นี่ไม่ใช่ 'ไกด์การเล่น' หรือ 'บทสรุป' ผู้เขียนไม่ได้เล่นเกมเพราะไม่มีเครื่องคอนโซล เพียงแค่แวะชมคลิป GTA V จาก YouTube แล้วแปลบทสนทนามาเล่าสู่กันฟัง ท่านใดไม่ต้องการรู้เนื้อหาก่อนเล่นเกม รีบปิดหน้านี้! (อันที่จริงใครอ่านพรีวิวหรือรีวิวมา ยังถูกสปลอยมากกว่าอีก)

บทสนทนาเต็มไปด้วยภาษาที่ไม่เหมาะสมสำหรับเยาวชน ผู้เขียนพยายามหลีกเลี่ยงเท่าที่ทำได้ หากบางข้อความถูกเซ็นเซอร์ หรือถึงขั้นกระทู้ถูกแจ้งลบ ผู้เขียนขออภัยไว้ ณ ที่นี่ด้วย

เพื่อเพิ่มอรรถรส 'อ่านไปชมไป' ผู้เขียนขอแนะนำคลิปนี้

หากท่านต้องการชมวิธีจบภารกิจแบบ 100% เชิญที่
http://www.youtube.com/playlist?list=PLQ3KzJPBsAHnNmaulPFn2hWw0Lw6p7_h1

เตือนครั้งสุดท้าย! อย่าอ่านต่อถ้าไม่ต้องการรับรู้เรื่องราวล่วงหน้าก่อนเล่นเกม!!!

GTA V

Prologue
เมือง Ludendorff, มลรัฐ North Yankton เก้าปีที่แล้ว



ชายคลุมหน้าสามคนบุกเข้าปล้นธนาคาร

โจรสวมแจ๊กเก็ตสีเหลืองตะโกนขู่ "หมอบลง!" แล้วพลักหญิงสาวโชคร้ายล้มลงกองพื้น โจรสวมเชิร์ตลายแดงขาวประกาศว่า "เอาล่ะ ทุกคนทำตามคำสั่งแล้วจะไม่มีใครเจ็บตัว"

โจรคลุมหน้าสวมชุดนวมสีเขียวทุบประตูชูปืนขึ้นขู่พนักงานซึ่งอยู่ห้องกระจกด้านใน "เปิดประตู ไม่งั้นพวกอยู่ด้านนอกเละแน่... เฮ้ย! เฮ้ย! เร็วเข้า" สุดท้ายพนักงานด้านในตัดสินใจยอมทำตาม

เข้าสู่ด้านในสำเร็จโจรชุดนวมสีเขียวใช้ด้ามปืนกระแทกพนักงานจนได้รับบาดเจ็บ "เอามือไขว้หลังไว้" โจรชุดลายขาวแดงออกคำสั่ง "คุณครับ เรายอมให้คุณทุกอย่าง" พนักงานวิงวอนแต่โจรไม่สน "อย่าขยับ" พร้อมกับถีบหลังพนักงานคนนั้น "คุมตัวไว้ ฉันจะไปวางระเบิด" โจรชุดนวมสีเขียวบอกกับผู้ร่วมปล้น เพื่อนคนหนึ่งร้องเตือนว่า"ระวังอย่าบึ้มตัวเองละ" แล้วกลุ่มโจรที่เหลือก็ต้อนคนในธนาคารทั้งหมดไปขังไว้ห้องห้องหนึ่ง



โจรชุดเขียวเดินกลับออกมาจากห้องนิรภัยพูดว่า "เรียบร้อย โทรเลย" เพื่อนโจรชุดลายแดงขาวหยิบมือถือขึ้นมาจุดชนวนระเบิด เมื่อเสียงตูมสงบลงโจรชุดแดงขาวกับเสื้อนวมเขียววิ่งเข้าไปด้านในด้วยความดีใจ "สำเร็จใช่มั๊ย หืม? ไหน เงินอยู่ไหน!" จนเพื่อนต้องร้องเตือนว่า "ช้าๆ เย็นไว้ T เย็นไว้"

ทั้งสองช่วยกันเก็บเงินที่กองอยู่ในห้องนิรภัย "เหลือเฟือสำหรับทุกคนได้ซื้อความสุข" โจรชุดเขียวชื่อ T พูดด้วยความลิงโลด "เรื่องแบบนี้ขึ้นกับคนใช้เงินว่ะ" โจรชุดแดงขาวตอบกลับ "เสร็จธุระ ไปกันเหอะ" T บอกแล้วตะโกนเรียกชายชุดเหลืองซึ่งคุมพนักงานอยู่ในห้องด้านหน้า "มาได้แล้ว B"

ระหว่างออกจากห้องนิรภัย โจรชุดแดงขาวพลาดท่าถูกหน่วยรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งล็อคคอพร้อมกับปืนจ่อหัว "ยอมซะดีๆ ฉันจับแกได้แล้ว!" รปภ.ฉวยโอกาสดึงผ้าคลุมหน้าออกจนเผยโฉมแท้จริง "ฉันเห็นแกแล้ว จำหน้าได้ไม่ลืม"

"วันๆ แกเจอคนเป็นร้อย แน่ใจได้ไงว่าจะจำฉันได้?" โจรชุดแดงขาวขัดคอ

จังหวะนั้น โจรชื่อ T ตัดสินใจใช้ปืนยิงใส่ รปภ. กระสุนเฉียดแก้มของชายชุดแดงขาวผ่านเข้าทะลุกระโหลก รปภ. ผู้โชคร้ายจบชีวิตลง "! ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้" ชายชุดแดงขาวอุทานด้วยความตกใจกับการกระทำของ T จังหวะนั้นเองชายชุดเหลืองนามย่อ B ตามมาสมทบ "ไปเร็วเข้า ค่อยมาต่อว่ากันทีหลัง" เขาเร่งให้เพื่อนๆ หลบหนี "ช่าย นายพูดถูก" ชายชื่อ T รับคำ

ทั้งหมดมาถึงประตูปิดตายบานหนึ่ง ชายชื่อ B ตะโกนบอกเพื่อนว่า "ฉันจะวางระเบิดเวลา พวกนายหาที่หลบให้ดี" หลังจากประตูพังทะลายทั้งหมดก็กรูกันไปที่ทางออก สัญญานเตือนภัยดังขึ้นทั่วบริเวณอาคาร ทั้งสามคนโต้ตอบกันพัลวัน "ฉิบเป๋ง! พวกนายได้ยินเสียงไซเรนมั๊ย" "ไอ้ตำรวจเวร T มาสับสวิชนั่นซะ" "อะไรวะนั่น? กองกำลังอาสาเหรอ?" "ไม่น่าเป็นแบบนี้ได้" "เป็นไม่เป็นก็ต้องลุย ไป"

เมื่อประตูบานสุดท้ายเปิดออก ภายนอกเต็มไปด้วยตำรวจ "ฝ่าออกไปให้ได้!... ใครไม่หลบเอากระสุนไปกิน!"



หลังจากตะลุยกับตำรวจจนถึงรถที่จอดรออยู่ ทั้งสามคนเดินขึ้นรถ คนขับถามว่า "ทำไมถึงช้านัก" ชายชื่อ B ตะโกนสั่ง "หุบปากแล้วออกรถ" ก่อนจะหันมาพูดกับเพื่อน "พวกนายเห็นมั๊ย ฉันจับยัยนั่นเอาหน้าฟาดกระจก ทันเห็นหรือเปล่า?" แล้วหัวเราะอย่างสะใจ "เออ ไอ้โคตรสุภาพบุรุษ" ชายชุดแดงขาวด่าอย่างยิ้มแย้ม ส่วน T หันมาส่งเสียงประชดไม่พอใจ "บลาๆๆๆๆๆ" เพราะเรื่องยังไม่จบเนื่องจากมีรถตำรวจตามหลังมา

T ยิงปืนสู้กับตำรวจในรถ คนขับของฝ่ายโจรพลาดท่าถูกยิงตาย ชายชุดแดงขาวเข้าทำหน้าที่แทน เขาขับกระแทกรถตำรวจจนเสียหลักพุ่งชนต้นไม้ระเบิดคว่ำไป! พวกโจรโห่ร้องด้วยความดีใจ "ขับต่อเลย ไปที่จอด ฮ."



ระหว่างทางพวกโจรขับรถตัดหน้ารถไฟแต่ไม่พ้น รถได้รับความเสียหาย ทั้งสามจึงต้องเดินเท้ากระทั่งถึงหมู่บ้านเล็กๆ ซึ่งเป็นจุดหมาย... "ไอ้ ฮ. ห่ะเหวนั่นอยู่ไหนวะ?" B บ่น "เดี๋ยวฉันจะเดินหาดู" พูดไม่ทันขาดคำ B ก็ถูกซุ่มยิงจนกองกับหิมะ T วิ่งหลบเข้าที่กำบัง "หลบ! พวกตำรวจแน่ๆ คงมีคนรายงานพวกมัน" แต่ชายชุดแดงขาวห่วงเพื่อน เขาก้มลงดูอาการของ B "ไม่เป็นไร Brad ต้องไม่เป็นไร เราต้องออกจากที่บัดซบนี้ได้" เขาปลอบเพื่อน

เสียงกระสุนดังเฟี้ยวอีกหนึ่งนัด ส่งร่างของชายชุดแดงขาวกองคว่ำลงอีกคน "อ๊าค ฉิบ! ฉันโดนยิง โอ้ คุณพระ... T นายรีบหนีไป" แต่ถูกปฎิเสธ "ฉันไม่ทิ้งนาย Mikey!" ชายชุดแดงขาวชื่อ Mikey ยืนยันคำเดิม "พระเจ้า ฉันไม่รอดแน่ เลือดไหลขนาดนี้ ไปซะ..." เสียงไซเรนจากรถตำรวจดังโหยหวลใกล้เข้ามาทุกทีจนถึงที่เกิดเหตุ "ม่ายยย..." ชายชื่อ T เลือดเข้าตาปักหลักยิงสู้กับตำรวจ "ตายห่ะให้หมด!... เข้ามาเลยยย..."

แต่สุดท้ายก็เริ่มทานกำลังมากว่าไม่ไหว T หันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในตรอกเล็กๆ ด้านหลัง "นี่เธอ" T ตะโกนเรียก แต่หญิงคนนั้นตกใจวิ่งหนี "อย่ายิง ได้โปรด" T วิ่งตามทัน "เห็น ฮ. จอดอยู่มั๊ย?" เขาถาม ฝ่ายหญิงตอบว่า "ฉันไม่รู้ คุณพูดเรื่องอะไร!" เมื่อเห็นตำรวจรายล้อมเข้ามา T จึงละทิ้งหญิงคนนั้นหลบหนีไป...



"Michael... ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ได้เป็นสามีที่ดี ไม่ได้เป็นพลเมืองที่ดี ไม่ได้เสียชีวิตเยี่ยงวีรบุรุษ แต่เขาก็เป็นมนุษย์ พระผู้เป็นเจ้าถูกตรึงกางเขนพร้อมหัวขโมยสองคน ดังนั้นเราไม่ควรตัดสิน Michael..."
เสียงของบาทหลวงดังกังวาลขึ้นในพิธีฝังศพ ป้ายชื่อหน้าหลุมสลักชื่อผู้ตาย 'Michael Townley' ใกล้ๆ กันนั้นมีชายแต่งตัวคล้ายเจ้าหน้าที่รัฐเดินสูบบุหรี่เดินไปมาคล้ายกับคอยให้ความคุ้มกันอยู่กลายๆ

ด้านนอกรั้วสุสสาน หนึ่งในแก็งปล้นแบ็งค์ซึ่งเพื่อนๆ เรียกว่า 'Mikey' ปรากฏตัวขึ้นมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ... "พวกเราเกิดมาพร้อมบาป ตายไปพร้อมบาป สำหรับ Michael ก็ไม่ต่างจากคนอื่น... พระบิดา แม้เราจะมิทราบถึงเจตจำนงค์ของท่าน แต่เรารู้ว่าพระองค์จะทรงมีเมตตาต่อเพื่อนเราคนนี้" บาทหลวงสิ้นสุดพิธี พร้อมๆ กับ 'Mikey' ที่ดีดบุหรี่ทิ้งลงหิมะแล้วหันหลังเดินจากไป...



เมือง Los Santos, มลรัฐ San Andreas ณ ปัจจุบัน

Michael De Santa นั่งอยู่ในห้องจิตแพทย์ คุณหมอเริ่มคำถามแรก "ลูกชายคุณ James... เป็นเด็กดีมั๊ย?"

"เป็นเด็กดีมั๊ย?... เด็กดีอะนะ?... อย่างไง? แบบว่าคอยช่วยเหลือคนจนเหรอ? ไม่เลย เขาชอบแช่ก้นทั้งวัน อัพยา ปั่นปีกาจู้ นั่งเล่นแต่เกมห่ะเหวพวกนั้น ถ้านี่คือมาตรฐานของเด็กดีละก็... ไม่สงสัยเลยว่าประเทศชาติถึงห่วยแตกลงทุกวัน"

"แล้วคุณเองล่ะ?" คุณหมอตั้งคำถามที่สอง

"ผม?... นี่... ผมไม่ได้เกิดมาสุขสบายเหมือนเด็กนั่น ตอนอายุเท่าลูก ผมติดคุกมาแล้วสองครั้ง ผมปล้นแบ็งค์ คุมซ่อง ค้ายา"

"คุณคิดว่านั่นคือความสำเร็จของชีวิต?" คุณหมอซักต่อ

"โอกาสมีแค่นั้น อย่างน้อยผมก็ฉวยมันไว้" Michael สวนกลับ เริ่มแสดงอาการหงุดหงิด

"แล้วโอกาสพาคุณไปถึงไหนละ Michael?" คุณหมอยังคงถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม

"ก็พามาถึง... ที่แบบนี้ไง!" คราวนี้ Michael ลุกจากโซฟา ขึ้นเสียงอย่างมีน้ำโห "เจอทางตัน! ติดอยู่ในบ้านหลังใหญ่กับลูกแหง่ ต้องมาระบายกับหมอเพราะไม่มีคนอื่นสนใจ โอ้ ชีวิตในฝันเลยคุณเอ๋ย ฝันแบบเชี้ยๆ... เชี้ย! เชี้ย!"

"งั้นปล่อยออกมาให้หมด" คุณหมอบอก

Michael เริ่มได้สติกลับไปนั่งที่โซฟา "ผมว่าหมดแล้วนะ"

"อ้อ คือ วันนี้หมดเวลาพอดี... อาทิตย์หน้าเวลาเดิมนะ?" คุณหมอนัดหมาย

"ก็คงงั้น..." Michael ตอบแบบไม่ใส่ใจ แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ประตูห้อง "แต่อยากบอกหมอว่าวิธีรักษาบ้าๆ นี่ใช้ไม่ได้ผลกับผม"

"อ๋อ ขั้นตอนสำคัญของการรักษาคือ เลิกคิดว่ามันไร้ผล ยอมรับมันซะ" คุณหมอแนะนำ

"ว่าไงว่ากันครับหมอ" Michael ทิ้งท้ายก่อนเปิดประตูเดินออกจากห้องไป