ตอนนี้เราอายุ18 ปี ครอบครัวของเราเคยรักกันมาก เเต่ตอนนี้มันไม่ใช่เเล้วพ่อกับเเม่กำลังจะหย่ากันเเม่เเอบไปมีคนใหม่เเล้วพ่อจับได้ เเต่เรื่องราวนี้มันผ่านมา1ปีเต็มจนถึงตอนนี้ วันที่ 2เดือน 11 พฤษภาคม.ศ 2568 พวกท่านยังตกลงกันไม่ได้สักทีเราไม่อยากให้พวกท่านหย่ากันเลยสักนิดเพราะเราเเค่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนเดิมที่เคยผ่านมามันมีความสุขมากดูไม่ออกเลยว่าเรื่องเเบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเราเพราะ คำว่า ”พ่อกับเเม่เเยกทางกัน“ มันเป็นสิ่งที่เราไม่อยากได้ยินเเล้วไม่คิดว่าจะเกิดขึ้น เราเสียใจมาตลอดจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ เเต่เราก็เข้าใจพวกท่านว่าถ้าจะหย่าก็ไม่เป็นไรเราทำใจได้เเล้ว ที่เเม่ไม่ยอมหย่าเพราะว่าถ้าหย่าไปเเล้วเเม่จะไม่ได้อะไรเลย ซึ่งมันก็ไม่คุ้มเลย เพราะทรัพย์สินของพ่อมันไม่มี เพราะทุกอย่างเป็นของพี่ชายเราทั้งหมดรวมทั้งบ้านหลังที่ทุกคนอยู่ เรื่องมันเลยบานปลายมาถึงทุกวันนี้ เจอหน้ากันทีไรก็ทะเลาะกันทุกที คนที่ขจัดปัญหาก็คือพี่ พี่ชาย ที่ให้ทุกอย่างให้บ้านให้รถ ให้เงิน เเต่พวกเขาก็ยัง ตกลงกันไม่ได้ เราสงสาาพี่ชายเรามากๆ ทุกครั้งที่มีปัญหา ทั้งพ่อเเละเเม่ ก็จะพูดให้พี่ทราบด้วย ซึ่งมันไม่เกี่ยวกับพี่เราเลย เเต่พี่ต้องมาฟังปัญหาที่มันหาทางเเก้ไม่เคยได้ เราก็พยายามช่วยเเต่ทุกครั้งเราก็ร้องไห้ตลอด ทั้งๆที่เเค่พูดคำเดียว น้ำตามันก็ไหลเเต่เราก็พูดตลอดเราอยากให้พวกท่านกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมถึงจะไม่ได้รักกันก็ตาม ยังไงพวกทั้งก็อายุมากเเล้วถ้าอยู่บ้านเฉยๆเงินพี่ก็ส่งมาให้ตลอด ทุกเดือน เเค่นี้เองเเต่ทำไม่ได้ ต่างคนต่างไม่ยอมกันพอมีปัญหาคนเเก้ไขก็ ตกมาเป็นลูกลูกต้องรับฟังตลอดซึ่งเราไม่ได้อยากรับรู้เลยสักนิด มันปวดหัวมาก ไม่เข้าใจเลย ทำไมต้องเป็นเเบบนี้ จนตอนนี้เราไม่อยากมีเเฟนอีกเลยตลอดชีวิต เเละขอสัญญาจนชั่วชีวิตตลอดไป
วัย18 ปี พ่อเเม่เเยกทางกัน