สวัสดีค่ะ เราเป็นนักเรียนมัธยมต้น อายุ15 เราเป็นโรคซึมเศร้า และมีอาการแพนิค เราหาหมอแล้ว แต่กินยาเท่าไหร่ก็ไม่หาย ชีวิตเรามีปัญหาหลายอย่าง สำหรับบางคน มันคือเรื่องเล็ก แต่ในมุมของเรา มันใหญ่เกินตัวที่เราจะรับมือได้
เราไม่อยากไปเจอใครเลย บางครั้งแค่โดนครูในห้องดุต่อหน้าเพื่อน ก็ทั้งอายแล้วก็เครียด กลับบ้านมาต้องนอนร้องไห้ทุกวัน สุดท้ายก็ไปจบที่กรีดแขน เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ป.5
จนตอนนี้เราวางแผนไว้แล้ว ว่าเราจะฆ่าตัวตาย แต่เลือกไม่ได้ว่าจะตายแบบไหน เพราะเราไม่อยากทรมาน แค่อยากภาพตัดไปเฉย ๆ อาจจะไปให้รถไฟชน หรือ ผูกคอ
แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเราตายไป ใครจะดูแลพ่อกับแม่ เพราะเราเป็นพี่โตสุดในบ้าน แถมเป็นความหวังให้กับคนในครอบครัว ถึงจะแบบนั้น ตอนนี้เราก็เกลียดตัวเองมากพอเเล้ว เราอยากตายมาก เราพยายามใช้ชีวิตแต่ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม วัน ๆ ก็คิดแต่เรื่องฆตต เราดูไร้ค่ามาก คิดว่าตายไป คงไม่เป็นอะไร เพราะตอนนี้ปัญหามันก็รุมมาจากทุกทาง เราตายไปคงจะดี
จบชีวิตตัวเองดีมั้ย?
เราไม่อยากไปเจอใครเลย บางครั้งแค่โดนครูในห้องดุต่อหน้าเพื่อน ก็ทั้งอายแล้วก็เครียด กลับบ้านมาต้องนอนร้องไห้ทุกวัน สุดท้ายก็ไปจบที่กรีดแขน เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ป.5
จนตอนนี้เราวางแผนไว้แล้ว ว่าเราจะฆ่าตัวตาย แต่เลือกไม่ได้ว่าจะตายแบบไหน เพราะเราไม่อยากทรมาน แค่อยากภาพตัดไปเฉย ๆ อาจจะไปให้รถไฟชน หรือ ผูกคอ
แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเราตายไป ใครจะดูแลพ่อกับแม่ เพราะเราเป็นพี่โตสุดในบ้าน แถมเป็นความหวังให้กับคนในครอบครัว ถึงจะแบบนั้น ตอนนี้เราก็เกลียดตัวเองมากพอเเล้ว เราอยากตายมาก เราพยายามใช้ชีวิตแต่ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม วัน ๆ ก็คิดแต่เรื่องฆตต เราดูไร้ค่ามาก คิดว่าตายไป คงไม่เป็นอะไร เพราะตอนนี้ปัญหามันก็รุมมาจากทุกทาง เราตายไปคงจะดี