คือเราเรียนป.ตรี แต่ไม่ได้จบพร้อมเพื่อนเพราะต้องเรียนเก็บอีกหลายตัว ตอนแรกเราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรนะคะ
(เพราะมันก็มาจากการกระทำของเราเน๊าะ) ทนเรียนปีกว่าเดี๋ยวก็จบ พอจบเทอมสุดท้ายพวกที่เรียนรุ่นเดียวกันเค้าก็จบแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเอง หางานทำโน่นนี่
เราอยู่ในช่วงปิดเทอมเปิดเฟสบุ๊คดู เพื่อนสนิท เพื่อนที่เรียนสาขาเดียวกัน เพื่อนที่รู้จัก เค้าได้งานทำ หาสมัครงาน บางคนพ่อแม่ออกรถยนต์ให้ บางคนก็มีกิจการที่บ้าน บางคนได้ไปเที่ยวอย่างงี้
ส่วนเราดูแลยายไม่ค่อยได้ออกไปไหน อยู่บ้าน คือ รู้สึกเหมือนแบบตัวเองใช้ช่วงเวลาที่เรียนอยู่ ปี 2-3 เสียเปล่าอ่ะค่ะ แล้วมาเสียเวลาช่วงปี 5 แทนที่จะจบตามกำหนด 4ปี พอเห็นเพื่อนๆเค้าได้เริ่มใช้ชีวิตวัยทำงาน แต่เรายังอยู่จุดเดิม คือยอมรับว่าอิจฉา เจ็บใจ น้อยใจตัวเอง
ต้องจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงคะ
จัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงคะ
(เพราะมันก็มาจากการกระทำของเราเน๊าะ) ทนเรียนปีกว่าเดี๋ยวก็จบ พอจบเทอมสุดท้ายพวกที่เรียนรุ่นเดียวกันเค้าก็จบแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตของตัวเอง หางานทำโน่นนี่
เราอยู่ในช่วงปิดเทอมเปิดเฟสบุ๊คดู เพื่อนสนิท เพื่อนที่เรียนสาขาเดียวกัน เพื่อนที่รู้จัก เค้าได้งานทำ หาสมัครงาน บางคนพ่อแม่ออกรถยนต์ให้ บางคนก็มีกิจการที่บ้าน บางคนได้ไปเที่ยวอย่างงี้
ส่วนเราดูแลยายไม่ค่อยได้ออกไปไหน อยู่บ้าน คือ รู้สึกเหมือนแบบตัวเองใช้ช่วงเวลาที่เรียนอยู่ ปี 2-3 เสียเปล่าอ่ะค่ะ แล้วมาเสียเวลาช่วงปี 5 แทนที่จะจบตามกำหนด 4ปี พอเห็นเพื่อนๆเค้าได้เริ่มใช้ชีวิตวัยทำงาน แต่เรายังอยู่จุดเดิม คือยอมรับว่าอิจฉา เจ็บใจ น้อยใจตัวเอง
ต้องจัดการกับความรู้สึกนี้ยังไงคะ