สวัสดีสมาชิกพันทิปครับ
ผมทำงานบริษัทครับ แต่ด้วยภาวะเศรษฐกิจที่ถดถอย จึงมองหางานเสริมนั่นคือการขับรถรับลูกค้าผ่าน Application ผมขับได้ 2 ปีล่ะครับ เรื่องมีอยู่ว่า ผมมักจะวิ่งเส้นทางเดิมๆ คือ เลิกงานวิ่งเข้ารัชดา หรือบางทีมีลูกค้าเรียกรถไปส่งแถวสุขุมวิท ผมก็จะขับผ่านเส้น อโศก เข้ารัชดา เพื่อกลับบ้านโดยผ่านประชาชื่นเลียบคลองประปาไปปากเกร็ด
ผมเจอลูกค้าท่านนึงประมาณเดือนละ 1-2 ครั้ง โดยบังเอิญ แน่นอนครับงานบริการไม่เคยปฎิเสธลูกค้า ในแต่ละครั้งที่เจอจากไม่เคยคุย ก็เริ่มสนทนาเรื่องตัวรถ เค้ามักจะบอกว่าชอบรถรุ่นที่ผมขับเพราะไม่เหมือนใคร ไม่มีใครนำรถรุ่นนี้มาให้บริการเพราะอัตรากินน้ำมันเยอะ เราเริ่มมีปฎิสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน โดยเป็นเพียงการสนทนาผ่านการให้บริการ กับลูกค้าเท่านั้น
ครั้งนึงรถติดมากเส้น อโศก มุ่งหน้ารัชดา ช่วงนั้นผมมีความรัก ผมรีบกลับบ้าน ขณะส่งลูกค้าท่านอื่นเสร็จ กำลังจะปิดระบบ มีงานขึ้นที่หน้าจอ ซึ่งต้นทาง-ปลายทาง คือ "ลูกค้าท่านนี้" ผมกดยกเลิกงานแล้วปิดระบบทันที ทันใดมี sms เข้าที่เบอร์มือถือผมว่า "ไม่อยากรับผมเหรอครับ กดยกเลิกงานทำไม" ผมเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปกติ แต่ไม่ได้ตอบกลับใดๆ ใจอยากเจอคนรักที่รอเราอยู่มากกว่า
ปลายเดือน ต.ค. จำไม่ได้ว่าวันไหนแต่เป็นสิ้นเดือนรถติดมาก ถนนเส้นเดิม อโศก มีงานขึ้นหน้าจอ ต้นทาง-ปลายทาง "ลูกค้าท่านนี้" ผมกดดูระยะทาง 2 กิโลเมตร แต่ระยะเวลารอ 30-35 นาที ผมตอบกลับทางแชทของระบบว่า รอได้ไหม 30 นาที คำตอบคือ รอได้ครับนานก็รอได้ ผมเริ่มเอะใจกับคำตอบนั้น แต่พอไปรับก็ไม่ได้พูดอะไรกัน ผมยังยึดหลักการปฎิบัติงานเช่นเดิม ไม่ก้าวล่วงลูกค้า เราคุยกันเรื่องรถ เรื่อยเปื่อยไม่มีเรื่องส่วนตัว
เช้านี้ผมขับรถก่อนเข้าเวลางานเจอลูกค้าเรียกรถ ต้นทาง-ปลายทาง ที่คุ้นเคย แล้วตามด้วยคำพูดว่า "อย่ากดยกเลิกงานผมนะครับ อยากขึ้นรถพี่" ผมลังเลใจกับการเดินทางครั้งนี้มาก เมื่อถึงบ้านลูกค้า ปลายทางคือตึกที่ทำงาน ผมจึงถามไปว่าทำไมถึงอยากขึ้นรถผม อายุรถ 7 ปี รถไม่นั่งสบายแบบรถเก๋งทั่วไป คำตอบคือ "ถ้าผมบอกว่า ผมชอบพี่ล่ะครับ" ผมนิ่ง... ท้องฟ้าวันนี้ครึ้มเพราะละอองฝุ่นใช่ไหม คงไม่ใช่ใจผมที่ขุ่นมัว ผมพยายามบอกตัวเอง
ผมถามลูกค้าท่านนี้ว่า จำกรณีที่ จ.เชียงใหม่ ได้ไหม ลูกค้าผู้หญิงแจ้งความว่าคนขับลวนลาม ซี่งถ้าคนไม่รู้จักกันจะยอมย้ายที่นั่งจากด้านหลังมาด้านหน้านั่งข้างคนขับ ดังนั้น วันนี้เราไม่มีเหตุเคืองใจกัน ไม่มีเรื่อง แต่ไม่รู้อนาคตถ้าผิดใจกันจะเกิดอะไรขึ้น งานบริการ สิ่งสำคัญสำหรับผมคือ ลูกค้า และจะไม่ล้ำเส้นไม่ว่ากรณีใดๆ
ผมยังรู้สึกบาดเจ็บกับความรักที่ผิดหวังเมื่อปลายปี ตอนนี้อยู่ในช่วงปรับตัว และผมไม่พร้อมที่จะเปิดรับคนใหม่เข้ามาในช่วงเวลาที่ยังคิดถึงเรื่องราวเดิมๆ แน่นอนครับ การที่เปิดรับคนใหม่ขณะที่ยังไม่ยุติความคิดถึงคนเก่า อาจทำร้ายความรู้สึกเค้าในอนาคต ผมอยากให้ตัวเองพร้อมกว่านี้ และเปิดความรู้สึกใหม่ด้วยสภาพจิตใจที่ปกติ ไม่ใช่นำคนนึงมาทดแทนคนนึง
เส้นทางที่เดินทางระยะทางไม่ถึง 10 กิโลเมตร รถติดเช้านี้ช่างยาวนาน ไม่มีเสียงใดๆ ในรถ ลูกค้ายังคงนั่งนิ่งฝั่งซ้ายด้านหลังคนขับ และผมก็ทำหน้าที่ขับรถปกติ ไม่มีแม้แต่เสียงเพลงจากคลื่นวิทยุ ผมอยากให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว รู้สึกอึดอัด ไม่เคยคิดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น คิดว่ามีแต่ในละคร นิยายที่แต่ง แต่ความจริงนั้นระทึกยิ่งกว่า
ถึงจุดหมายปลายทาง ขอบคุณและขอให้มีความสุขวันแรกของการทำงาน ผมเอ่ยได้เพียงเท่านี้ ลูกค้าตอบรับ หวังว่าจะได้เจอกันอีก ผมขับรถออกมาพร้อมความรู้สึกอัดอั้น ใจสั่น ไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป สิ่งนั้นถูกสำหรับงาน แต่ใจผมล่ะผมทำผิดต่อความรู้สึกตัวเองไหม
ลูกค้าครับ ผมชอบลูกค้าเช่นกันครับ ขอบคุณช่วงเวลาที่ดี การเป็นลูกค้าและผู้ให้บริการที่ดีต่อกันตลอดเวลาค่อนปีที่เจอกัน ผมรู้สึกดีครับ แต่ด้วยความกลัวในจิตใจ การไม่พร้อมทางความรู้สึก และบ้านที่ไปรับ ฐานะที่ต่างกัน ไม่สามารถไปด้วยกันได้หรอกครับ วันนี้ ลูกค้าอาจพูดด้วยความรู้สึกที่ดี แต่ผมเชื่อว่ามีคนที่พร้อมและมั่นคงกว่าผม คนนั้นควรเป็นคนที่คู่ควรกับคุณมากกว่า ไม่ใช่ผมที่ยังต้องทำงาน 7 วันตลอดสัปดาห์ ทั้งงานประจำและงานเสริม
ผมจะขับรถเส้นทางเดิมได้ไหม ผมจะทำงานนี้ต่อไปดีหรือไม่ ถ้าเจอกันอีกจะทำตัวยังไง ทุกอย่างวนเวียนในหัวสมอง และหวังว่าผมจะผ่านพ้นความรู้สึกแบบนี้ไปได้
ขอบคุณพื้นที่นี้ที่ให้ผมได้ระบายความรู้สึกครับ สมาชิกท่านใดสร้างกำลังใจให้ผมได้บ้างไหมครับ ยอมรับว่าตอนนี้อ่อนไหวมาก ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านทุกท่านครับ
ขอกำลังใจ! งานบริการที่ทำ รถที่ชอบ กับความรักที่ก่อตัวบนท้องถนน ผมตัดสินใจถูกหรือผิด
ผมทำงานบริษัทครับ แต่ด้วยภาวะเศรษฐกิจที่ถดถอย จึงมองหางานเสริมนั่นคือการขับรถรับลูกค้าผ่าน Application ผมขับได้ 2 ปีล่ะครับ เรื่องมีอยู่ว่า ผมมักจะวิ่งเส้นทางเดิมๆ คือ เลิกงานวิ่งเข้ารัชดา หรือบางทีมีลูกค้าเรียกรถไปส่งแถวสุขุมวิท ผมก็จะขับผ่านเส้น อโศก เข้ารัชดา เพื่อกลับบ้านโดยผ่านประชาชื่นเลียบคลองประปาไปปากเกร็ด
ผมเจอลูกค้าท่านนึงประมาณเดือนละ 1-2 ครั้ง โดยบังเอิญ แน่นอนครับงานบริการไม่เคยปฎิเสธลูกค้า ในแต่ละครั้งที่เจอจากไม่เคยคุย ก็เริ่มสนทนาเรื่องตัวรถ เค้ามักจะบอกว่าชอบรถรุ่นที่ผมขับเพราะไม่เหมือนใคร ไม่มีใครนำรถรุ่นนี้มาให้บริการเพราะอัตรากินน้ำมันเยอะ เราเริ่มมีปฎิสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน โดยเป็นเพียงการสนทนาผ่านการให้บริการ กับลูกค้าเท่านั้น
ครั้งนึงรถติดมากเส้น อโศก มุ่งหน้ารัชดา ช่วงนั้นผมมีความรัก ผมรีบกลับบ้าน ขณะส่งลูกค้าท่านอื่นเสร็จ กำลังจะปิดระบบ มีงานขึ้นที่หน้าจอ ซึ่งต้นทาง-ปลายทาง คือ "ลูกค้าท่านนี้" ผมกดยกเลิกงานแล้วปิดระบบทันที ทันใดมี sms เข้าที่เบอร์มือถือผมว่า "ไม่อยากรับผมเหรอครับ กดยกเลิกงานทำไม" ผมเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปกติ แต่ไม่ได้ตอบกลับใดๆ ใจอยากเจอคนรักที่รอเราอยู่มากกว่า
ปลายเดือน ต.ค. จำไม่ได้ว่าวันไหนแต่เป็นสิ้นเดือนรถติดมาก ถนนเส้นเดิม อโศก มีงานขึ้นหน้าจอ ต้นทาง-ปลายทาง "ลูกค้าท่านนี้" ผมกดดูระยะทาง 2 กิโลเมตร แต่ระยะเวลารอ 30-35 นาที ผมตอบกลับทางแชทของระบบว่า รอได้ไหม 30 นาที คำตอบคือ รอได้ครับนานก็รอได้ ผมเริ่มเอะใจกับคำตอบนั้น แต่พอไปรับก็ไม่ได้พูดอะไรกัน ผมยังยึดหลักการปฎิบัติงานเช่นเดิม ไม่ก้าวล่วงลูกค้า เราคุยกันเรื่องรถ เรื่อยเปื่อยไม่มีเรื่องส่วนตัว
เช้านี้ผมขับรถก่อนเข้าเวลางานเจอลูกค้าเรียกรถ ต้นทาง-ปลายทาง ที่คุ้นเคย แล้วตามด้วยคำพูดว่า "อย่ากดยกเลิกงานผมนะครับ อยากขึ้นรถพี่" ผมลังเลใจกับการเดินทางครั้งนี้มาก เมื่อถึงบ้านลูกค้า ปลายทางคือตึกที่ทำงาน ผมจึงถามไปว่าทำไมถึงอยากขึ้นรถผม อายุรถ 7 ปี รถไม่นั่งสบายแบบรถเก๋งทั่วไป คำตอบคือ "ถ้าผมบอกว่า ผมชอบพี่ล่ะครับ" ผมนิ่ง... ท้องฟ้าวันนี้ครึ้มเพราะละอองฝุ่นใช่ไหม คงไม่ใช่ใจผมที่ขุ่นมัว ผมพยายามบอกตัวเอง
ผมถามลูกค้าท่านนี้ว่า จำกรณีที่ จ.เชียงใหม่ ได้ไหม ลูกค้าผู้หญิงแจ้งความว่าคนขับลวนลาม ซี่งถ้าคนไม่รู้จักกันจะยอมย้ายที่นั่งจากด้านหลังมาด้านหน้านั่งข้างคนขับ ดังนั้น วันนี้เราไม่มีเหตุเคืองใจกัน ไม่มีเรื่อง แต่ไม่รู้อนาคตถ้าผิดใจกันจะเกิดอะไรขึ้น งานบริการ สิ่งสำคัญสำหรับผมคือ ลูกค้า และจะไม่ล้ำเส้นไม่ว่ากรณีใดๆ
ผมยังรู้สึกบาดเจ็บกับความรักที่ผิดหวังเมื่อปลายปี ตอนนี้อยู่ในช่วงปรับตัว และผมไม่พร้อมที่จะเปิดรับคนใหม่เข้ามาในช่วงเวลาที่ยังคิดถึงเรื่องราวเดิมๆ แน่นอนครับ การที่เปิดรับคนใหม่ขณะที่ยังไม่ยุติความคิดถึงคนเก่า อาจทำร้ายความรู้สึกเค้าในอนาคต ผมอยากให้ตัวเองพร้อมกว่านี้ และเปิดความรู้สึกใหม่ด้วยสภาพจิตใจที่ปกติ ไม่ใช่นำคนนึงมาทดแทนคนนึง
เส้นทางที่เดินทางระยะทางไม่ถึง 10 กิโลเมตร รถติดเช้านี้ช่างยาวนาน ไม่มีเสียงใดๆ ในรถ ลูกค้ายังคงนั่งนิ่งฝั่งซ้ายด้านหลังคนขับ และผมก็ทำหน้าที่ขับรถปกติ ไม่มีแม้แต่เสียงเพลงจากคลื่นวิทยุ ผมอยากให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว รู้สึกอึดอัด ไม่เคยคิดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้น คิดว่ามีแต่ในละคร นิยายที่แต่ง แต่ความจริงนั้นระทึกยิ่งกว่า
ถึงจุดหมายปลายทาง ขอบคุณและขอให้มีความสุขวันแรกของการทำงาน ผมเอ่ยได้เพียงเท่านี้ ลูกค้าตอบรับ หวังว่าจะได้เจอกันอีก ผมขับรถออกมาพร้อมความรู้สึกอัดอั้น ใจสั่น ไม่รู้ว่าทำอะไรลงไป สิ่งนั้นถูกสำหรับงาน แต่ใจผมล่ะผมทำผิดต่อความรู้สึกตัวเองไหม
ลูกค้าครับ ผมชอบลูกค้าเช่นกันครับ ขอบคุณช่วงเวลาที่ดี การเป็นลูกค้าและผู้ให้บริการที่ดีต่อกันตลอดเวลาค่อนปีที่เจอกัน ผมรู้สึกดีครับ แต่ด้วยความกลัวในจิตใจ การไม่พร้อมทางความรู้สึก และบ้านที่ไปรับ ฐานะที่ต่างกัน ไม่สามารถไปด้วยกันได้หรอกครับ วันนี้ ลูกค้าอาจพูดด้วยความรู้สึกที่ดี แต่ผมเชื่อว่ามีคนที่พร้อมและมั่นคงกว่าผม คนนั้นควรเป็นคนที่คู่ควรกับคุณมากกว่า ไม่ใช่ผมที่ยังต้องทำงาน 7 วันตลอดสัปดาห์ ทั้งงานประจำและงานเสริม
ผมจะขับรถเส้นทางเดิมได้ไหม ผมจะทำงานนี้ต่อไปดีหรือไม่ ถ้าเจอกันอีกจะทำตัวยังไง ทุกอย่างวนเวียนในหัวสมอง และหวังว่าผมจะผ่านพ้นความรู้สึกแบบนี้ไปได้
ขอบคุณพื้นที่นี้ที่ให้ผมได้ระบายความรู้สึกครับ สมาชิกท่านใดสร้างกำลังใจให้ผมได้บ้างไหมครับ ยอมรับว่าตอนนี้อ่อนไหวมาก ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านทุกท่านครับ