ช่วยแปลนิทานภาษาไทยกลางเป็นภาษาใต้หน่อยค่ะ^_^

กระทู้คำถาม
นิทานเรื่อง : ลูกหมูสามตัว
        เนื้อเรื่อง
              กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าแห่งหนึ่งมีครอบครัวหมูอยู่ครอบครัวหนึ่งอาศัยด้วยกัน 4 ตัว มีแม่หมูและลูกหมดอีก3 ตัว เป็นหมูตัวผู้ 1 ตัว และตัวเมียอีก 2 ตัว ส่วนพ่อหมูนั้นได้ถูกฆ่าไปแล้ว หมูทั้ง 4 ตัว
ใช้ชีวิตในป่าหากินหญ้า กินผลไม้ตามชายป่า เช่น กล้วยและผักตำลึง ทุก ๆ วัน จนวันหนึ่งด้วยความที่ถึงฤดูแล้ง ผักผลไม้ก็ไม่มีให้กินแล้ว
แม่หมูจึงพาลูก ๆ ออกไปหากินที่ไกลกว่าเดิม โดยเที่ยวลัดเลาะไปตามแม่น้ำ ทันใดนั้นลูกหมูตัวผู้เหลือบไปเห็นหมาป่ายืนอยู่อีกฝั่งของแม่น้ำ จึงวิ่งไปดูด้วยความสงสัย และเกิดพัดหลงกับครอบครัว และเดินไปจนถึงหมาป่า
หมาป่ายิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นลูกหมู และทันใดนั้นลูกหมูจึงถามหมาป่าว่า 
      ลูกหมูตัวผู้ : “เจ้าเป็นสัตว์ชนิดใด และมาจากที่ไหน ทำไมข้าไม่เคยเห็นเจ้าเลย” 
      หมาป่า : “ข้าคือหมาป่าไง 55555 เจ้าซื่อบื้อเอ๊ย! ข้าก็อยู่แถว ๆ นี้แหละ”, “เจ้าล่ะมาแต่ที่ใด”
      ลูกหมูตัวผู้ : “ข้ามาแต่อีกฝั่งเลย ข้าหลงทางมา เจ้าช่วยพาข้ากลับบ้านได้ไหม”
      หมาป่า : “ได้สิ สบายมาก  เดี่ยวข้าพาเจ้ากลับบ้านเองนะ”
ลูกหมูทำท่าดีใจมาก ที่จะมีคนพากลับบ้าน โดยที่ไม่รู้เลยว่านั่นคือความตายของตน
หมาป่าก็หลอกล่อลูกหมูให้ไปไกลกว่าเดิม กลัวว่าแม่หมูและน้อง ๆ จะตามมาเห็น ยิ่งเดินไปนาน ระยะทางยิ่งไกลจากบ้านออกไป ในระหว่างทางเกิดพบเจอกับนายพรานป่า ที่ล่าสัตว์มาเป็นสัปดาห์แล้วแต่กลับมือเปล่าไม่ได้อะไรเลย เห็นลูกหมูจึงคิดอุบายจะเอากลับบ้านไปทำอาหาร และได้ไล่หมาป่าไป และก็ถามลูกหมูว่า
       พรานป่า : “ทำไมเจ้าได้มากับหมาป่า”
       ลูกหมูตัวผู้ : “ข้าพัดหลงมาจากแม่ และน้อง ๆ ของข้า ข้าอยากกลับบ้าน เขาอาสาจะพาข้ากลับบ้าน ” 
       พรานป่า : (หัวเราะชอบใจ) “ข้าจะไปส่งเจ้าที่บ้านเอง ว่าแต่บ้านเจ้าไปทางไหนล่ะตัวเล็ก”
       ลูกหมูตัวผู้ : “น่าจะเดินกลับไปทางเดิมนะ เพราะหมาป่าโกหกพามาทางนี้นานแล้วก็ไม่เจอบ้านสักที”      
ภายใต้ความหวังดีของนายพราน กลับแฝงไปด้วยความหวัง และความหิวโหย นายพรานคิดกลอุบายที่จะเอาหมูทั้ง 4 ตัวนี้กลับบ้านไปไว้ทำอาหาร จึงบอกให้ลูกหมูนำทางไปก่อน
      ระหว่างทางนั้นกลับมีเสือผู้หิวโหย มาดักรอลูกหมูอยู่นายพรานจึงช่วยไล่เสือไป ลูกหมูจึงปลอดภัย และกล่าวขอบคุณนายพราน ทั้งพรานและลูกหมูเดินทางไปตามทางแม่น้ำนานพอสมควร ลูกหมูเริ่มมีรอยยิ้มออกมา เพราะเริ่มสังเกตเห็นว่าต้นไม้ ใบหญ้าคล้ายว่า เป็นถิ่นแถวบ้านตัวเอง จึงหันไปพูดกับนายพรานว่า
          ลูกหมูตัวผู้ : “ข้าว่าข้าคุ้น ๆ กับต้นไม้ และหนทางเหล่านี้จัง” 
          พรานป่า : (หัวเราะชอบใจ) “ใกล้ถึงบ้านเจ้าแล้วสินะตัวเล็ก”
          ลูกหมูตัวผู้ : “ข้าว่า ใกล้แล้วแหละ เดินไปสักหน่อยก็น่าจะถึงแล้ว ข้าขอบคุณท่านมาก ๆ นะ เมื่อถึงบ้านข้าจะให้แม่ข้าตอบแทนเจ้าอย่างเต็มที่เลย”
          พรานป่า : รีบไปเถอะ! ตัวเล็ก เดี๋ยวมันจะค่ำสะก่อน พวกเจ้าได้ตอบแทนข้าแน่นอน”
          ลูกหมูตัวผู้ : “รีบตามข้าเลย ข้าจำได้แล้ว”
ไม่นานนักลูกหมูก็มาถึงบ้าน แม่หมูและ น้อง ๆ ต่างวิ่งโผลเข้ามากอดด้วยความห่วงใยเป็นที่สุด แม่หมูจึงถามลูกว่า 
         แม่หมู : “เจ้ากลับมาได้อย่างไร ใครพาเจ้ากลับมาบ้าน” นายพรานที่ตามลูกหมูมากำลังเดินมาใกล้ ๆ
        ลูกหมูตัวผู้ : “โน่น! ไงแม่ เขาเป็นคนพาหนูมาบ้าน”
แม่หมูตกใจ และกอดลูกทั้ง 3 ด้วยความกลัว ทันใดนั้นก็บอกลูกทั้ง 3 ตัวว่า “เราจะได้ไปหาพ่อแล้วนะ แม่รักลูกทุกตัวนะ” ไม่นานนักเสียงหัวเราะนายพรานก็ดังขึ้น 55555555555555555
          พรานป่า : ตัวเล็ก ข้าพาเจ้ามาถึงบ้านแล้ว ถึงเวลาเจ้าต้องตอบแทนข้า ด้วยชีวิตขอวพวกเจ้า ซึ่งเป็นอาหารค่ำมื้อแสนอร่อยของข้าแล้วล่ะ 5555555!”
       ทันใดที่พูดจบนั้น นายพรานได้นำธนูออกมา และยิงตรงไปที่แม่หมูจนตาย เหลือเพียงลูกหมู 3 ตัวที่ร้องไห้ข้างศพแม่หมู พรานจึงมาจับตัวลูกหมูทั้ง 3 ใส่กรงหามกลับบ้าน และศพแม่หมูเองเขาก็ชำแหละเอาเนื้อออกเป็นส่วนขา ส่วนหัว ห่อกลับบ้านไปให้ครอบครัวเขา
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : อย่าไว้ใจทางอย่าวางใจคน จะจนใจเอง
                               ความที่ไม่ฟังหรือดื้อไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนจะนำมาซึ่งหายนะ
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่