ทำไมไม่ว่าจะทุ่มเททำงานแค่ไหน ก็เหมือนงานไม่มีวันหมด

ทำงานอยา่งเต็มที่ ไม่เคยบ่น ไม่เคยเกี่ยงงาน แต่ตอนประเมินหัวหน้ากลับบอกเราต้องทำให้มากกว่านี้ เห็นผลประเมินแล้วรู้สึกแย่จริงๆ เราถามตัวเองเลยว่าที่ผ่ามมาเราจะทำไปทำไม ไม่ต้องทุ่มเทกับมันมากนักหรอกงานน

ช่วงนี้ ที่ฝ่าย กำลังหาพนักงาน คุณสมบัติ ตามสายงาน ธุรกิจ และต้องติดต่อต่างประเทศ ควรต้อง อ่าน เขียน ภาษาอังกฤษได้ ตัวเลือก ขณะนี้ มีสองประเภท คือ มืออาชีพ ประสบการณ์เยอะ ทำงานยาวนาน ไม่ได้ภาษา แต่ เร

แบบว่าพอยื่นใบลาออกปุ๊บ เจ้านายก็เรียกไปถามว่ามีอะไรอึดอัดใจ อยากได้อะไรให้บอก อ้าว แล้วทีตอนที่ยังทุ่มเททำงานให้เต็มที่ ไม่เห็นจะสนใจลูกน้องบ้างเลย พอจะลาออกแล้วมาทำเป็นพูดดี

ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังจะเล่าต่อไปนี้ มันดูอคติกับพ่อมั้ย ตอนนี้แม่ผมป่วยเป็นมะเร็งระยะ 4 ซึ่งผมกับแฟนก็พยายามดูแลแม่เต็มที่ ส่วนแม่ผมถึงตัวเองป่วย ก็พยายามช่วยเหลือตัวเองเพื่อไม่ให้ผมเหนื่อย หลังจ

...สำหรับใครที่สามารถยกระดับจิตเข้าสู่วิปัสสนาญาณได้แล้ว ...ต่อจากนั้นก็ต้องพยายามอย่างเต็มที่ผ่านวิปัสสนาญาณไปแต่ละขั้นๆ ไปตามลำดับๆๆ ... แม้จะเดินจงกรมจนฝ่าเท้าแตกเลือดไหลแดงเถือกคาทางจงกรม หรือ อดน

ขอแรงบรรดาลใจหน่อยครับ ช่วงนี้รู้สึกหมดไฟ ขี้เกียจ เบื่อหน่าย ท้อ ถามตัวเองเสมอว่าที่ผ่านมาหลายปี ตั้งใจทำงานเต็มที่ไปทำไม งานบรรลุเป้าหมาย ได้แต่คำชื่นชมเสมอมา แต่เงินไม่ขึ้น ตำแหน่งเท่าเดิม งานเพิ่ม

กระทู้ป่วยๆเริ่มมา ... นักกีฬาเขาทุ่มเท เขาเหนื่อย เขาเต็มที่แล้ว ไม่มีใครอยากแพ้ เข้าใจปะ? ทำไมต้องมาหาแพะ ? ทำไมต้องมาโทษใครสักคนนึง ? ถ้า... อย่างนั้น... ถ้า...อย่างนี้ ? จะ ถ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ....?

เวลาที่เราทำดีให้ใคร ไม่ว่าจะสถานะเพื่อน พี่ หรือใครสักคนที่พิเศษสำหรับเรา เราตั้งใจ เราทุ่มเท เราเต็มที่ ..แต่เขาอาจไม่รู้ ถึงจะพยายามไม่คาดหวังผลแล้วก็ตาม แต่ถ้าเจอเขาเฉยๆกลับมา ทำไมมันเหมือนถูกสูบ

ออกจาก comfort zone ในที่นี้หมายถึง ออกมาทำอะไรด้วยตัวเอง คิดเองทำเอง ตั้งกิจการ หรือ บริษัท ของตัวเอง อยากถามคนที่มีประสบการณ์ หรือ คนที่เคยผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมา ครับ ว่า เราต้องเหนื่อย ต้องขยัน ต้อ