนจีบกัน รักกัน แต่พอมีลูก แรกๆก็ลูกที่หนึ่ง ไปๆมาๆ เหมือนลูกกับเราสำคัญน้อยกว่าเกมส์ เราเข้าใจสามีนะ เราให้เขาไปเล่มเกมจอยกันกับเพื่อนที่บ้านเขาได้เดือนละครั้งสองครั้ง กลับแทบไม่เคยตรงเวลาที่ตกลงกันเลย เที่ยงคืน ไม่ก็เกิน ไม่ก็ห้าทุ่มครึ่งตลอด ไม่เคยโทรจิก แต่ถ้าผิดเวลาไม่ถึงบ้านก็จะโทรถามว่าอยู่ไหน แล้วก็วาง ไม่ได้วีนไม่ได้โวยวาย

จนกระทั่งเมื่อวาน เราไม่สบาย(มาสามสี่วันแล้ว อาเจียน ปวดหัว พะอืดพะอม บอกเค้าแล้ว เค้าได้ยิน แต่ไม่รู้ว่ารับรู้หรือเปล่า) ขอร้องให้ไม่ไปเล่นเกม เค้าปฏิเสธจะไป พอไปแล้ว เราก็เลยโทรไปหาเขา

ครั้งแรกห้าโมง - ขอร้องให้กลับเค้าตอบเราว่า อยากกลับเมื่อไรก็กลับเองแหละ

ครั้งที่สองทุ่มครึ่ง - เราบอกเค้าว่าให้กลับมาเถอะเราไม่ไหว เราอาเจียน และปวดหัวมาก เค้าพูดว่า อะไรนักหนาว๊า กำลังกลับแล้ว เราก็โอเคเบาใจ เพราะไม่ไหวแล้ว หมดแรงไปกับส้วม

ครั้งที่สามสามทุ่มเกือบครึ่ง - เราโทรถามว่าอยู่ไหนแล้ว เพราะนาน เป็นห่วงบวกกับเราไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่เค้าตอบเราว่า ยังอยู่บ้านเพื่อนอยู่ เราก็ถามว่าไหนว่าออกมาแล้ว เค้าบอกว่า อ้อ เมื่อกี้ออกไปซื้อของกินมากินกันน่ะ อีกสักพักก็คงกลับแล้ว ฟังแล้วยอมรับว่า โกรธ เพราะตอนที่เราไปอาเจียน ไม่มีใครดูลูก เราอยู่กันสามคนพ่อแม่ลูก และแมวหนึ่งตัว เราก็เลยบอกเค้าไปว่า รู้ไหม เมื่อกี้นี้เอง ลูกเล่นล้มหน้าฟาดมุมโต๊ะเป็นรอยแผลบางๆลากยาวตั้งแต่ปากถึงแก้มเลยนะ เค้าเงียบ บอกว่าจะให้ทำไงอ่ะ เดี๋ยวกลับแล้ว

จากนั้นเราก็ไม่โทรอีก เค้ากลับถึงบ้านตอน ห้าทุ่มสี่สิบห้า (จากบ้านเพื่อนใช้เวลาขับรถครึ่งชั่วโมง) กลับมาก็ไม่ได้อะไรมาก ถามว่าลูกเป็นไง เราเป็นไง 2ประโยค เราก็ตอบเรียบๆ ว่า ลูกมีแผลที่แก้ม เค้าก็กอดลูกทีนึง จากนั้นก็ไปนอนเลย ไม่สนใจ จากนั้นก็บอกว่า พรุ่งนี้เพื่อนจะมารับไปบางแสนนะ เราก็ระเบิดเลย ตกลงมีเวลาให้ครอบครัวไหม สิ้นปีนี้เป็นปีแรกของลูกนะ จะอยู่แต่กับเพื่อนเหรอ เค้าตอบว่า ก็ไปด้วยกันนี่ไงพรุ่งนี้ไปด้วยกัน เรานี่แบบ พูดไม่ออก ช้ำข้างใน สามีเราก็รู้ว่าเราชอบความเป็นส่วนตัว คือวันสำคัญแรกๆเราก็อยากให้เวลากับครอบครัวเราเงียบๆ อยากให้ลูกรู้สึกว่า เป็นวันของเรานะครั้งแรกด้วยนะ ประมาณนี้

เรารู้สึกไม่ไหว เราเคยถามเขาว่า บทบาทความเป็นพ่อที่คิดถึงลูกมาก่อนทำได้ไหม เค้าเคยตอบไม่ได้ เมื่อตอนจับได้เรื่องชู้สาว เราก็อึ้ง มาครั้งนี้ เราก็คิดแล้ว ว่ายังไงไหวไหม จะเป็นพ่อหรือจะเป็นอะไร

วันหยุดสิ้นปี 28-1 เค้าพูดกับเราว่า
28 ไปเล่นเกมกับเพื่อน      
29 ไปเที่ยวบางแสนกับเพื่อนเค้า เค้าพาลูกเมียไปกันไปด้วยกัน
30 ว่าง
31 ขอไปเล่นเกมข้ามปีกับเพื่อนลูกเมียเค้าไม่อยู่กัน
1 วันกลับมาจากบ้านเพื่อน

เราถามว่าเวลาของเรากับลูกอยู่ไหน เค้าตอบว่าก็ให้แล้วไง เรานี่เงิบเลย เงิบจริงๆ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เราก็เลยลุกขึ้นมาพับเสื้อผ้าให้เขาเลย เพราะตอนเรื่องชู้สาวนี่ เราให้เค้าเลือกว่าจะอยู่หรือไป เค้าเก็บของเอง แต่ไม่ไป ขออยู่ ขอทบทวน แก้ไข แต่ครั้งนี้เราพับผ้าให้ จัดของให้เลย ไปซะ แต่ถ้าจะอยู่จำวันนี้ให้ดี แต่เค้าไม่ง้อ เค้าไป ขณะไปก็ถามว่า แล้วเค้าจะไปอยู่ที่ไหน เราก็ตอบว่าไม่รู้ เพราะให้เรากับลูกหอบกันออกไปไม่ได้หรอก สุดท้ายเค้าไป ตอนเค้าจะไปนมหมด ลูกหลับ เราเดินออกไปซื้อนม เราเลยถามเค้าว่า จะไม่ง้อ ไม่ขอโทษเหรอ เค้าตอบว่า ไม่ แล้วเค้าก็ไป เราก็เดินขึ้นบ้าน รู้สึกชา แต่รู้ว่าต่อไปต่อนะ หยุดตรงนี้ไม่ได้ มีลูก ก็นอน

ตื่นมาวันนี้  ก็ทำทุกอย่างปกติ พ่อแม่เค้าก็โทรมา เราก็บอกเรื่องทั้งหมด รวมถึงการใช้กำลังเพื่อปกป้องเกมในการทะเลาะกันครั้งหนึ่งด้วย พ่อเค้าพูดกับเราว่า มันทำเล่นมั้ง ไม่มีอะไรหรอก มันทำเล่น แต่เราเจ็บจริง และเค้าทำจริงค่ะ ตอนนั้นเราจะเลิกเลย แต่เค้ากราบเราขอโทษและขอให้อยู่ต่อ เค้าไม่ได้ตั้งใจ เราให้อภัย ตอนนั้นยังไม่มีน้อง ปรับกันได้ เพระาเล่นเกมอยู่เหมือนกัน จากนั้นเค้าก็โทรมาคอยถามว่าเป็นไงบ้าง ลูกเป็นไงบ้าง เราก็ตอบว่า ดี ไม่เป็นไร ทุกครั้ง จากนั้นเราพาลูกไปเดินเล่นตามปกติ มันคงผิดวัน เวลา ไป เพราะวันนี้ในหมู่บ้านเรา เราเห็นแต่พ่อพาลูกๆมาเดินเล่น ลูกเราก็มองแลวมองหน้าเรา ตอนนั้นใจเราชามาก แต่ไม่ใช่ชาๆแบบทีแรก แต่มันเจ็บ เจ็บมาก เราก็ได้แต่กลั้นน้ำตา พาลูกดินเล่น ไม่ให้มองไปทางนั้น แต่ลูกก็มอง จนเจอลูกแมวจรกับเป็ดที่คนเลี้ยง เค้าก็เลิกสนใจวิ่งตามเป็ด และวิ่งตามแมว  ชั่ววินาทีนั้นเจ็บมาก อยากร้องไห้ แต่ทำไม่ได้ ต้องกลืนลงไป จากนั้นเริ่มรู้สึกไม่ไหว ก็พาลูกขึ้นบ้าน เข้าห้อง อาบน้ำ วัดไข้ลูก เพราะมีน้ำมูกใสเยอะแล้ว ไปดูยาก็คงจะซวย ยามันล้มในช่องวางยาในตู้เย็นแล้วฝาขวดปิดไม่สนิท เลยพาลูกไปฝาญาติเค้าที่อยู่ตึกเดียวกัน เพื่อวิ่งไปซื้อยาที่ปากซอยเพราะร้านยาหน้าบ้านปิด

ตอนนั้นใจสั่นมาก นึกถึงภาพลูกมองตามคู่พ่อลูกที่เดินแล้วสะเทือนใจมาก เลยตัดสินใจโทรหาเค้า แล้วถามว่า ไม่คิดจะง้อเหรอ เค้าบอกไม่ เราก็บอกว่า โอเค ยอมแพ้กลับมาเถอะ เราไม่ไหว เค้าตอบว่า ไม่ จะกลับบ้าน เราอยากทำเค้าฟิวส์ขาดเอง เค้าอยากกลับบ้านมากกว่า เราเลยพูดว่า เราง้อแล้วนะ เรายอมทิ้งศักดิ์ศรี เพื่อขอร้องเค้านะ เค้าไม่ตอบ เอาแต่พูดว่า จะให้เค้าทำไงอ่ะ เราก็วาง แต่ก่อนวางเราบอกว่า ถ้าทิ้งเราตอนนี้ก็อย่ากลับมาเลยนะให้ขาดกัน เค้าก็พูดว่า อือ

จากนั้นเราไปซื้อยาเสร็จเราก็ไปขอบคุณญาติเค้าแล้วพาลูกขึ้นบ้าน ยังไม่ทันกินยา เราตัดสินใจโทรหาเค้าอีกครั้ง (ห่างกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมง) ขณะคุยอยู่ดีๆ ลูกเล่นอยู่ก็มาอ๊วกพุ่งใส่เรา เราก็บอกว่ากลับมาเถอะเราไม่สบายมีไข้ ลูกก็มีไข้ แค่นี้ก่อนนะลูกอ๊วก เค้าบอกเราว่า จะให้ทำไง เค้าจะกลับไปวันที่2 ไม่ก็1มั้ง ไม่เป็นไรหรอก เราก็วาง ความรู้สึกชาแต่เฉยไม่เจ็บออกแวซึมๆ

พอล้างตัวลูก เปลี่ยนเสื้อ เช็ดรอยเปรอะทั้งหมดเสร็จ เราก็ดูว่าที่บ้าน มีอะไรของเค้าที่ยังไม่ได้เอาไป เราก็เก็บ แล้วโทรบอกเค้า ถามว่า จะให้เอาไปฝากญาติเค้า หรือให้ใส่ถุงไว้ข้างจักรยานharoของเค้า เค้าก็ตอบว่า ฝากญาติเค้าดีกว่า เราก็โอเค แต่ไม่ได่เอาลงไปฝาก คิดว่าจะให้ต่อหน้านี่หล่ะ เพราะเราอยากเห็นสีหน้าของเค้าตอนที่รับของและรู้ว่าเสียทุกอย่างที่มีค่าไปแล้ว โดยเฉพาะลูก เพราะเราไม่ได้จดทะเบียนค่ะ และเรารู้ว่าพ่อแม่เค้าต้องมาด้วยวันที่มาส่ง เราอยากมองหน้าพ่อแม่เค้าด้วย ให้เค้ารู้ว่า เราเจ็บ และนี่คือบทลงโทษที่เกิดขึ้นจากการไม่ใส่ใจสิ่งที่มีค่าอย่างลูกดีพอ

บอกตรงๆ ตอนนี้เจ็บ อื้อ เสียใจ แต่มันเหมือนก๊อกที่เปิดๆปิดๆ ไม่ได้ฟูมฟาย แต่มันคั่งและไหลออกมาเป็นบางครั้ง รู้สึกแน่น อยากขอกำลังใจ และอยากได้คำแนะนำในการมองชีวิตตอนนี้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ