ถ้าเป็นได้แค่รักที่ไม่มีตัวตน สู้เกิดเป็นคนที่ไม่มีหัวใจยังดีกว่า

---

อาจจะเจอหน้าเธอ อาจจะได้คุยกัน
แต่ละวันผ่านไปดูเหมือนเธอมีใจ
แต่ไม่รู้ทำไม ว่าลึกๆข้างใน
มันปวดร้าวและรู้สึกได้กับความเฉยชา

ที่เธอมีให้กัน ให้กับฉันมานาน
สิ่งที่เหมือนจะหวานแต่กลายเป็นภาพลวง
เธอไม่คิดจริงจัง เหมือนที่ฉันจริงใจ
ยิ่งนานเท่าไหร่ในใจยิ่งรับรู้ความจริง

ว่าฉันไม่เคยได้อยู่ในชีวิตของเธอ
เป็นอยู่เสมอก็แค่คนที่ไม่เคยมีตัวตน
ในความฝันของเธอ แค่ผ่านมา.... และผ่านไป....

ก็ได้แต่ช้ำเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ฉันหวังมานาน
มันเป็นแค่จินตนาการของคนโง่งมงาย
เจ็บแทบตาย แต่ทั้งใจก็ยังรักเธอ