สวัสดีครับ ผมเป็นผู้อ่านท่านนึง ที่มักจะหาบทความเกี่ยวกับปัญหาชีวิตคู่ใน Pantip มาโดยตลอด เป็นครั้งแรกที่รู้สึกอยากจะตั้งกระทู้เพื่อสอบถามเพื่อได้แนวทางให้กับชีวิตต่อไป
ปัญหาของผมมันเป็นปัญหาที่ สะสมมานานผมคบกับภรรยามาได้ 8 ปีแล้วจนแต่งงานกันในปีที่ 7 หรือประมาณหนึ่งปีที่ผ่านมา ชีวิตคู่ของเราไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปีผมรู้สึกว่า เราสองคนไม่เคยใกล้กันขึ้นไปจากเดิมเลยรู้สึกยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ ความห่างก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ จากที่ความห่างไกลถูกผสานเราสองคนไว้ด้วยกัน ด้วยความคิดถึงความห่วงใย แต่นับวันผมกลับรู้สึกมากขึ้นเสมอ ผมรักเธอมากขึ้นเรื่อย มันไม่เคยน้อยลงตามเวลาเลย ความคิดถึงและห่วงใยมันยังคงเต็มเปียมมา เสมอแต่ผมกลับรู้สึกว่า วันนี้ สิ่งเหล่านั้นมันเหลือเพียงแต่ผมเท่านั้น ที่ยังรู้สึก เนื่องจากเราแม้จะแต่งงานกันแล้วแต่เธอให้เหตุผลว่า เธอให้ความสำคัญกับอนาคตของเธอ หน้าที่การงานของเธอเท่านั้น และที่สุดนั้นคือครอบครัวของเธอนั่นคือพ่อกับแม่ของเธอ นี่คือสถานะการที่ผมกำลังเจออยู่มาตลอด 1 ปี ความเป็นห่วงและคิดถึงผมบอกกับเธอเสมอ แต่ผมกลับรู้สึกได้ว่าเธอ รำคาญกับสิ่งที่ผมบอกเธอแค่ไหน ผมพยายามจะไปหาเธอตลอดสองปีที่เราห่างกัน แต่เธอมักจะไม่ต้องการให้ผมไปหา และหลังจากแต่งงานมา เธอก็กลับบ้านน้อยลงทุกที จาก เดือนละครั้ง ก็กลายเป็นสามเดือนและ หกเดือน ที่ผมเฝ้ารอคอยแบบที่ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางแม้ผมจะต้องรู้สึกรอคอยเธอแค่ไหน ซึ่งบ่อยครั้งที่ผมไม่ต้องการคอยพยายามเป็นฝ่าย เข้าไปหาเธอแต่กลับรู้สึกถูกกีดกัน ให้ออกห่างออกมา ทั้งที่เราพึ่งแต่งงานกัน ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยโทรหาผมในขณะที่ผม พยายามติดต่อเธอตลอดเวลาเท่าที่ จะทำได้แต่ก็ไม่ค่อยติดต่อเวลางาน คือผมพยายามเลี่ยง ติดต่อเวลางาน ผมจะเป็นคนส่งข้อความเพื่อติดต่อเธอเสมอ แต่เธอก็มักจะตอบกลับมาเพียงสั้น ๆ ว่า "อืม" เหมือนกับว่าไม่มีอะไรที่ต้องการจะถามไถ่ผม ซึ่งความห่างไกล สิ่งที่มักเติมโตขึ้นนั้นคือความคิดถึง ซึ่งผมเองก็เป็นเช่นนั้นมาตลอด
ช่วงเวลาที่เราเริ่มคบหากันผมคอยซับพอร์ตเธอในทุก ๆ เรื่องเรียกได้ว่าผมแทบจะทำอะไรเพื่อตัวผมน้อยมาก ผมให้ทุกอย่างที่เธออยากจะมีพยายามเป็นคนรักที่ดี แสดงให้เห็นว่าผมรักเธอมากแค่ไหน จนวันนี้ผมเองก็รู้สึกว่าตนเองไม่มีอะไรติดตัวเลย ผมหวังเพียงว่าสิ่งที่ผมทำเราจะกลายเป็นครอบครัวเพราะนั่นคือความฝันของผม ผมฝันอยากจะมีครอบครัว ที่รักกันเพราะผมเติมโตมาแบบที่ไม่มีพ่อ กับ แม่ความฝันของผมคือการมีครอบครัว เราคบกันได้ 4 ปีผมซื้อรถให้เธอ และช่วยผ่อนมาตลอด สามปีเศษตอนนั้นคิดแค่เพียงว่าไม่อยากให้เธอไปทำงานลำบากซึ่งตัวผมเองก็ไม่ได้มีรถขับอะไรมีเพียงรถเครื่องหนึ่งคัน ที่ผมขับไปทำงานผมยอมเสียสละความสบายส่วนตัวเพียงเพราะไม่อยาก เห็นคนที่รักลำบาก หรือ น้อยหน้าใคร แต่ไม่นานผมก็จับได้ว่าเธอมีคนอื่น และเธอก็ขอเลิกกับผมซึ่งตอนนั้นเราพึ่งฉลองครบรอบ 5 ปีที่เราคบกันได้ไม่นาน ครั้งนั้นทำชีวิตผมเกือบพังทลาย ผมตัดสินใจทำเรื่องที่สิ้นคิดที่สุดเลวร้ายที่สุดในชีวิตผม คือความผิดพลาดครั้งใหญ่ ผมตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง เพราะความผิดหวังที่มีมากมายเกินกว่าผมจะรับได้ไหว ผมเองไม่ใช่คนร่ำรวยอะไรแต่เป็นขยันทำงาน เก็บเงินเก่งเธอเองก็ชมผม ว่าผมเป็นคนดีมากคนนึงในชีวิตเขา ผมเก็บเงินสร้างชีวิต และมอบมันให้กับเธอแต่เพียงผู้เดียว ทุกอย่างที่ผมมีเหตุการนั้นทำให้ชีวิตผมดำดิ่งสู่ความมืด จนยากที่จะดึงตัวเองกลับมา แต่เหมือนพระเจ้าพยายามจะส่งสัญญานบอกอะไรกับผมสักอย่าง ชีวิตผมกลับไม่ตายในครั้งนั้น ผมนอนอยู่ รพ เกือบ ๆ สามเดือนเสียงาน ร่างกายทรุดชีวิต เป็น 0 เพราะผมไม่ได้ืำอะไรเผื่อให้กับตนเองเลย มีเพียงประกันสังคม ที่ช่วยผมเอาไว้ในเวลานั้น ช่วงเวลาที่ผมนอนอยู่ รพ เธอไม่เคยมาหาผมเลย แต่ผมได้ทำการแฮกเฟสเขา เพราะผมมีความรู้ด้านนี้พอสมควร รวมไปถึง แฮกไลน์ สิ่งที่ผมเจ็บปวดคือช่วงเวลาที่เลวร้ายนั้น ผมกลับเห็นเธอ สร้างสิ่งดี ๆ ให้กับอีกคนนึงคนที่พึ่งเข้ามา มันเหมือนกับโดนเข็มแทงทั่วร่างกาย เจ็บปวดที่หัวใจ เป็นความรู้สึกของคนที่แพ้ ที่ไม่สามารถต้านทานใด ๆ ได้เป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดแต่ผมกับมองเห็นความสุขมากมาย ในอีกชีวิตนึง ที่ผลักใสผมออกมา
หลังจากอาการผมดีขึ้น เธอติดต่อมาขอมารับผมกลับบ้าน (บ้านผม) ผมกลับรู้สึกตัวเองเหมือนตกอยู่ในผวังตอบตกลง โดยลืมความเจ็บปวดที่พึ่งผ่านพ้นไปจนหมดสิ้น ผมตกลงให้เธอมารับโดยที่เวลานั้นและหลังจากนั้นผมเองก็ยังทราบอยู่เสมอว่าเธอ ยังติดต่ออยู่กับเขาคนนั้น หลังจากผมกลับบ้านมาผมก็ตัดสินใจบวช เพราะผมไม่รู้จะต้องทำอย่างไรกับชีวิต ในเวลานั้น เพราะผมไม่มีที่พึ่งอื่นอีกผมเป็นคนไม่กินเหล้าไม่เที่ยวไม่สูบบุหรี่ ไม่เล่นการพนัน เวลานั้นสิ่งเดียวที่ผมนึกออก คือต้องบวชเพราะในใจรู้สึกเหมือนโดนไฟเผาอยู่ตลอดเวลา
*** น้ำตาไหลเขียนต่อไม่ไหว ไว้มีแรงจะกลับมาเขียนต่อนะครับ อาจจะยาวไปสักหน่อย แต่ผมคิดว่าควรจะอธิบายในทุก ๆ อย่างที่อยู่ในใจ
ชีวิตคู่ ที่ไม่มีความเป็นชีวิตคู่ ควรทำอย่างไร
ปัญหาของผมมันเป็นปัญหาที่ สะสมมานานผมคบกับภรรยามาได้ 8 ปีแล้วจนแต่งงานกันในปีที่ 7 หรือประมาณหนึ่งปีที่ผ่านมา ชีวิตคู่ของเราไม่ว่าเวลาจะผ่านมากี่ปีผมรู้สึกว่า เราสองคนไม่เคยใกล้กันขึ้นไปจากเดิมเลยรู้สึกยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ ความห่างก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ จากที่ความห่างไกลถูกผสานเราสองคนไว้ด้วยกัน ด้วยความคิดถึงความห่วงใย แต่นับวันผมกลับรู้สึกมากขึ้นเสมอ ผมรักเธอมากขึ้นเรื่อย มันไม่เคยน้อยลงตามเวลาเลย ความคิดถึงและห่วงใยมันยังคงเต็มเปียมมา เสมอแต่ผมกลับรู้สึกว่า วันนี้ สิ่งเหล่านั้นมันเหลือเพียงแต่ผมเท่านั้น ที่ยังรู้สึก เนื่องจากเราแม้จะแต่งงานกันแล้วแต่เธอให้เหตุผลว่า เธอให้ความสำคัญกับอนาคตของเธอ หน้าที่การงานของเธอเท่านั้น และที่สุดนั้นคือครอบครัวของเธอนั่นคือพ่อกับแม่ของเธอ นี่คือสถานะการที่ผมกำลังเจออยู่มาตลอด 1 ปี ความเป็นห่วงและคิดถึงผมบอกกับเธอเสมอ แต่ผมกลับรู้สึกได้ว่าเธอ รำคาญกับสิ่งที่ผมบอกเธอแค่ไหน ผมพยายามจะไปหาเธอตลอดสองปีที่เราห่างกัน แต่เธอมักจะไม่ต้องการให้ผมไปหา และหลังจากแต่งงานมา เธอก็กลับบ้านน้อยลงทุกที จาก เดือนละครั้ง ก็กลายเป็นสามเดือนและ หกเดือน ที่ผมเฝ้ารอคอยแบบที่ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางแม้ผมจะต้องรู้สึกรอคอยเธอแค่ไหน ซึ่งบ่อยครั้งที่ผมไม่ต้องการคอยพยายามเป็นฝ่าย เข้าไปหาเธอแต่กลับรู้สึกถูกกีดกัน ให้ออกห่างออกมา ทั้งที่เราพึ่งแต่งงานกัน ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยโทรหาผมในขณะที่ผม พยายามติดต่อเธอตลอดเวลาเท่าที่ จะทำได้แต่ก็ไม่ค่อยติดต่อเวลางาน คือผมพยายามเลี่ยง ติดต่อเวลางาน ผมจะเป็นคนส่งข้อความเพื่อติดต่อเธอเสมอ แต่เธอก็มักจะตอบกลับมาเพียงสั้น ๆ ว่า "อืม" เหมือนกับว่าไม่มีอะไรที่ต้องการจะถามไถ่ผม ซึ่งความห่างไกล สิ่งที่มักเติมโตขึ้นนั้นคือความคิดถึง ซึ่งผมเองก็เป็นเช่นนั้นมาตลอด
ช่วงเวลาที่เราเริ่มคบหากันผมคอยซับพอร์ตเธอในทุก ๆ เรื่องเรียกได้ว่าผมแทบจะทำอะไรเพื่อตัวผมน้อยมาก ผมให้ทุกอย่างที่เธออยากจะมีพยายามเป็นคนรักที่ดี แสดงให้เห็นว่าผมรักเธอมากแค่ไหน จนวันนี้ผมเองก็รู้สึกว่าตนเองไม่มีอะไรติดตัวเลย ผมหวังเพียงว่าสิ่งที่ผมทำเราจะกลายเป็นครอบครัวเพราะนั่นคือความฝันของผม ผมฝันอยากจะมีครอบครัว ที่รักกันเพราะผมเติมโตมาแบบที่ไม่มีพ่อ กับ แม่ความฝันของผมคือการมีครอบครัว เราคบกันได้ 4 ปีผมซื้อรถให้เธอ และช่วยผ่อนมาตลอด สามปีเศษตอนนั้นคิดแค่เพียงว่าไม่อยากให้เธอไปทำงานลำบากซึ่งตัวผมเองก็ไม่ได้มีรถขับอะไรมีเพียงรถเครื่องหนึ่งคัน ที่ผมขับไปทำงานผมยอมเสียสละความสบายส่วนตัวเพียงเพราะไม่อยาก เห็นคนที่รักลำบาก หรือ น้อยหน้าใคร แต่ไม่นานผมก็จับได้ว่าเธอมีคนอื่น และเธอก็ขอเลิกกับผมซึ่งตอนนั้นเราพึ่งฉลองครบรอบ 5 ปีที่เราคบกันได้ไม่นาน ครั้งนั้นทำชีวิตผมเกือบพังทลาย ผมตัดสินใจทำเรื่องที่สิ้นคิดที่สุดเลวร้ายที่สุดในชีวิตผม คือความผิดพลาดครั้งใหญ่ ผมตัดสินใจจบชีวิตตัวเอง เพราะความผิดหวังที่มีมากมายเกินกว่าผมจะรับได้ไหว ผมเองไม่ใช่คนร่ำรวยอะไรแต่เป็นขยันทำงาน เก็บเงินเก่งเธอเองก็ชมผม ว่าผมเป็นคนดีมากคนนึงในชีวิตเขา ผมเก็บเงินสร้างชีวิต และมอบมันให้กับเธอแต่เพียงผู้เดียว ทุกอย่างที่ผมมีเหตุการนั้นทำให้ชีวิตผมดำดิ่งสู่ความมืด จนยากที่จะดึงตัวเองกลับมา แต่เหมือนพระเจ้าพยายามจะส่งสัญญานบอกอะไรกับผมสักอย่าง ชีวิตผมกลับไม่ตายในครั้งนั้น ผมนอนอยู่ รพ เกือบ ๆ สามเดือนเสียงาน ร่างกายทรุดชีวิต เป็น 0 เพราะผมไม่ได้ืำอะไรเผื่อให้กับตนเองเลย มีเพียงประกันสังคม ที่ช่วยผมเอาไว้ในเวลานั้น ช่วงเวลาที่ผมนอนอยู่ รพ เธอไม่เคยมาหาผมเลย แต่ผมได้ทำการแฮกเฟสเขา เพราะผมมีความรู้ด้านนี้พอสมควร รวมไปถึง แฮกไลน์ สิ่งที่ผมเจ็บปวดคือช่วงเวลาที่เลวร้ายนั้น ผมกลับเห็นเธอ สร้างสิ่งดี ๆ ให้กับอีกคนนึงคนที่พึ่งเข้ามา มันเหมือนกับโดนเข็มแทงทั่วร่างกาย เจ็บปวดที่หัวใจ เป็นความรู้สึกของคนที่แพ้ ที่ไม่สามารถต้านทานใด ๆ ได้เป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดแต่ผมกับมองเห็นความสุขมากมาย ในอีกชีวิตนึง ที่ผลักใสผมออกมา
หลังจากอาการผมดีขึ้น เธอติดต่อมาขอมารับผมกลับบ้าน (บ้านผม) ผมกลับรู้สึกตัวเองเหมือนตกอยู่ในผวังตอบตกลง โดยลืมความเจ็บปวดที่พึ่งผ่านพ้นไปจนหมดสิ้น ผมตกลงให้เธอมารับโดยที่เวลานั้นและหลังจากนั้นผมเองก็ยังทราบอยู่เสมอว่าเธอ ยังติดต่ออยู่กับเขาคนนั้น หลังจากผมกลับบ้านมาผมก็ตัดสินใจบวช เพราะผมไม่รู้จะต้องทำอย่างไรกับชีวิต ในเวลานั้น เพราะผมไม่มีที่พึ่งอื่นอีกผมเป็นคนไม่กินเหล้าไม่เที่ยวไม่สูบบุหรี่ ไม่เล่นการพนัน เวลานั้นสิ่งเดียวที่ผมนึกออก คือต้องบวชเพราะในใจรู้สึกเหมือนโดนไฟเผาอยู่ตลอดเวลา
*** น้ำตาไหลเขียนต่อไม่ไหว ไว้มีแรงจะกลับมาเขียนต่อนะครับ อาจจะยาวไปสักหน่อย แต่ผมคิดว่าควรจะอธิบายในทุก ๆ อย่างที่อยู่ในใจ