บทที่ 1 แฟนตาซี
ค่ำคืนนี้อากาศหนาวไม่ต่างจากวันไหน ๆ น้ำแข็งและหิมะ ไม่เคยละลายหายไป อุณหภูมิติดลบเพียงหนึ่งร้อยสิบสององศา ซึ่งมนุษย์คิดว่าที่นี่จะต้องมีอุณหภูมิลบสองร้อยกว่า ๆ หึ ๆ จะถามว่าฉันหนาวไหมน่ะหรอ ? ถ้าฉันเป็นมนุษย์อย่างคุณน่ะ ฉันคงจะหนาวตายไปนานแล้ว ฉันเป็นอะไรน่ะหรอ เรียกฉันว่าเอิตซี ฉันรู้จักมนุษย์ดี แม้ว่าจะอยู่ไกลกันเหลือเกิน โลกมนุษย์ ดาวโลก ฉันเคยอยู่ฉันเคยอาศัย ฉันจากที่นั่นมาเพราะอากาศที่ไม่เหมือนเดิม ขั้วโลก มันร้อนอุณหภูมิที่ฉันอยู่สูงถึงลบสี่สิบห้าองศา ร่างขี้เหร่ ๆ ของฉันจึงปรับสภาพไม่ทัน จิตของฉันพุ่งขึ้นมาจากโลก พุ่งสู่อวกาศ ผ่านดาวฤกษ์ ดาวเคราะห์ต่าง ๆ จนมาถึง ณ ที่แห่งนี้ พลูโต
ฉันอยากเล่าให้พวกคุณฟังเหลือเกิน ว่าที่นี่มีอะไรน่าทึ่งมากมาย ชาวไอซ์ซีที่อยู่อาศัยกันทั่วดาว เราปรองดองกัน เข้าใจกัน ถึงแม้ว่าประชากรบนดาวพลูโตนี้ จะมีมากถึงเจ็ดล้านเจ็ดแสนสามหมื่นหกสิบห้าล้านคนก็ตาม แต่เราก็พูดภาษาเดียวกัน เข้าใจกัน ร่างกายของฉันมีขนสีขาวผสมสีดำทั้งตัว มีดวงตาที่โตกว่ามนุษย์ เป็นสีฟ้า มีแขนมีขา มีศีรษะ มีเท้าที่ใหญ่กว่ามนุษย์ และหนาหยาบ เพื่อให้เหมาะกับอากาศที่ดีของที่นี่ บ้านของฉันเป็นบ้านน้ำแข็งเหมือนชาวเอสกีโม เพียงแต่ หรูหรากว่าเยอะ เพราะเครื่องใช้ โต๊ะ เตียง เครื่องประดับทุก ๆ อย่างคือน้ำแข็ง ใครว่าดาวฉันไม่มีแสงไฟ ดาวฉันมีแสงไฟจากดาวเซนต์ไรท์ ที่ทอประกายยามเช้า (เปรียบเสมือนดวงอาทิตย์ของที่นี่ แต่มีระยะห่างมากกว่าดาวโลก - ดวงอาทิตย์) ในเวลากลางคืนก็จะมีแสงสว่างจากสารลูซิเฟอเรส ที่ผสมอยู่ในน้ำแข็งที่มีอายุการแข็งนานถึงสามแสนปีแล้ว ทำให้เกิดแสงระยิบระยับจนฟ้าสว่าง เอาล่ะคงได้เวลานอนของฉันในคืนนี้ซะที
ดาวพลูโตที่พวกคุณคิดว่าดวงเล็กน่ะหรือ หึ ๆ โลกมิอาจน่าอยู่ได้เท่านี้แล้ว
ดาวพลูโต เพราะฉันอยู่ไกล 1
ค่ำคืนนี้อากาศหนาวไม่ต่างจากวันไหน ๆ น้ำแข็งและหิมะ ไม่เคยละลายหายไป อุณหภูมิติดลบเพียงหนึ่งร้อยสิบสององศา ซึ่งมนุษย์คิดว่าที่นี่จะต้องมีอุณหภูมิลบสองร้อยกว่า ๆ หึ ๆ จะถามว่าฉันหนาวไหมน่ะหรอ ? ถ้าฉันเป็นมนุษย์อย่างคุณน่ะ ฉันคงจะหนาวตายไปนานแล้ว ฉันเป็นอะไรน่ะหรอ เรียกฉันว่าเอิตซี ฉันรู้จักมนุษย์ดี แม้ว่าจะอยู่ไกลกันเหลือเกิน โลกมนุษย์ ดาวโลก ฉันเคยอยู่ฉันเคยอาศัย ฉันจากที่นั่นมาเพราะอากาศที่ไม่เหมือนเดิม ขั้วโลก มันร้อนอุณหภูมิที่ฉันอยู่สูงถึงลบสี่สิบห้าองศา ร่างขี้เหร่ ๆ ของฉันจึงปรับสภาพไม่ทัน จิตของฉันพุ่งขึ้นมาจากโลก พุ่งสู่อวกาศ ผ่านดาวฤกษ์ ดาวเคราะห์ต่าง ๆ จนมาถึง ณ ที่แห่งนี้ พลูโต
ฉันอยากเล่าให้พวกคุณฟังเหลือเกิน ว่าที่นี่มีอะไรน่าทึ่งมากมาย ชาวไอซ์ซีที่อยู่อาศัยกันทั่วดาว เราปรองดองกัน เข้าใจกัน ถึงแม้ว่าประชากรบนดาวพลูโตนี้ จะมีมากถึงเจ็ดล้านเจ็ดแสนสามหมื่นหกสิบห้าล้านคนก็ตาม แต่เราก็พูดภาษาเดียวกัน เข้าใจกัน ร่างกายของฉันมีขนสีขาวผสมสีดำทั้งตัว มีดวงตาที่โตกว่ามนุษย์ เป็นสีฟ้า มีแขนมีขา มีศีรษะ มีเท้าที่ใหญ่กว่ามนุษย์ และหนาหยาบ เพื่อให้เหมาะกับอากาศที่ดีของที่นี่ บ้านของฉันเป็นบ้านน้ำแข็งเหมือนชาวเอสกีโม เพียงแต่ หรูหรากว่าเยอะ เพราะเครื่องใช้ โต๊ะ เตียง เครื่องประดับทุก ๆ อย่างคือน้ำแข็ง ใครว่าดาวฉันไม่มีแสงไฟ ดาวฉันมีแสงไฟจากดาวเซนต์ไรท์ ที่ทอประกายยามเช้า (เปรียบเสมือนดวงอาทิตย์ของที่นี่ แต่มีระยะห่างมากกว่าดาวโลก - ดวงอาทิตย์) ในเวลากลางคืนก็จะมีแสงสว่างจากสารลูซิเฟอเรส ที่ผสมอยู่ในน้ำแข็งที่มีอายุการแข็งนานถึงสามแสนปีแล้ว ทำให้เกิดแสงระยิบระยับจนฟ้าสว่าง เอาล่ะคงได้เวลานอนของฉันในคืนนี้ซะที
ดาวพลูโตที่พวกคุณคิดว่าดวงเล็กน่ะหรือ หึ ๆ โลกมิอาจน่าอยู่ได้เท่านี้แล้ว