ตอนที่ 0-1-2
http://pantip.com/topic/30888116
ตอนที่ 4
http://pantip.com/topic/30940847
ตอนที่ 5
http://pantip.com/topic/30989283
ตอนที่ 6
http://pantip.com/topic/31084062
ตอนที่ 7
http://pantip.com/topic/32035670
ตอนที่ 8
http://pantip.com/topic/32070687
------------------------------------
ตอนที่ 3 ฝันที่เป็นจริง - ฝันดีหรือฝันร้าย
ความรู้สึกในเช้าวันนั้นผมยังจำมันได้เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน คืนก่อนหน้าผมเหนื่อยมากเนื่องจากนอนน้อยติดต่อกันหลายวัน เลยหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ ตื่นมาตอนเช้ามืด เห็นบีบีไฟกระพริบสีแดงซึ่งแสดงว่ามีข้อความเข้า ผมสะลึมสะลือเห็นเป็นอีเมล์ที่ส่งมาจากโรงเรียนที่ผมสมัคร และเป็นโรงเรียนที่ผมอยากเข้าไปเรียนมากที่สุด ตอนนั้นหัวใจเต้นตุบๆ ไม่รู้ว่าจะออกหมู่หรือจ่า ผมเปิดอีเมล์ กลั้นหายใจ และอ่านว่า “ขอแสดงความยินดีคุณได้รับตอบรับเข้าให้เรียน” ตอนนั้นผมกระโดดเด้งขึ้นมาจากเตียง ทั้งโล่งใจ ทั้งดีใจ ที่ในที่สุดผมจะได้ไป “อำเมริกา” แล้ว
ผมต้องขอบคุณทุกคนรอบตัว ครอบครัว รุ่นพี่ศิษย์เก่า เพื่อนร่วมงานที่บริษัททุกคน ที่ช่วงนั้นให้คำแนะนำและช่วยผมหลายเรื่องมาก โดยเฉพาะระหว่างทำใบสมัคร ซึ่งผมคิดว่ายากและกดดันกว่าตอนสอบหลายเท่า
เช้าวันที่ 26 มิถุนายน 2011 ผมและครอบครัวเดินทางออกจากบ้านที่ต่างจังหวัดมุ่งหน้าไปสนามบินสุวรรณภูมิในกลางดึก เพื่อไปให้ทันขึ้นเครื่องตอน 6 โมงเช้า ผมกอดทุกคน จากที่ปกติไม่ได้กอดกัน ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าในช่วง 2 ปีจะมีโอกาสได้กลับบ้านหรือไม่
ผมเดินเข้าด่านตรวจคนเข้าเมือง ตอนนั้นความรู้สึกมันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก อยากจะวิ่งไปเอง ไปให้ถึงอเมริกาไวๆ
เที่ยวกระจุย 21 ประเทศ เรียนยูดังตังอยู่ครบ / ตอนที่ 3 ฝันที่เป็นจริง - ฝันดีหรือฝันร้าย
ตอนที่ 4 http://pantip.com/topic/30940847
ตอนที่ 5 http://pantip.com/topic/30989283
ตอนที่ 6 http://pantip.com/topic/31084062
ตอนที่ 7 http://pantip.com/topic/32035670
ตอนที่ 8 http://pantip.com/topic/32070687
------------------------------------
ตอนที่ 3 ฝันที่เป็นจริง - ฝันดีหรือฝันร้าย
ความรู้สึกในเช้าวันนั้นผมยังจำมันได้เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน คืนก่อนหน้าผมเหนื่อยมากเนื่องจากนอนน้อยติดต่อกันหลายวัน เลยหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ ตื่นมาตอนเช้ามืด เห็นบีบีไฟกระพริบสีแดงซึ่งแสดงว่ามีข้อความเข้า ผมสะลึมสะลือเห็นเป็นอีเมล์ที่ส่งมาจากโรงเรียนที่ผมสมัคร และเป็นโรงเรียนที่ผมอยากเข้าไปเรียนมากที่สุด ตอนนั้นหัวใจเต้นตุบๆ ไม่รู้ว่าจะออกหมู่หรือจ่า ผมเปิดอีเมล์ กลั้นหายใจ และอ่านว่า “ขอแสดงความยินดีคุณได้รับตอบรับเข้าให้เรียน” ตอนนั้นผมกระโดดเด้งขึ้นมาจากเตียง ทั้งโล่งใจ ทั้งดีใจ ที่ในที่สุดผมจะได้ไป “อำเมริกา” แล้ว
ผมต้องขอบคุณทุกคนรอบตัว ครอบครัว รุ่นพี่ศิษย์เก่า เพื่อนร่วมงานที่บริษัททุกคน ที่ช่วงนั้นให้คำแนะนำและช่วยผมหลายเรื่องมาก โดยเฉพาะระหว่างทำใบสมัคร ซึ่งผมคิดว่ายากและกดดันกว่าตอนสอบหลายเท่า
เช้าวันที่ 26 มิถุนายน 2011 ผมและครอบครัวเดินทางออกจากบ้านที่ต่างจังหวัดมุ่งหน้าไปสนามบินสุวรรณภูมิในกลางดึก เพื่อไปให้ทันขึ้นเครื่องตอน 6 โมงเช้า ผมกอดทุกคน จากที่ปกติไม่ได้กอดกัน ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าในช่วง 2 ปีจะมีโอกาสได้กลับบ้านหรือไม่
ผมเดินเข้าด่านตรวจคนเข้าเมือง ตอนนั้นความรู้สึกมันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก อยากจะวิ่งไปเอง ไปให้ถึงอเมริกาไวๆ