กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้ายาวเกินไปหรือไร้สาระเกินไปก็ขอโทษด้วยนะคะ
ตอนนี้....เรากำลังแอบรักเพื่อนสนิทค่ะ
ปัญหาเดิมๆ บอกหรือไม่บอกดี ถ้าบอกแล้วเสียเค้าไปจะทำยังไง
เรากับเพื่อนคบกันมาเกือบ 8 ปีแล้วค่ะ
ซึ่งตลอด 8 ปีที่ผ่านมา เราไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไงกับเราบ้าง
ส่วนตัวเราแอบชอบเค้ามาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเราบอกให้ตัวเองตัดใจ
เพราะเรายังเด็กมาก แล้วเค้าก็ชอบเพื่อนเราอีกคน
แต่สุดท้ายเค้าก็โดนปฏิเสธ แล้วเพื่อนคนนั้นก็ตีตัวออกห่างไป
หลังจากนั้นเค้าก็ดูไม่เปิดใจให้ใครอีกเลยTvT
เราเองก็พยายามคิดแค่เพื่อนกับเค้า เฮฮาไปวันๆ จิกกัดวีนเหวี่ยงกันจนเป็นเรื่องธรรมดา
จนกระทั่งเมื่อเราต้องแยกไปเรียนที่อื่นคนเดียว ตอนนั้นมันทำให้เราได้คุยกับเค้ามากขึ้น
มากกว่าตอนที่เจอกันตัวเป็นๆเสียอีกค่ะ เราไลน์คุยกันทุกวัน คอยเล่าให้กันฟังว่าแต่ละวันผ่านไปยังไงบ้าง
แต่ที่คุยกันก็เหมือนเพื่อนคุยกันทั่วไปนะคะ ไม่มีแอบหวานแหวว
บางทีเราก็แอบทำตัวงี่เง่า เพราะอยากให้เค้าปลอบ ตามประสาคนต้องอยู่ไกลบ้าน
แต่เค้าก็ไม่ยักจะปลอบ บางทีมีด่าซ้ำด้วย เพราะเค้าคิดและพูดแบบมีเหตุผลจ๋า ถ้าเห็นว่าเราเริ่มพูดแบบเอาแต่ใจ เค้าก็จะดุ
เค้าบอกว่าเรามีโอกาสดีกว่าคนอื่นๆอีกตั้งเยอะ ทำไมต้องมาคิดเล็กคิดน้อยกับแค่เรื่องอยู่ไกลบ้าน
จนกระทั่งวันหนึ่งที่เราตัดสินใจว่าเราจะสอบใหม่อีกปี เราจะไม่เรียนที่นั่นแล้ว
เราตัดสินใจบอกเค้าในเรื่องนี้ และคิดว่าคงต้องโดนเค้าดุจนเราร้องไห้แน่ๆ
เพราะเค้าเคยบอกว่าการสอบใหม่อีกปีเป็นอะไรที่ไม่อยู่ในความคิดเค้า มันไม่มีทางประสบความสำเร็จ
แต่เปล่าเลย เค้ากลับบอกว่าถ้าไม่ไหวก็กลับมาเถอะ
ทั้งๆที่เค้ารู้ว่าถ้าเราสอบใหม่ โอกาสจะได้ในคณะที่เราหวังมันริบหรี่มาก
นั่นเป็นครั้งแรกที่เราเห็นว่าเค้าเริ่มพูดโดยเอาจิตใจของเราเป็นที่ตั้งมากกว่าเหตุผล
แล้วเราก็สอบใหม่ พลาดในคณะที่หวังไว้ตอนแรกจริงๆ มันทำให้เรารู้สึกเฉยๆกับผลที่ประกาศ
แต่เค้ากลับดีใจแทนเราเสียเอง เค้าคอยลุ้นผลการสอบมากกว่าเราเสียอีก
มันทำให้เรารู้สึกดีใจที่มีเค้าคอยอยู่ข้างๆ แม้จะในฐานะอะไรก็ตาม
เรายังคงคุยกันแทบทุกวันผ่านตัวหนังสือ แต่เป็นเราเองที่กลับรู้สึกว่ามันไม่พอ
ทั้งๆที่ได้กลับมาอยู่ใกล้กันแล้ว แต่ก็แทบไม่ได้เจอกัน
เค้าเรียนหนัก ส่วนเราก็ต้องรับน้อง
เราอยากเจอ อยากพูดคุยกับเค้าให้ได้มากกว่านี้ แต่เราก็รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิอะไร
เราอยากจะบอกเค้าว่าเรารู้สึกยังไง แต่ก็กลัวว่าเราจะเสียเค้าไป
ทั้งๆที่เค้าใจดีกับเราขึ้นมาก ไม่เอาแต่พูดแสบๆแบบแต่ก่อนแล้ว
การดุที่โหดจนเราน้ำตารื้น ก็กลายมาเป็นเตือนดีๆ ไม่โหดน่ากลัวแบบเมื่อก่อน
เค้าคอยพูดเตือน ห่วงเราในเรื่องต่างๆมากขึ้น อย่างเรื่องอาหารเช้า เรื่องเรียน
บางครั้งเค้าก็ขอให้เราช่วยแชทเฟสไปปลุกเค้าเวลาที่ต้องตื่นเช้าๆ
เราก็บ้าจี้ตั้งนาฬิกาปลุกซะตีห้า แหกขี้ตามานั่งทักแชทให้เค้าตื่น แล้วก็สลบต่อ
แต่เราก็ไม่อยากแอบคิดไปเองว่าเค้าจะมีใจให้เราTT^TT
เพราะเรารู้ดีว่าการรู้สึกดีกับการรู้สึกชอบมันต่างกัน
เค้าอาจแค่รู้สึกดีกับเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมานาน
แต่เรา รู้ดีว่าเราชอบเค้าอีกครั้งเสียแล้ว
แล้วก็ไม่อยากเสียเค้าไป ทั้งๆที่เราก็ไม่อยากเก็บความรู้สึกที่มันอัดอั้นแบบนี้
ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ
ขอโทษที่เรื่องยาวไปจริงๆค่ะ
กระทู้ไร้สาระ-แค่อยากระบายความรู้สึกค่ะ
ตอนนี้....เรากำลังแอบรักเพื่อนสนิทค่ะ
ปัญหาเดิมๆ บอกหรือไม่บอกดี ถ้าบอกแล้วเสียเค้าไปจะทำยังไง
เรากับเพื่อนคบกันมาเกือบ 8 ปีแล้วค่ะ
ซึ่งตลอด 8 ปีที่ผ่านมา เราไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไงกับเราบ้าง
ส่วนตัวเราแอบชอบเค้ามาก่อนแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเราบอกให้ตัวเองตัดใจ
เพราะเรายังเด็กมาก แล้วเค้าก็ชอบเพื่อนเราอีกคน
แต่สุดท้ายเค้าก็โดนปฏิเสธ แล้วเพื่อนคนนั้นก็ตีตัวออกห่างไป
หลังจากนั้นเค้าก็ดูไม่เปิดใจให้ใครอีกเลยTvT
เราเองก็พยายามคิดแค่เพื่อนกับเค้า เฮฮาไปวันๆ จิกกัดวีนเหวี่ยงกันจนเป็นเรื่องธรรมดา
จนกระทั่งเมื่อเราต้องแยกไปเรียนที่อื่นคนเดียว ตอนนั้นมันทำให้เราได้คุยกับเค้ามากขึ้น
มากกว่าตอนที่เจอกันตัวเป็นๆเสียอีกค่ะ เราไลน์คุยกันทุกวัน คอยเล่าให้กันฟังว่าแต่ละวันผ่านไปยังไงบ้าง
แต่ที่คุยกันก็เหมือนเพื่อนคุยกันทั่วไปนะคะ ไม่มีแอบหวานแหวว
บางทีเราก็แอบทำตัวงี่เง่า เพราะอยากให้เค้าปลอบ ตามประสาคนต้องอยู่ไกลบ้าน
แต่เค้าก็ไม่ยักจะปลอบ บางทีมีด่าซ้ำด้วย เพราะเค้าคิดและพูดแบบมีเหตุผลจ๋า ถ้าเห็นว่าเราเริ่มพูดแบบเอาแต่ใจ เค้าก็จะดุ
เค้าบอกว่าเรามีโอกาสดีกว่าคนอื่นๆอีกตั้งเยอะ ทำไมต้องมาคิดเล็กคิดน้อยกับแค่เรื่องอยู่ไกลบ้าน
จนกระทั่งวันหนึ่งที่เราตัดสินใจว่าเราจะสอบใหม่อีกปี เราจะไม่เรียนที่นั่นแล้ว
เราตัดสินใจบอกเค้าในเรื่องนี้ และคิดว่าคงต้องโดนเค้าดุจนเราร้องไห้แน่ๆ
เพราะเค้าเคยบอกว่าการสอบใหม่อีกปีเป็นอะไรที่ไม่อยู่ในความคิดเค้า มันไม่มีทางประสบความสำเร็จ
แต่เปล่าเลย เค้ากลับบอกว่าถ้าไม่ไหวก็กลับมาเถอะ
ทั้งๆที่เค้ารู้ว่าถ้าเราสอบใหม่ โอกาสจะได้ในคณะที่เราหวังมันริบหรี่มาก
นั่นเป็นครั้งแรกที่เราเห็นว่าเค้าเริ่มพูดโดยเอาจิตใจของเราเป็นที่ตั้งมากกว่าเหตุผล
แล้วเราก็สอบใหม่ พลาดในคณะที่หวังไว้ตอนแรกจริงๆ มันทำให้เรารู้สึกเฉยๆกับผลที่ประกาศ
แต่เค้ากลับดีใจแทนเราเสียเอง เค้าคอยลุ้นผลการสอบมากกว่าเราเสียอีก
มันทำให้เรารู้สึกดีใจที่มีเค้าคอยอยู่ข้างๆ แม้จะในฐานะอะไรก็ตาม
เรายังคงคุยกันแทบทุกวันผ่านตัวหนังสือ แต่เป็นเราเองที่กลับรู้สึกว่ามันไม่พอ
ทั้งๆที่ได้กลับมาอยู่ใกล้กันแล้ว แต่ก็แทบไม่ได้เจอกัน
เค้าเรียนหนัก ส่วนเราก็ต้องรับน้อง
เราอยากเจอ อยากพูดคุยกับเค้าให้ได้มากกว่านี้ แต่เราก็รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิอะไร
เราอยากจะบอกเค้าว่าเรารู้สึกยังไง แต่ก็กลัวว่าเราจะเสียเค้าไป
ทั้งๆที่เค้าใจดีกับเราขึ้นมาก ไม่เอาแต่พูดแสบๆแบบแต่ก่อนแล้ว
การดุที่โหดจนเราน้ำตารื้น ก็กลายมาเป็นเตือนดีๆ ไม่โหดน่ากลัวแบบเมื่อก่อน
เค้าคอยพูดเตือน ห่วงเราในเรื่องต่างๆมากขึ้น อย่างเรื่องอาหารเช้า เรื่องเรียน
บางครั้งเค้าก็ขอให้เราช่วยแชทเฟสไปปลุกเค้าเวลาที่ต้องตื่นเช้าๆ
เราก็บ้าจี้ตั้งนาฬิกาปลุกซะตีห้า แหกขี้ตามานั่งทักแชทให้เค้าตื่น แล้วก็สลบต่อ
แต่เราก็ไม่อยากแอบคิดไปเองว่าเค้าจะมีใจให้เราTT^TT
เพราะเรารู้ดีว่าการรู้สึกดีกับการรู้สึกชอบมันต่างกัน
เค้าอาจแค่รู้สึกดีกับเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมานาน
แต่เรา รู้ดีว่าเราชอบเค้าอีกครั้งเสียแล้ว
แล้วก็ไม่อยากเสียเค้าไป ทั้งๆที่เราก็ไม่อยากเก็บความรู้สึกที่มันอัดอั้นแบบนี้
ขอบคุณนะคะที่อ่านจนจบ
ขอโทษที่เรื่องยาวไปจริงๆค่ะ