คำเตือน!! กระทู้นี้เป็นกระทู้ระบายความอึดอัดลึกๆข้างในใจของเราที่ไม่มีใครเคยได้รับรู้ค่ะ ซึ่งยาวมากถ้าขี้เกียจอ่านก็ข้ามๆไปนะคะ

เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นเด็กที่พ่อแม่หวงมาก ดูแลไม่ห่างไม่ว่าจะไปไหนต้องคอยไปรับไปส่งตลอดจนถึงปัจจุบัน(แม้ตอนนี้จะขับรถเป็นแล้ว) คงเป็นเพราะเราเป็นลูกสาวคนเดียว เวลาจะไปไหนก็อาจต้องเป็นห่วงมากกว่าปกติ

ความอึดอัดลึกๆข้างต้นมันเริ่มก่อตัวมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ เริ่มจากตอนนั้นเราอยากเรียนดนตรีไทยมาก เครื่องดนตรีที่อยากเรียนคือซอด้วง แต่แม่ให้เราเรียนขิมเพราะส่วนตัวเห็นว่าขิมดีกว่าซอ ซึ่งเราก็ไม่เห็นว่าดีกว่ากันยังไง เพราะเครื่องดนตรีไทยล้วนมีคุณค่าเหมือนกัน

แล้วชีวิตเราก็เรียนหนังสือเรื่อยๆมา จนเข้าสู่ม.ปลาย ทางโรงเรียนต้องให้เลือกแผนการเรียน เราอยากเรียนสายศิลป์-คำนวณ แต่พ่ออยากให้เรียนสายวิทย์-คณิต โดยให้เหตุผลว่าสายวิทย์-คณิตมันกว้างกว่า เลือกคณะในมหาลัยได้เยอะ เราก็เลือกตามพ่อบอก ฝืนเรียนจนจบม.6 ตอนนั้นมันทรมานสำหรับเรามาก ด้วยความที่เราไม่ชอบวิชาเคมีเลย จบมาด้วยเกรดเฉลี่ย 2.98

ต่อมาเข้าสู่ช่วงเปลี่ยนชีวิตอีกช่วง คือต้องเลือกคณะ เลือกมหาลัยที่จะเรียน ตั้งแต่เด็กจนโตเรามีความฝันที่อยากเป็นครู สอนวิชาสังคมศึกษา เราเลยอยากเรียนครู แล้วเราก็บอกพ่อ..พ่อก็ให้เหตุผลว่า ถ้าเรียนครูกลัวจบมาแล้วตกงาน เรียนอีกคณะนะ..เอาคณะนี้สิสายสังคมเหมือนกันถ้าเรียนจบมา หางานทำง่ายกว่าเพราะกว้าง มีงานเปิดให้สอบเยอะเเยะ แต่ก็มีข้อเเม้อีก1ข้อ คือ ต้องเลือกมหาลัยที่อยู่ใกล้บ้าน(โซนภาคเหนือเท่านั้น) อ่ะเราก็เลือกตามที่พ่อบอก และเราก็สอบติดมหาลัยมีชื่อแห่งหนึ่งในโซนภาคเหนือนั่นแหละ

ช่วงชีวิตในรั้วมหาลัยรวมๆ เรามีความสุขดี ด้วยบรรยากาศทั้งมหาลัย การเรียนการสอน คนรอบข้าง เพื่อนฝูงต่างๆ แต่ด้วยวิชาที่เราเลือกเรียนนั้น ถามว่าชอบไหม มันก็ครึ่งๆกลางๆ ก็มีวิชาที่ชอบ และไม่ชอบ วิชาที่ได้เกรดดีๆ กับวิชาที่ได้เกรดน้อยๆ ปนๆกันไป

จนเข้าสู่ช่วงฝึกงาน(ภาคฤดูร้อน) พอเราได้มาฝึกงาน ทำให้เรารู้ว่าสิ่งที่เราเรียนมานี้ มันไม่ใช่ตัวตนของเราเลย เราไม่ชอบในสิ่งที่ต้องทำ ไม่ชอบการทำงานสายนี้ เราเอาเรื่องที่เราค้นพบไปบอกพ่อ พ่อก็ดราม่าบอกเสียใจ แล้วถามเราว่าจะเลิกเรียนไหม? เอาจริงๆนะคือมันเลิกไม่ได้แล้ว เพราะเหลืออีก1ปี สุดท้ายเราก็เรียนจบ ด้วยเกรดเฉลี่ย2กว่าๆ

ตอนนี้เราเรียนจบมาแล้ว5เดือน กำลังสอบหางานอยู่ และอยากทำงานที่ไม่ตรงสายกับที่เรียนมา แต่พ่อก็อยากให้เราทำงานตรงสายและต้องได้ทำงานใกล้ๆบ้านด้วย เราก็ไปสอบเข้าทำงานมาหลายๆที่แล้ว เพื่อให้ได้งานตรงสาย แต่สุดท้ายก็ยังสอบไม่ติด เราก็ไม่รู้ว่ามันผิดที่เรารึเปล่า ความรู้ที่มียังไม่พอที่จะสอบติด ด้อยประสบการณ์ หรือว่าใจเราไม่ได้อยู่ที่งานสายนี้แล้ว หรืออาจเป็นเพราะความรู้ความสามารถเราไม่พอที่จะเข้าทำงานสายนี้หรือ?

ส่วนลึกในใจเรามันบอกว่า เราไม่อยากทำงานในสายนี้ ไม่อยากทรมานไปอีกทั้งชีวิตกับงานที่เราไม่ชอบ อยากเลือกสอบหางานที่ตัวเองชอบ และไม่อยากทำงานใกล้ๆบ้านด้วย เราสามารถเลือกอะไรในชีวิตของเราเองได้บ้างคะ? ตอนนี้หนทางมืดมน ไม่รู้จะเดินต่อไปทางไหนดี มีอะไรช่วยแนะนำไหมคะ?

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

ปล. เรากับพ่อแม่ จะพูดกันตรงๆ แสดงความคิดเห็นกันตรงๆไม่ได้นะคะ ท่านทั้ง2จะเกิดดราม่าขึ้นทันที เราเลยไม่รู้จะทำยังไง หรือพูดยังไงดีเหมือนกันค่ะ