เมื่อคนรักต้องห่างไกล

เรื่องมีอยู่ว่า ผมคบกับแฟนมา 8 เดือนจะเข้าเดือนที่ 9 แล้ว เอาว่าสนิทกับพ่อแม่กันเลยทีเดียว ล้ะกว่าจะเจอกว่าจะจีบกันได้นี่โอ้โห้ล่อไป 2 ปี แน่นอนได้คบแล้วผมไม่ยอมเลิกง่ายๆแน่ ผมอยู่ ม.5 แฟนผมอยู่ ม.6 เมื่อแฟนผมจบก็ต้องหาที่เรียนต่อเป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่แปลกคือแฟนผมสอบไม่ติดเลย ที่บ้านแฟนผมเลยจะให้พักก่อน 1 ปี ซึ่งมันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรสำหรับผม เพราะผมรักเธอที่ใจไม่ใช่การศึกษา มีอยู่วันนึงแม่ผมก็บอกว่าตั้งใจเรียนจบไวๆ เดะจะไปหมั่นไว้ให้ถ้ารักมากๆน้ะ ผมนี่ก็ยิ้มไม่หุบเลย ผมไปเล่าให้แฟนฟังแฟนผมก็หัวเราะชอบใจใหญ่ ผมให้กำลังใจอีกต่างหาก แต่เราก็ไม่ได้เจอกันบ่อยนัก ไม่รวมในรร. แต่เราอยู่จังหวัดเดียวกันยังไงก็ชิว ไกลหน่อยแต่ก็ยังดี พอปิดเทอมช่วงนั้นเธอต้องไปบ้านแม่ ไปหมดบ้าน (คือว่าแฟนผมอยู่กับยายตาป้า คือ บ้านแฟนผมเปิดร้านขายของ แม่แฟนผมก็เหมือนกันแต่อยู่ที่นู้น) ผ่านไปประมาณ 2 อาทิตย์ แต่แล้วเรื่องที่ผมและแฟนผมไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นคือการที่แม่ของแฟนผมให้ไปอยู่หมวกเหล็กด้วย แต่นั่นมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วผมก็พูดกับเธอ(คุยผ่านโทรศัพท์) แล้วก็ถึงวันที่เธอกลับมา ผมนี่อยากกอด อยากหอมแก้มมาก แต่ก็ต้องรอแฟนมาหาก่อน ต่อมาเราก็คาสายกันอ้ะนะตามปกติ แฟนผมก็พูดขึ้นมาว่า วันอังคารนี้ต้องย้ายบ้านแล้วนะ วินาทีนั้นผมนี่แทบทรุดเพราะนี่วันเสาร์ ล้ะเรายังไม่ได้เจอกันเลยเพราะเธอพึ่งจะกลับมาถึง มันเป็นอะไรที่แย่มากๆ แน่นอนต้องมีน้ำตา ผมผู้ชายคนนี้เสียน้ำตาให้เธอได้ เพราะ น้ำตาที่ผมเสียไปมันคือความคิดถึงรวมไปทุกๆอย่าง ที่มันกำลังจะจบลง คนที่เคยไปรร.พร้อมกัน กลับบ้านพร้อมกัน ไปกินอะไรอร่อยๆหลายที่ มันจะไม่มีอีกแล้ว ผมก็ได้แต่พูดว่า ใจเราต้องเหมือนเดิมนะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนระยะทางจะไกลแค่ไหน ผมยังจะรักเธอคนเดียวยังจะเธอเสมอ รักฮาหนาตลอดไป

ผมรู้ว่ารักในวัยเรียนก็เหมือนจุดเทียนกลางสายฝน แต่วันนี้ผมมีร่มและผมจะไม่ยอมให้ลมมาเป่าไฟดับได้หรอก

ผมอยากรู้ว่าเราควรทำยังไงดีครับถ้าจะไม่ให้ใจตัวเองและเธอต้องอ่อนแอ ?  เพราะเรื่องระยะทางมันเคยเกิดขึ้นกับผมไปแล้ว แต่เพราะคือเธอคนนี้ผมจะยอมอะไรง่าย ขอให้เธอคิดเหมือนผมด้วยล้ะกัน