เราเป็นน้องสาว มีพี่ชายค่ะ เรารู้สึกว่าบ้านเราทั้งแม่และพ่อ รักคนที่เป็นผู้ชายมากกว่า
หลานก็รักหลานชายมากกว่าหลานสาว (อย่างเห็นได้ชัด)
ส่วนกับลูก เราไม่แน่ใจ แต่เราก็คิดแบบนั้น รู้สึกมาตลอดว่าแม่รักพี่มากกว่า
แต่กับพ่อ ดูพ่อรักเท่าๆ กัน แต่ภูมิใจในตัวพี่ชายเรามากกว่า
จริงๆ จะว่าไปเค้าก็คงจะภูมิใจในตัวพี่เรามากกว่าแหละค่ะ เพราะพี่เราเค้ารวยกว่าเรา
เริ่มจากศูนย์ จบแค่ ม.หก ตอนนี้มีบ้านสองหลัง คอนโด 1 ห้อง วิวทะเล มีรถสองสามคัน
มีกิจการส่วนตัวหลายอย่าง แถมยังทำงานประจำไปด้วย บ.ใหญ่ ได้เงินเดือนเยอะ โบนัสที สามสี่แสน
ไปเที่ยวต่างประเทศปีละหลายครั้งให้เงินแม่รวมๆแล้วปีละสองแสน เป็นที่เชิดหน้าชูตาของพ่อกับแม่ ชาวบ้านก็ชื่นชม
ส่วนเรา จบ ป.ตรี เงินเดือนสามหมื่นปลายๆ ชีวิตปกติ มีรถสองคัน เอาให้แม่กับพ่อไว้ใช้คันนึง ใช้เองคันนึง
บ้านเช่าอยู่ ให้เงินแม่ใช้เดือนละ 3,000 ล่าสุดเรามีลูก แม่บอกไม่ต้องให้แม่หรอก แม่มีใช้ ถ้าขาดอะไรก็ขอพี่เราได้
แต่ถ้าไม่สบายใจอยากจะให้แม่จริงๆ ให้แม่เดือนละ 1,000 ก็พอแล้ว
เวลาคุยกับคนอื่น แม่ก็จะเล่าแต่เรื่องพี่ชายเรา ขนาดเวลาคุยกับเรา ยังคุยแต่เรื่องพี่ชายเรา
อวดกับเราว่า พี่ซื้อคอนโดใหม่ เอาไว้ปล่อยเช่าบ้าง พี่ทำกิจการใหม่บ้าง กิจการเดิมพี่ได้กำไรเยอะแยะบ้าง
พี่ได้โบนัสสามสี่แสนบ้าง พยายามจะให้เราไปทำงาน บ.เดียวกับพี่เรา ซึ่งเราบอกว่า เราไม่ได้จบด้านนั้นมา
แล้วเราก็แฮปปี้กับงานเรา แต่แม่ก็ยังพยายามจะ
ไสให้เราไปทำเหมือนพี่
สามีเราก็เคยทักประมาณว่า แม่เราเหมือนภูมิใจแต่ในตัวพี่เลยเนอะ แต่เหมือนเค้ากลัวเราเสียใจ ก็เลยไม่พูดต่อ
จริงๆ เรารู้สึกแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วค่ะ ตอนเด็กๆ แม่เราอะไรก็พี่ดีอย่างงั้นอย่างงี้ ชมพี่เราตลอด
จนพี่เราเกเรตอนจบ ม.หก แล้วแม่ก็เลยไม่ได้ส่งพี่เรียนต่อ เหลือแต่เรา เราพยายามสอบให้ติด ม. ดัง
ตั้งใจเรียนมาก จนจบ ป.ตรีภายในสี่ปี (คณะเราจบสี่ปีกันยากค่ะส่วนใหญ่จบ 5-8 ปี)
ช่วงนั้น แม่ก็จะอวดเรากับคนอื่นบ้าง ให้กำลังใจเราเวลาเรียนบ้าง เราภูมิใจมาก
วันรับปริญญาเป็นวันที่เรารู้สึกว่าแม่ภูมิใจในตัวเรามากจริงๆ .... แต่หลังจากนั้นก็เหมือนเดิมค่ะ
แม่มีอะไรก็เล่าแต่เรื่องพี่ชายตลอด พี่ได้ขึ้นตำแหน่งใหม่นะ ปีนี้ได้โบนัสเยอะมาก บลาบลาบลา
ล่าสุด พี่เรากำลังจะเปิดกิจการใหม่ เราคุยกันกับแม่กับพี่ไปเรื่อย ก็เล่าแม่กับพี่ว่า เพิ่งได้งานใหม่นะ
เงินเดือนดีกว่าเดิมเยอะมาก บ.ใหญ่กว่าเดิมด้วย แม่เราบอกเราแค่ว่า ดีใจด้วยนะ
แล้วก็กลับไปคุยกับพี่ต่อเรื่องกิจการใหม่ของพี่ เป็นยังไงบ้าง จะเปิดเมื่อไร เปิดที่ไหน มีคนงานรึยัง
แล้วก็กลายเป็นแม่คุยแต่กับพี่ ไม่ถามอะไรเราต่อสักคำ .....
จริงๆ ก็ชินนะคะ เพราะเรารู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว พี่เราจะได้ซื้อของดีดีตลอด
ส่วนเรา แม่จะให้พี่เป็นคนซื้อมาให้ อะไรก็ได้ที่พี่ซื้อมาให้ เราเอาหมด
แต่พี่ก็รักเรานะคะ ซื้อของดีดีให้เราตลอด แต่อาจจะไม่ดีเท่าของตัวเอง 5555
แต่จริงๆ มันก็เคยมีครั้งนึง(ตอนที่พี่ยังไม่รวยขนาดนี้)
พี่เราหลุดปากออกมาว่า แม่ก็รักแต่น้องนั่นแหละ ใช่สิน้องมันจบปริญญา แต่ผมไม่มีนี่
นั่นเป็นครั้งแรกเลยที่เรารู้สึกว่า เฮ้ย หรือว่าพี่รู้สึกว่าแม่รักเรามากกว่า
จริงๆ ต่างคนต่างรู้สึกรึเปล่า?
คนอื่นเป็นยังไงกันมั่งคะ?
คนเป็นน้องจะรู้สึกว่าแม่ พ่อ รักพี่มากกว่า แล้วคนเป็นพี่ก็จะรู้สึกว่า พ่อ แม่ รักน้องมากกว่า จริงรึเปล่าคะ?
หลานก็รักหลานชายมากกว่าหลานสาว (อย่างเห็นได้ชัด)
ส่วนกับลูก เราไม่แน่ใจ แต่เราก็คิดแบบนั้น รู้สึกมาตลอดว่าแม่รักพี่มากกว่า
แต่กับพ่อ ดูพ่อรักเท่าๆ กัน แต่ภูมิใจในตัวพี่ชายเรามากกว่า
จริงๆ จะว่าไปเค้าก็คงจะภูมิใจในตัวพี่เรามากกว่าแหละค่ะ เพราะพี่เราเค้ารวยกว่าเรา
เริ่มจากศูนย์ จบแค่ ม.หก ตอนนี้มีบ้านสองหลัง คอนโด 1 ห้อง วิวทะเล มีรถสองสามคัน
มีกิจการส่วนตัวหลายอย่าง แถมยังทำงานประจำไปด้วย บ.ใหญ่ ได้เงินเดือนเยอะ โบนัสที สามสี่แสน
ไปเที่ยวต่างประเทศปีละหลายครั้งให้เงินแม่รวมๆแล้วปีละสองแสน เป็นที่เชิดหน้าชูตาของพ่อกับแม่ ชาวบ้านก็ชื่นชม
ส่วนเรา จบ ป.ตรี เงินเดือนสามหมื่นปลายๆ ชีวิตปกติ มีรถสองคัน เอาให้แม่กับพ่อไว้ใช้คันนึง ใช้เองคันนึง
บ้านเช่าอยู่ ให้เงินแม่ใช้เดือนละ 3,000 ล่าสุดเรามีลูก แม่บอกไม่ต้องให้แม่หรอก แม่มีใช้ ถ้าขาดอะไรก็ขอพี่เราได้
แต่ถ้าไม่สบายใจอยากจะให้แม่จริงๆ ให้แม่เดือนละ 1,000 ก็พอแล้ว
เวลาคุยกับคนอื่น แม่ก็จะเล่าแต่เรื่องพี่ชายเรา ขนาดเวลาคุยกับเรา ยังคุยแต่เรื่องพี่ชายเรา
อวดกับเราว่า พี่ซื้อคอนโดใหม่ เอาไว้ปล่อยเช่าบ้าง พี่ทำกิจการใหม่บ้าง กิจการเดิมพี่ได้กำไรเยอะแยะบ้าง
พี่ได้โบนัสสามสี่แสนบ้าง พยายามจะให้เราไปทำงาน บ.เดียวกับพี่เรา ซึ่งเราบอกว่า เราไม่ได้จบด้านนั้นมา
แล้วเราก็แฮปปี้กับงานเรา แต่แม่ก็ยังพยายามจะ
สามีเราก็เคยทักประมาณว่า แม่เราเหมือนภูมิใจแต่ในตัวพี่เลยเนอะ แต่เหมือนเค้ากลัวเราเสียใจ ก็เลยไม่พูดต่อ
จริงๆ เรารู้สึกแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วค่ะ ตอนเด็กๆ แม่เราอะไรก็พี่ดีอย่างงั้นอย่างงี้ ชมพี่เราตลอด
จนพี่เราเกเรตอนจบ ม.หก แล้วแม่ก็เลยไม่ได้ส่งพี่เรียนต่อ เหลือแต่เรา เราพยายามสอบให้ติด ม. ดัง
ตั้งใจเรียนมาก จนจบ ป.ตรีภายในสี่ปี (คณะเราจบสี่ปีกันยากค่ะส่วนใหญ่จบ 5-8 ปี)
ช่วงนั้น แม่ก็จะอวดเรากับคนอื่นบ้าง ให้กำลังใจเราเวลาเรียนบ้าง เราภูมิใจมาก
วันรับปริญญาเป็นวันที่เรารู้สึกว่าแม่ภูมิใจในตัวเรามากจริงๆ .... แต่หลังจากนั้นก็เหมือนเดิมค่ะ
แม่มีอะไรก็เล่าแต่เรื่องพี่ชายตลอด พี่ได้ขึ้นตำแหน่งใหม่นะ ปีนี้ได้โบนัสเยอะมาก บลาบลาบลา
ล่าสุด พี่เรากำลังจะเปิดกิจการใหม่ เราคุยกันกับแม่กับพี่ไปเรื่อย ก็เล่าแม่กับพี่ว่า เพิ่งได้งานใหม่นะ
เงินเดือนดีกว่าเดิมเยอะมาก บ.ใหญ่กว่าเดิมด้วย แม่เราบอกเราแค่ว่า ดีใจด้วยนะ
แล้วก็กลับไปคุยกับพี่ต่อเรื่องกิจการใหม่ของพี่ เป็นยังไงบ้าง จะเปิดเมื่อไร เปิดที่ไหน มีคนงานรึยัง
แล้วก็กลายเป็นแม่คุยแต่กับพี่ ไม่ถามอะไรเราต่อสักคำ .....
จริงๆ ก็ชินนะคะ เพราะเรารู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว พี่เราจะได้ซื้อของดีดีตลอด
ส่วนเรา แม่จะให้พี่เป็นคนซื้อมาให้ อะไรก็ได้ที่พี่ซื้อมาให้ เราเอาหมด
แต่พี่ก็รักเรานะคะ ซื้อของดีดีให้เราตลอด แต่อาจจะไม่ดีเท่าของตัวเอง 5555
แต่จริงๆ มันก็เคยมีครั้งนึง(ตอนที่พี่ยังไม่รวยขนาดนี้)
พี่เราหลุดปากออกมาว่า แม่ก็รักแต่น้องนั่นแหละ ใช่สิน้องมันจบปริญญา แต่ผมไม่มีนี่
นั่นเป็นครั้งแรกเลยที่เรารู้สึกว่า เฮ้ย หรือว่าพี่รู้สึกว่าแม่รักเรามากกว่า
จริงๆ ต่างคนต่างรู้สึกรึเปล่า?
คนอื่นเป็นยังไงกันมั่งคะ?