อย่างที่เคยเล่าเราเป็นทอม แต่เราเงินเดือนน้อยกว่าเขา ช่วงนนี้พิษโควิทเราโดนงดเงินเดือน25% รายรับมากกว่าเรา
แรกๆเขาจะบ่นบ่อยๆว่าเงินแค่นี้จะไปพอกินอะไร ใช้ไม่พอ จนแม่เขามาถามว่าผมเงินเดือนเหลือเท่าไร ผมก็บอกจำนวนไป แม่เขาพูดว่ายังดีกว่าตกงาน ให้ทำๆไปก่อนเขาก้เงียบเรื่องนี้ไป (เหมือนเขากลัวแม่เขา)
ต่อมา หมาที่บ้านผมป่วย ผมไม่อยากปล่อยน้องตาย เลยตัดสินใจ ไปรูดบัคร แต่แฟนผมเขาไม่อยากให้เป็นหนี้ เขาเลย จะออกให้ก่อน แล้วให้ผมผ่อน
แต่เขากลับมาเครียดเพราะกลายเป็นเงินที่ใช้รายเดือนเขาหายไป ทำให้เดือนนี้เขาอาจจะไม่ได้ใช้เงินฟุ่มเฟือยหรือใช้เงินตามใจเขาได้มากนัก
จนมาเย็นวาน ผมไม่ได้ออกไปซื้อกับข้าวเพราะว่ามันมีแกงเมื่อกลางวัน 1หม้อใหญ่ เป็นต้มยำปลาทู ผมจึงถามว่าเธอทานได้ไหม หรืออยากทานอย่างอื่นไหม เขาก็บอกว่าได้
พอถึงเวลาทานข้าวผมก็ชวนเขาก็บอกไม่ทานผมจึงถามว่าทำไม เขาตอบกลับมาว่า “ไม่มีอะไรกิน”
ผมก็บอกว่าไหนบอกจะทานต้มยำไง เขาตอบมาว่าไม่อร่อย ไม่อยากกิน ไม่ชอบ
ผมก็เลยเฉยแล้วก็ลงมากินคนเดียว
พอขึ้นไปบนห้องเขาก็เหมือนเริ่มพูดใส่ผมว่า ต่อไปเราแก่ตัวจะทำยังไง ในเมื่อทุกวันนี้ก็ยังไม่มีเงินใช้
จะกิน หรือค่าใช้จ่ายในบ้านมันก็ไม่พอ ไหนจะพ่อแม่เขาอีก เขาต้องการคนดูแล ไม่ใช่คนที่ไม่สามารถช่วยเหลือ หรือซัพพอร์ตออะไรเขาไม่ได้ซักอย่าง
ผมจึงบอกว่าแล้วเธอต้องการยังไง เขาก็พูดว่าเธอก็เลือกว่าจะให้ผมค่อยๆ เก็บเงิน หรือจะเลิกต่างคนต่างหาใหม่
ผมจึงถามไปว่าเธอจะหาใหม่หรอ เออต้องการคนแบบไหนล่ะเธอถึงจะพอ ถึงผมเงินไม่พอใช้ผมไม่ได้เอาเปรียบมีผมก็ช่วย เธอป่วยเราก็ค่อยดูแล ครอบครัวเธอเราก็คอยดูแลทำอาหารให้
แค่เราไม่มีเงินมากพอคือเราไม่ดีหรอ เราไม่มีเงินเราก็เอาแรงกายทุ่มให้เธอ
แล้วอีกอย่างเรายังมีกับข้าว เราพึ่งไม่ออกไปไหนแค่วันเดียวเองเพราะต้องประหยัด ทำไมเธอไม่รู้จักพอเพียงบ้าง
เขาตอบมาว่า เธอไม่เหมือนเรา เธอไม่เข้าใจเรา เราทะเยอทะยานสูง เราอยู่แบบพอเพียงไม่ได้ ที่จะมีกับข้าวน้ำพริกก็กินได้ เราอยากมีสังคมดีๆ อยากกินอยู่ดีๆ ตามใจที่เราอยากจะให้เป็น
และถ้าเขาจะหาคนใหม่เขาคงเลือก ไม่เอาคนแบบนี้แล้ว เข้แล้ว ลำบาก
ผมก็อึ้ง ต่างคนต่างเงียบ ผมเสียใจมากครับ
คำพูดเขายังอยู่ในสมองผม แค่คิดน้ำตามันไหลออกมาเอง
ผมนอนไม่หลับเลย
ผมควรทำยังไงดีครับ
หรือผมผิดจริงๆครับ
ผมต้องแก้ไขตรงไหนดี
ผมควรออกมาไหม
เพื่อนๆช่วยผมทีนะครับ
แฟนกับเราคิดต่างกัน
แรกๆเขาจะบ่นบ่อยๆว่าเงินแค่นี้จะไปพอกินอะไร ใช้ไม่พอ จนแม่เขามาถามว่าผมเงินเดือนเหลือเท่าไร ผมก็บอกจำนวนไป แม่เขาพูดว่ายังดีกว่าตกงาน ให้ทำๆไปก่อนเขาก้เงียบเรื่องนี้ไป (เหมือนเขากลัวแม่เขา)
ต่อมา หมาที่บ้านผมป่วย ผมไม่อยากปล่อยน้องตาย เลยตัดสินใจ ไปรูดบัคร แต่แฟนผมเขาไม่อยากให้เป็นหนี้ เขาเลย จะออกให้ก่อน แล้วให้ผมผ่อน
แต่เขากลับมาเครียดเพราะกลายเป็นเงินที่ใช้รายเดือนเขาหายไป ทำให้เดือนนี้เขาอาจจะไม่ได้ใช้เงินฟุ่มเฟือยหรือใช้เงินตามใจเขาได้มากนัก
จนมาเย็นวาน ผมไม่ได้ออกไปซื้อกับข้าวเพราะว่ามันมีแกงเมื่อกลางวัน 1หม้อใหญ่ เป็นต้มยำปลาทู ผมจึงถามว่าเธอทานได้ไหม หรืออยากทานอย่างอื่นไหม เขาก็บอกว่าได้
พอถึงเวลาทานข้าวผมก็ชวนเขาก็บอกไม่ทานผมจึงถามว่าทำไม เขาตอบกลับมาว่า “ไม่มีอะไรกิน”
ผมก็บอกว่าไหนบอกจะทานต้มยำไง เขาตอบมาว่าไม่อร่อย ไม่อยากกิน ไม่ชอบ
ผมก็เลยเฉยแล้วก็ลงมากินคนเดียว
พอขึ้นไปบนห้องเขาก็เหมือนเริ่มพูดใส่ผมว่า ต่อไปเราแก่ตัวจะทำยังไง ในเมื่อทุกวันนี้ก็ยังไม่มีเงินใช้
จะกิน หรือค่าใช้จ่ายในบ้านมันก็ไม่พอ ไหนจะพ่อแม่เขาอีก เขาต้องการคนดูแล ไม่ใช่คนที่ไม่สามารถช่วยเหลือ หรือซัพพอร์ตออะไรเขาไม่ได้ซักอย่าง
ผมจึงบอกว่าแล้วเธอต้องการยังไง เขาก็พูดว่าเธอก็เลือกว่าจะให้ผมค่อยๆ เก็บเงิน หรือจะเลิกต่างคนต่างหาใหม่
ผมจึงถามไปว่าเธอจะหาใหม่หรอ เออต้องการคนแบบไหนล่ะเธอถึงจะพอ ถึงผมเงินไม่พอใช้ผมไม่ได้เอาเปรียบมีผมก็ช่วย เธอป่วยเราก็ค่อยดูแล ครอบครัวเธอเราก็คอยดูแลทำอาหารให้
แค่เราไม่มีเงินมากพอคือเราไม่ดีหรอ เราไม่มีเงินเราก็เอาแรงกายทุ่มให้เธอ
แล้วอีกอย่างเรายังมีกับข้าว เราพึ่งไม่ออกไปไหนแค่วันเดียวเองเพราะต้องประหยัด ทำไมเธอไม่รู้จักพอเพียงบ้าง
เขาตอบมาว่า เธอไม่เหมือนเรา เธอไม่เข้าใจเรา เราทะเยอทะยานสูง เราอยู่แบบพอเพียงไม่ได้ ที่จะมีกับข้าวน้ำพริกก็กินได้ เราอยากมีสังคมดีๆ อยากกินอยู่ดีๆ ตามใจที่เราอยากจะให้เป็น
และถ้าเขาจะหาคนใหม่เขาคงเลือก ไม่เอาคนแบบนี้แล้ว เข้แล้ว ลำบาก
ผมก็อึ้ง ต่างคนต่างเงียบ ผมเสียใจมากครับ
คำพูดเขายังอยู่ในสมองผม แค่คิดน้ำตามันไหลออกมาเอง
ผมนอนไม่หลับเลย
ผมควรทำยังไงดีครับ
หรือผมผิดจริงๆครับ
ผมต้องแก้ไขตรงไหนดี
ผมควรออกมาไหม
เพื่อนๆช่วยผมทีนะครับ