หลังจากที่เราเรียนจบ เราวางแผนไว้ว่าจะเรียนต่อปริญญาโททันที โดยให้เวลาตัวเอง 1 ปีในการเตรียมตัวชิงทุนต่อป.โทต่างประเทศ
แต่มีวันนึง เราลองสมัครงานเล่นๆ วันต่อมาปรากฏว่ามีหลายบริษัทโทรมาเรียกตัว เราเลือกไปเพียงบริษัทเดียว เพราะอยากมีประสบการณ์สัมภาษณ์งาน ปรากฏว่าเราผ่านหมดทุกด่านค่ะ เค้าขอต่อเรื่องเงินเดือนที่เราเรียกสูง เราบอกเราไม่ลดให้ค่ะ สุดท้ายเค้าก็ยอม
เราก็เลยเริ่มทำงานที่นี่ คิดว่าทำงานไปเตรียมตัวเองไปด้วย จะได้มีประสบการณ์ทำงานด้วยก่อนที่จะต่อโท
ทีนี้เราทำงานเพลินมาจนเกินปีนึงแล้วค่ะ เราคิดว่าตำแหน่งนี้มันตันสำหรับเรา เราอยากไปไกลกว่านี้ ประกอบกับที่บ้านเริ่มอยากให้ออกแล้ว เพราะเค้าหวังให้ต่อโทมากกว่า
ปัญหาคือ เรากลัวค่ะ.....เรากลัววันที่เราต้องกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง ต้องขอเงินพ่อแม่ ทุกวันนี้เราให้เงินเดือนพ่อแม่ทุกเดือนเพราะเงินเดือนเราสูง ให้แล้วก็ยังเหลือเก็บอีกเยอะ ถ้าเราเลิกทำงาน เราจะไม่มีโมเม้นนี้อีก คิดแล้วเราเครียดค่ะ
ในขณะเดียวกัน เราก็รู้ว่าเราเรียนไปทำงานไปไม่ได้ เราไม่ได้คอนโทรลตัวเองเก่งขนาดนั้น เราเป็นคนไม่มีสมาธิค่ะ เรามุ่งได้แค่เรื่องเดียว และแปปเดียวที่อารมณ์มันถึง(ออกจะเป็นคนติสๆหน่อยค่ะ) สมัยเรียนเราก็อ่านหนังสือโดยใช้เวลา 2 ชม.มากสุด และจำได้ทุกคำของตำรา แม้แต่คำเชื่อม ถึง,ดึง,คือ,และ เราไม่ผิดเลยซักคำ จึงได้ที่ 1 ของชั้นเสมอ แต่ให้เรามาอ่านหนังสือทั้งวันแบบคนอื่น เราจะจำไม่ได้เลย (เพื่อนทุกคนหมั่นไส้ความสามารถนี้ และบอกว่าถ้าเราไม่เป็นคนติสคงไปไกลกว่านี้เยอะ 555+)
ทุกวันที่เราทำงาน เราไม่มีอารมณ์เรียนอะไรเลย เสาร์-อาทิตย์เราก็ไม่มีอารมณ์ เพราะเราเหนื่อยจากการทำงาน จึงอยากเที่ยว ตอนนี้เราคิดว่าถึงเวลาตัดสินใจเรื่องชีวิตตัวเองแล้ว เลยอยากให้ชาวพันธุ์ทิพย์ช่วยแนะนำแนวทางหน่อยค่ะ เพราะที่นี่เรารู้ว่ามีคนมีความสามารถรวมอยู่เยอะ ต้องได้รับคำแนะนำที่ดีแน่นอน
เราควรจะลาออกเพื่อมาเรียน ทิ้งความภูมิใจที่หาเงินได้ไป เพื่อแสวงหาแนวทางที่จะทำเงินให้มากกว่าในอนาคต หรือ....
เราควรจะบังคับตัวเองให้เรียนไปทำงานไปแบบคนอื่นๆที่เค้าทำได้ เลิกติสแตก ดีคะ?
ช่วยเปิดวาร์ปชีวิตเราหน่อยค่ะ ทิ้งเงินเดือนไปเรียน หรือ รับเงินไปเรียนไป
แต่มีวันนึง เราลองสมัครงานเล่นๆ วันต่อมาปรากฏว่ามีหลายบริษัทโทรมาเรียกตัว เราเลือกไปเพียงบริษัทเดียว เพราะอยากมีประสบการณ์สัมภาษณ์งาน ปรากฏว่าเราผ่านหมดทุกด่านค่ะ เค้าขอต่อเรื่องเงินเดือนที่เราเรียกสูง เราบอกเราไม่ลดให้ค่ะ สุดท้ายเค้าก็ยอม
เราก็เลยเริ่มทำงานที่นี่ คิดว่าทำงานไปเตรียมตัวเองไปด้วย จะได้มีประสบการณ์ทำงานด้วยก่อนที่จะต่อโท
ทีนี้เราทำงานเพลินมาจนเกินปีนึงแล้วค่ะ เราคิดว่าตำแหน่งนี้มันตันสำหรับเรา เราอยากไปไกลกว่านี้ ประกอบกับที่บ้านเริ่มอยากให้ออกแล้ว เพราะเค้าหวังให้ต่อโทมากกว่า
ปัญหาคือ เรากลัวค่ะ.....เรากลัววันที่เราต้องกลับมาเป็นเด็กอีกครั้ง ต้องขอเงินพ่อแม่ ทุกวันนี้เราให้เงินเดือนพ่อแม่ทุกเดือนเพราะเงินเดือนเราสูง ให้แล้วก็ยังเหลือเก็บอีกเยอะ ถ้าเราเลิกทำงาน เราจะไม่มีโมเม้นนี้อีก คิดแล้วเราเครียดค่ะ
ในขณะเดียวกัน เราก็รู้ว่าเราเรียนไปทำงานไปไม่ได้ เราไม่ได้คอนโทรลตัวเองเก่งขนาดนั้น เราเป็นคนไม่มีสมาธิค่ะ เรามุ่งได้แค่เรื่องเดียว และแปปเดียวที่อารมณ์มันถึง(ออกจะเป็นคนติสๆหน่อยค่ะ) สมัยเรียนเราก็อ่านหนังสือโดยใช้เวลา 2 ชม.มากสุด และจำได้ทุกคำของตำรา แม้แต่คำเชื่อม ถึง,ดึง,คือ,และ เราไม่ผิดเลยซักคำ จึงได้ที่ 1 ของชั้นเสมอ แต่ให้เรามาอ่านหนังสือทั้งวันแบบคนอื่น เราจะจำไม่ได้เลย (เพื่อนทุกคนหมั่นไส้ความสามารถนี้ และบอกว่าถ้าเราไม่เป็นคนติสคงไปไกลกว่านี้เยอะ 555+)
ทุกวันที่เราทำงาน เราไม่มีอารมณ์เรียนอะไรเลย เสาร์-อาทิตย์เราก็ไม่มีอารมณ์ เพราะเราเหนื่อยจากการทำงาน จึงอยากเที่ยว ตอนนี้เราคิดว่าถึงเวลาตัดสินใจเรื่องชีวิตตัวเองแล้ว เลยอยากให้ชาวพันธุ์ทิพย์ช่วยแนะนำแนวทางหน่อยค่ะ เพราะที่นี่เรารู้ว่ามีคนมีความสามารถรวมอยู่เยอะ ต้องได้รับคำแนะนำที่ดีแน่นอน
เราควรจะลาออกเพื่อมาเรียน ทิ้งความภูมิใจที่หาเงินได้ไป เพื่อแสวงหาแนวทางที่จะทำเงินให้มากกว่าในอนาคต หรือ....
เราควรจะบังคับตัวเองให้เรียนไปทำงานไปแบบคนอื่นๆที่เค้าทำได้ เลิกติสแตก ดีคะ?