ทำไมรัก แล้วต้องอดทนด้วย

เราคบผู้หญิงคนนึง เรื่องมีอยู่ว่า
แต่ก่อนเราเป็นคนเจ้าชู้มาก จนมาเจอผู้หญิงคนนี้ แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่น รู้สึกดีกับผู้หญิงคนนี้มากก็ไม่รู้
แรกๆนะเรารักกันมาก รักแบบมีความสุขมาก เราเปลี่ยนตัวเองทุกอย่างเลย เราคิดว่าเราหยุดอยู่ที่ผู้หญิงคนนี้แน่นอน
เราเลยให้ใจไปหมดเลย ยอมทุกอย่าง ยอมแม้กระทั้งคบกันไม่เคยออกสื่อ ไม่มีใครรู้ว่าเราคบกัน เวลาเดินห้างไปเจอเพื่อนเขา เราต้องหลบ เพราะกลัวเขาอายที่คบเรา ด้วยความต่างของอายุ มันเลยมีอะไรหลายๆอย่าง ที่เป็นอุปสรรค เขาอายุมากกว่าเรา เขาเลยดูเป็นผู้นำ แล้วทางบ้านเขาอยากให้แต่งกับคนที่อายุมากกว่าและรวย ซึ้งเราจน เป็นพนักงานออฟฟิตกินเงินเดือนไม่กี่บาท ไหนต้องรับผิดชอบที่บ้านอีก แต่นั้นมันไม่ใช่ประเดน เราทนได้ เราพยายามเก็บตรัง เพื่อหวังว่าวันนึงจะไปขอเขา เรากับเขาอยู่กันคนละจังหวัดระยางไปกลับก็ 320 กม. เราจะไปหาเขาได้แต่วันหยุด ทำแบบนี้มานานมากแทบทุกอาทิตย์ แรกๆเขาก็มาหาเรา แต่เดียวนี้เขาไม่เคยมาหาเราเลย

จนเวลาเปลี่ยน อะไรๆก็เปลี่ยน
เชื่อไหมเดียวนี้ตลอดเวลาที่คบกัน บอกเลิกเรา วันเว้นวัน ใช้คำแรงๆกับเรามากมาย ไร่เราเหมือนหมูเหมือนหมา แต่ทำไมเราต้องอดทนด้วย
เราร้องไห้ทุกครั้ง เราเหมือนผู้ชายอ่อนแอเลย ขับรถไปร้องไห้ไป แทบทุกวัน ถามตัวเองเสมอว่าเราไม่ดีตรงไหน เราผิดอะไร ทำไมเป็นแบบนี้
วันหยุด วันไหนที่ไม่ได้เจอก็ไม่ได้โทรหา เพราะโทรหาไม่ได้ทั้งๆอยากโทรไปใจจะขาด แต่ก่อนคุยกันนาน แต่เดียวนี้คุยไม่ถึง 15 นาที เวลาเราอยากคุยตอนไหนต้องถามเสมอว่าโทรได้ไหม เวลาชวนไปไหนบอกว่าไม่ว่าง ไม่ต้องมา
แต่ก่อนเอารูปเราขึ้นดิส เดียวนี้ไม่เคยเลย จากที่เคยคุยกันดี เดียวนี้มีแต่คำ แรงๆ มากมาย สายตาที่เขามองผมก็เปลี่ยนไป

เราไม่อยากคิดหรอกนะว่าเขามีคนอื่นไหม เราบอกตัวเองเสมอว่าเขาทำงาน เขาไม่ว่าง
เรารู้อย่างเดียวว่า เรารักเขามาก รักจนเหนื่อย จนเป็นคนซื่อบื้อ

เคยถามตัวเองเสมอทำไมต้องทนกับคนแบบนี้ทั้งที่มีทางเลือกมากมาย ทำไมต้องอดทน แค่รักคำเดียวมันพอหรอ

หวังว่าวันนึงเธอจะเปลี่ยน เธอจะคิดได้มั้ง

ขอบคุณเพื่อนๆที่เสียเวลาอ่าน เราแค่อยากระบาย เราไม่มีเพื่อน เลยไม่รู้จะระบายที่ไหน

ขอบคุณจริงๆ