บางทีผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ไม่ว่าจะโรงเรียน ทีทำงาน หรือที่ไหนๆ ทำไมคนมักจะบอก ทำตัวให้แอ็คทีฟกว่านี้ แต่งตัวให้จ๊าบๆหน่อย ตัวผมมีลักษณะเป็นคนเงียบๆ เรียบร้อยพูดไม่เยอะ เวลาพอพูดถึงหญิงแบบเเซวๆกันมาถึงผมว่าจะให้มาเป็นแฟนผมป่าว หญิงก็ทำหน้าแบบเหนื่อยหน่าย ถอนหายใจ ผมก็ไม่เข้าใจ แค่เป็นคนเรียบร้อย เงียบๆ ขี้อายแต่ก็ไม่ได้ขี้อายแบบต้องไปแอบอยู่หลังตู้เพราะทำงานบริการ ต้องคุยกับลูกค้า ก็คุยได้ปกติไม่เห็นมีไร มันแย่ขนาดนั้นเหรอ ผมอาจจะไม่ได้แต่งตัวแบบเซ็ตผมตั้ง ทำหัวสี แต่ก็ไม่ได้แต่งตัวทุเรศทุรังแบบเสื้อขาดๆอะไร ออกจะแต่งตัวเรียบร้อยปกติ ไม่ได้เนี๊ยบแบบคนเพอร์เฟ็คชั่นนิส แต่ไม่ได้ไม่เรียบร้อยดูทุเรศ หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่นะเอาจริงๆแบบไม่ชมตัวเอง ก็คิดว่าดีในระดับหนึ่ง ไปที่ไหนก็มีแต่คนล้อว่าเป็นคนเรียบร้อย ไม่ค่อยพูด (ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่หว่า ถ้าสนิทก็จะพูดมากหน่อย อาจมีเล่นมุขไรต่อไร แต่ถ้าไม่สนิทก็ไม่ค่อยพูดมากเท่าไหร่ และก็บางคนผมไม่อาจเรียกว่าเพื่อนได้สนิทใจเช่นใจที่ทำงาน มันขายกันได้ทั้งนั้น เพราะเคยมีประสบการณ์ ไม่เเปลกที่ผมจะไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ แต่ทำงานก็คุยปกติ มีคุยเล่นบ้าง) วันนี้ก็หัวหน้าก็มาบอกแต่งตัวให้มันดูดีหน่อย ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ใส่ขาดงเดฟไร งง เราไม่ค่อยเเอ็ฟทีฟนะปรับหน่อย (อันนี้ก็พอเข้าใจอาจเป็นงั้นจริงๆมั้ง แต่ก็แก้ยากเราไม่ได้เป็นพวกไฮเปอร์ที่ต้อง ฉับๆๆ ตลอดเวลา บางครั้งก็มีเร็วมีช้าปกติแล้วแต่เหตุการณ์ แต่งานก็ทำตลอด ลาก็น้อยมาก ผิดพลาดก็ไม่เคยปัดสวะซักที เราก็ยอมรับ เป็นคนที่โดนด่า ทั้งๆที่หลายๆคนก็เงียบในความผิดเดียวกัน ไม่มีใครเปิดปากเลย) งงว่ามันผิดมากเหรอ ที่ถูกเลี้ยงดูให้มาเป็นคนเรียบร้อย หรือผมเป็นพวก introvest ด้วยป่าว ผมไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์กับอะไรก็จะไม่พูดออกไปเต็มปากเต็มคำ บางอย่างเราก็พูดไปตามจริง ทำได้ไหมถ้าเขาถาม เราก็จะตอบจะลองดูครับ แต่เขากลับต้องการคำว่าได้ครับหรือเปล่า ซึ่งบางอย่าง บางคน ถ้าผมบอกว่าได้แล้วมันไม่ได้ขึ้นมาละ ผมก็ตอบไปตามจริง  เช่น ขายให้ได้ 100 ใบนะ (ขายของนะครับเพ่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ขายน่ะขายได้ แต่เขาจะเอาไหมอีกเรื่อง คุยขายคุยได้ แต่เขาจะเอาถึงร้อยใบไหมไม่รู้ บางทีไม่เอาแถมด่าตามมาอีก แต่เป็นหน้าที่ก็ต้องทำ เข้าใจความรู้สึกคนขายประกัน บัตรอื่นๆเลย *มีทั้งขายที่มีจรรยาบรรณและไม่มี) ผมก็ตอบจะพยายามอย่างนี้ บางทีหัวหน้าบางคนมาขายโชว์ต่อว่าเราที่ขายไม่ได้ ยังขายไม่ได้เองเลย กะจะโชว์เราขายไป ประมาณ 5 คนเริ่มหงุดหงิดเขาไม่เอา ผมก็ตอบไปตามจริง หรือบางอย่างผมได้ยินไม่แน่ชัด ก็ถามอีกทีเพื่อความชัวร์ บางทีถามงานคนอื่นๆ หัวหน้า ก็ไม่มีใครตอบสักคน ทำหงุดหงิดใส่อีก บางทีก็ตอบไปส่งๆ พอผิดพลาดก็มาด่า ผมเลยดูไม่ดีในสายตาเขาป่าว หรือคนอื่นๆที่มองแบบนั้น จนบางครั้งอยากตื่นมาเป็นพระเอกอเมริกัน ไซโคกันเลยทีเดียว บางทีก็ไม่อยากคิดไรนะแต่เจอแบบนี้บ่อยก็ไม่คิดไม่ได้ เวลาไปงานเลี้ยงรุ่นพวกนี้โคตรอึดอัดเลย เหมือนส่วนเกิน นั่งตัวลีบอยู่คนเดียว หรือผมจะมีจุดจบอย่างข่าวเขาที่ไปบุกโรงเรียน