เรื่องคือเราอยากระบายค่ะ

จริงๆ เราเป็นคนค่อนข้างเฮฮา ใครๆ ก็บอกว่าเราตลก สนิทกับคนก็ง่าย กล้าที่จะเล่าเรื่องทุกข์ให้เราฟัง
เรารับฟัง แล้วให้คำปรึกษาได้ แต่พอกลับกันเป็นเราทุกข์ เล่าให้เพื่อน ระบายกับครอบครัว ทำไมรีแอคพวกเขามักดูเบื่อหน่าย
หรือในบางทีก็พูดตัดจบว่าเราคิดมากไปเอง เราดูผิด เราจึงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ แล้วให้ความทุกข์มันคาใจต่อไปจนกว่าจะรู้สึกหายไปเอง

คือถ้าถามว่าคิดมากไหม ก็อาจจะจริง แต่การกระทำ+น้ำเสียง มันทำให้รู้สึกว่าแค่เขาอยากจบประเด็น เรื่องเรามันไม่ได้สำคัญอะไร
ทำไมเราต้องคิดให้เยอะ แต่เราก็ห้ามความคิดความรู้สึกตัวเองไม่ได้ แต่เราก็ไม่สามารถบอกคนที่ปลอบเราได้ว่าเราต้องการแค่ไหน
เราแค่คิดว่าถ้าเป็นเรา เราคงหาเหตุผลหลายๆ อย่างมาซัพพอร์ตเพื่อน ถ้าเขาไม่สบายใจ แล้วเราก็คาดหวังแบบนั้นด้วย แต่ส่วนมากก็ผิดหวัง

คือคนแบบเราต้องแบบความทุกข์แล้วก็คลายทุกข์ให้ตัวเองได้เท่านั้นหรอ มันทำให้เรากลัวเวลาต้องเล่าปัญหา/ความไม่สบายใจของตัวเองให้คนอื่นฟัง
เลยกลัวการเล่าเรื่องตัวเองไป ทั้งที่บางทีก็อยากจะแชร์ความรู้สึกตัวเองบ้าง
หรือหลายครั้งเราก็ไปเม้นในโลกโซเชี่ยวแทน แต่มันก็เป็นการกระทำด้านเดียว ไม่มีผลสะท้อนกลับอีก เราเลยรู้สึกน้อยใจตัวเองตลอดเลยค่ะ