เจอใน FB เอามาแบ่งปันเป็นตัวอย่างให้เด็กๆ ดู
...ผมเคยพูดไปหลายครั้งแล้วว่าผมชอบเด็กประเภทนี้ครับ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ ถึงแม้ว่าการทำดีจะรู้แค่เพียงในจิตใจตัวเองก็เพียงพอ แต่การได้รับคำชมที่เอ่ยออกมาให้ได้ยิน ผมเชื่อว่ามันคือกำลังใจชั้นดีเลย .....
ผมเจอน้องคนนี้อยู่บ่อยๆครับ เจอทุกครั้งผมก็จะเห็นน้องเค้าใส่ชุดนักเรียนยืนกวาดถนนอยู่ทุกครั้ง อยู่ตรงบริเวณคลองหลอด ซึ่งครั้งแรกๆที่เห็น ผมเข้าใจไปว่าน้องเค้ามาบำเพ็ญประโยชน์อะไร แต่พอสังเกตไปหลายครั้งเข้าจึงได้รู้ว่าน้องเค้ามาช่วยแม่ซึ่งเป็นพนักงานกวาดถนนมากวดช่วยอีกแรงนึง
เจอมาหลายครั้งไม่เคยคุยด้วยซักทีนอกจากมองด้วยความชื่นชม วันนี้เลยเดินไปคุยกับน้องเค้าดูก็ถามว่า "มาช่วยงานแม่เหรอครับ" , "ครับ" , "ขยันจัง มาช่วยเองหรือแม่ให้มาช่วยเนี่ย" , "มาช่วยเองครับ" , "เรียนอยู่ชั้นไหนแล้วเนี่ยเรา" , "มอสามขึ้นมอสี่ครับ" , "ชื่ออะไรครับเนี่ย" , "ชื่อพรครับ" , "เจ๋งดีครับ พี่ชื่นชมน้องนะ" ..... แล้วน้องเค้าก็ยิ้มแปร้และผมก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
ที่ผมมาโพสนี่ไม่ได้มีนัยยะอะไร แค่อย่างที่บอก ผมชอบเด็กแบบนี้ เลิกเรียนมาช่วยแม่ทำงานกวาดถนนด้วยความภูมิใจไม่ต้องอายสายตาใครๆ โดยเฉพาะช่วงเปิดเทอมปกติที่มีนักเรียนมากมายมายืนรอรถเมล์กลับบ้าน น้องเค้าก็ยืนกวาดแบบนี้ไม่ได้แคร์สายตาเด็กๆรุ่นเดียวกัน และอีกเคสกลับกัน ผู้ใหญ่ทุกสายตาตรงป้ายรถเมล์ต่างมองน้องเค้าแล้วยิ้มด้วยความชื่นชม ผมเลยอยากมาแชร์ความรู้สึกนี้เฉยๆ และรู้สึกว่า หากผมเป็นพ่อแม่เค้า โคตรภูมิใจเลยนะมีลูกแบบนี้ .....
ผมมองอักษรย่อโรงเรียนที่ปักอยู่ที่หน้าอก ร.บ. น้องเค้าเรียนอยู่โรงเรียนวัดราชบพิธ กำลังจะขึ้นมอสี่ ชื่อน้องพรครับ ...
แล้วคุณล่ะ เคยช่วยอะไรพ่อแม่แบบน้องเค้ารึเปล่า ???
ผมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไร แค่ก๊อปเขามา เห็นว่า มันโดน ผมเองยังเปรียบกับเด็กคนนี้ไม่ได้เลยซักนิด เสียดายไม่มีโอกาสแล้ว
แบ่งปันสิ่งดีๆ "เด็กไทยดีไม่ได้ตัดสินที่มี iPhone
...ผมเคยพูดไปหลายครั้งแล้วว่าผมชอบเด็กประเภทนี้ครับ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ ถึงแม้ว่าการทำดีจะรู้แค่เพียงในจิตใจตัวเองก็เพียงพอ แต่การได้รับคำชมที่เอ่ยออกมาให้ได้ยิน ผมเชื่อว่ามันคือกำลังใจชั้นดีเลย .....
ผมเจอน้องคนนี้อยู่บ่อยๆครับ เจอทุกครั้งผมก็จะเห็นน้องเค้าใส่ชุดนักเรียนยืนกวาดถนนอยู่ทุกครั้ง อยู่ตรงบริเวณคลองหลอด ซึ่งครั้งแรกๆที่เห็น ผมเข้าใจไปว่าน้องเค้ามาบำเพ็ญประโยชน์อะไร แต่พอสังเกตไปหลายครั้งเข้าจึงได้รู้ว่าน้องเค้ามาช่วยแม่ซึ่งเป็นพนักงานกวาดถนนมากวดช่วยอีกแรงนึง
เจอมาหลายครั้งไม่เคยคุยด้วยซักทีนอกจากมองด้วยความชื่นชม วันนี้เลยเดินไปคุยกับน้องเค้าดูก็ถามว่า "มาช่วยงานแม่เหรอครับ" , "ครับ" , "ขยันจัง มาช่วยเองหรือแม่ให้มาช่วยเนี่ย" , "มาช่วยเองครับ" , "เรียนอยู่ชั้นไหนแล้วเนี่ยเรา" , "มอสามขึ้นมอสี่ครับ" , "ชื่ออะไรครับเนี่ย" , "ชื่อพรครับ" , "เจ๋งดีครับ พี่ชื่นชมน้องนะ" ..... แล้วน้องเค้าก็ยิ้มแปร้และผมก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
ที่ผมมาโพสนี่ไม่ได้มีนัยยะอะไร แค่อย่างที่บอก ผมชอบเด็กแบบนี้ เลิกเรียนมาช่วยแม่ทำงานกวาดถนนด้วยความภูมิใจไม่ต้องอายสายตาใครๆ โดยเฉพาะช่วงเปิดเทอมปกติที่มีนักเรียนมากมายมายืนรอรถเมล์กลับบ้าน น้องเค้าก็ยืนกวาดแบบนี้ไม่ได้แคร์สายตาเด็กๆรุ่นเดียวกัน และอีกเคสกลับกัน ผู้ใหญ่ทุกสายตาตรงป้ายรถเมล์ต่างมองน้องเค้าแล้วยิ้มด้วยความชื่นชม ผมเลยอยากมาแชร์ความรู้สึกนี้เฉยๆ และรู้สึกว่า หากผมเป็นพ่อแม่เค้า โคตรภูมิใจเลยนะมีลูกแบบนี้ .....
ผมมองอักษรย่อโรงเรียนที่ปักอยู่ที่หน้าอก ร.บ. น้องเค้าเรียนอยู่โรงเรียนวัดราชบพิธ กำลังจะขึ้นมอสี่ ชื่อน้องพรครับ ...
แล้วคุณล่ะ เคยช่วยอะไรพ่อแม่แบบน้องเค้ารึเปล่า ???
ผมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไร แค่ก๊อปเขามา เห็นว่า มันโดน ผมเองยังเปรียบกับเด็กคนนี้ไม่ได้เลยซักนิด เสียดายไม่มีโอกาสแล้ว