ตามคำถามเลยค่ะ คือ เราเรื่มสร้างกำแพงตั้งแต่ป.4ที่เราย้ายมาอยู่บ้านคุณพ่อนะค่ะ โดยที่ตอนอยู่โรงเรียนก็จะโดนครูที่รร.ดูถูกค่ะ (เด็กที่สอบได้คะแนนดีไม่ได้แปลว่าต้องเก่งรอบรู้ไปหมดนิค่ะ เราโดนดูถูกต่อหน้าเพื่อนๆทั้งห้องว่ามาจากกรุงเทพแท้ๆทำไมแค่นี้ทำไม่ได้) ด้วยความที่เราเป็นเด็กเราก็ไม่สู้ผู้ใหญ่เราไม่เถียงครู จนเพื่อนเห็นว่าสามารถข่มเราได้หลังจากนั้นตั้งแต่ป.4-ป6.เทอม1เราก็โดนเพื่อนแกล้งมาตลอด

อะที่รร.ว่าแย่แล้วกลับมาบ้านหวังว่าจะได้เล่นกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกันที่บ้าน ด้วยความที่เราไม่ได้เกิดที่นี้เด็กที่นี้ก็ไม่มีใครเล่นกับเรา จนเราเหลือแค่ครอบครัว จนเราต้องเล่นคนเดียวเรื่อยมา

พอเริ่มโตขึ้นมาอะครอบครัวมีปัญหาเรื่องญาติๆกันอีก ว่าเราแบบนู้นแบบนั้นแบบนี้แต่พ่อไม่สามารถปกป้องเราได้ ด้วยความเป็นเด็กเราก็คิดว่าไม่เป็นไรเดียวพ่อจะปกป้องเราเอง โดยที่ไม่รู้ว่าพ่อนั้นไม่ได้ปกป้องเราเลย พ่อเข้าข้างญาติไปหมดแล้วก็เอาแต่คิดมากเรื่องที่ญาติๆพูดถึงเรา รวมถึงการมีลูกก่อนวัยอันควรด้วย ทั้งที่สุดท้ายสิ่งที่พูดนั้นลงลูกตัวเองหมด *มีความสะใจนิดหน่อยแต่ก็เด็กอะค่ะทำอะไรไม่ได้*

พอเข้าม.ต้นเราก็เริ่มไม่สนใจใคร เหมือนกับไม่รู้จะมีชีวิตไปทำไมเหมือนกันค่ะ แต่พอคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่แล้วก็พยายามเดินหน้าไปต่อค่ะ *มีคนที่แอบชอบด้วยค่ะแต่เราไม่กล้าพอ+กับเค้ามีแฟนอยู่แล้ว*

จนเราเข้าม.4ค่ะ เราได้เจอกับเค้าอีกครั้ง ตอนแรกเราก็ตั้งใจที่จะเป็นเพื่อนไปเรื่อยๆ ขอแค่ได้อยู่ข้างๆเค้าก็พอ แต่ไปๆมาๆความรู้สึกมันก็ล้นออกมาจนห้ามไม่ได้และได้บอกเค้าออกไป และได้ตกลงเป็นแฟนกันค่ะ 

จนถึงตอนนี้เราเล่นแบบแกล้งโกรธเค้า(เราทำเสียงแบบจริงจังนะค่ะ)และพยายามหาวิธีอื่นแต่ก็ไม่ดีขึ้นเลยค่ะ ทำให้เค้ารู้สึกไม่ดีหลายครั้งเลยค่ะ เพราะว่าเราไม่รู้วิธีเล่น ว่าอันไหนควรเล่นแค่ไหน แบบนี้ควรเล่นไมหรือแบบไหนไม่ควร 

เราเลยจะมาขอความคิดเห็นของทุกคนค่ะ ว่ามีวิธีเล่นแบบไหนบ้างที่ไม่ทำให้เค้าเสียความรู้สึกนะค่ะ หรือเราควรปรับเปลี่ยนอะไรตรงไหนค่ะ

ขอความรบกวนด้วยนะค่ะ