เรื่องราวของฉันคงไม่ต่างจากเรื่องราวของคนอื่นๆสักเท่าไร "แอบชอบเพื่อน" เราสองคนรู้จักกันตอนเข้าเรียน ปวส. ในจังหวัดหนึ่ง เค้าเป็นเพื่อนผู้ชายที่เรียกว่าผู้ชายได้จิงๆ เค้าเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษ ตอนนั้นฉันก็คิดกับเค้าเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง จนกระทั่งเราไปเรียนต่อ ป ตรี. ในกรุงเทพกัน ที่เดียวกันห้องเดียวกัน ฉันก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็ปีสุดท้ายที่จะเรียนจบกันแล้ว ตอนนั้นฉันพยายามทำตัวให้ห่างจากเค้า หลบหน้า พูดจาน้อยลง เพราะกลัวใจตัวเองจะถลำลึกเกินไป เค้าก็ดูสงสัยในตัวฉันนะว่าฉันเป็นอะไร จนวันที่เราและเพื่อนๆสังสรรค์กันเล็กน้อยพอดึกๆเพื่อนๆก็ทยอยกันกลับไป ก็เหลือเค้าและฉันเค้าดึงมือฉันไปจับแล้วถามว่าโกรธอะไรเค้า ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นบอกอะไรกับเค้าไปก่อนดี ฉันเริ่มบอกเค้าไปแบบอ้อมๆว่าฉันรู้สึกแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เค้าก็คงเดาได้ไม่ยาก เค้าจึงบอกกับฉันว่าเราเป็นเพื่อนกันอ่ะดีแล้ว ตอนนั้นฉันรู้แค่ว่าฉันชา ได้แต่ร้องไห้บนแผ่นหลังของเค้า หลังจากคืนนั้นฉันกับเค้าก็ไม่เหมือนเดิม คุยกันน้อยลง ตอนนั้นเราเรียนจบแยกย้ายกันไปไม่ได้ติดต่อหรือพูดคุยไรกันเหมือนที่เคยเป็น จนกระทั่งมาเจอกันในงานเลี้ยงรุ่น เราสองคนเหมือนคนไม่รู้จักกัน ไม่มองหน้า ไม่มีรอยยิ้มให้กัน ตลอดทั้งงาน จนเวลาผ่านไปเดือนกว่าฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้ เลยทักเฟส และโทรไปคุยกับเค้า แต่เค้าคงไม่อยากคุยกับฉันเท่าไรนัก เพราะทักไปเค้าอ่านแต่ไม่ตอบ โทรไปไม่รับ ฉันพยายามโทรจนกว่าเค้าจะรับเค้าคงไม่ไหวจิงๆกับฉัน เค้ารับสายแล้วบอกฉันว่า "แบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เพื่อนเค้าทำกันหรอก รู้มั้ย "รำคาญ" (ด้วยน้ำเสียงที่โมโหสุดๆ) พอหมดคำนี้เค้าตัดสายฉันทิ้งไป นาทีนั้นฉันนิ่งและมีน้ำตาไหลไปสักพัก มันทำให้ฉันคิดได้ว่าฉันคงแย่จิงๆที่ทำให้เค้าโกรธได้มากขนาดนี้ เพราะตั้งแต่ที่เราเป็นเพื่อนกันมาฉันยังไม่เคยเห็นเค้าโกรธใครเลย ฉันจึงลบทุกอย่างที่เป็นเค้าออกจากความทรงจำฉัน ลบเฟส ลบเบอร์ ลบข้อความที่เคยคุยกันทิ้งหมด วันนั้นจนถึงวันนี้เป็นเวลาจะสี่เดือนแล้วที่ฉันหายไปจากชีวิตเค้าไม่แสดงตัวใดใดทั้งสิ้นให้เค้าเห็นหรือนึกถึงอีก เค้าจะได้สบายใจถ้าในชีวิตเค้าไม่มีฉัน ฉันโทษตัวเองเสมอว่าถ้าคืนนั้นฉันเลือกที่จะเดินออกมาไม่นั่งอยู่กับเค้าต่อ ฉันคงไม่ต้องบอกออกไปในสิ่งที่เค้าไม่ต้องการ ถ้ารู้ว่ามันจะทำให้เราสองคนกลายเป็นคนไม่รู้จักกันแบบนี้ สู้ฉันเก็บความรู้สึกนี้ไว้คนเดียวดีกว่า เพราะอย่างน้อยๆเราก็ได้พูดได้คุยได้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้ ...ฉันคิดเสมอว่าขอให้เราไม่ต้องกลับมาเจอกันอีก เพราะฉันไม่รู้ว่าถ้าเจอกัน ฉันจะต้องยิ้มให้เค้า ต้องทำหน้ายังไง หรือต้องหลบหน้าหรืออะไรยังงัย ฉันไม่อยากเจอสถานการณ์แบบนี้ *ถ้าเค้าเห็นเรื่องราวนี้ฉันอยากขอโทษเค้า ที่ฉันทำให้เค้าโกรธ ฉันผิดเองที่มีความรู้สึกดีๆให้..แต่เค้าไม่ต้องการ ฉันขอโทษ...
เพียงเพราะความรู้สึกดีดี