เป็นคน sensitive ทำไงให้กล้าและไม่ร้อง?

กระทู้คำถาม
สวัสดีค่ะ คำถามก็ตามหัวข้อเลยนะคะ อาจจะยาวหน่อยเพราะเราจะเล่าความเป็นมาว่าเรารู้ว่าตัวเอง sensitive ได้ยังไงนะคะ

 ย้อนไปตอนเด็ก เราเป็นคนที่ยังกล้าอยู่ค่ะ แต่เป็นเด็กที่ไม่ดื้ออ่ะค่ะ แบบว่า จะไม่ค่อยคุยกับใคร แต่ถ้ามีเพื่อนก็จะทำตัวกล้าแสดงออกมากเลย ตอนนั้นเราชอบวาดรูปมากเลยค่ะ ตอนนั้นจำได้ว่าครูสั่งให้ทำงาน พอเราทำงานเสร็จเราเลยนำใบงานไปวางไว้บนโต๊ะครู แต่มันจะมีเด็กคนนึงที่ดื้อๆชื่อ เพชร (นามปลอม)มาส่งพร้อมเราแต่เราวางก่อน เด็กคนนั้นเลยต่อยกับเรา ด้วยความที่เด็กเราก็ต่อยมั่วๆ แต่เด็กคนนั้นก็กลับไปนั่งค่ะ แล้วมีเด็กอีกคนลุกมาต่อยกับเรา เราต่อยกับเขาจนสร้อยเขาขาด ละทีนี้จะมีเด็กคนนึงก็ลุกมาอีก มันต่อยแบบไม่ยั้งค่ะ เราตั้งตัวไม่ทันด้วย เลยโดนต่อยจนกำเดาไหล แต่ตอนนั้นเรายังไม่คิดอะไรค่ะ วันต่อมาก็ลืมแล้ว ผ่านไปอีก ตอน ป.1 เรายังชอบวาดรูปเหมือนเดิม ตอนนั้นเริ่มเข้าใจอะไรขึ้น เรามีเพื่อนคนนึงชื่อ แป้ง 1(นามปลอม ที่มี1 เพราะมีแป้ง 2 คน) เรากับแป้ง 1 สนิทกันมาก แต่นางจะเป็นคนนิสัยที่ชอบใช้เรา นางจะยืมเงินเราบ่อยๆ แต่ก็คืนบ้างไม่คืนบ้าง นางเป็นพวกที่กินข้าวไม่หมดก็เอาให้เรา และเราต้องชมเวลานางเล่นมุข ตลอด แต่ทีนี้มีเพื่อนอีกคนชื่อพลอย (นามปลอม) นางมาแย่งแป้ง 1 จากเราไป ตั้งแต่วันนั้นแป้ง 1 กับเราไม่คุยกันอีกเลย แต่เรายังไม่แคร์ค่ะ เราเลยได้เพื่อนใหม่ชื่อ แพร (นามปลอม) เป็นพี่ที่อยู่ชั้นสูงกว่าเรา 2 ปี แต่ก็โดนแย่งไปอีกจากเพื่อนอีกคนก็คือแฝดของคนที่เราต่อยจนทำสร้อยนางขาดตอนอนุบาล ชื่อ ปาย(นามปลอม) เราเลยโวยวายใส่นาง และวิ่งเข้าห้อง กลางเทอมเราได้เพื่อนใหม่ชื่อ กี้ กับ กาแฟ(นามปลอม) พอถึง ป.2-3 กาแฟย้ายออกไป เราเสียใจพอสมควร เลยอยู่กับกี้มาตลอด เรากับกี้เป็นสายวาด(บอกเฉยๆ) มันอยู่ตรง ป.3 นี่แหละค่ะ ครั้งนึง เราได้เล่นไอโยกเยกอ่ะค่ะ แต่เล่นแบบ เพื่อนอีกคนดึงแข่งกับว่าจะไปฝั่งไหนมากกว่า เลยมีพี่คนโตๆมาเล่นด้วย แล้วฝั่งตรงข้าม คือ แป้งกับปาย ฝาแฝดที่เราไม่ถูกด้วย เรายื้อไว้ แต่อยู่ดีๆ ปายเดินมาผลักเรา และบอกว่า เราทำแป้ง เพราะ ปายบอกว่าแป้งกำลังจะเอาขาลง แต่ เรา ยื้อมันไว้ ขาแป้งเลยติด เพราะฝั่งแป้ง แป้งได้เป็นคนนั่ง แต่ฝั่งเราคนเยอะกว่า ฝั้งเราเลยดันลงพื้นไว้ แต่แป้งจะลง ทำให้ขาติดค่ะ ตอนนั้นเราก็บอกไปว่าพี่ๆคนอื่นก็ดัน จะลงทำไมไม่บอก เราผลักคืน และเดินหนีไป ต่อมา ป. 3 เหมือนเดิม เราได้ไปแข่งปั้นดินน้ำมัน แต่ยังซ้อมอยู่ แค่ 1-2 วัน เราถูกตัดออก เพราะครูบอกว่าเราช้า แต่ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าครูจับเวลา ตอนนั้นเราเฟลมาก ครูคนนั้นเป็นครูคณิตศาตร์ที่ได้มาสอนตอนเราขึ้น ป.5 และยังมีลูกรักคือ เด็กดื้อๆที่ต่อยเราตอนอนุบาล กับฝาแฝดที่แย่งพี่ไม่แท้เราไป กับแป้ง 1 และพลอย เราเลยเป็นศัตรูกับครูคนนั้น เพราะเคยแอบได้ยินครูคุนกับลูกครูว่าไม่เห็นเราเรียนเก่งเหมือนที่ผ่านมาเลย ตอนนั้นเราอ่อนแอลงมาก เพราะเพื่อนๆบูลลี่เราต่างๆ และไม่พอใจกับเรื่องครอบครัว เราเลยเป็นคนที่โดนอะไรนิดๆก็ร้องแล้ว เราเลยมุ่งไปที่การวาดรูป และมีกี้ เลยอาการดีขึ้น  แต่เราโดนล้อตอน ป.3-ป.4 มาบ่อยๆว่า อ้วน ดำ ผมฟู มีไฝ เราเลยจำมันมาโดยตลอด กลับมาตอน ป.6 ครูคณิตคนเดิม สั่งให้ทำงานในห้องเงียบทำเสร็จแล้วจะนั่งสมาธิก็ได้ เราทำงานเสร็จแล้ว เลยนั่งเฉยๆ เงียบๆ แต่ไอ้เพชร มันเดินมาบอกให้เราหลับตา แต่เราไม่ทำ มันเลยด่าเรามาเลย เราเลยเถียงกับมัน แต่เราไม่ไหวจริงๆ น้ำตาคลอไปด้วย เราร้องไห้ และพูดกับกี้ที่นั่งทำงานอยู่ข้างหลังเราตรงพื้นว่า อยากหนีไปไกลๆ กี้ก็นั่งกับเราและบอกว่า ทำไม เราก็ไม่ได้อะไร เอาแมสมาปิดตาไว้ และนั่งสมาธิ ไม่ให้ใครเห็นน้ำตา หลังจากนั้น เราก็เรียนออนไลน์มาเรื่อยๆ โดนทำร้ายจิตใจมาเรื่อยๆค่ะ นั่นแหละค่ะ ต่อไปนี้จะเป็นการกระทำต่างๆที่เรา sensitive นะคะ(ไม่ระบุว่าอยู่ ป. ไหน,ไม่ต้องมาบอกว่ามันโดนแค่นี้เองนะคะ บางอย่างเราก็คิดมากจริงๆ) 
เราเคยโดนขีดภาพวาดตั้งแต่ ป.1-ป.6 เลยค่ะ เคยไปเล่นกับเพื่อน ผญ คนนึงที่เล่นกับเพื่อน ผช อยู่ แต่ เพื่อน ผช คนนั้นตะคอกใส่เรา เคยช่วยเพื่อน ผช ที่จะโดนเพื่อน ผช ต่อย แต่ เพื่อน ผญ คนนั้นเดินหนี เราเลยโดนต่อยจนล้มใส่พุ่มไม้ เคยไม่อยากเต้นน้ำหน้าแต่ถูกบังคับ จนทุกครั้งที่จัดกิจกรรม เวลาต้องแสพงเราจะไม่มา ร.ร เลยค่ะ และอีกมากมายที่เราอ่อนไหวบ่อยๆเลยค่ะ เราไม่รู้ว่าใช้คำถูกไหมแต่เราจะเก็บมาคิดตลอด บางเรื่องเราก็จำไม่ได้ค่ะ เรารู้ตัวเพราะว่า งานศพตาที่อีสาน เราตัองเดินทางไป พอมาถึง เราโดนลูกพี่ลูกน้องแม่ทักว่า อ้วนขึ้นจัง กินเยอะหุ่นไม่สวยนะ โดนคุกคาม ต่างๆ เราต้องขึ้นมานั่งร้องไห้บนห้องตลอด และใส่หมวกตลอดเพราะหัวฟู แต่แม่ก็ด่าเราว่าใส่ทำไม น่าเกลียด ใส่ทำไมหัวล้านจะทำไง หัวหงอกจะทำไง เราโดนบ่นแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆตั้งแต่ ป.3 แล้ว เมื่อวันนี้ตอนเช้าก็ทักแม่ผิดคน จนกลับมาร้องไห้บนห้องอีกแล้ว และในงานศพตา เราคิดเรื่องตาเรื่อยเปื่อย แต่อยู่ดีๆก็เหมือนเข้าใจความรู้สึกแม่ที่พ่อเสีย เราร้องไห้ แต่ก็กลั้นได้ และสงสัยว่าทำไม เพราะเราไม่สนิทกับตาเลย เพราะเราอยู่ ตจว. และอีกมากมายเลย อ้อ แล้วก็เรื่องในโลกออนไลน์ด้วย เราเล่นเกมๆนึง เราโดนด่าว่าเล่นไม่เป็น ออกของไม่เก่ง เป็นผู้เล่นท็อกสิก แต่เราก็งง ว่าไปทำอะไรตอนไหน เราเคยเล่นแล้วร้องไห้จนพ่อตีเพราะพ่อคิดว่าเราทะเลาะกับเพื่อนคนเก่า เราได้ร้องแบบมีเสียงก็ตอนนั้น และย้ายห้องนอน จะได้ร้องไห้คนเดียวเงียบๆได้ และคำด่าเล็กๆในโลกออนไลน์ เช่นบางคนที่ถามว่าคนอ้วนเกิดมาทำไม เหมารวม ผญ ต่างๆ ด่าเกมที่เราเล่น เราเกล่ยดตัวเองมากเลย เราไม่เคยได้รับายกับใครเลย เรามักจะถูกเมินตลอด เรารอใครสักคนที่เข้าใจเรา แต่เขาก็บอกว่าเราเบียว และใช้ เราเคยปรึกษาในอีกแอ็คเคาท์ ใน พันทิป แต่ก็ถูกต่อว่าด้วยคำที่ไม่หยาบแต่ความหมายแรง เราคิดมาตลอดว่า คนในโลกออนไลน์บางคนแต่ส่วนมาก ทำไมไม่เข้าใจความรู้สึกคนอื่นเลย แต่เรารู้ว่าเขาจะเข้าใจหรือไม่มันก็สิทธิ์ของเขา เราก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเถียงกับเขาเหมือนคุยกับกำแพงต่อไป 

นั่นแหละค่ะ เรื่องมันยาวมาก เยอะแยะเลย เราเขียนจนปวดนิ้ว แต่เราเขียนต่อไม่ได้แล้ว เราเลยอยากได้วิธีกลั้นน้ำตาหรือเก็บทรงเวลากลัวหรืออ่อนไหวค่ะ แน่นอนว่า บางคนคงมาใช้คำรุนแรงกับเราแน่ๆ (อาจจะพิมพ์ผิดบางคำหรือคำซ้ำนะคะ)  ถ้าเราไม่ได้มาตอบแปลว่าเราไม่กล้าอ่านนะคะ เรากลัวโดนคำรุนแรงมากเลย เรากลัวโดนด่า
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่