"สามทุ่ม ข้างทางรถไฟ"

วันนี้ หลังเลิกงาน เราต้องต่อรถจากสามย่านจุฬา มาลงหัวลำโพง ตอนที่ต่อรถที่หัวลำโพง ก็เห็นคนนั่งอยู่ข้างทาง หน้าเป็นแผล พอเรามองเค้า เค้าก็ก้มหน้า รู้สึกสงสาร เลยคิดว่าจะช่วยคนที่นี่บ้าง คืนนี้ เราเข้าเซเว่น ซื้อน้ำกับขนมจัดสี่ชุด คิดว่าจะเดินเอาไปให้คนที่เค้านอนข้างทางที่หัวลำโพง ใครก็ได้  ที่หิว  แล้วก็เดินไปเรื่อย ๆ เจอพระรูปแรก ท่านจะไปพระประแดง เราไม่รู้ทางหรอกแต่ก็ถวายน้ำท่านไปหนึงขวด แล้วก็ไปเดินหาคนในหัวลำโพงเรื่อยๆ ไม่ค่อยเจอใคร เลยกำลังจะกลับ

เห็นพระรูปหนึ่ง ท่านท้วม ๆ ดูอายุมากแล้ว ท่านอยู่ข้างเสาทางออกหัวลำโพง นั่งคุยกับโยมแก่ ๆ ตาเหล่ๆ ผู้ชาย เราเลยเข้าไปไหว้ท่านถวายน้ำ แล้วถามท่านว่าจะไปไหน ท่านบอกว่าจะไปเอายา ไปสุรินทร์ จีวรท่านสกปรก ดำมาก เพราะว่าท่านนั่งข้างเสาตรงนั้น ที่จริง หัวลำโพงแทบไม่มีที่ให้นังเลยข้างนอก สภาพท่านน่าสงสารมาก ท่านก็ชี้ไปทางลุงอีกคน ประมาณว่าให้ช่วยเหลือลุงคนนั้นหน่อย เราเลยถามลุงว่าจะไปไหน ลุงตัวดำ ๆ ท่านนั้นบอกประมาณว่ามาหาญาติ เจำราไม่ได้ว่าคุยอะไรกันอีก รู้แต่ว่า ให้เงินลุงไปสี่สิบบาท ลุงก้มลงกราบเราเลย ลุงดีใจมาก บอกกับเราว่าจะไปซื้อข้าวกิน  ส่วนพระรูปนั้นก็โชว์แผลผาตัดให้เราดูที่หน้าท้อง ท่านคงไปเอายามารักษา เราให้ท่านไปสองร้อย การให้เงินพระไม่ควรก็จริง แต่อาบัติบางอาบัติมีส่วนเหลือ(ปลงได้) ไปสุรินทร์อีกไกล เราถามท่าาท่านมีเงินไหม ท่านบอกเราว่ามีร้อยเดียว แต่ถูกคนเอาไป ท่านหยิบตั๋วรถไฟให้เราดู  ท่านเพิ่งขึ้นมาจากใต้วันนี้เอง รถไฟสุรินทร์จะออกวันพรุ่งนี้  ท่านต้องนอนตรงนั้นหนึ่งคืน  ข้างท่านมีบาตรอยู่หนึ่งใบ พันผ้าเหลืองไว้ พร้อมอะไรไม่รู้เต็มผ้า  เหมือนเป็นสัมภาระ

เราเอาขนมและน้ำที่เหลือถวายท่านและให้ลุงคนนั้น  จากนั้นท่านก็อวยพรอะไรเรามา ทั้งลุงคนนั้นด้วย ลุงท่านคงเพิ่งพบหลวงพ่อ  เพราะเหมือนไม่ทราบรายละเอียดของกันและกัน แต่จำได้คร่าวๆ ลุงตาเหล่ท่านนั้นบอกประมาณว่า ตอนนี้ลุงเหลือแค่หลวงพ่อ หลวงพ่อกับลุงท่านนั้นตอนที่เราลงไปคุยด้วยท่านดูมีความสุขมาก ท่านอยากเล่า ๆ  ๆ  และไม่ได้คิดจะขออะไรจากเราเลย  เหมือนดีใจที่เรานั่งคุยด้วย

วันนี้ ทำให้เราได้รู้ว่าคำว่าเหนื่อย ว่าท้อ ของเรา เทียบไม่ได้กับอีกหลาย คน ที่นอนข้างทาง เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกินข้าวที่ไหน ยังไมมีเรื่องอื่นให้คิดให้เครียด มากกว่าความรู้สึกที่่ว่า หิวข้าว จะกินอะไร เราเคยเห็นหลาย ๆ คนที่เป็นแบบนี คุ้ยขยะกิน ทำให้เรารู้ว่า เราโชคดีแค่ไหนที่ไมได้อยู่ตรงนั้น และโอกาส ความสุข ที่เราได้รับ ที่เรามี เราจะใช้ทำอะไร เดินออกจากหัวลำโพงน้ำตาเอ่อ ๆ พูดไม่ออก นี่เราต้องทำอะไรอีก  เราทำอะไรมากกว่านี้ได้อีกไหม  แล้วคนอื่น ๆ ที่เค้าไม่ได้กินข้าวคืนนี้ล่ะ
  
เดือนที่แล้ว เราใช้เงินไร้สาระ ซื้อ RC เป็น Helicopter บังคับมาเล่น ตอนนี้พังแล้ว พันกว่าบาท บอกกับตัวเองว่า เราต้องช่วยคนเหล่านี้ให้มากกว่านี้ ต่อไปนี้จะไม่ใช้เงินไร้สาระ จะเก็บไว้ช่วยคนพวกนี้ สิบบาทยี่สิบบาทก็มีค่า ถ้าเค้ากราบเพราะเงินแค่สี่สิบบาท นั่นแปลว่าเราจะต้องรักษาเงินทุกบาท เพราะเราจะช่วยใคร ๆ ได้อีก เหมือนที่ท่านว.บอก ทรัพย์สินสิ่งของ ให้ใช้มุ่งประโยชน์ ไม่ใช่มุ่งประดับ

ยังมีคนที่ลำบากอีกมากบนโลก สำคัญที่ว่าเราอย่าทำให้ใครลำบาก ทั้งคำพูด การกระทำ หรือจิตใจก็พอ  อดทน ตั้งใจหาเลี้ยงชีวิตสุจริต ไม่เบียดเบียนใคร  มี เหลือ เผื่อแผ่ช่วยคนอื่น

(ลงกระทู้นี้ห้องสยามได้ใช่ไหม เราก็วัยรุ่นนะ)


**************

ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่เป็นห่วงเรานะคะ บางคนกลัวเราถูกหลอกบ้าง อะไรบ้าง แต่เราค่อนข้างรู้จักค่ะ พอมองออกอยู่บ้าง ใครหิวใครเหนื่อย ใครหลอก อย่างในกระทู้นี้ ภาพแรก หลังจากที่เราให้นมกล่องเค้าไป เค้าแกะดื่มต่อหน้าเราเลย  เค้าหิวมากค่ะ
http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2011/11/Y11281515/Y11281515.html

และสำหรับที่หัวลำโพง เราก็ทำอยู่บ้างเหมือนกันค่ะ ภาพบรรยากาศในลิ้งค์นี้คงชัดเจนที่สุด  แต่บางทีเราก็เลือกไปสนามหลวงแทนก็มีบางวันค่ะ
http://topicstock.pantip.com/social/topicstock/2011/10/U11142487/U11142487.html

และ
http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2011/11/Y11355737/Y11355737.html


ฝากเพื่อน ๆ ทุก ๆ คน ถ้ามีโอกาส อยากรู้ว่าใครหลอก ใครไม่หลอก  มองดวงตาเค้านะคะ  ถ้ารู้ว่าใช่

... น้ำหวานสักขวดก็ต่อชีวิตของเค้าได้ค่ะ