- เปรียง!!!!!!!!! -
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
ยามที่ดวงจันทร์และดวงดาราพรายรายล้อมไปทั่วท้องฟ้า คำคืนอันแสนเงียบสงบในยามวิกาลบัดนี้ไม่มีอีกแล้ว เมื่อในตอนนี้นักเรียนแห่งไนท์เบลดกำลังห้ำหั่นกัน เสียงแห่งการต่อสู้อันดุเดือดดังสั่นไปทั่วพื้นที่แถวนั้นที่รายล้อมไปด้วยที่พักอาศัยของเหล่าชาวเมือง
กำแพงปูนที่ถูกฉาบขึ้นมาอย่างดีในตอนนี้ได้ถูกทำลายลงไปแล้ว ชายหนุ่มแห่งไนท์เบลดคนหนึ่งกำลังถูกเพื่อนของเขาอีกสองคนยืนล้อมเอาไว้ แผ่นหลังของเขาจมเข้าไปในกำแพงรั้วปูนของบ้านหลังหนึ่งแตกจนไม่มีชิ้นดี ออร่าสีน้ำเงินและสีเขียวของคนที่กำลังยืนอยู่เจิดจ้าไปทั่วพื้นที่นั้นยามค่ำคืน
"เดี๋ยวก่อนรามูเนส!" ชายผมสีเขียวยกมือขวางเพื่อนของเขาที่กำลังจะปล่อยหมัดที่เต็มไปด้วยไอเย็นใส่คนที่กำลังนอนอยู่ตรงหน้า
"อะไรเล่าอคิลลิส?!" รามูเนสพูดขึ้นมาอย่างรู้สึกขัดใจเขาอย่างมาก
"แถวนี้มันย่านชุมชนนะ!..." อคิลลิสบอกพร้อมกับมองไปรอบๆตัวของเขา
สายตาของอคิลลิสไปสะดุดเข้ากับบ้านหลังหนึ่งเยื้องกับบ้านที่เกิดเหตุไปไม่มาก เขาได้สบตากับครอบครัวหนึ่ง แม่ลูกสองที่กำลังมองดูพวกเขาจากชั้นสองของบ้านหลังนั้น เมื่อพวกเขารู้สึกว่าชายหนุ่มผมสีเขียวที่อยู่ข้างล่างกำลังมองขึ้นมา ผู้เป็นแม่จึงรีบปิดผ้าม่านสีขาวลายดอกไม้ที่ติดอยู่ริมหน้าต่างแล้วปิดไฟทันที เมื่ออคิลลิสเห็นดั่งนั้นก็ทำให้หัวใจของเขารู้สึกเจ็บแป๊บเล็กๆ
"ถ้าเกิดมีใครโดนลูกหลงเข้าขึ้นมาจะทำยังไง!"
"เหอะ! คิดว่าฉันแคร์รึไงเล่า!!!" รามูเนสยังคงยืนยันที่จะต่อสู้ต่อโดยปล่อยพลังไอเย็นที่หมัดขวาออกไปทันทีเมื่อจบประโยค
แต่ทว่าก่อนหน้านั้นสายตาของอคิลลิสไปสะดุดเข้ากับที่ๆหนึ่งใกล้ๆกัน เลยเหวี่ยงหมัดผ่านอากาศออกไปจนร่างของเรยลอยขึ้นไปเหนืออากาศก่อนที่จะถูกหมัดของรามูเนสจัดการไปซะก่อน เพียงพริบตาที่เรยไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะว่ารู้สึกตัวได้ช้าไปอคิลลิสก็ปรากฏตัวตรงหน้าเหนือร่างของเรยที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศ เขาใช้สองมือที่ประคบเข้าหากันของเขาทุบร่างของเรย จนร่างของเรยพุ่งลงไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆต้นไม้ที่รายล้อมไปทั่วเพราะความแรงจากการพุ่งชนทำให้ต้นไม้หักไปสองสามต้น ตามมาด้วยเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหวและฝุ่นที่ฟุ้งกระจายไปทั่วจากร่างที่พุ่งลงมากระทบกับพื้นดินอย่างแรง
สองหนุ่มพุ่งลงมาจากข้างบนฟ้าแล้วยืนมองดูร่างของชายหนุ่มที่กำลังนอนแนบนิ่งเพราะความเจ็บปวด พื้นดินแตกเป็นหลุมขนาดใหญ่ เลือดไหลออกจากมุมปากของคนที่กำลังนอนอยู่อย่างช้าๆ
"หึ! พามาที่สวนสาธารณะเหรอ ความคิดดีเหมือนกันนี่..." รามูเนสพูดชมเชยเพื่อนของเขาด้วยท่าทางที่เขาจะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไรนัก
เพราะว่าอคิลลิสชิงตัดหน้ารามูเนสไปก่อนทั้งๆที่เขาได้จังหวะดีๆ
"สู้กันที่นี่ดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีใครมาบาดเจ็บเพราะว่าถูกลูกหลงด้วย" อคิลลิสอธิบายให้รามูเนสฟังซึ่งหูของเขานั้นก็ไม่ได้จะรับฟังอะไรเท่าไรนัก
ในหัวของเขามีแต่เรื่องที่จะจัดการคนตรงหน้า ที่ตอนนี้เขากำลังค่อยๆขยับตัวขึ้นมาเท่านั้น
"ดะ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิพวกนาย..." เรยพูดอย่างตะกุกตะกักด้วยความจุก "ทำไมพวกเราต้องมาสู้กันด้วย ฉันไม่ใช่ศัตรูของพวกนายนะ"
"เหอะ! มาถึงขั้นนี้แล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีกเหรอ ไอ้ทายาทอันดูริน!" รามูเนสพูดสวนขึ้นมาในทันใด
"ฉันไม่ใช่!!!" เรยตะโกนใส่ "ฉันไม่ใช่ทายาทอันดูรินหรืออะไรทั้งนั้นน่ะ ฉันคือเรย เรย มิลเลีย..ร์!!! "
เรยยังไม่ทันพูดจบประโยคเขาก็ถูกหมัดของรามูเนสที่พุ่งมาเข้าไปที่ใบหน้าเข้าอย่างจัง ร่างกายไถลไปเพราะแรงหมัดหลายเมตรทำให้เกิดเป็นทางยาวๆตามแรงชกของหมัดนั้น เมื่อตั้งหลักได้เรยก็ม้วนตัวกลับมาโดยใช้เท้าของเขายันพื้นเอาไว้ แต่เพราะความแรงก็ยังทำให้ตัวของเรยยังไถลไปอยู่อย่างนั้นจนความเร็วค่อยๆตกลง
"หึย! โถ่เว้ย!!! ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลย!!!" เรยเริ่มรู้สึกว่าร่างกายตัวเองเริ่มจะกลับมาลุกเป็นไฟอีกครั้งทั้งๆที่เขาพึ่งจะผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมา
"หุบปากแล้วยอมจำนนดีๆซะเถอะ ไอ้ทายาทจอมมาร!!!"
พลังหมัดแห่งไอเย็นถูกปล่อยออกมาใส่เรยอีกครั้ง เมื่อเรยเห็นดังนั้นเขาก็ยกแขนทั้งสองข้างรับหมัดที่ปล่อยออกมาจากรามูเนสเอาไว้ ทำให้ในตอนนี้แขนของเขาเต็มไปด้วยน้ำแข็งเกาะอยู่เต็มไปหมด แม้จะป้องกันได้หมด แต่ว่าเขาถูกสวนกลับด้วยหมัดอีกข้างของรามูเนสจนร่างของเขาปลิวไปอีกครั้ง แหวนสีแดงที่กำลังส่องแสงอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเรยหลุดร่วงลงไปที่กองหญ้าแห้งใกล้ๆกับที่เขาล้มลงไป
เรยลุกขึ้นมาแล้วใช้นิ้วโป้งปาดเลือดที่อยู่บนมุมปากของเขา สายตาที่แสดงความโกรธถูกส่งไปยังบุคคลที่อยู่ตรงหน้าทั้งสองคน
"ก็ได้... จะเอาอย่างนั้นใช่ไหม?!"
เมื่อสิ้นเสียงเรยก็เอื้อมมือขวาเหมือนจะคว้าอะไรสักอย่าง ทันใดนั้นเองแหวนที่ร่วงตกอยู่ที่พื้นก็พุ่งเข้ามาหานิ้วของเขา เกิดประกายแสงสีแดงเจิดจ้าไปทั่วพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความมืดนั้นแล้วค่อยๆหายไปในช่วงวินาทีที่รามูเนสกำลังพุ่งเข้ามา เรยก็สวนเขาด้วยอัปเปอร์คัทที่ลุกเป็นไฟนั่นเข้าไปที่ปลายคางของรามูเนสทันที ทำให้ร่างของรามูเนสม้วนตัวกลางอากาศแล้วปลิวไปชนกับต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ
"...คิดจะต่อต้านจริงๆสินะ" อคิลลิสพูดขึ้นมาในขณะที่กำลังดูคนตรงหน้าที่กำลังมองร่างที่นอนฟุบลงไปข้างๆต้นไม้
"อคิลลิส! นายก็เหมือนกันนั่นแหละ" เรยหันมาพร้อมกับตั้งท่าต่อสู้ "เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนีย! แล้วทายาทอันดูรินมันคืออะไรกัน!!"
"นายพูดจริงๆอย่างงั้นเหรอ นายคงไม่ได้คิดจะโกหกฉันหรอกนะ..." อคิลลิสถามเรย คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
"ก็ใช่นะสิ!!!!" เรยตวาดลั่นสวนสาธารณะที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้นั่น เมื่ออคิลลิสได้ยินดังนั้นออร่าสีเขียวที่เคยส่องสว่างก็ค่อยๆจางหายไปในทันที เมื่อเรยเห็นดังนั้นสายตาของเขาก็เปลี่ยนไป แล้วลดมือลง
"งั้นก็แปลว่านายเชื่อแล้วเหรอ..." เรยถาม
"ไม่หรอก..." อคิลลิสตอบพร้อมกับสายหน้าไปมาช้าๆ "ยังมีหลายๆเรื่องที่พวกฉันต้องรู้ หลายๆเรื่องที่ฉันต้องฟังคำตอบจากปากของนาย ทั้งเรื่องแหวนและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันเปิดเทอมวันแรก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมแหวนถึงตอบรับนาย ทำไมนายที่ไม่เอาไหนที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาถึงปลุกแหวนใน
ตำนานนั้นขึ้นมาได้..."
อคิลลิสพูดพร้อมกับมองมาที่เรยด้วยสีหน้าที่ดูกดดันความรู้สึกของเรยเข้าไปอีก มือของอคิลลิสกำแน่นเมื่อเขาคิดอยู่ในใจว่าอยากจะได้คำตอบจากชายคนนี้ในทันที
"แม้ใจของฉันจะบอกอย่างนั้น แต่ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้คำตอบฉันก็จะไม่เชื่อใจนายเด็ดขาด เพราะฉะนั้นยอมไปกับฉันดีๆซะเถอะเรย" คำพูดที่ดูกดดันสำหรับเรยถูกส่งออกมาจากคนตรงหน้า พร้อมกับมือที่ยืนออกมาราวกับกำลังจะเชื้อเชิญคนตรงหน้า
"มันไม่ยอมง่ายๆหรอก!!!!"
เสียงที่ดังมาจากข้างหลังพร้อมกับเสียงลมที่เขาหูของเรย ทำให้เรยต้องละสายตาจากอคิลลิสตรงหน้าแล้วหันไปยังที่มาของเสียงนั้น รามูเนสที่พื้นจากอาการบาดเจ็บกำลังพุ่งเข้าใส่เรยอย่างรวดเร็วจนเรยต้องตั้งการ์ดเพื่อรับหมัดของรามูเนสเอาไว้ เพราะความรุนแรงของหมัดที่กระทบกับแขน ทำให้ร่างของเรยปลิวไปจากตรงนั้นอีกครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้เขาสามารถที่จะตั้งตัวได้โดยใช้เท้ายึดเหนี่ยวกับพื้นนั้นเอาไว้
"หนอย! รามูเนสเหรอ!!" เรยมองรามูเนสผ่านช่องแขนที่ไคว่กันเป็นรูปตัวเอ็กซ์นั่น
แต่แค่พริบตาของเรยเท่านั้นออร่าสีน้ำเงินก็ปรากฏตรงหน้าพร้อมๆกับร่างของรามูเนส เมื่อเรยเห็นว่ารามูเนสคงไม่ยอมรามือจากเขาไปง่ายๆเป็นแน่ เขาจึงเหวี่ยงหมัดขวาออกไป แต่ผลปรากฏว่าที่เขาเหวี่ยงออกไปนั้นกลายเป็นแค่เงาสุดท้ายของรามูเนส และวินาทีต่อมาเรยก็ถูกสวนกลับด้วยกำปั้นของรามูเนสเข้าไปที่ท้องของเขาเต็มๆทำให้เขารู้สึกเจ็บและจุกมาก
"อึ้ยยยยยยยยย ย๊ากกกกกกกกกกกกกก ย๊ากกกๆๆๆๆๆ"
วินาทีต่อมาเรยรัวหมัดไปที่คนตรงหน้าอย่างไม่ยั้งมือ นัยน์ตาของเรยเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยฉับพลัน แต่ทว่าด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์ของคนตรงหน้าทำให้หมัดของเรยประหนึ่งเป็นแค่อากาศสำหรับเขาก็ไม่ปาน ไม่ว่าเรยจะเหวี่ยงหมัดชกไปกี่ครั้งก็ไร้ผล ความเร็วของเขาสู้คนตรงหน้าไม่ได้เลยสักนิด
... บ้าน่ะ! พลังอะไรกันเนี่ย! ขนาดเราใช้พลังของแหวนแล้วยังตามความเร็วของมันไม่ทันเลย ...
เพียงเสี้ยววินาทีของลมหายใจของเรยทำให้เกิดช่องว่างขึ้นเล็กน้อย คนที่หลบหมัดของเรยได้จนหมดเห็นดั่งนั้นก็สวนหมัดของตัวเองเข้าไปอย่างแรง แสงสว่างสีน้ำเงินพุ่งเข้าไปที่ท้องของเรยอีกครั้ง ทำให้ร่างของเขากระเด็นถอยหลังแล้วล้มลงไป รามูเนสยืนยิ้มอย่างดีใจที่เขาสามารถฉวยโอกาสให้เป็นประโยชน์ได้สำเร็จ
"เรยคงยังไม่มีสินะ พลังแบบนั้น..." อคิลลิสพูดกับตัวเองในขณะที่เขากำลังดูการต่อสู้ของทั้งสองคนอยู่
เรยค่อยๆยืนขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเขาเห็นคนตรงหน้ากำลังร่ายรำอะไรสักอย่าง คล้ายกับเคล็ดลับวิชาบางอย่างที่เขาเคยอ่านในการ์ตูนหรือในนิยายถัดมาจากนั้นสายตาของเขาเริ่มเห็นอะไรบางอย่างที่ปรากฏออกมาพร้อมๆกับออร่าสีน้ำเงินนั้น มันดูคล้ายๆกับเสื้อเขี้ยวดาบที่กำลังค่อยๆเดินวนรอบๆตัวของรามูเนสเกร็ดน้ำแข็งไดม่อนที่อยู่แถบๆไซบีเรียค่อยๆลอยขึ้นมาจากพื้นดินที่รามูเนสกำลังยืนอยู่
"อะไรน่ะ!!" เรยพูดออกมาด้วยความตกใจกับภาพเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเขา
"...นี่คงจะเป็นหมัดสุดท้ายสำหรับแกแล้วล่ะ เรย!!!!!" สิ้นเสียงของรามูเนสก็ได้เกิดไอเย็นขึ้นและไอเย็นเหล่านั้นพุ่งไปรวมที่หมัดขวาของเขา
"หรือว่า นายกำลังจะใช้ท่านั้น! อย่านะรามูเนส!!!" อคิลลิสตะโกนห้ามรามูเนสแต่ทว่ามันสายไปแล้ว เมื่อพลังของรามูเนสถึงขีดสุดแล้ว
KP Warriors ตอนที่ 5 : การต่อสู้ใต้แสงจันทร์
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
ยามที่ดวงจันทร์และดวงดาราพรายรายล้อมไปทั่วท้องฟ้า คำคืนอันแสนเงียบสงบในยามวิกาลบัดนี้ไม่มีอีกแล้ว เมื่อในตอนนี้นักเรียนแห่งไนท์เบลดกำลังห้ำหั่นกัน เสียงแห่งการต่อสู้อันดุเดือดดังสั่นไปทั่วพื้นที่แถวนั้นที่รายล้อมไปด้วยที่พักอาศัยของเหล่าชาวเมือง
กำแพงปูนที่ถูกฉาบขึ้นมาอย่างดีในตอนนี้ได้ถูกทำลายลงไปแล้ว ชายหนุ่มแห่งไนท์เบลดคนหนึ่งกำลังถูกเพื่อนของเขาอีกสองคนยืนล้อมเอาไว้ แผ่นหลังของเขาจมเข้าไปในกำแพงรั้วปูนของบ้านหลังหนึ่งแตกจนไม่มีชิ้นดี ออร่าสีน้ำเงินและสีเขียวของคนที่กำลังยืนอยู่เจิดจ้าไปทั่วพื้นที่นั้นยามค่ำคืน
"เดี๋ยวก่อนรามูเนส!" ชายผมสีเขียวยกมือขวางเพื่อนของเขาที่กำลังจะปล่อยหมัดที่เต็มไปด้วยไอเย็นใส่คนที่กำลังนอนอยู่ตรงหน้า
"อะไรเล่าอคิลลิส?!" รามูเนสพูดขึ้นมาอย่างรู้สึกขัดใจเขาอย่างมาก
"แถวนี้มันย่านชุมชนนะ!..." อคิลลิสบอกพร้อมกับมองไปรอบๆตัวของเขา
สายตาของอคิลลิสไปสะดุดเข้ากับบ้านหลังหนึ่งเยื้องกับบ้านที่เกิดเหตุไปไม่มาก เขาได้สบตากับครอบครัวหนึ่ง แม่ลูกสองที่กำลังมองดูพวกเขาจากชั้นสองของบ้านหลังนั้น เมื่อพวกเขารู้สึกว่าชายหนุ่มผมสีเขียวที่อยู่ข้างล่างกำลังมองขึ้นมา ผู้เป็นแม่จึงรีบปิดผ้าม่านสีขาวลายดอกไม้ที่ติดอยู่ริมหน้าต่างแล้วปิดไฟทันที เมื่ออคิลลิสเห็นดั่งนั้นก็ทำให้หัวใจของเขารู้สึกเจ็บแป๊บเล็กๆ
"ถ้าเกิดมีใครโดนลูกหลงเข้าขึ้นมาจะทำยังไง!"
"เหอะ! คิดว่าฉันแคร์รึไงเล่า!!!" รามูเนสยังคงยืนยันที่จะต่อสู้ต่อโดยปล่อยพลังไอเย็นที่หมัดขวาออกไปทันทีเมื่อจบประโยค
แต่ทว่าก่อนหน้านั้นสายตาของอคิลลิสไปสะดุดเข้ากับที่ๆหนึ่งใกล้ๆกัน เลยเหวี่ยงหมัดผ่านอากาศออกไปจนร่างของเรยลอยขึ้นไปเหนืออากาศก่อนที่จะถูกหมัดของรามูเนสจัดการไปซะก่อน เพียงพริบตาที่เรยไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะว่ารู้สึกตัวได้ช้าไปอคิลลิสก็ปรากฏตัวตรงหน้าเหนือร่างของเรยที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศ เขาใช้สองมือที่ประคบเข้าหากันของเขาทุบร่างของเรย จนร่างของเรยพุ่งลงไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆต้นไม้ที่รายล้อมไปทั่วเพราะความแรงจากการพุ่งชนทำให้ต้นไม้หักไปสองสามต้น ตามมาด้วยเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหวและฝุ่นที่ฟุ้งกระจายไปทั่วจากร่างที่พุ่งลงมากระทบกับพื้นดินอย่างแรง
สองหนุ่มพุ่งลงมาจากข้างบนฟ้าแล้วยืนมองดูร่างของชายหนุ่มที่กำลังนอนแนบนิ่งเพราะความเจ็บปวด พื้นดินแตกเป็นหลุมขนาดใหญ่ เลือดไหลออกจากมุมปากของคนที่กำลังนอนอยู่อย่างช้าๆ
"หึ! พามาที่สวนสาธารณะเหรอ ความคิดดีเหมือนกันนี่..." รามูเนสพูดชมเชยเพื่อนของเขาด้วยท่าทางที่เขาจะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไรนัก
เพราะว่าอคิลลิสชิงตัดหน้ารามูเนสไปก่อนทั้งๆที่เขาได้จังหวะดีๆ
"สู้กันที่นี่ดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีใครมาบาดเจ็บเพราะว่าถูกลูกหลงด้วย" อคิลลิสอธิบายให้รามูเนสฟังซึ่งหูของเขานั้นก็ไม่ได้จะรับฟังอะไรเท่าไรนัก
ในหัวของเขามีแต่เรื่องที่จะจัดการคนตรงหน้า ที่ตอนนี้เขากำลังค่อยๆขยับตัวขึ้นมาเท่านั้น
"ดะ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิพวกนาย..." เรยพูดอย่างตะกุกตะกักด้วยความจุก "ทำไมพวกเราต้องมาสู้กันด้วย ฉันไม่ใช่ศัตรูของพวกนายนะ"
"เหอะ! มาถึงขั้นนี้แล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีกเหรอ ไอ้ทายาทอันดูริน!" รามูเนสพูดสวนขึ้นมาในทันใด
"ฉันไม่ใช่!!!" เรยตะโกนใส่ "ฉันไม่ใช่ทายาทอันดูรินหรืออะไรทั้งนั้นน่ะ ฉันคือเรย เรย มิลเลีย..ร์!!! "
เรยยังไม่ทันพูดจบประโยคเขาก็ถูกหมัดของรามูเนสที่พุ่งมาเข้าไปที่ใบหน้าเข้าอย่างจัง ร่างกายไถลไปเพราะแรงหมัดหลายเมตรทำให้เกิดเป็นทางยาวๆตามแรงชกของหมัดนั้น เมื่อตั้งหลักได้เรยก็ม้วนตัวกลับมาโดยใช้เท้าของเขายันพื้นเอาไว้ แต่เพราะความแรงก็ยังทำให้ตัวของเรยยังไถลไปอยู่อย่างนั้นจนความเร็วค่อยๆตกลง
"หึย! โถ่เว้ย!!! ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลย!!!" เรยเริ่มรู้สึกว่าร่างกายตัวเองเริ่มจะกลับมาลุกเป็นไฟอีกครั้งทั้งๆที่เขาพึ่งจะผ่านเหตุการณ์ร้ายๆมา
"หุบปากแล้วยอมจำนนดีๆซะเถอะ ไอ้ทายาทจอมมาร!!!"
พลังหมัดแห่งไอเย็นถูกปล่อยออกมาใส่เรยอีกครั้ง เมื่อเรยเห็นดังนั้นเขาก็ยกแขนทั้งสองข้างรับหมัดที่ปล่อยออกมาจากรามูเนสเอาไว้ ทำให้ในตอนนี้แขนของเขาเต็มไปด้วยน้ำแข็งเกาะอยู่เต็มไปหมด แม้จะป้องกันได้หมด แต่ว่าเขาถูกสวนกลับด้วยหมัดอีกข้างของรามูเนสจนร่างของเขาปลิวไปอีกครั้ง แหวนสีแดงที่กำลังส่องแสงอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเรยหลุดร่วงลงไปที่กองหญ้าแห้งใกล้ๆกับที่เขาล้มลงไป
เรยลุกขึ้นมาแล้วใช้นิ้วโป้งปาดเลือดที่อยู่บนมุมปากของเขา สายตาที่แสดงความโกรธถูกส่งไปยังบุคคลที่อยู่ตรงหน้าทั้งสองคน
"ก็ได้... จะเอาอย่างนั้นใช่ไหม?!"
เมื่อสิ้นเสียงเรยก็เอื้อมมือขวาเหมือนจะคว้าอะไรสักอย่าง ทันใดนั้นเองแหวนที่ร่วงตกอยู่ที่พื้นก็พุ่งเข้ามาหานิ้วของเขา เกิดประกายแสงสีแดงเจิดจ้าไปทั่วพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความมืดนั้นแล้วค่อยๆหายไปในช่วงวินาทีที่รามูเนสกำลังพุ่งเข้ามา เรยก็สวนเขาด้วยอัปเปอร์คัทที่ลุกเป็นไฟนั่นเข้าไปที่ปลายคางของรามูเนสทันที ทำให้ร่างของรามูเนสม้วนตัวกลางอากาศแล้วปลิวไปชนกับต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ
"...คิดจะต่อต้านจริงๆสินะ" อคิลลิสพูดขึ้นมาในขณะที่กำลังดูคนตรงหน้าที่กำลังมองร่างที่นอนฟุบลงไปข้างๆต้นไม้
"อคิลลิส! นายก็เหมือนกันนั่นแหละ" เรยหันมาพร้อมกับตั้งท่าต่อสู้ "เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนีย! แล้วทายาทอันดูรินมันคืออะไรกัน!!"
"นายพูดจริงๆอย่างงั้นเหรอ นายคงไม่ได้คิดจะโกหกฉันหรอกนะ..." อคิลลิสถามเรย คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย
"ก็ใช่นะสิ!!!!" เรยตวาดลั่นสวนสาธารณะที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้นั่น เมื่ออคิลลิสได้ยินดังนั้นออร่าสีเขียวที่เคยส่องสว่างก็ค่อยๆจางหายไปในทันที เมื่อเรยเห็นดังนั้นสายตาของเขาก็เปลี่ยนไป แล้วลดมือลง
"งั้นก็แปลว่านายเชื่อแล้วเหรอ..." เรยถาม
"ไม่หรอก..." อคิลลิสตอบพร้อมกับสายหน้าไปมาช้าๆ "ยังมีหลายๆเรื่องที่พวกฉันต้องรู้ หลายๆเรื่องที่ฉันต้องฟังคำตอบจากปากของนาย ทั้งเรื่องแหวนและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันเปิดเทอมวันแรก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมแหวนถึงตอบรับนาย ทำไมนายที่ไม่เอาไหนที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาถึงปลุกแหวนใน
ตำนานนั้นขึ้นมาได้..."
อคิลลิสพูดพร้อมกับมองมาที่เรยด้วยสีหน้าที่ดูกดดันความรู้สึกของเรยเข้าไปอีก มือของอคิลลิสกำแน่นเมื่อเขาคิดอยู่ในใจว่าอยากจะได้คำตอบจากชายคนนี้ในทันที
"แม้ใจของฉันจะบอกอย่างนั้น แต่ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้คำตอบฉันก็จะไม่เชื่อใจนายเด็ดขาด เพราะฉะนั้นยอมไปกับฉันดีๆซะเถอะเรย" คำพูดที่ดูกดดันสำหรับเรยถูกส่งออกมาจากคนตรงหน้า พร้อมกับมือที่ยืนออกมาราวกับกำลังจะเชื้อเชิญคนตรงหน้า
"มันไม่ยอมง่ายๆหรอก!!!!"
เสียงที่ดังมาจากข้างหลังพร้อมกับเสียงลมที่เขาหูของเรย ทำให้เรยต้องละสายตาจากอคิลลิสตรงหน้าแล้วหันไปยังที่มาของเสียงนั้น รามูเนสที่พื้นจากอาการบาดเจ็บกำลังพุ่งเข้าใส่เรยอย่างรวดเร็วจนเรยต้องตั้งการ์ดเพื่อรับหมัดของรามูเนสเอาไว้ เพราะความรุนแรงของหมัดที่กระทบกับแขน ทำให้ร่างของเรยปลิวไปจากตรงนั้นอีกครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้เขาสามารถที่จะตั้งตัวได้โดยใช้เท้ายึดเหนี่ยวกับพื้นนั้นเอาไว้
"หนอย! รามูเนสเหรอ!!" เรยมองรามูเนสผ่านช่องแขนที่ไคว่กันเป็นรูปตัวเอ็กซ์นั่น
แต่แค่พริบตาของเรยเท่านั้นออร่าสีน้ำเงินก็ปรากฏตรงหน้าพร้อมๆกับร่างของรามูเนส เมื่อเรยเห็นว่ารามูเนสคงไม่ยอมรามือจากเขาไปง่ายๆเป็นแน่ เขาจึงเหวี่ยงหมัดขวาออกไป แต่ผลปรากฏว่าที่เขาเหวี่ยงออกไปนั้นกลายเป็นแค่เงาสุดท้ายของรามูเนส และวินาทีต่อมาเรยก็ถูกสวนกลับด้วยกำปั้นของรามูเนสเข้าไปที่ท้องของเขาเต็มๆทำให้เขารู้สึกเจ็บและจุกมาก
"อึ้ยยยยยยยยย ย๊ากกกกกกกกกกกกกก ย๊ากกกๆๆๆๆๆ"
วินาทีต่อมาเรยรัวหมัดไปที่คนตรงหน้าอย่างไม่ยั้งมือ นัยน์ตาของเรยเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยฉับพลัน แต่ทว่าด้วยความเร็วที่เหนือมนุษย์ของคนตรงหน้าทำให้หมัดของเรยประหนึ่งเป็นแค่อากาศสำหรับเขาก็ไม่ปาน ไม่ว่าเรยจะเหวี่ยงหมัดชกไปกี่ครั้งก็ไร้ผล ความเร็วของเขาสู้คนตรงหน้าไม่ได้เลยสักนิด
... บ้าน่ะ! พลังอะไรกันเนี่ย! ขนาดเราใช้พลังของแหวนแล้วยังตามความเร็วของมันไม่ทันเลย ...
เพียงเสี้ยววินาทีของลมหายใจของเรยทำให้เกิดช่องว่างขึ้นเล็กน้อย คนที่หลบหมัดของเรยได้จนหมดเห็นดั่งนั้นก็สวนหมัดของตัวเองเข้าไปอย่างแรง แสงสว่างสีน้ำเงินพุ่งเข้าไปที่ท้องของเรยอีกครั้ง ทำให้ร่างของเขากระเด็นถอยหลังแล้วล้มลงไป รามูเนสยืนยิ้มอย่างดีใจที่เขาสามารถฉวยโอกาสให้เป็นประโยชน์ได้สำเร็จ
"เรยคงยังไม่มีสินะ พลังแบบนั้น..." อคิลลิสพูดกับตัวเองในขณะที่เขากำลังดูการต่อสู้ของทั้งสองคนอยู่
เรยค่อยๆยืนขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเขาเห็นคนตรงหน้ากำลังร่ายรำอะไรสักอย่าง คล้ายกับเคล็ดลับวิชาบางอย่างที่เขาเคยอ่านในการ์ตูนหรือในนิยายถัดมาจากนั้นสายตาของเขาเริ่มเห็นอะไรบางอย่างที่ปรากฏออกมาพร้อมๆกับออร่าสีน้ำเงินนั้น มันดูคล้ายๆกับเสื้อเขี้ยวดาบที่กำลังค่อยๆเดินวนรอบๆตัวของรามูเนสเกร็ดน้ำแข็งไดม่อนที่อยู่แถบๆไซบีเรียค่อยๆลอยขึ้นมาจากพื้นดินที่รามูเนสกำลังยืนอยู่
"อะไรน่ะ!!" เรยพูดออกมาด้วยความตกใจกับภาพเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเขา
"...นี่คงจะเป็นหมัดสุดท้ายสำหรับแกแล้วล่ะ เรย!!!!!" สิ้นเสียงของรามูเนสก็ได้เกิดไอเย็นขึ้นและไอเย็นเหล่านั้นพุ่งไปรวมที่หมัดขวาของเขา
"หรือว่า นายกำลังจะใช้ท่านั้น! อย่านะรามูเนส!!!" อคิลลิสตะโกนห้ามรามูเนสแต่ทว่ามันสายไปแล้ว เมื่อพลังของรามูเนสถึงขีดสุดแล้ว