ตามหัวข้อเลยครับ
เรื่องของจขกทนั้นได้เกิดขึ้นมาเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว ผมพึ่งทราบมาได้ไม่นานว่าผมโดนบล๊อคเกือบทุกช่องทางในการติดต่อเขา
โอเคครับ ผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผิดอะไร ผมคิดไปและทำไปพราะผมคิดในตอนนั้นว่าผมหวังดี แต่! ทุกอย่างย่อมมีเบื้องหลังและเบื้องหน้าเสมอ เมื่อดี ก็มีร้าย ผมไม่ได้บอกว่าผมไปทำร้ายใครนะครับ แต่ "คำพูดและการกระทำโดยที่ตัวเองเป็นบ่าวของคำพูดและการกระทำ" ของผมนั้น ได้ไปทำร้ายคนอื่น ที่ผมสนิทมาก (ในความคิดของผมเอง ใช้มั้ย?) ท้ายที่สุด ผมก็ลำดับเรื่องราวออกมาทั้งหมด หาการกระทำแฝงที่ซ่อนเร้นอยู่ในการกระทำต่างๆ ทำให้ผมได้ทราบว่าผมผิดอะไรบ้าง... แต่ไม่มีจุดไหนที่ผมคิดว่ามันร้ายแรงมากจนถึงขนาดที่เราจะต้องขาดกัน ... ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ 3 คนในชีวิตผมฟัง เป็นรุ่นพี่สนิทอีกคนหนึ่ง เพื่อนสนิทคนหนึ่ง และ น้าผม แน่นอน..ผมไม่ได้เล่าแบบเข้าข้างตัวเอง ผมเข็ดแล้ว ผมพิมพ์สิ่งที่เกิดขึ้นไว้ จากมุมมองที่พยายามเป็นบุคคลที่สามมากที่สุด (เป็นเหมือนเขียนนิยายหรือบทละคร ผมใช้เวลาซักพักใหญ่ๆเลย กว่าจะเรียงเรื่องราว แล้วพิมพ์มันออกมา)
ครับ... พอเสร็จธุระ งานการของเราทั้งคู่ เราต่างคนต่างก็ร้องไห้ด้วยเหตุผลที่ไม่เหมือนกัน มันอัดอั้นมาก...พอเราได้กลับมาจากการเดินทาง เราก็ไม่ได้คุยหรือติดต่อกันอีกเลย จนตอนนี้... ก็หายไป...
ความคิดนี้ยังวนเวียนอยู่ในใจและในหัวนะ เวลาผมเห็นรูป ทำให้ผมนั้นได้คิดว่า โอเคล่ะ ผมได้ใช้ความสนิทไปในทางที่ผิด ผมอยากให้เรากลับมาเป็นพี่น้องผอมเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่ทว่า สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่มีอะไรลบล้างอดีตได้ ผมเพียงแต่ได้ พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง เปลี่ยนพฤติกรรม ปรับตัว ปรับนิสัย คิดให้มากขึ้นก่อนพูดหรือทำอะไรก็ตาม (เป็นคนคิดมากไปช่วงหนึ่งเลย) อนึ่ง ผมเป็นคนหนึ่งที่ทานยาที่ได้รับจากจิตแพทย์ ..ผมยังไม่สามารถหยุดยาได้ตามคำสั่งใจตัวเอง ต้องรอหมอสั่งครับ กำลังหายจากโรคซึมเศร้าครับ (ว่ากันตรงๆเลย)
ผมเองไม่ได้อยากให้มีใครออกไปจากชีวิต เพื่อนๆพันทิพย์เคยมีประสบการณ์ประมาณนี้บ้างมั้ยครับ? แล้วทำยังไงกับประสบการณ์แบบนี้ครับ?
ถ้าพี่มีโอกาสได้เจอกระทู้นี้ อยากจะบอกพี่ว่า ผมขอโทษ ผมคิดถึงพี่และช่วงเวลาดีๆที่เรามีให้กันเสมอเมื่อพบกัน เสียงหัวเราะ การที่หันมามองหน้าแล้วก็ขำโดยไม่ได้นัดหมาย อยากเจอพี่นะครับ ผมยังใช้เบอร์เดิม เรียนที่เดิม บ้านอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือส่วนหนึ่งที่หายไป ... คนหนึ่งคนไม่สามารถเอาใครมาแทนที่ได้ เดินหน้าต่อมั้ย ใช่... ก็ไม่ได้หยุด เพราะคนเราหยุดเดินไม่ได้ แต่ที่ว่างนี้ จะเก็บไว้รอพี่เสมอนะ ... คำบอกกล่าวของพี่คือคำสอนที่น้องรับ พยายามเอามาใช้เอามาทำให้ได้มากที่สุด
คิดถึงพี่นะฮับ
... แท๊กผิดแท๊กถูกยังไงขอโทษด้วยครับ ไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้บ่อยๆ
คุณเคยมั้ยกับการที่ได้ทำผิดโดยไม่รู้ตัว หรือคิดว่าทำไปเพราะความตั้งใจดี หรือไม่รู้เลยจริงๆ จนมีคนหายออกไปจากชีวิต
เรื่องของจขกทนั้นได้เกิดขึ้นมาเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว ผมพึ่งทราบมาได้ไม่นานว่าผมโดนบล๊อคเกือบทุกช่องทางในการติดต่อเขา
โอเคครับ ผมคิดว่าผมไม่ได้ทำผิดอะไร ผมคิดไปและทำไปพราะผมคิดในตอนนั้นว่าผมหวังดี แต่! ทุกอย่างย่อมมีเบื้องหลังและเบื้องหน้าเสมอ เมื่อดี ก็มีร้าย ผมไม่ได้บอกว่าผมไปทำร้ายใครนะครับ แต่ "คำพูดและการกระทำโดยที่ตัวเองเป็นบ่าวของคำพูดและการกระทำ" ของผมนั้น ได้ไปทำร้ายคนอื่น ที่ผมสนิทมาก (ในความคิดของผมเอง ใช้มั้ย?) ท้ายที่สุด ผมก็ลำดับเรื่องราวออกมาทั้งหมด หาการกระทำแฝงที่ซ่อนเร้นอยู่ในการกระทำต่างๆ ทำให้ผมได้ทราบว่าผมผิดอะไรบ้าง... แต่ไม่มีจุดไหนที่ผมคิดว่ามันร้ายแรงมากจนถึงขนาดที่เราจะต้องขาดกัน ... ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ 3 คนในชีวิตผมฟัง เป็นรุ่นพี่สนิทอีกคนหนึ่ง เพื่อนสนิทคนหนึ่ง และ น้าผม แน่นอน..ผมไม่ได้เล่าแบบเข้าข้างตัวเอง ผมเข็ดแล้ว ผมพิมพ์สิ่งที่เกิดขึ้นไว้ จากมุมมองที่พยายามเป็นบุคคลที่สามมากที่สุด (เป็นเหมือนเขียนนิยายหรือบทละคร ผมใช้เวลาซักพักใหญ่ๆเลย กว่าจะเรียงเรื่องราว แล้วพิมพ์มันออกมา)
ครับ... พอเสร็จธุระ งานการของเราทั้งคู่ เราต่างคนต่างก็ร้องไห้ด้วยเหตุผลที่ไม่เหมือนกัน มันอัดอั้นมาก...พอเราได้กลับมาจากการเดินทาง เราก็ไม่ได้คุยหรือติดต่อกันอีกเลย จนตอนนี้... ก็หายไป...
ความคิดนี้ยังวนเวียนอยู่ในใจและในหัวนะ เวลาผมเห็นรูป ทำให้ผมนั้นได้คิดว่า โอเคล่ะ ผมได้ใช้ความสนิทไปในทางที่ผิด ผมอยากให้เรากลับมาเป็นพี่น้องผอมเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่ทว่า สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่มีอะไรลบล้างอดีตได้ ผมเพียงแต่ได้ พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง เปลี่ยนพฤติกรรม ปรับตัว ปรับนิสัย คิดให้มากขึ้นก่อนพูดหรือทำอะไรก็ตาม (เป็นคนคิดมากไปช่วงหนึ่งเลย) อนึ่ง ผมเป็นคนหนึ่งที่ทานยาที่ได้รับจากจิตแพทย์ ..ผมยังไม่สามารถหยุดยาได้ตามคำสั่งใจตัวเอง ต้องรอหมอสั่งครับ กำลังหายจากโรคซึมเศร้าครับ (ว่ากันตรงๆเลย)
ผมเองไม่ได้อยากให้มีใครออกไปจากชีวิต เพื่อนๆพันทิพย์เคยมีประสบการณ์ประมาณนี้บ้างมั้ยครับ? แล้วทำยังไงกับประสบการณ์แบบนี้ครับ?
ถ้าพี่มีโอกาสได้เจอกระทู้นี้ อยากจะบอกพี่ว่า ผมขอโทษ ผมคิดถึงพี่และช่วงเวลาดีๆที่เรามีให้กันเสมอเมื่อพบกัน เสียงหัวเราะ การที่หันมามองหน้าแล้วก็ขำโดยไม่ได้นัดหมาย อยากเจอพี่นะครับ ผมยังใช้เบอร์เดิม เรียนที่เดิม บ้านอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือส่วนหนึ่งที่หายไป ... คนหนึ่งคนไม่สามารถเอาใครมาแทนที่ได้ เดินหน้าต่อมั้ย ใช่... ก็ไม่ได้หยุด เพราะคนเราหยุดเดินไม่ได้ แต่ที่ว่างนี้ จะเก็บไว้รอพี่เสมอนะ ... คำบอกกล่าวของพี่คือคำสอนที่น้องรับ พยายามเอามาใช้เอามาทำให้ได้มากที่สุด
คิดถึงพี่นะฮับ
... แท๊กผิดแท๊กถูกยังไงขอโทษด้วยครับ ไม่ค่อยได้ตั้งกระทู้บ่อยๆ