สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอขอบคุณเพื่อนๆพี่ๆน้องๆทุกคนที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ
เราขอเข้าเรื่องเพื่อไม่ให้เสียเวลานะคะ
คือเราเห็นรูปเพื่อนสนิทตอนนี้ของเราไปกินข้าวกับเพื่อนๆของเขา ซึ่งมีจำนวนเยอะมาก (ถ้าจำไม่ผิดเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของเขามั้งนะคะ)
ในขณะที่เราแทบไม่ค่อยมีเลย เพื่อนมัธยมที่ว่าสนิทๆกันก็ไม่ค่อยติดต่อมา (นานๆติดต่อมาทีก็มีธุระหรือแค่อยากหาคนคุยปรับทุกข์หรือรับฟังเท่านั้น)
เรียกได้ว่าถ้าเราไม่ไปมหาลัยหรือถ้าเราไม่เป็นคนติดต่อไปก่อน ก็จะไม่มีใครติดต่อเรามาเลย
เลยรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ค่อยมีเพื่อน (ที่เขารักเราจริงๆ)
คือเราไม่ได้มายด์เรื่องจำนวนเพื่อนนะคะ แต่เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก
อารมณ์ว่าเรารักเพื่อน แต่เพื่อนไม่รักเราอะไรแบบนั้นเลยค่ะ
ถ้าถามว่าเราเป็นคนนิสัยยังไง เราเป็นคนง่ายๆค่ะ และรักเพื่อนมาก
แต่เรารู้สึกเหมือนเพื่อนไม่ค่อยรักเรายังไงไม่รู้
เหมือนว่าถ้าเราจบมหาลัยไปแล้ว เราก็คงมีคนลืมอ่ะค่ะ คงไม่มีใครติดต่อมา (ยกเว้นถ้ามีงาน)
ตอนนี้ถ้ามีคนถามว่ามีเพื่อนกี่คน เราคงบอกว่ามีหลายคน แต่นั่นคือเพื่อนที่สถานะหน้าที่ ไม่ใช่เขาชอบเราอะไรมากมาย
แต่ถ้าถามว่ามีเพื่อนสนิทกี่คน เราอาจจะบอกว่า เพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันได้ตลอด (ตลอดคือแบบไม่ใช่เพราะสถานะหรือหน้าที่บังคับ เช่น เพื่อนมหาลัยอะไรแบบนี้) ไม่มี
แต่ถ้าคนที่พร้อมจะช่วยเหลือเวลาเรามีปัญหาก็ประมาณ 4 คน (จากเพื่อนเก่า 3 คน เพื่อนใหม่ 1 คน)
แต่จริงๆนะ ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเหงา ถ้าไม่ใช่เพราะมีงาน ถ้าไม่ใช่เพราะมีปัญหา ไม่มีใครติดต่อเราเลยค่ะ
เรารู้สึกเศร้าหน่อยๆ ว่าทำไมไม่ค่อยมีใครรักเราเท่าไร
ไม่รู้จะมีใครเข้าใจไหม แต่ถ้าเรามีเพื่อนคนนึงที่เราเป็นที่สุดของเขา และเขาก็เป็นที่สุดของเรา พร้อมที่จะอยู่เคียงข้าง ติดต่อเราด้วยความรักด้วยมิตรภาพจริงๆ มันคงเป็นที่สุด ที่ต่อให้วันหนึ่งต้องจากกัน ไม่ว่าใครจะไปก่อน แต่เราจะรู้สึกอุ่นใจ ว่าอย่างน้อยครั้งนึงในชีวิต เรามีเพื่อน "แท้"
ปล. ไม่ใช่แค่เพื่อนนะคะ กับญาติๆก็เหมือนกัน เห็นญาติคนอื่นเขาสนิทกัน ไลน์หากัน คุยกันดี แต่เรานี่จากแต่ก่อนเคยสนิทๆ แต่ตอนนี้กลับห่างเหินมากๆ เรารู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีใครรักเราเลยค่ะ
เราก็มาถามตัวเองนะคะว่ามาตั้งกระทู้ขอความเห็นจากพี่ๆเพื่อนๆน้องๆนี่เราอยากถามอะไร
เราคงคิดว่า เรากลัวไม่มีที่พึ่งมั้งค่ะ คือพ่อแม่เรา เวลาเราพูดอะไรท่านไม่ค่อยฟังบ้าง หรือฟังก็ไม่ตอบบ้างนะคะ คือเอาจริงๆบ้านเราก็ไม่ได้อบอุ่นอะไรมาก บางเรื่องอย่างเรื่องงาน เรื่องชีวิตจะเล่าให้เพื่อนฟัง เหมือนคุ่คิดน่ะคะ แต่พอกลายเป็นแบบนี้ เรารู้สึกเหมือนทำอะไร ไปไหนก็เหมือนอยู่คนเดียว มันแตกต่างกับคนที่มีเพื่อนเยอะๆ ที่ช่วยกันคิด อยู่ด้วยกัน ปกป้องกัน น่าจะอะไรทำนองนี้นะคะ
ปล. ด่าเราได้ ให้กำลังใจเราได้ ได้ทุกอย่างเลยนะคะ
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ
อายุจะ 22 แล้ว แต่เพื่อนน้อยมาก (เหมือนไม่ค่อยมีใครรัก)
เราขอเข้าเรื่องเพื่อไม่ให้เสียเวลานะคะ
คือเราเห็นรูปเพื่อนสนิทตอนนี้ของเราไปกินข้าวกับเพื่อนๆของเขา ซึ่งมีจำนวนเยอะมาก (ถ้าจำไม่ผิดเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของเขามั้งนะคะ)
ในขณะที่เราแทบไม่ค่อยมีเลย เพื่อนมัธยมที่ว่าสนิทๆกันก็ไม่ค่อยติดต่อมา (นานๆติดต่อมาทีก็มีธุระหรือแค่อยากหาคนคุยปรับทุกข์หรือรับฟังเท่านั้น)
เรียกได้ว่าถ้าเราไม่ไปมหาลัยหรือถ้าเราไม่เป็นคนติดต่อไปก่อน ก็จะไม่มีใครติดต่อเรามาเลย
เลยรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ค่อยมีเพื่อน (ที่เขารักเราจริงๆ)
คือเราไม่ได้มายด์เรื่องจำนวนเพื่อนนะคะ แต่เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก
อารมณ์ว่าเรารักเพื่อน แต่เพื่อนไม่รักเราอะไรแบบนั้นเลยค่ะ
ถ้าถามว่าเราเป็นคนนิสัยยังไง เราเป็นคนง่ายๆค่ะ และรักเพื่อนมาก
แต่เรารู้สึกเหมือนเพื่อนไม่ค่อยรักเรายังไงไม่รู้
เหมือนว่าถ้าเราจบมหาลัยไปแล้ว เราก็คงมีคนลืมอ่ะค่ะ คงไม่มีใครติดต่อมา (ยกเว้นถ้ามีงาน)
ตอนนี้ถ้ามีคนถามว่ามีเพื่อนกี่คน เราคงบอกว่ามีหลายคน แต่นั่นคือเพื่อนที่สถานะหน้าที่ ไม่ใช่เขาชอบเราอะไรมากมาย
แต่ถ้าถามว่ามีเพื่อนสนิทกี่คน เราอาจจะบอกว่า เพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันได้ตลอด (ตลอดคือแบบไม่ใช่เพราะสถานะหรือหน้าที่บังคับ เช่น เพื่อนมหาลัยอะไรแบบนี้) ไม่มี
แต่ถ้าคนที่พร้อมจะช่วยเหลือเวลาเรามีปัญหาก็ประมาณ 4 คน (จากเพื่อนเก่า 3 คน เพื่อนใหม่ 1 คน)
แต่จริงๆนะ ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเหงา ถ้าไม่ใช่เพราะมีงาน ถ้าไม่ใช่เพราะมีปัญหา ไม่มีใครติดต่อเราเลยค่ะ
เรารู้สึกเศร้าหน่อยๆ ว่าทำไมไม่ค่อยมีใครรักเราเท่าไร
ไม่รู้จะมีใครเข้าใจไหม แต่ถ้าเรามีเพื่อนคนนึงที่เราเป็นที่สุดของเขา และเขาก็เป็นที่สุดของเรา พร้อมที่จะอยู่เคียงข้าง ติดต่อเราด้วยความรักด้วยมิตรภาพจริงๆ มันคงเป็นที่สุด ที่ต่อให้วันหนึ่งต้องจากกัน ไม่ว่าใครจะไปก่อน แต่เราจะรู้สึกอุ่นใจ ว่าอย่างน้อยครั้งนึงในชีวิต เรามีเพื่อน "แท้"
ปล. ไม่ใช่แค่เพื่อนนะคะ กับญาติๆก็เหมือนกัน เห็นญาติคนอื่นเขาสนิทกัน ไลน์หากัน คุยกันดี แต่เรานี่จากแต่ก่อนเคยสนิทๆ แต่ตอนนี้กลับห่างเหินมากๆ เรารู้สึกเหมือนไม่ค่อยมีใครรักเราเลยค่ะ
เราก็มาถามตัวเองนะคะว่ามาตั้งกระทู้ขอความเห็นจากพี่ๆเพื่อนๆน้องๆนี่เราอยากถามอะไร
เราคงคิดว่า เรากลัวไม่มีที่พึ่งมั้งค่ะ คือพ่อแม่เรา เวลาเราพูดอะไรท่านไม่ค่อยฟังบ้าง หรือฟังก็ไม่ตอบบ้างนะคะ คือเอาจริงๆบ้านเราก็ไม่ได้อบอุ่นอะไรมาก บางเรื่องอย่างเรื่องงาน เรื่องชีวิตจะเล่าให้เพื่อนฟัง เหมือนคุ่คิดน่ะคะ แต่พอกลายเป็นแบบนี้ เรารู้สึกเหมือนทำอะไร ไปไหนก็เหมือนอยู่คนเดียว มันแตกต่างกับคนที่มีเพื่อนเยอะๆ ที่ช่วยกันคิด อยู่ด้วยกัน ปกป้องกัน น่าจะอะไรทำนองนี้นะคะ
ปล. ด่าเราได้ ให้กำลังใจเราได้ ได้ทุกอย่างเลยนะคะ
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ