เรามือเท้าแตกตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว ปัจจุบันก็ยังมือเท้าแตกและผิวแห้งคันมีตุ่มน้ำใส ตอนแรกเราคิดว่า เราแพ้เนื้อสัตว์เพราะกินเนื้อสัตว์เยอะเกินไป ทำให้ผิวแห้งแตกคัน

แต่พอเรางดเนื้อสัตว์กินแต่พืชผักผลไม้ไม่มีเนื้อสัตว์ผิวมือเท้าก็ยังแห้งแตกคัน จนเราได้พูดกับแม่ขึ้นมาว่า ทำไมเรากินอาหารของแม่แล้วถึงผิวยังแห้งแตกคัน เพราะแม่ทำเราหรือเปล่า เรารู้สึกสงสัยอยู่ตลอดเวลา เพราะเราไม่ค่อยกินนอกบ้านที่ไหนเลย นอกจากอาหารฝีมือแม่ตัวเอง

แล้วแม่ก็ยอมรับสารภาพกับเราว่า แม่อิจฉาเราที่เราสวยกว่า สาวกว่า เราอยากจะบ้าตายคนเป็นแม่แท้ๆ ดันอิจฉาลูกตัวเอง เราสวยงามเติบโตตามวัย ที่จริงเราสวยช้าด้วยซ้ำ เราสวยขึ้นเมื่อตอนเราอายุย่าง 40 ตอนสมัยเป็นเด็กวัยรุ่น 15 16 เรายังดูขี้เหร่ด้วยซ้ำ ไม่มีใครมาจีบเลย เพิ่งจะดูสวยตอนย่าง 40 นี่แหละ

พอเริ่มรู้จักแต่งเนื้อแต่งตัวแล้ว ความเครียดก็น้อยลง แต่ก็ยังไม่มีเงินนะ จนเราได้คุยกับแม่บอกว่าทำไมชีวิตเราถึงเป็นแบบนี้ แม่ก็บอกว่าแม่เป็นคนทำเรา ทำให้เราไม่สวย ทำให้เราผิวมือแห้งแตกคัน แล้วก็ทำให้ขาเราเป็นลายจุด เราไม่รู้แม่เราใช้วิธีการแบบไหนทำให้เราได้รับความเจ็บป่วยผิวแห้งแตกคันที่มือและเท้าและมีหลายจุดที่ขา

เราก็บอกแม่ว่าจะมาอิจฉาเราทำไม เราเติบโตสวยงามตามวัย แต่แม่อายุ 60-70 ปีแล้ว แม่ดูไม่สวยเพราะแม่ไม่ดูแลตัวเอง แม่ไม่ยอมแต่งเนื้อแต่งตัว ทำไมแม่ไม่ดูครูใหญ่ที่สอนร้องเพลงให้หญิงล่ะ เขายังแต่งเนื้อแต่งตัว ดูสวยอยู่เลยแม้เขาจะอายุ 60-70 แล้ว แล้วแม่ก็พูดประชดว่า แม่แก่แล้วจะขายตัวก็ไม่ได้ เราเลยอึ้งกับความคิดของแม่เลยว่า ชีวิตแม่มันต้องขายตัวขนาดนั้นเลยหรอ ทำไมไม่ใช้สติปัญญาความสามารถในการทำมาหากินล่ะ แม่อยากขายตัวขนาดนั้นเชียวหรอ แม่เรารูปร่างอ้วนใหญ่แล้วก็ดูแก่ตามวัย 60-70 แต่ยังมีความคิดไม่พัฒนาแบบนี้

เราไม่แปลกใจเลยว่าทำไมชีวิตเราก้าวไปข้างหน้าไม่ได้ มันเหมือนถอยหลังกลับอยู่ตลอดเวลา แล้วเราก็ไม่สามารถเจริญก้าวหน้าไปกว่านี้ได้เพราะเหมือนโดนพ่อแม่กดหัวอยู่ตลอดเวลา

เราควรจะทำอย่างไรดีให้หลุดพ้นจากวงจรกรอบความคิดงี่เง่าของพ่อแม่