พอดี ได้ รู้จักน้อง ล. จากเพจ เกมส์ โปเกม่อน น้องเขาแอดมาถามเกี่ยวโปรออนเตอร์เน็ตที่ใช้ในเกมส์จับโปเกม่อน

หลังจากนั้นก็ คุยกันในเฟส บ่อยๆ เรื่อยๆ เพราะผมทำงาน และ รู้ว่าน้องเขายังเด็ก หน้าตาธรรมดา ผมเลยพยายามวางตัวนิ่งๆ แต่ในใจก็ เออน้องเขาก็น่ารักดี

หลังจากนั้นก็คอลอคุยกัน และ มีโอกาสนัดเจอกัน เพราะผม ชอบถ่ายรูป เลยขอน้องเขา เป็นแบบให้ ออกไปเจอกัน บ่อยขึ้น

ก็รู้สึกดีที่ ได้อยู่กับน้องเขา น้องเขาก็บอกว่า โอเค กับผม แต่เพราะ อายุเลยต้องวางตัวห่างๆ หน่อย เพราะไม่อยากติดคุก(เข้าใจตรงกันนะครัส)

รู้ว่าน้องเขา ชอบโดนเปย์ (ก็ผู้หญิงนิ) รู้จักกัน ได้ สัก 2-3 เดือน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง

และ ต้นเดือน ธค. น้องเขาก็ ทักมาตอน ประมาน 2-3 ทุ่ม บอกว่า อยากแอบหนีออกไปจับโปเกม่อน ให้ไปรับ หน่อย. ส่วนผมก็อิดออดหน่อยเพราะ กินข้าวเสร็จผมก็ต้องกินยา(ยานอนหลับและยาคลายเครียด)

แต่สุดท้ายก็ออกไปรับเขา เราไปเดินเล่น มีกลุ่มที่เล่นอยู่นั้นด้วยหลายคน จน 6 กว่าๆ ผมเริ่มไม่ไหว
เลยชวนน้องเขา กลับ

ส่งเสร็จผมก็ วูบไป

และผมก็ตื่นขึ้นมา

ในห้อง ไอซียู มีสายนู้นนี้นั้นเต็มตัว ผมจำวันเวลาไม่ได้ ขยับ ไม่ได้ พูดไม่ได้(เพราะท่อหายใจ) เข้าใจว่าตัวเองอยู่ รพ. จิตเวช(เพราะป่วยเป็นโรคเครียดอยู่)

ทุกๆอย่างเหมือนฝัน แยะไม่ออก กับความจริงและความฝัน(อาจเป็นเพราะยาที่พยายามทำให้ผมหลับ)

จนผ่านไป ที่พอจะมีสติ คือ ปลายเดือน ธค. มีญาติ มาเยี่ยม และ สอบถามอาการ ทำให้รู้ว่า ผมมาอยู่นี้นานขนาดไหน สรุปคือ ผมหลับใน ขับรถชนเข้ากับเสาไฟฟ้า ตับฉีกระดับ 3 และ ติดเชื้อในช่องปอด จนต้องเจาะคอ เพื่อช่วยหายใจ มีไข้ ขึ้นลงๆ ทุกชัวโมง ยาฆ่าเชื้อ 10 กว่าตัวใช้ไม่ได้ผล และผมก็หลับไปอีกครั้ง (หลังจากเข้าผ่าตัดรอบที่ 3)

ผมฟื้นขึ้นมาพร้อมกับอาการเบลอ แยกความจริงกับฝันไม่ออก พยาบาลบอกว่าผม อาลวาดมาก จันต้องมัดแขนมัดมือมัดขาไว้กับเตียง และเหมือนโดนพยาบาลแกล้งและดุด่าทำร้ายด้วย(เขาคงจะเครียดและผมก็สุดๆ)

จนปลายเดือน มค. ผมเริ่มฟื้นตัว ลุกนั้งได้ แต่พูดไม่ได้เพราะ โดนเจาะคอ. พยายามกินข้าว จนหมออนุญาติให้กลับบ้านได้(โคตรดีใจ) กลับบ้านไป ถึงบ้าน จู่ๆ ผมก็ไอ สำลัก จน ท่อเหล็กที่คอ หยุดออกมา ตอนนั้นไม่มีคนอยู่บ้าน และเมื่อญาติกลับก็ตกใจ พยายามใส่คืนไม่ได้ เลยต้อง ส่งตัวเข้า รพ. ท้องถิ่น นอน 1 คืน แล้วก็โดนส่งตัวกลับ รพ. เดิมอีก

สรุป ผม ต้องอยู่ที่ ไอซียู 2 เดือน มีติดเชื่อเพิ่มเติมเข้ามา

จนดีขึ้น พยายามหัดเดิน พยายามช่วยเหลือตัวเอง เพื่อจะได้ออกไปกลับไปใช้ชีวิตปกติ

แต่ทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อ ไป

น้อง ล. ก็ไม่คุยกับผมเหมือนเดิม ผมเองก็อยาก หายดี ก่อนค่อยกลับไปหา เขา ซึ่งความรู้สีกผมสับสนไปหมด จำวันเหตุการณ์ ไม่ ได้ สอบถามจาก ญาติ และ เพื่อนๆ ตอนนั้น ผมจำไม่ได้ ว่าผม ออกไปทำอะไร จนเกิดอุบัติเหตุ

จนสุดท้ายที่สุด ผมก็ ไม่ได้เจอ กับ น้องล. และ ผมก็โดน เท