เริ่มต้นคือ ผมเป็นคนที่ทำอะไรไม่เป็นเพราะพ่อแม่จัดการให้หมด พอจบ ม.6 ก็มีรุ่นพี่ยื่นโควต้าให้ เรียนศิลปะที่ลำปาง โอเค ผมก็ถนัดด้านนี้อยู่ในระดับหนึ่ง แต่ที่อยากไปเรียนคือเรียนเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ ภาพยนต์ ที่กรุงเทพ ที่พี่ชายผมเสนอให้ สุดท้าย พ่อก็บอกให้ไปที่ลำปาง เพราะค่าครองชีพน้อยกว่า ไม่เสียเงินเยอะ(พ่อคงรู้ผมไม่น่าจะไปรอด - -) ผมก็เออ ออ ไปลำปาง ตอนเรียนปี1เทอมแรกก็ไม่มีปัญหาอะไร พอเทอม 2ผมก็เริ่มขี้เกียจ ทำไมเราต้องเรียนวิชานี้ ไม่ค่อยส่งงาน จนติดไอ ปี2 ผมก็เป็นหนักเเลยคับ ติดไอ ติดเอฟเป็นระนาวผมก็ไล่ๆแก้จนผมขึ้นปี3มาได้ คราวนี้ ผมไม่ไปเรียนเลยหลังจากที่ผมเกิดคำถามกับตัวเองว่า "มันไม่ใช่" ผมไม่ได้ต้องการสิ่งนี้ เห้ยงานที่ผมจบไปแล้วจะทำคือ ต้องมานั้งวาดรูป ทำโพสเตอร์ อะไรพวกนี้เหรอ? ผมไม่อยากทำ มันน่าเบื่อ ผมทำไม่ได้ ผมก็ปรึกษาพี่ พี่ก็บอกว่า ถามตัวเองถูกตัวหรือปล่าว ถามตัวขี้เกียจ หรือถามตัวขยัน ว่าทำไม่ได้... หลังจากนั้นผมก็เฝ้าหาสิ่งที่ผมอยากทำ จนมาเจอวันนี้ว่าเห้ย ที่ผมทำอยู่ประจำนี่ไง คือสิ่งที่ผมชอบ เล่นเกม!! ไม่ใช่ละ นี่แหละ อีกปัญหาหนึ่งที่ผมแก้ไม่ได้ คือติดเกมมาก
(บ่นเรื่องติดเกม)
เล่าย้อนไปตอนเด็กๆ มีคอมเครื่องหนึ่ง พี่ๆนั่งเล่นเกมกัน ผมก็อยากเล่นด้วย ก็เข้าไปขอ ก็ได้เล่นบ้าง ไม่ได้เล่นบ้าง วันหนึ่งผมจำเหตุการนั้นได้ดีเลย คือ ผมขอพี่เล่นเกมหน่อย พี่บอก เออ เดี๋ยวพี่เล่นจบเกมนี่ จะไห้เล่น.. พอพี่เล่นจบพี่ก็ปิดคอมไปเลย อ่าว! แล้วผมละ?.. ผมล็อกห้องนั้นแล้วร้องให้อยู่ในห้องนั้นนานมาก จนแม่กับพี่ๆมาตาม ผมไม่เปิดหรอก จนพี่ต้องปีนหลังคา(ห้องนั้นอยู่ชั้น 2) เข้าทางหน้าต่างมาเปิดห้อง.. พอโตมาหน่อย ลูกของพี่ชายก็ได้คอมเป็นของตัวเอง ผมก็ได้แต่เฝ้ามอง เหมือนหมามองคนกำลังกินไก่ย่างอะ... เขาได้เล่นเกมโดยที่พ่อแม่เขาไม่ว่า แต่พ่อแม่เรา ตีเอาๆ ห้ามๆ ไปร้านก็ต้องแอบไป ถึงขั้นขโมยเงินพ่อไปเล่น จนโดนตี แต่ผมไม่ร้องให้เพราะโดนตี ผมรู้สึกแค่ว่า ผมต้องร้องให้ ให้พ่อสงสารแล้วเลิกตีผม แต่พี่ผมแค่พูดกับผมดีๆ2 3คำ ผมก็ร้องให้ละ พ่อแม่ห้ามให้ผมเล่นเกมมาตั้งแต่เด็กจนโต ผมกระหายมากและน้อยใจพ่อแม่ตลอดมา จน ม.6 ผมถึงจะได้โน๊ตบุ๊คเป็นของตัวเองเอาละคับ ผมเล่นเกมทั้งวันอะคับวันนั้น แต่พ่อไม่ว่า เพราะพ่อเขาคงเห็นว่าเราไม่ได้เล่นเกมมานาน เลยปล่อยๆไป ผมเล่นจนผมเริ่มเล่นน้อยลงๆ แต่ก็เล่นประจำ จนพ่อเริ่มบ่นว่าเอาแต่เล่นเกมนะ พ่อคงทนไห้ผมเล่นเกมทุกวันต่อไปไม่ไหวเลยเริ่มด่าผมบ้าง ผมก็เถียงอะไรไม่ได้หรอก (ในใจผมเถียงแค่ว่า ผมต้องทนมองคนอื่นเขาเล่นมา10กว่าปีพ่อทนผมแค่ปีเดียวยังไม่ได้เลย) และผมก็ได้มาอยู่คนเดียวที่มหาลัย ผมเล่นจนไม่หลับไม่นอน1วัน1คืนเต็มๆ ละก็เล่นทุกวัน จนผมเบื่อ เริ่มเล่นน้อยลงๆ เมื่อก่อนคอมผมมี20กว่าเกม แต่ตอนนี้มีแค่10เกม แต่ก็เล่นอยู่2-3เกมอะนะ ทำช่องยูทูปด้วย ผู้ติดตาม 171 คน • ดู 89,570 ครั้ง บ่นเรื่องเกมจบไปละ
มาเรื่องเรียนต่อ
ผมก็เห็นว่า ผมรักคอมนะ ผมชอบซ่อมมัน โดยเฉพาะ ตอนที่คอมมันเกมปัญหา แต่ปัญหาส่วนไหญ่เกิดจากเกม - -
ผมอยากดูแลคอมของทุกคนให้มีสภาพที่ดี ลื่น เร็ว .. ผมเลยอยากที่จะเรียนเกี่ยวกับอะไรพวกนี้ เขียนโปรแกรม ผมอยากสร้างเกม ผมอยากทราบว่า ผมควรเรียนอะไร คณะไหน สาขาอะไร?
หรือทั้งหมดนี่ผมแค่หาข้ออ้างให้ตัวขี้เกียวของตัวเอง ผมควรกลับไปเรียนศิลปะอย่างเดิมดีใหม่ ผมเรียนสายนิเทศศิลป์
ตอนนี้ทุกอย่างมันเหมือนจะหลุดมือผมไปหมดแล้ว ผมไม่กล้าบอกพี่สาว เพราะพี่สาวบอก ถ้าแกเรียนไม่รอดนะ จะซื้อความให้แกเลี้ยง T^T
"เรียนศิลปะผมไม่ได้เป็นคนเลือกนะคับ"
คำถามผมคือ จะเรียนสายใหม่ หรือเรียนศิลปะ ต่อไป
ถ้าจะเรียนสายใหม่ ผมควรเรียนสาขาใหน สาขานี้มันเรียนเกี่ยวกับอะไรบ้าง
ปล.ผมอาจพิมงงๆไปบ้าง อ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ผมขอโทษด้วยนะคับ
ปรึกษาเรื่องเรียนคับ(เด็กติดเกม)
(บ่นเรื่องติดเกม)
เล่าย้อนไปตอนเด็กๆ มีคอมเครื่องหนึ่ง พี่ๆนั่งเล่นเกมกัน ผมก็อยากเล่นด้วย ก็เข้าไปขอ ก็ได้เล่นบ้าง ไม่ได้เล่นบ้าง วันหนึ่งผมจำเหตุการนั้นได้ดีเลย คือ ผมขอพี่เล่นเกมหน่อย พี่บอก เออ เดี๋ยวพี่เล่นจบเกมนี่ จะไห้เล่น.. พอพี่เล่นจบพี่ก็ปิดคอมไปเลย อ่าว! แล้วผมละ?.. ผมล็อกห้องนั้นแล้วร้องให้อยู่ในห้องนั้นนานมาก จนแม่กับพี่ๆมาตาม ผมไม่เปิดหรอก จนพี่ต้องปีนหลังคา(ห้องนั้นอยู่ชั้น 2) เข้าทางหน้าต่างมาเปิดห้อง.. พอโตมาหน่อย ลูกของพี่ชายก็ได้คอมเป็นของตัวเอง ผมก็ได้แต่เฝ้ามอง เหมือนหมามองคนกำลังกินไก่ย่างอะ... เขาได้เล่นเกมโดยที่พ่อแม่เขาไม่ว่า แต่พ่อแม่เรา ตีเอาๆ ห้ามๆ ไปร้านก็ต้องแอบไป ถึงขั้นขโมยเงินพ่อไปเล่น จนโดนตี แต่ผมไม่ร้องให้เพราะโดนตี ผมรู้สึกแค่ว่า ผมต้องร้องให้ ให้พ่อสงสารแล้วเลิกตีผม แต่พี่ผมแค่พูดกับผมดีๆ2 3คำ ผมก็ร้องให้ละ พ่อแม่ห้ามให้ผมเล่นเกมมาตั้งแต่เด็กจนโต ผมกระหายมากและน้อยใจพ่อแม่ตลอดมา จน ม.6 ผมถึงจะได้โน๊ตบุ๊คเป็นของตัวเองเอาละคับ ผมเล่นเกมทั้งวันอะคับวันนั้น แต่พ่อไม่ว่า เพราะพ่อเขาคงเห็นว่าเราไม่ได้เล่นเกมมานาน เลยปล่อยๆไป ผมเล่นจนผมเริ่มเล่นน้อยลงๆ แต่ก็เล่นประจำ จนพ่อเริ่มบ่นว่าเอาแต่เล่นเกมนะ พ่อคงทนไห้ผมเล่นเกมทุกวันต่อไปไม่ไหวเลยเริ่มด่าผมบ้าง ผมก็เถียงอะไรไม่ได้หรอก (ในใจผมเถียงแค่ว่า ผมต้องทนมองคนอื่นเขาเล่นมา10กว่าปีพ่อทนผมแค่ปีเดียวยังไม่ได้เลย) และผมก็ได้มาอยู่คนเดียวที่มหาลัย ผมเล่นจนไม่หลับไม่นอน1วัน1คืนเต็มๆ ละก็เล่นทุกวัน จนผมเบื่อ เริ่มเล่นน้อยลงๆ เมื่อก่อนคอมผมมี20กว่าเกม แต่ตอนนี้มีแค่10เกม แต่ก็เล่นอยู่2-3เกมอะนะ ทำช่องยูทูปด้วย ผู้ติดตาม 171 คน • ดู 89,570 ครั้ง บ่นเรื่องเกมจบไปละ
มาเรื่องเรียนต่อ
ผมก็เห็นว่า ผมรักคอมนะ ผมชอบซ่อมมัน โดยเฉพาะ ตอนที่คอมมันเกมปัญหา แต่ปัญหาส่วนไหญ่เกิดจากเกม - -
ผมอยากดูแลคอมของทุกคนให้มีสภาพที่ดี ลื่น เร็ว .. ผมเลยอยากที่จะเรียนเกี่ยวกับอะไรพวกนี้ เขียนโปรแกรม ผมอยากสร้างเกม ผมอยากทราบว่า ผมควรเรียนอะไร คณะไหน สาขาอะไร?
หรือทั้งหมดนี่ผมแค่หาข้ออ้างให้ตัวขี้เกียวของตัวเอง ผมควรกลับไปเรียนศิลปะอย่างเดิมดีใหม่ ผมเรียนสายนิเทศศิลป์
ตอนนี้ทุกอย่างมันเหมือนจะหลุดมือผมไปหมดแล้ว ผมไม่กล้าบอกพี่สาว เพราะพี่สาวบอก ถ้าแกเรียนไม่รอดนะ จะซื้อความให้แกเลี้ยง T^T
"เรียนศิลปะผมไม่ได้เป็นคนเลือกนะคับ"
คำถามผมคือ จะเรียนสายใหม่ หรือเรียนศิลปะ ต่อไป
ถ้าจะเรียนสายใหม่ ผมควรเรียนสาขาใหน สาขานี้มันเรียนเกี่ยวกับอะไรบ้าง
ปล.ผมอาจพิมงงๆไปบ้าง อ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ผมขอโทษด้วยนะคับ