จำได้ว่า เคยโพสต์เรื่องเงิน ถามเพื่อนๆในห้องพันทิพเมื่อหลายปีก่อน แต่ว่า ครั้งนั้นมันไม่ได้มากมาย แค่หลัก 300k ยังไม่ถึงล้าน
แต่ครั้งนั้นมาอ่านหลายๆคอมเมนต์ + ข้อคิดเห็น ทำให้เราหยุดความคิดที่จะให้เพื่อนยืม
ผ่านไปหลายปี เราใจอ่อน + กับทนแรงตื๊อและสงสารเพื่อนไม่ไหว เลยใจอ่อน มันเลยเป็นบ่อเกิดแห่งปัญหาทั้งปวง
ตอนนี้ก็รอเวลาขึ้นศาล ต้องไปเผชิญหน้ากันครั้งแรก หลังจากที่เพื่อนหนีไป ปิดทุกช่องทางติดต่อ เฟสก็บล็อค ไลน์และมือถือ ที่เคยติดต่อได้
ก็ติดต่อไม่ได้ เป็นระยะเวลากว่า 1 ปี
แต่ครั้งนี้เพื่อนเลี่ยงไม่ได้ ยังไงก็ต้องมาเผชิญหน้ากันในศาล เมื่อคิดถึงตรงที่เราต้องมาเผชิญหน้ากันครั้งแรก
มันจะเป็นยังไงนะ เรานึกภาพนั้นไม่ออกเลยจริงๆ
จากเพื่อนรัก หลังจากต้องขึ้นศาล แล้วมันจะเป็นยังไงนะ นึกภาพนั้นไม่ออกเลยจริงๆ
มันสับสน อึดอัดใจ เศร้าใจบอกไม่ถูก เพราะเพื่อนเคยเรียนด้วยกันมา รู้จักกันมาตั้งแต่เล็กจนโต
ตอนมายืมก็พูดจาดี ทุกอย่างดูดีไปหมด ยกข้ออ้างมามากมาย จนเราสงสาร ใจอ่อนยอมให้ไป หลังจากที่เลี่ยงมาหลายปี
แต่ครั้งนี้ทนแรงตื๊อไหว เลยจำต้องให้เพื่อนยืมเงินไป เพราะเราคิดว่า เพื่อนคงไม่ทำเพื่อน และเรารู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก เรียนหนังสือมาด้วยกัน
เราคาดเดาไม่ถูกเลยว่า หลังจากนี้ต่อไปเมื่อต้องเผชิญหน้ากันบนชั้นศาลแล้ว ต่อจากนี้ไป คำว่าเพื่อน มันจะยังหลงเหลืออยู่สำหรับเค้ามั้ย
แต่สำหรับเรา เราคิดว่า เรายังมีให้เค้าเหมือนเดิม แต่เงินค่อนข้างมากจะยกให้ฟรีๆก็ใช่เรื่อง
ถ้าเราเอาเงินจำนวนนั้นที่ขาดไม่กี่หมื่นจะเหยียบหลักล้าน ให้คนที่เรารัก ให้พอแม่พี่น้อง เราคงจะรู้สึกดีกว่านี้ เราคงไม่ต้องมาฟ้องร้องนางแบบนี้
พอต้องมาถึงขั้นฟ้องร้องกันขึ้น ทำให้นึกถึงกระทู้ที่เราเคยตั้งไว้ แล้วมีหลายคอมเมนต์ ให้แง่คิด ทำให้เราฉุกคิดหยุดฟัง แล้วก็ทำให้เราสุขใจได้หลายปี
ผ่านมาหลายปี แต่เราก็พลาดจนได้ สุดท้ายต้องเป็นแบบที่เพื่อนๆเคยบอกไว้ในพันทิพ แล้วเรา ลืมคำเตือนนั้นได้อย่างไร???? มันน่าโมโหตัวเองยิ่งนัก
ตอนนี้ก็ได้แต่พยายามบอกตัวเองว่า อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ทั้งที่ข้างในมันเศร้ามากมาย
เงิน!! ทำให้เสียเพื่อนจริงๆ เราก็พยายามระวังแล้ว แต่เราก็พลาดจนได้ ถ้าเลือกได้เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย
หนักใจ อึดอัดใจ เศร้าใจ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเพื่อนรักบนชั้นศาล เพราะเงิน!!
แต่ครั้งนั้นมาอ่านหลายๆคอมเมนต์ + ข้อคิดเห็น ทำให้เราหยุดความคิดที่จะให้เพื่อนยืม
ผ่านไปหลายปี เราใจอ่อน + กับทนแรงตื๊อและสงสารเพื่อนไม่ไหว เลยใจอ่อน มันเลยเป็นบ่อเกิดแห่งปัญหาทั้งปวง
ตอนนี้ก็รอเวลาขึ้นศาล ต้องไปเผชิญหน้ากันครั้งแรก หลังจากที่เพื่อนหนีไป ปิดทุกช่องทางติดต่อ เฟสก็บล็อค ไลน์และมือถือ ที่เคยติดต่อได้
ก็ติดต่อไม่ได้ เป็นระยะเวลากว่า 1 ปี
แต่ครั้งนี้เพื่อนเลี่ยงไม่ได้ ยังไงก็ต้องมาเผชิญหน้ากันในศาล เมื่อคิดถึงตรงที่เราต้องมาเผชิญหน้ากันครั้งแรก
มันจะเป็นยังไงนะ เรานึกภาพนั้นไม่ออกเลยจริงๆ
จากเพื่อนรัก หลังจากต้องขึ้นศาล แล้วมันจะเป็นยังไงนะ นึกภาพนั้นไม่ออกเลยจริงๆ
มันสับสน อึดอัดใจ เศร้าใจบอกไม่ถูก เพราะเพื่อนเคยเรียนด้วยกันมา รู้จักกันมาตั้งแต่เล็กจนโต
ตอนมายืมก็พูดจาดี ทุกอย่างดูดีไปหมด ยกข้ออ้างมามากมาย จนเราสงสาร ใจอ่อนยอมให้ไป หลังจากที่เลี่ยงมาหลายปี
แต่ครั้งนี้ทนแรงตื๊อไหว เลยจำต้องให้เพื่อนยืมเงินไป เพราะเราคิดว่า เพื่อนคงไม่ทำเพื่อน และเรารู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก เรียนหนังสือมาด้วยกัน
เราคาดเดาไม่ถูกเลยว่า หลังจากนี้ต่อไปเมื่อต้องเผชิญหน้ากันบนชั้นศาลแล้ว ต่อจากนี้ไป คำว่าเพื่อน มันจะยังหลงเหลืออยู่สำหรับเค้ามั้ย
แต่สำหรับเรา เราคิดว่า เรายังมีให้เค้าเหมือนเดิม แต่เงินค่อนข้างมากจะยกให้ฟรีๆก็ใช่เรื่อง
ถ้าเราเอาเงินจำนวนนั้นที่ขาดไม่กี่หมื่นจะเหยียบหลักล้าน ให้คนที่เรารัก ให้พอแม่พี่น้อง เราคงจะรู้สึกดีกว่านี้ เราคงไม่ต้องมาฟ้องร้องนางแบบนี้
พอต้องมาถึงขั้นฟ้องร้องกันขึ้น ทำให้นึกถึงกระทู้ที่เราเคยตั้งไว้ แล้วมีหลายคอมเมนต์ ให้แง่คิด ทำให้เราฉุกคิดหยุดฟัง แล้วก็ทำให้เราสุขใจได้หลายปี
ผ่านมาหลายปี แต่เราก็พลาดจนได้ สุดท้ายต้องเป็นแบบที่เพื่อนๆเคยบอกไว้ในพันทิพ แล้วเรา ลืมคำเตือนนั้นได้อย่างไร???? มันน่าโมโหตัวเองยิ่งนัก
ตอนนี้ก็ได้แต่พยายามบอกตัวเองว่า อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด ทั้งที่ข้างในมันเศร้ามากมาย
เงิน!! ทำให้เสียเพื่อนจริงๆ เราก็พยายามระวังแล้ว แต่เราก็พลาดจนได้ ถ้าเลือกได้เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย