"สมาธิที่เป็นเองนั้น...เกิดขึ้นได้ทุกขณะ
ในบางครั้ง...
ได้ยินเสียงเขาด่ามา พอได้ยินปั๊บแทนที่มัน
จะไปยุ่งอยู่กับเรื่องด่า มันจะวิ่งเข้าที่สงบของมัน อันนี้หมายถึง  สมาธิ ที่เป็นเองโดยไม่ได้ตั้งใจ

เพราะฉะนั้น นักปฏิบัติทั้งหลาย
อย่าไปสำคัญมั่นหมายว่า สมาธิเราต้องนั่งหลับตาแต่เพียงอย่างเดียว...
แม้แต่ว่าเราฝึกสติ ให้รู้พร้อมอยู่...กับการยืน  เดิน นั่ง นอน รับประทาน ดื่ม ทำ พูด คิด ทุกขณะจิต ทุกลมหายใจ  ก็ได้ชื่อว่าเป็นการฝึกสมาธิ ปฏิบัติสมาธิอยู่...ตลอดเวลา

ถ้าหากเราจะไปถือเอาเพียง...
แค่ว่า เวลานั่งสมาธิหลับตา จึงจะได้ชื่อว่า ปฏิบัติสมาธิ  เมื่อออกจากที่นั่งหลับตาสมาธิ มาแล้ว เราไม่มีสติสำรวมระวัง ตา หู จมูก ลิ้น  กาย และใจ มันก็ไม่คุ้มค่า  เพราะวันหนึ่งเราอาจจะมีเวลานั่งสมาธิ ไม่ถึง๔ชั่วโมงนั่งกันเพียงอย่างเดียว  

แต่เมื่อออกจากการนั่งสมาธิ...
มาแล้ว ปล่อยจิตปล่อยใจให้เป็นไปตามบุญ
ตามกรรม ไม่มีการสำรวมสติสัมปชัญญะมัน
ก็ไม่คุ้มค่า ดังนั้น...
การฝึกปฏิบัติสมาธินี่ เราจะอยู่ในอิริยาบถใด  เมื่อเรามีสติ...กำหนดรู้จิต ของเราอยู่...
ได้ชื่อว่า เป็นการปฏิบัติสมาธิทั้งนั้น  อย่าไปเข้าใจในเรื่องของสมาธิ อยู่...ในวงแคบจนเกินไป."

หลวงพ่อพุธ ฐานิโย วัดป่าสาลวัน
จ.นครราชสีมา