ย้อนกลับไปเมื่อตอนดิฉันยังเด็ก อายุประมาณ 8 ขวบ ทุกวันเสาร์ อาทิตย์ ดิฉันจะต้องออกไปนาเพื่อช่วยงานพ่อแม่เสมอ
หากวันไหนที่คุณย่าห้ามไม่ให้ไป ดิฉันจะงอแงอาละวาดจนบ้านแตก ในขณะที่พี่ชายและน้องชายทั้ง 3 คนของดิฉัน
กลับกระหยิ่มยิ้มย่องที่ไม่ต้องออกไปทำงานกลางแดดกลางฝน ไหนจะต้องเดินไปนาตั้งหลายกิโล ... เหนื่อยจะแย่
หน้าที่หลักของพวกเด็กๆอย่างเราคือ “เลี้ยงควาย” ชีวิตในท้องทุ่งของดิฉันช่างเต็มไปด้วยความสนุกสนานตื่นเต้นทุกวัน
หากวันไหนที่พวกเราต้อนควายไปเลี้ยงในป่า(ที่ดินของพ่อนั่นแหละ)เราก็จะปล่อยให้ควายหาเล็มหญ้ากินไปอย่างอิสระของมัน
ส่วนพวกเราก็จะปีนป่ายต้นไม้เล่นเป็นลิงเป็นค่าง ใครปีนเก่งขึ้นได้สูงกว่าเพื่อนก็จะได้เป็นหัวหน้า ไม่ต้องคอยไล่ต้อนควาย
ตอนขากลับ หรือปีนต้นตะขบหาลูกตะขบสุกกิน ถ้ามีเยอะ ก็จะเก็บลูกสุกมาปาเล่นใส่กัน ลูกตะขบสุกเม็ดเหนียวๆ แตกโดนหน้า
โดนผมฝ่ายตรงข้าม เลอะเทอะมอมแมม มันช่างสะใจซะจริง
แต่การปีนป่ายต้นไม้เล่นกันแบบนี้ ต้องคอยหลบๆซ่อนๆไม่ให้ผู้ใหญ่เห็น หรือไม่ให้พ่อแม่รู้ ไม่อย่างนั้นจะถูกดุหรือโดนตีก้นลาย
เพราะเป็นการเล่นซนที่เป็นอันตราย แต่สำหรับพวกเรา ยิ่งผู้ใหญ่ห้ามเท่าไหร่ ยิ่งท้าทายเท่านั้น มีอยู่ครั้งหนึ่งพวกเราเล่นปีนต้นเต็ง
ปกติต้นเต็งที่ยังเล็กจะมีลำต้นตรงและเหนียว พอพวกเราปีนขึ้นไปสูงๆ ลำต้นก็จะค่อยๆโน้มลงมา จนคนที่ยืนรออยู่ข้างล่างสามารถ
กระโดดจับยึดเอาตรงยอดไว้ได้ หลังจากก็จะค่อยๆโน้มยอดลงมาให้ใกล้กับพื้นดินมากที่สุด แล้วก็ปล่อยให้ต้นเต็งดีดตัวกลับขึ้นไป
มันก็จะพาคนที่เกาะอยู่บนต้นนั้นดีดขึ้นไปด้วยพร้อมกับโยนตัวไปโยนตัวมา เหมือนได้นั่งเรือเหาะก็ไม่ปาน สนุกสนานกันมาก
ผลัดกันขึ้นผลัดกันลง ... จนลืมควายเพื่อนยากเสียสนิท พอรู้สึกตัวอีกที ....ควายทั้งฝูงหายไปสิ้น ! ซ..วยแล้ว ....
ดิฉันเป็นเด็กฉลาด ... ตอนที่เข้าคิวให้พ่อลงไม้เรียวนั้น ดิฉันก็ทำทีเป็นยืนกุมท้องบิดไปบิดมา พอพ่อถามว่าเป็นอะไร ดิฉันก็บอกว่า
ปวดท้อง พ่อถามต่อว่าปวดท้องอะไรทำไมถึงเพิ่งจะมาปวดเอาตอนนี้ ดิฉันก็ตอบไปว่า “ปวดท้องเมนส์”เท่านั้นแหละผู้ใหญ่ที่นั่งล้อมวง
กันอยู่ตรงนั้น ฮากันครืน ดิฉันก็ได้แต่ทำหน้าเหรอหรา เพราะไม่รู้ว่า ปวดท้องเมนส์ มันน่าขำตรงไหน ...
ก็เคยได้ยินน้าสอนเมียลุงวัง คนที่พาครอบครัวมาทำนากับพ่อ บ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆนี่นา ... สุดท้ายดิฉันก็ไม่ต้องโดนพ่อตี
..... เพราะปวดท้องเมนส์นี่ล่ะ ......
ครอบครัวลุงวังกับน้าสอน เป็นคนหมู่บ้านอื่น แต่ไม่มีที่นาทำกิน จึงมาขอทำนากับพ่อของดิฉัน พ่อของดิฉันก็รับไว้ให้อยู่ด้วย
ลำพังพ่อกับแม่คงทำนาเป็นร้อยไร่ไม่ไหว เพราะสมัยนั้นยังไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือผ่อนแรงเหมือนสมัยนี้ ไถนายังต้องใช้ควายของดิฉัน
ไถอยู่เลย ทุกครั้งที่ลุงวังจะเอาเจ้าแหลมหรือเจ้าตู้ของดิฉันไปลากไถ จะต้องมีปัญหากับดิฉันทุกที เพราะดิฉันจะหวงควายของดิฉันมาก
สงสาร ไม่อยากเห็นมันเหนื่อย แต่พอลุงวังบอกว่า จะอนุญาตให้ดิฉันเดินตามหลังรอยไถเพื่อเก็บปลาขี้ไถได้ทีไร ... ดิฉันก็เลิกมีปัญหา
ลืมควายสุดหวงทุกที
เพราะการลุยขี้ไถไล่จับปลามันสนุกกว่าเป็นไหนๆ ยิ่งมีพี่เต่า ลูกชายของลุงวังอายุเท่าๆกับพี่ชายของดิฉันมาเก็บปลาด้วยทีไร ดิฉันยิ่งชอบ
เพราะได้แกล้งพี่เต่าโดยการปาโคลนใส่มั่ง วิดน้ำโคลนใส่มั่ง แอบเตะก้นพี่เขามั่ง แต่พี่เต่าก็ไม่กล้าจะตอบโต้ดิฉันซักครั้ง..จนใครๆเขาล้อ
ว่าเราเป็นแฟนกัน เพราะถ้าเป็นคนอื่นพี่เต่าจะไม่ยอมถูกรังแกอยู่ฝ่ายเดียว
แต่ดิฉันไม่ชอบพี่เต่าหรอก ... ลำพังชื่อ”เต่า” ก็เฉิ่มพอแล้ว เมื่อเทียบกับชื่อ “ข้าวนาง” ของดิฉัน ... ปัจจุบันพี่เต่าเป็นผู้บริหารระดับสูง
ในบริษัทน้ำมันของไทย นี่แหละน้า ...อย่าได้ดูถูกใครเพียงเพราะดูจากฐานะ และ ชื่อ (ฮา)
แต่พี่เต่าจะสนิทกับพี่ชายและน้องชายของดิฉันมาก พี่เต่าทำนาเก่ง ทำได้ดีเหมือนผู้ใหญ่ เวลาแม่กับน้าสอนลงถอนกล้าเพื่อที่จะเอาไป
ดำในนาที่ไถและคราดเตรียมไว้นั้น พี่เต่าก็ไปช่วยถอนกล้าด้วย และพี่ชายกับน้องชายก็จะตามพี่เต่าไปด้วยเสมอ พวกเขาจะถอนกล้า
โดยทำเป็นทางลึกเข้าไปแล้วทำให้เป็นโพรง โพรงของใครของมัน เหมือนสร้างเป็นอาณาจักรของตัวเอง ส่วนการดีไซน์แบบโพรง ก็แล้วแต่ใครจะดีไซน์ออกมา เอาให้แปลกและพิสดารได้เท่าไหร่ยิ่งดี
พี่ชายของดิฉันมักจะออกแบบโพรงเป็นรูปกระต่าย พี่เต่าจะออกแบบเป็นรูปปล่องไฟ เหมือนกับโรงกลั่นน้ำมันยังไงยังงั้น ส่วนน้องชาย
ของดิฉัน ไม่มีไอเดียที่จะดีไซน์อะไรเลย สมองช่างทึบเสียจริง อย่างเก่งก็แค่ทำเป็นทางคดไปเคี้ยวมา ถามว่านั่นรูปอะไร มันบอกว่า
..... เก๊าะรูปงูไงยัยเบื๊อก ! .....
แต่ดิฉันไม่ชอบถอนกล้า เพราะนอกจากเจ็บมือจนมือแตกมือด้านแล้ว ยังคายใบข้าวอีก ... สู้มานั่งอยู่ริมคันนา แล้วแอบเอาก้อนดินปาใส่
พี่เต่าเล่นตอนผู้ใหญ่เผลอไม่ได้
อ่านต่ออาทิตย์หน้านะคะ
+ + + [กระทู้วันหยุด] กระทู้นี้มาตามคำขอของคุณชายภีม ...... "ลูกชาวนา" + + +
ย้อนกลับไปเมื่อตอนดิฉันยังเด็ก อายุประมาณ 8 ขวบ ทุกวันเสาร์ อาทิตย์ ดิฉันจะต้องออกไปนาเพื่อช่วยงานพ่อแม่เสมอ
หากวันไหนที่คุณย่าห้ามไม่ให้ไป ดิฉันจะงอแงอาละวาดจนบ้านแตก ในขณะที่พี่ชายและน้องชายทั้ง 3 คนของดิฉัน
กลับกระหยิ่มยิ้มย่องที่ไม่ต้องออกไปทำงานกลางแดดกลางฝน ไหนจะต้องเดินไปนาตั้งหลายกิโล ... เหนื่อยจะแย่
หน้าที่หลักของพวกเด็กๆอย่างเราคือ “เลี้ยงควาย” ชีวิตในท้องทุ่งของดิฉันช่างเต็มไปด้วยความสนุกสนานตื่นเต้นทุกวัน
หากวันไหนที่พวกเราต้อนควายไปเลี้ยงในป่า(ที่ดินของพ่อนั่นแหละ)เราก็จะปล่อยให้ควายหาเล็มหญ้ากินไปอย่างอิสระของมัน
ส่วนพวกเราก็จะปีนป่ายต้นไม้เล่นเป็นลิงเป็นค่าง ใครปีนเก่งขึ้นได้สูงกว่าเพื่อนก็จะได้เป็นหัวหน้า ไม่ต้องคอยไล่ต้อนควาย
ตอนขากลับ หรือปีนต้นตะขบหาลูกตะขบสุกกิน ถ้ามีเยอะ ก็จะเก็บลูกสุกมาปาเล่นใส่กัน ลูกตะขบสุกเม็ดเหนียวๆ แตกโดนหน้า
โดนผมฝ่ายตรงข้าม เลอะเทอะมอมแมม มันช่างสะใจซะจริง
แต่การปีนป่ายต้นไม้เล่นกันแบบนี้ ต้องคอยหลบๆซ่อนๆไม่ให้ผู้ใหญ่เห็น หรือไม่ให้พ่อแม่รู้ ไม่อย่างนั้นจะถูกดุหรือโดนตีก้นลาย
เพราะเป็นการเล่นซนที่เป็นอันตราย แต่สำหรับพวกเรา ยิ่งผู้ใหญ่ห้ามเท่าไหร่ ยิ่งท้าทายเท่านั้น มีอยู่ครั้งหนึ่งพวกเราเล่นปีนต้นเต็ง
ปกติต้นเต็งที่ยังเล็กจะมีลำต้นตรงและเหนียว พอพวกเราปีนขึ้นไปสูงๆ ลำต้นก็จะค่อยๆโน้มลงมา จนคนที่ยืนรออยู่ข้างล่างสามารถ
กระโดดจับยึดเอาตรงยอดไว้ได้ หลังจากก็จะค่อยๆโน้มยอดลงมาให้ใกล้กับพื้นดินมากที่สุด แล้วก็ปล่อยให้ต้นเต็งดีดตัวกลับขึ้นไป
มันก็จะพาคนที่เกาะอยู่บนต้นนั้นดีดขึ้นไปด้วยพร้อมกับโยนตัวไปโยนตัวมา เหมือนได้นั่งเรือเหาะก็ไม่ปาน สนุกสนานกันมาก
ผลัดกันขึ้นผลัดกันลง ... จนลืมควายเพื่อนยากเสียสนิท พอรู้สึกตัวอีกที ....ควายทั้งฝูงหายไปสิ้น ! ซ..วยแล้ว ....
ดิฉันเป็นเด็กฉลาด ... ตอนที่เข้าคิวให้พ่อลงไม้เรียวนั้น ดิฉันก็ทำทีเป็นยืนกุมท้องบิดไปบิดมา พอพ่อถามว่าเป็นอะไร ดิฉันก็บอกว่า
ปวดท้อง พ่อถามต่อว่าปวดท้องอะไรทำไมถึงเพิ่งจะมาปวดเอาตอนนี้ ดิฉันก็ตอบไปว่า “ปวดท้องเมนส์”เท่านั้นแหละผู้ใหญ่ที่นั่งล้อมวง
กันอยู่ตรงนั้น ฮากันครืน ดิฉันก็ได้แต่ทำหน้าเหรอหรา เพราะไม่รู้ว่า ปวดท้องเมนส์ มันน่าขำตรงไหน ...
ก็เคยได้ยินน้าสอนเมียลุงวัง คนที่พาครอบครัวมาทำนากับพ่อ บ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆนี่นา ... สุดท้ายดิฉันก็ไม่ต้องโดนพ่อตี
..... เพราะปวดท้องเมนส์นี่ล่ะ ......
ครอบครัวลุงวังกับน้าสอน เป็นคนหมู่บ้านอื่น แต่ไม่มีที่นาทำกิน จึงมาขอทำนากับพ่อของดิฉัน พ่อของดิฉันก็รับไว้ให้อยู่ด้วย
ลำพังพ่อกับแม่คงทำนาเป็นร้อยไร่ไม่ไหว เพราะสมัยนั้นยังไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือผ่อนแรงเหมือนสมัยนี้ ไถนายังต้องใช้ควายของดิฉัน
ไถอยู่เลย ทุกครั้งที่ลุงวังจะเอาเจ้าแหลมหรือเจ้าตู้ของดิฉันไปลากไถ จะต้องมีปัญหากับดิฉันทุกที เพราะดิฉันจะหวงควายของดิฉันมาก
สงสาร ไม่อยากเห็นมันเหนื่อย แต่พอลุงวังบอกว่า จะอนุญาตให้ดิฉันเดินตามหลังรอยไถเพื่อเก็บปลาขี้ไถได้ทีไร ... ดิฉันก็เลิกมีปัญหา
ลืมควายสุดหวงทุกที
เพราะการลุยขี้ไถไล่จับปลามันสนุกกว่าเป็นไหนๆ ยิ่งมีพี่เต่า ลูกชายของลุงวังอายุเท่าๆกับพี่ชายของดิฉันมาเก็บปลาด้วยทีไร ดิฉันยิ่งชอบ
เพราะได้แกล้งพี่เต่าโดยการปาโคลนใส่มั่ง วิดน้ำโคลนใส่มั่ง แอบเตะก้นพี่เขามั่ง แต่พี่เต่าก็ไม่กล้าจะตอบโต้ดิฉันซักครั้ง..จนใครๆเขาล้อ
ว่าเราเป็นแฟนกัน เพราะถ้าเป็นคนอื่นพี่เต่าจะไม่ยอมถูกรังแกอยู่ฝ่ายเดียว
แต่ดิฉันไม่ชอบพี่เต่าหรอก ... ลำพังชื่อ”เต่า” ก็เฉิ่มพอแล้ว เมื่อเทียบกับชื่อ “ข้าวนาง” ของดิฉัน ... ปัจจุบันพี่เต่าเป็นผู้บริหารระดับสูง
ในบริษัทน้ำมันของไทย นี่แหละน้า ...อย่าได้ดูถูกใครเพียงเพราะดูจากฐานะ และ ชื่อ (ฮา)
แต่พี่เต่าจะสนิทกับพี่ชายและน้องชายของดิฉันมาก พี่เต่าทำนาเก่ง ทำได้ดีเหมือนผู้ใหญ่ เวลาแม่กับน้าสอนลงถอนกล้าเพื่อที่จะเอาไป
ดำในนาที่ไถและคราดเตรียมไว้นั้น พี่เต่าก็ไปช่วยถอนกล้าด้วย และพี่ชายกับน้องชายก็จะตามพี่เต่าไปด้วยเสมอ พวกเขาจะถอนกล้า
โดยทำเป็นทางลึกเข้าไปแล้วทำให้เป็นโพรง โพรงของใครของมัน เหมือนสร้างเป็นอาณาจักรของตัวเอง ส่วนการดีไซน์แบบโพรง ก็แล้วแต่ใครจะดีไซน์ออกมา เอาให้แปลกและพิสดารได้เท่าไหร่ยิ่งดี
พี่ชายของดิฉันมักจะออกแบบโพรงเป็นรูปกระต่าย พี่เต่าจะออกแบบเป็นรูปปล่องไฟ เหมือนกับโรงกลั่นน้ำมันยังไงยังงั้น ส่วนน้องชาย
ของดิฉัน ไม่มีไอเดียที่จะดีไซน์อะไรเลย สมองช่างทึบเสียจริง อย่างเก่งก็แค่ทำเป็นทางคดไปเคี้ยวมา ถามว่านั่นรูปอะไร มันบอกว่า
..... เก๊าะรูปงูไงยัยเบื๊อก ! .....
แต่ดิฉันไม่ชอบถอนกล้า เพราะนอกจากเจ็บมือจนมือแตกมือด้านแล้ว ยังคายใบข้าวอีก ... สู้มานั่งอยู่ริมคันนา แล้วแอบเอาก้อนดินปาใส่
พี่เต่าเล่นตอนผู้ใหญ่เผลอไม่ได้
อ่านต่ออาทิตย์หน้านะคะ