บทที่ 7
สุธีราขยับตัวนั่งให้เรียบร้อยเมื่อได้รับการพยักหน้าให้นั่งลงได้ ถึงจะไม่รู้ว่าคนที่สัมภาษณ์มีตำแหน่งอะไร แต่การที่ทำงานรับใช้อยู่ในชั้นบริหารทำให้เธอพอจะอ่านคนออกบ้าง แต่ที่ไม่เข้าใจเลยคือแววตาไตร่ตรองที่มองเธอไม่ใช่เพราะผลการเรียนหรือใบผ่านงาน
“เพิ่งจบมาหรือจบช้าไปหน่อยนะ ไหนลองแนะนำตัวหน่อยซิ” ทิชากรบอกยิ้มๆ เคาะดินสอกับแฟ้มประวัติเบาๆ
“ชื่อสุธีรา ปานแก้วค่ะ” สุธีราเริ่มต้นช้าๆ พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น “เรียนคณะบริหาร เอกบริหารที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงค่ะ”
“กำพร้า คุณพ่อคุณแม่เสียนานแล้วหรือ”
แววตาหญิงสาวไหววูบ นานเท่าไรแล้วที่ไม่มีการเอ่ยถึงพ่อแม่
“ค่ะ”
อาการเก็บปากเก็บคำของสาวน้อยตรงหน้าสร้างความพอใจให้ทิชากรในระดับหนึ่ง ไม่ได้สวยเด่นจนใครๆ ต้องเหลียวหลังมามองอย่างอรนภา แต่ดวงตาโตหวานอมเศร้านั่นก็ชวนให้ใจอ่อนเอาง่ายๆ เช่นกัน เหมือนดวงตาสัตว์ที่โดนรังแกจนหมดเรี่ยวแรงจะหลบหนี
“ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ไม่มีญาติพี่น้องหรือ”
สุธีรายิ้ม จะให้ตอบว่าอย่างไร ญาติแท้ๆ ไม่มี หรือมี ก็ห่างจนไม่รู้จักใครแล้ว
“ค่ะ”
ทิชากรพยักหน้าช้าๆ จนปัญญาจะซักถามให้รู้รายละเอียดมากกว่านั้นว่าทำไมการินจึงสนใจหญิงสาวคนนี้ ผลการเรียนน่าสนใจ การทดสอบที่ทำผลออกมาดีทีเดียว ไม่มีร่องรอยลบ ขีดฆ่า แสดงว่าเป็นคนคิดรอบคอบก่อนจะลงมือทำ
“แล้วทำอะไรล่ะ” ทิชากรถามไปอย่างนั้น นึกไปถึงพนักงานขายตามห้างหรืออาจจะขายประกัน เดินเร่ขายสินค้า
“ทำความสะอาดค่ะ”
“อะไรนะ” ทิชากรเผลอตัวถามเสียงสูง
“เป็นพนักงานทำความสะอาดค่ะ”
หญิงสาวตอบช้าๆ หากชัดเจน มองแววตาตกตะลึงของคนตรงหน้า ทำไมล่ะ พนักงานทำความสะอาดจะจบปริญญาไม่ได้หรือยังไง หญิงสาวคิดอย่างหงุดหงิด ถึงจะจบได้ช้า แต่ก็เรียนจบแล้วนี่ไงล่ะ หากรอยยิ้มที่ปรากฏต่อมาอย่างฉับพลันก็ทำให้สุธีราตั้งตัวไม่ติดได้เหมือนกัน
“ดี ขยันใฝ่หาความรู้อย่างนี้เจ๊ชอบ ลงบัญชีมาหลายตัวนี่นา คะแนนไม่ขี้เหร่เสียด้วย เจ๊ชักชอบหนูแล้วซิ มีชื่อสั้นๆ ให้เรียกไหม”
ทิชากรยิ้มอย่างถูกใจ แววไหววูบ ประกายตาสู้คนเมื่อตอนที่รู้สึกว่าตัวเองถูกดูถูกนั่น แม่หนูนี่คงไม่ใช่หนูธรรมดา แต่เป็นหนูที่หาญกล้าไปผูกกระพรวนแมวแน่เชียว อย่างนี้จะส่งไปให้เฮียดังแกล้งเล่นได้ยังไง ไม่ล่ะ เธอจะเอาไว้เอง
“หลินค่ะ”
“ดีหลิน เจ๊แน่ใจว่าที่นี่ยินดีต้อนรับหนู เจ๊ชอบใจจริง เดี๋ยวนะ ขอไปเจรจาก่อน เจ๊จะเอาไว้ฝ่ายเจ๊ดีกว่า”
สุธีราตามไม่ทัน แสดงว่าคนนี้ไม่ใช่เจ้านายในอนาคตของเธออย่างนั้นหรือ อาจจะเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคล แต่ทำไมไม่เห็นอยู่ห้องฝ่ายบุคคลแล้วคนที่พาเธอมาส่งให้สอบสัมภาษณ์ก็บอกแล้วว่า คนที่จะทำการทดสอบ คือคนที่เธอต้องทำงานด้วย
หรือบริษัทนี้ไม่เหมือนบริษัทอื่น
ร่างท้วมลุกกระฉับกระเฉงอย่างคนใจร้อน เดินไปถึงประตูเหมือนจะนึกได้จึงหันมาสั่ง
“รออยู่ในนี้นะ เดี๋ยวเจ๊มา”
You are mine. ตอนที่ 7
สุธีราขยับตัวนั่งให้เรียบร้อยเมื่อได้รับการพยักหน้าให้นั่งลงได้ ถึงจะไม่รู้ว่าคนที่สัมภาษณ์มีตำแหน่งอะไร แต่การที่ทำงานรับใช้อยู่ในชั้นบริหารทำให้เธอพอจะอ่านคนออกบ้าง แต่ที่ไม่เข้าใจเลยคือแววตาไตร่ตรองที่มองเธอไม่ใช่เพราะผลการเรียนหรือใบผ่านงาน
“เพิ่งจบมาหรือจบช้าไปหน่อยนะ ไหนลองแนะนำตัวหน่อยซิ” ทิชากรบอกยิ้มๆ เคาะดินสอกับแฟ้มประวัติเบาๆ
“ชื่อสุธีรา ปานแก้วค่ะ” สุธีราเริ่มต้นช้าๆ พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น “เรียนคณะบริหาร เอกบริหารที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงค่ะ”
“กำพร้า คุณพ่อคุณแม่เสียนานแล้วหรือ”
แววตาหญิงสาวไหววูบ นานเท่าไรแล้วที่ไม่มีการเอ่ยถึงพ่อแม่
“ค่ะ”
อาการเก็บปากเก็บคำของสาวน้อยตรงหน้าสร้างความพอใจให้ทิชากรในระดับหนึ่ง ไม่ได้สวยเด่นจนใครๆ ต้องเหลียวหลังมามองอย่างอรนภา แต่ดวงตาโตหวานอมเศร้านั่นก็ชวนให้ใจอ่อนเอาง่ายๆ เช่นกัน เหมือนดวงตาสัตว์ที่โดนรังแกจนหมดเรี่ยวแรงจะหลบหนี
“ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ไม่มีญาติพี่น้องหรือ”
สุธีรายิ้ม จะให้ตอบว่าอย่างไร ญาติแท้ๆ ไม่มี หรือมี ก็ห่างจนไม่รู้จักใครแล้ว
“ค่ะ”
ทิชากรพยักหน้าช้าๆ จนปัญญาจะซักถามให้รู้รายละเอียดมากกว่านั้นว่าทำไมการินจึงสนใจหญิงสาวคนนี้ ผลการเรียนน่าสนใจ การทดสอบที่ทำผลออกมาดีทีเดียว ไม่มีร่องรอยลบ ขีดฆ่า แสดงว่าเป็นคนคิดรอบคอบก่อนจะลงมือทำ
“แล้วทำอะไรล่ะ” ทิชากรถามไปอย่างนั้น นึกไปถึงพนักงานขายตามห้างหรืออาจจะขายประกัน เดินเร่ขายสินค้า
“ทำความสะอาดค่ะ”
“อะไรนะ” ทิชากรเผลอตัวถามเสียงสูง
“เป็นพนักงานทำความสะอาดค่ะ”
หญิงสาวตอบช้าๆ หากชัดเจน มองแววตาตกตะลึงของคนตรงหน้า ทำไมล่ะ พนักงานทำความสะอาดจะจบปริญญาไม่ได้หรือยังไง หญิงสาวคิดอย่างหงุดหงิด ถึงจะจบได้ช้า แต่ก็เรียนจบแล้วนี่ไงล่ะ หากรอยยิ้มที่ปรากฏต่อมาอย่างฉับพลันก็ทำให้สุธีราตั้งตัวไม่ติดได้เหมือนกัน
“ดี ขยันใฝ่หาความรู้อย่างนี้เจ๊ชอบ ลงบัญชีมาหลายตัวนี่นา คะแนนไม่ขี้เหร่เสียด้วย เจ๊ชักชอบหนูแล้วซิ มีชื่อสั้นๆ ให้เรียกไหม”
ทิชากรยิ้มอย่างถูกใจ แววไหววูบ ประกายตาสู้คนเมื่อตอนที่รู้สึกว่าตัวเองถูกดูถูกนั่น แม่หนูนี่คงไม่ใช่หนูธรรมดา แต่เป็นหนูที่หาญกล้าไปผูกกระพรวนแมวแน่เชียว อย่างนี้จะส่งไปให้เฮียดังแกล้งเล่นได้ยังไง ไม่ล่ะ เธอจะเอาไว้เอง
“หลินค่ะ”
“ดีหลิน เจ๊แน่ใจว่าที่นี่ยินดีต้อนรับหนู เจ๊ชอบใจจริง เดี๋ยวนะ ขอไปเจรจาก่อน เจ๊จะเอาไว้ฝ่ายเจ๊ดีกว่า”
สุธีราตามไม่ทัน แสดงว่าคนนี้ไม่ใช่เจ้านายในอนาคตของเธออย่างนั้นหรือ อาจจะเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคล แต่ทำไมไม่เห็นอยู่ห้องฝ่ายบุคคลแล้วคนที่พาเธอมาส่งให้สอบสัมภาษณ์ก็บอกแล้วว่า คนที่จะทำการทดสอบ คือคนที่เธอต้องทำงานด้วย
หรือบริษัทนี้ไม่เหมือนบริษัทอื่น
ร่างท้วมลุกกระฉับกระเฉงอย่างคนใจร้อน เดินไปถึงประตูเหมือนจะนึกได้จึงหันมาสั่ง
“รออยู่ในนี้นะ เดี๋ยวเจ๊มา”