พาเที่ยวสังขละ และชวนร่วมบริจาคของเพื่อร่วมประมูลช่วยเหลือ โรงเรียนบ้านสายรุ้ง โรงเรียนชายขอบประเทศไทย

ปีที่ผ่านมา  คุณผัดผักกาดขาว ได้เคยบริจาคสิ่งของช่วยเหลือ โรงเรียนบ้านสายรุ้ง จ.กาญจนบุรี มาก่อน
เธอได้ชวนดิฉัน ทำกระทู้ประมูลเพื่อช่วยเหลือ โรงเรียนแห่งนี้  

   ก่อนจะทำกระทู้ประมูล  ดิฉัน เห็นว่า น่าจะลองไปสำรวจดูก่อน เพื่อดูว่า โรงเรียนเป็นอย่างไร  ดำเนินการอย่างไร สภาพเป็นอย่างไร เพื่อจะได้เป็นข้อมูลให้เพื่อน ๆ ในพันทิปที่สนใจได้รับทราบ

   เดือนที่แล้ว จึงได้ชวนกันกับ คุณมี้แนน ขับรถลุยไปด้วยกันประสาสองสาว(น้อย)
เอาวิวสวย ๆ ของสังขละมาให้ดูกันก่อนนะคะ
  
   โชคดีที่เราทันได้ไปเห็นสะพานไม้ก่อนพังลงมาเมื่อไม่กี่วันนี้เอง
    ขออีกสักรูปนะคะ  อันนี้ ถ่ายจากที่พักเลยค่ะ วิวสวยมาก
    

   เราเช็คอินเสร็จเรียบร้อยแล้วก็มุ่งหน้าไป โรงเรียนบ้านสายรุ้ง  ถนนหนทางลำบากพอสมควร แต่ไม่เป็นไร คุณมี้แนน เพื่อนอิชั้น เธอขับรถเก่ง

   ฝนตก ถนนชันและลื่นปรื๊ด
   เราออกจากสังขละ มุ่งหน้าตรงไปยังวัดวังวิเวการาม แวะเอารูปในวัดมาฝากก่อนค่า ภายในวัดสวยงามมาก

  

   ถ้าเรามาจากในเมืองสังขละ แล้วไปทางวัด ถ้าเลี้ยวขวา จะไปทางโรงเรียนบ้านสายรุ้งนี่ล่ะค่ะ
ตรงไปประมาณสิบกว่ากิโล จะเจอป้ายนี้
  

   เลี้ยวเข้าไป จะเจอทางแยก
  

   ถ้าเลี้ยวขวา เราจะเจอ บ้านดาด้า หรือ Dada's Home นี่ก็เป็นอีกหน่วยงานหนึ่งของกลุ่มมิสชันนารี ที่ช่วยสอนหนังสือให้กับเด็กนักเรียนชายขอบ
  
   มิสชันนารี ท่านหนึ่ง เล่าให้พวกเราฟังว่า ท่านมาอยู่เมืองไทยยี่สิบกว่าปีแล้ว จนผมเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว มาสอนเด็กนักเรียนที่นี่ โดยจะพยายามพึ่งตนเองให้ได้มากที่สุด เช่นปลูกพืชผัก สวนครัว เด็กคนไหนที่เรียนค่อนข้างดี ก็จะพยายามส่งเสริมสนับสนุนให้ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัย  มีเด็กจากที่นี่ได้ไปเรียนต่อที่ ราชภัฏด้วยค่ะ
  
   บรรยากาศภายในร้านขายของที่ระลึกของ Dada's Home
  
  
ดาด้า หรือ มิสชั่นนารี ท่านหนึ่งเล่าว่า รูปภาพที่เห็นเป็นฝีมือของเด็กที่นี่ ที่ตอนนี้เรียนอยู่ที่ราชภัฏ
   ที่นี่เป็นโรงเรียนอีกที่ ที่รับอาสาสมัครชั่วคราวช่วยสอนหนังสือให้เด็ก ๆ ด้วยนะคะ

   แต่วันนี้ เราตั้งใจจะมาดูโรงเรียนบ้านสายรุ้งค่ะ
   อย่างที่บอกไว้ข้างต้นว่า ทางแยกเมื่อกี้ ถ้าเลี้ยวขวา คือ Dada's Home หากเลี้ยวซ้าย จะมาถึง โรงเรียนบ้านสายรุ้ง
  

   เราเลี้ยวรถเข้าไป เจอเด็ก ๆ ยิ้มทักทาย ตะโกนสวัสดีกันอย่างร่าเริง
  
   แล้วเราก็ได้เจอ คุณครู โทโมโกะ
  

   คุณครูโทโมโกะ เป็นคุณครูญี่ปุ่น ที่มาอยู่เมืองไทยได้ 6 ปีกว่า ๆ แล้ว โดยสองสามปีแรก คุณครูสอนอยู่ที่โรงเรียนสารสาสน์วิเทศ บางบอน ต่อมา คุณครูได้รับการชักชวน จาก คุณครู ฮิเดฮิโระ ทามากิ เพื่อนชาวญี่ปุ่นอีกคนหนึ่งที่มีความคิดอยากสร้างโรงเรียนให้กับเด็กด้อยโอกาสในประเทศไทย ให้มาสอนที่โรงเรียนแห่งนี้  
   โดยคุณครู โทโมโกะ เป็นผู้สอน และจัดการบริหารดูแลโรงเรียน ส่วนคุณครู ทามากิ กลับไปที่ญี่ปุ่นทำงาน หาเงิน เพื่อส่งมาช่วยค่าใช้จ่ายที่นี่
  บ้านดินแห่งนี้  บริษัท ก่อสร้างแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น ออกแบบให้
  
ที่เห็นเป็นแผ่นเหล็กสีแดง นั่นคือกระดานลื่นค่ะ
   ด้านในบ้านดิน เป็นแบบนี้
   เข้าใจว่า เอาดินใส่กระสอบเพื่อป้องกันดินโดนน้ำมาก ๆ แล้วอ่อนนุ่มจนพังทลาย
   มีแท่นสำหรับไว้ประดิษฐานพระ แล้วก็พื้นที่เพื่อให้เด็ก ๆ ได้สวดมนต์นั่งสมาธิกันด้วยค่ะ
  
   แท่นสูงที่เห็นไว้สำหรับ ประดิษฐานพระค่ะ


   เด็ก ๆ ที่นี่ตอนนี้มี 12 คน มาจากครอบครัวที่ยากจน บางคนก็กำพร้า  เด็ก ๆ อยู่ที่นี่แบบกินนอน และคุณครู พยายามสอนให้เด็ก ๆ พึ่งพาตนเอง มีวินัยในการใช้ชีวิต รู้จักเก็บข้าวของให้เรียบร้อย  และหัดพึ่งพาตนเอง

   เด็ก ๆ ช่วยคุณครู ทำแปลงผัก
   แปลงผักค่ะ
  

   ที่น่าทึ่งคือ ปลาเล็กปลาน้อยที่กินกัน เด็ก ๆ ก็ไปช่วยกันจับจากลำธารเองด้วย
  


   เด็ก ๆ ที่นี่ทำกับข้าวกินเองนะคะ ทำให้คุณครูด้วย คุณครู เล่าแบบติดตลกว่า คุณครูทำกับข้าวไม่อร่อย เด็ก ๆ ไม่ชอบกิน
  

   อาหารที่ปรุงออกมาเป็นแบบนี้ค่ะ
   ผัดผัก
  
   ปลาทอด
  

   สภาพภายในโรงเรียนที่กำลังก่อสร้าง
  
   มีโรงยิมเล็ก ๆ ที่คุณครูบอกว่าจะสอนเด็กเล่นกีฬา
  

   และห้องสมุด จัดเรียบร้อย สไตล์ 5 ส. แบบญี่ปุ่นเลยค่ะ
  

   เห็นแล้วก็ชื่นชมคุณครู ที่ตั้งใจมาสอนที่ที่กันดารแบบนี้ คุณครูบอกว่า อยากสอนให้เด็ก ๆ เป็นคนดี

   ทั้งหลายทั้งปวง ก็เป็นที่มาของกระทู้นี้ค่ะ คือ อยากเชิญชวน เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกคน ร่วมบริจาคของเพื่อประมูล หรือ ร่วมประมูลเพื่อช่วยเหลือสนับสนุนโรงเรียนแห่งนี้

   อีกสักครู่ คุณผัดผักกาดขาว คงจะมาลงรายละเอียดเพิ่มเติม โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ

   ขอบคุณค่ะ