ผมกับแฟนคบมากันได้ 4 ปี จะเข้าปีที่ 5 แล้วครับ เราทั้ง 2 ต่างพากันไปหาครอบครัว คบกันแบบไม่ปกปิดทาง พ่อและแม่ ฝ่ายผมและฝ่ายเค้า
เกิ่นเรื่องก่อนนะครับ วันนั้นแฟนผมได้ไปรับน้องที่ต่างจังหวัดครับ ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ปกติเวลาเราทำอะไรเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราจะคอยบอกซึ่งกันและกันตลอด แต่วันนั้นเธอกลับบอกไม่ว่างบ้าง เหนื่อยบ้าง ง่วงมาก และคืนนั้นเธอได้กินเลี้ยงงานตอนกลางคืนต่อครับ (แฟนผมค่อนข้างเป็นคนที่ดื่มแอลกอฮอล์แล้วเมาง่ายมาก และนานๆกินทีครับ) ผมจึงค่อนข้างที่จะโทรหาเธอบ่อยๆเวลาเธอดื่ม แต่คืนนั้นเธอไม่รับสายผม จนเธอเมาแล้วก็โทรมาบอกเลิกผมครับ พอรุ่งเช้าผมได้คุยกับเธอ เธอก็บอกเธอไม่ได้ดื่ม ผมไม่อยากทะเลาะผมจึงเลือกที่จะเชื่อว่าเธอไม่ได้ดื่ม (ทั้งๆที่รู้ว่าดื่ม)

           จนเราได้มาเจอกันอีกที่วันเสาร์ถัดไป (ปกติผมจะไปบ้านแฟนผมทุกวันเสาร์ครับ) เราก็ทำตัวกันปกติ ไปกินข้าวกันตอนกลางคืนกับพ่อและแม่เธอเหมือนทุกๆเสาร์ และผมได้ไปอ่านแชทข้อความเฟสบุค เป็นผู้ชายคนหนึ่ง (ซึ่งเป็นรุ่นพี่ ป.โท ของมหาวิทยาลัยแห่งนั้น) ก็เห็นคุยกันประมาณว่า " เมื่อคืนเห็นดื่มไปตั้งเยอะ ทำไมดูไม่เมาเลย " อันนี้เป็นข้อความบางช่วงนะครับ ผมก็ยิ่งมันใจว่าคืนนั้นแฟนผมได้ดื่มเยอะจริงๆ แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรเธอเพราะผมเคยโดนว่าว่าทำไมต้องมานั่งจับผิดกัน ไม่ไว้ใจกันหรอ ผมจึงปล่อยผ่าน

           และก็มาถึงเหตุการณ์ที่พีคคือเมื่ออาทิตย์ที่แล้วครับ ผมได้เข้าซ้อมรับปริญญา และซ้อมเสร็จ ผมกับเพื่อนๆก็ได้คุยกันว่าจะไปฉลองกันที่ต่างจังหวัด เธอมาไม่ได้แต่เธอจะมาหาผมตอนกลางคืน ผมจึงบอกเธอว่ามาเจอก็มาแปปเดียว เธอทำงานมาเหนื่อยๆเราค่อยเจอกันอาทิตย์หน้าก็ได้ไปกินข้าวกัน ซึ่งเธอก็ตอบโอเค คืนนั้นผมก็ได้เดินทางออกต่างจังหวัด ก่อนเดินทางผมโทรหาเธอเวลา 4ทุ่ม ซึ่งพอผมโทรไปเธอบอกว่าเธอง่วงนอน 5 ทุ่มเดี๋ยวโทรไป (ในใจผมคิดแล้วว่ามันไม่ปกติแล้ว ผมไม่ได้คิดมากเองนะครับคือมันมีเหตุการณ์เรื่องเวลาการนอนผิดเวลาแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว) แต่ระหว่างนั้นผมออนเฟสบุคอยู่พอดี ผมก็สังเกตว่าสถานะเธอขึ้น Active อยู่ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร (ไม่อยากคิดมาก) สักพักนึงเธอโทรมาหา ผม 4 ทุ่มครึ่ง แล้วบอกผมว่าเธอขอไปนอนก่อน ผมก็ให้เธอไปนอน (โดยในใจผมนั้นโมโหเธอมาก ที่นัดจะคุยกันตอน 5 ทุ่ม แต่ดันไปนอนก่อน) พอผมถึงต่างจังหวัด รุ่งเช้าผมก็ได้คุยกับแฟนผม แฟนผมบอกผมว่าคืนนี้จะไปวันเกิดเพื่อนที่มหาลัย (ในใจผมก็ไม่อยากให้ไป แต่ผมไม่อยากบังคับเธอเกินไปจึงปล่อยให้เธอไป) คืนนั้นเธอหายไปทั้งวันทั้งคืนเลยครับ ผมโทรหาเธอเธอก็รับสายนะครับ แต่พยายามบ่ายเบี่ยงที่จะขอวางสายผมตลอด โดยให้เหตุผลว่าอยู่กับเพื่อนบ้าง เสียงดังบ้าง ผมจึงบอกว่า ถ้าอย่างนั้นกลับบ้านแล้วก็โทรหาผมแล้วกัน จนเวลาตี 2 ผมร้อนใจว่าแฟนผมอยู่ไหนแล้วไม่ยอมโทรมาสักที ผมจึงเป็นฝ่ายโทรไปหาเธอเองผมโทรไป แฟนผมพูดกับผมว่า " ถึงบ้านนานละจะนอนแล้วนะ " ปกติตลอด 4 ปี คบกันไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้นะครับ ปกติก็ต้องมีคุยกันบ้าง แต่นี่เธอบ่ายเบี่ยงที่จะไม่คุย กลับบ้านก็ไม่โทรหาผม ให้ผมนั่งเป็นห่วงทั้งคืน จนวันรุ่งขึ้นของวันอาทิตย์ทีนี้หนักเลยครับ ผมโทรไปหาทั้งวันไม่รับเลย แต่สถานะเฟสบุค ขึ้น Active ผมก็งง เลยกระวนกระวายเลยครับ ผมไปเที่ยวต่างจังหวัดไม่เป็นสุขแล้วครับ จนผมกลับถึงกรุงเทพ (ระหว่างทางที่ผมกลับกรุงเทพ ผมคิดตลอดนะครับ ว่ากลิ่นไม่ดีแล้ว ต้องมีอะไรบางอย่างแล้ว ผมจึงตัดสินใจครับที่จะบอกเลิกเธอเพราะเซ้นท์ผมค่อนข้างแม่นครับ) คืนนั้นผมตัดสินใจบอกเธอกับเธอว่า " หายไปทั้งคืนแบบนี้ปล่อยให้คนอื่นต้องมานั่งเป็นห่วง ไม่โทรหากันบ้าง ผมได้บอกเลิกเธอครับ " เธอก็ไม่ได้รั้งอะไรผมเลยครับ ปล่อยให้ผมไป (ซึ่งปกติเวลาทะเลาะกันแบบนี้เค้าจะเป็นคนที่ไม่โทรมาหาผมรัวๆก็มาหาที่บ้านเลยครับ) ถ้าเค้าเป็นฝ่ายผิด แต่ครั้งนี้เค้าปล่อยผมครับ

            จนเช้าวันจันทร์ผมก็ได้ไปทำงานตามปกติครับ แต่ใจผมยังไม่แข็งพอ ผมจึงได้โทรไปง้อเธออีกครั้งให้กลับมาคืนดีกันครับ แต่เธอก็ไม่ยอมกลับมา ผมอ้อนวอนเค้าทุกอย่างให้กลับมา แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่นๆครับ เธอนิ่งมาก เธอไม่คิดแม้แต่จะพูดอะไรให้ดีขึ้น ผมจึงปล่อยครับเพื่อรอให้เค้าคิดทบทวนก่อน ผมรอได้ครับ

            และก็มาถึงเหตุการณ์สุดท้ายของผมกับแฟนผมครับ เธอคุยกับผมอีกครั้งเธอตัดสินใจที่จะเลิกกับผมครับ ซึ่งแน่นอนครับผมเสียใจมากครับไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเลิกกันแบบนี้ ผมคิดถึงอนาคตไว้หมดแล้วครับว่าจะเก็บเงินแต่งงานตามที่เธอต้องการ ช่วงนี้ผมออกดื่มกับเพื่อนทุกวันเลยครับ ไม่ก็ออกกำลังกายหนักเลยเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองคิดมากครับ ผมกระวนกระวายว่าสิ่งที่เธอไม่กลับมาหาผม มันต้องเป็นแบบที่ผมคิดแน่ๆ คือเธอมีคนอื่นครับ แน่นอนครับเธอเปลี่ยนรหัสเฟสบุค แต่ผมก็ได้ทำการแฮครหัสมาเพื่อที่จะเข้าไปดูว่า เค้าคุยกับใครหรือเปล่า และสิ่งที่ผมเห็นคือ ...

            แฟนผมกับรุ่นพี่ป.โท เค้าคบกันแล้วครับผม เพิ่งเลิกกับผมได้ 2-3 วัน ถ้าไม่ได้คุยกันมาก่อนเค้าคงไม่คิดตกลงเป็นแฟนกันไวขนาดนี้ ผมได้อ่านข้อความในเฟสบุคของเธอที่คุยกับเพื่อนของเค้า เค้าบอกว่าคบกันแล้วแต่ยังไม่อยากเปิดตัว ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ

            สุดท้ายที่ผมนั่งทบทวนตัวเองมาผมทำอะไรผิด ผมขาดตกบกพร่องตรงไหน ผมไม่ดีในจุดไหนสำหรับเธอ สุดท้ายไม่ใช่สิ่งนั้นครับ แต่เป็นเค้าคนนั้นที่เข้ามาแทนที่ผม

            ทุกวันนี้ตั้งใจทำงานเพื่อที่จะเก็บเงินเพื่อขอเธอแต่งงานอีก 2-3 ปีตามที่เธอขอ คอยเปลี่ยนนิสัยของผมในสิ่งที่เธอไม่ชอบ คอยไปหาเธอบ่อยๆทุกอาทิตย์ถึงแม้จะไม่ว่าง มีธุระ แต่ผมให้เวลาเธอเสมอ กลัวเธอจะน้อยใจ คอยไม่นั่งจ้องจับผิด ไม่นั่งระแวง แต่ผลลัพธ์ที่ผมได้ช่างตรงข้ามมากๆ สุดท้ายเธอทิ้งผมไว้ให้เหลือแต่คราบน้ำตา และความทรงจำที่ผมอยากจะลืม ผมควรทำอย่างไรดีครับเพื่อที่จะตัดความรู้สึกนี้ออกจากตัวผมสักที หัวใจผมสลายแหลกเป็นเสี่ยงๆ ทุกวันนี้ผมนึกถึงแต่ครอบครัวครับเพื่อจะได้มีกำลังใจในการทำงาน ผมยังนึกในใจว่ายังดีที่ผมได้กำลังใจจากเพื่อนและครอบครัวเยอะมากๆ ผมจึงพอลุกขึ้นมาได้บ้าง แต่ถ้าผมไม่มีพวกเค้าผมไม่รู้เลยจริงๆ ชีวิตผมจะไปทางไหน