ผมเพิ่งเคยเล่นพันทิปครั้งแรกนะครับ แต่ผมอยากทราบความเห็นจากทุกๆท่านว่าคิดเห็นอย่างไรบ้างผมควรจะทำอย่างไรดี
.....ครอบครัวของผมมีอยู่กัน 4 คนครับ ผมเป็นลูกคนโตมีน้องชาย 1 คน ...ผมว่าผมมีครอบครัวที่อบอุ่นนะครับแต่ว่าปัญหามันก็เกิดขึ้นหลังจากที่ผมบวช ....ส่วนตัวของผมนั้นผมเป็นคนที่เรียบร้อยมากครับทำอะไรผมจะอยู่ในกรอบตลอด เหล้า บุหรี่ ยา หรือมั่วผู้หญิงผมไม่ทำเด็ดขาดเพราะผมถือคติที่ว่าผมจะต้องเรียบจบ ป.ตรีและบวชให้พ่อให้แม่ผมก่อนแล้วผมค่อยลองอะไรแบบนั้นก็ได้ (แต่ไอเรื่องมั่วผู้หญิงผมไม่ทำหรอกครับ = = ยาด้วย )...การดำเนินชีวิตของผมจริงๆมันก็เหมือนกันเด็กทั่วไปครับมันไม่มีอะไรเด่นเรียนก็ปานกลางมีเพื่อนดีๆพากันๆไปเที่ยวแต่ !!! ผมไม่รู้ว่าที่บ้านหลายๆคนเป็นแบบผมรึไม่นะครับ แต่ที่บ้านผมเวลาผมขอที่จะออกไปเที่ยวที่ไหนหลายท่านอาจจะบอกว่าโทรไปบอกพ่อกับแม่ก่อนสิท่านจะได้รู้ว่าเราไปไหนหรือทำอะไร แต่สำหรับผมเมื่อผมโทรบอกท่านว่าผมจะไปทำอะไรท่านจะด่าผมและให้ผมกลับบ้านทันที !! คือมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ ม.ปลายแล้วล่ะครับ ลามไปถึงมหาลัยผมเขียนไว้ข้างต้นแล้วว่าผมถือคติตลอดว่าผมจะไม่นอกลู่นอกทางเด็ดขาดแล้วผมก็ทำได้นะครับปัจจุบันผมเรียนจบและบวชให้ท่านทั้งสองแล้ว เรียนจบปุ้บบวชทันทีไม่ก็ไม่ได้ว่าผมดีนะแต่น้อยคนที่จะทำได้แบบนี้ สมัยนี้มันก็หายากนะครับชีวิตของผมต้องทนอยู่กับความกดดันที่มาจากครอบครัวตลอดพ่อกับแม่ไม่เคยชื่นชมยินดีอะไรทั้งสิ้นแม้ในวันที่ผมประสบความสำเร็จใจชีวิตครั้งนึงคือตอนวันรับปริญญาบัคร วันนั้นผมว่ามันก็เป็นวันสำคัญวันนึงนะครับที่ชีวิตคนๆนึงมันอยากจะให้วันนั้นมีแต่ความสุขทุกอย่างอยากให้พ่อแม่ท่านชมบ้าง ใครว่าเรียน ป.ตรีมันง่ายผมว่ามันไม่จริงนะครับ ...ผมว่ามันเจอทั้งปัญหาต่างๆมากมาย ผ่านน้ำตามาก็เยอะ เรียนก็ยากหรือเป็นเพราะคณะที่ผมเรียนก็ไม่รู้ ตั้งแต่ผมจำความได้พ่อแม่ไม่เคยยินดีหรือกล่าวชื่นชมให้สิ่งที่ผมทำดีเลยแม้แต่นิดเมื่อผมทำผิดเช่นเกรดไม่ดีท่านจะต่อว่าอย่างรุนแรงด้วยซ้ำ ท่านพูดอยู่เสมอว่า "ลองคิดดูเองว่าพวกใบเกียรติบัตร หรือพวกใบปริญญามันเอามาฉีกแล้วต้มแดรกห่าได้มั้ย" คำพูดนี้ละครับที่มันทำร้ายจิตใจของผมมาตั้งแต่วัยเด็กจนถึง ณ ตอนนี้ ผมเข้าใจนะครับว่าท่านอาจจะหัวโบราญแต่เรื่องวันรับปริญญามันก็เกิดวันนั้นผมเช่าแท็กซี่ที่เป็ฯ ญาติไปครับพอรับเสร็จผมอยากจะไปถ่ายรูปกับเพื่อนๆสักเล็กน้อยแต่พ่อของผมเป็นแระเภทที่แบบว่าขี้ลำคาญสุดๆ พอพิธีเสร็จท่าจะกลับลูกเดียวผมก็ เออๆ ออๆไปครับกลับก็กลับ ผมเห็นครอบครัวอื่นเค้าก็ถ่ายรูปยินดีกันนะครับผมแอบร้องไห้อยู่ในใจว่าทำไมครอบครัวผมเป็นอย่างนี้ หลังจากนั้นผมก็กลับไปที่รถ ระหว่างทางผมก็แกล้งถามว่า "เนี่ยปะป๋ามีไหนๆผมก็เรียนจบแล้วเดียวอีกสองวันผมก็จะบวชให้แล้วปะป๋ามีของขวัญให้ผมมั้ย" พ่อตอบผมกลับมาว่า "ถ้าจะเรียนร้องอยากได้ของอะไรไปหาเงินที่กูส่งเรียนมาให้ได้ก่อนเหอะ" พ่อพูดจบแค่นั่นผมก็ไม่พูดอะไรต้องน้ำตาผมก็เริ่มจะซึมๆออกมา มีคำถามมากมายเกิดขึ้นในใจของผม ผมนั่งกอดตุ๊กตาอย่างแน่นเพื่อว่ามันจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดของผมได้บ้าง ณ วินาทีนั้นมีความคิดชั่วครูออกมาผมน่าจะเปิดประตูรถแล้วกระโดดลงไปเสียดีกว่าทำดีแล้วไม่ได้ดีแบบนี้อีกสองวันผมก็จะบวชให้แล้วนะทำไมต้องพูดกับผมแบบนี้ด้วย ...แต่ผมก็ไม่ทำเพราะยังมีคติอยู่ในใจ...พอถึงบ้านผมคิดว่าจะได้ไปทานข้าวบ้างของอะไรผมก็ไม่ได้ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรท่านโยนเงินให้ผมบอกไป 7-11 ซะ คือแบบ คำพูดที่ทำร้ายจิตใจผมไม่พอใช่มั่ยท่านคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ไม่เป็นไรครับผมทนได้ ...ถึงแม้จะเจ็บปวดแค่ไหนผมก็ต้องทนเพราะผมเป็นลูกใช่มั่ย ....ผมมานั่งย้อนคิดว่าที่ผมทำมาทั้งหมดนี้ยังไม่ดีพอดีหรอ...ถ้าเป็นเด็กคนอื่นที่โดนคงจะหนีออกจากบ้านไปตั้งแต่ มัธยมแล้วยิ่งเป็นลูกชายด้วยนะกับการเลี้ยงดูแบบนี้ จนผมหางานทำ เชื่อมั้ยครับ ...ผมยังหนี้ไม่พ้นเลยเลิกงานปุ้ปแม่ผมโทรมาตามให้กลับบ้านเดียวนี้ไม่ให้ไปไหน ตอนนั้นทำงานผมมีแฟนครับ คือคนทำงานมันอยากจะมีเวลาส่วนตัวบางจริงมั้ย ? นั้นล่ะครับล่ะยังไม่พอนะ แม่ผมเป็นประเภทที่แบบว่าคิดว่าตัวเองเป็นใหญ่ที่สุดความคิดของข้านั้นถูกต้องใครเห็นต่างไม่ได้ กุด่าลูกเดียวเลย ไม่พอใจใครหรืออะไรจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น ...ปัญหามันเกิดตอนแม่ผมโทรไปด่าแฟนผมเฉยเลยว่า พอผมคบกับแฟนแล้วผมเปลี่ยนไป...ด่าแฟนผมไม่พอด่าแฟนผมให้แม่แฟนผมฟังอีกคืออะไรมันจะขนาดนั้นครับ ...จากวันนั้นผมลงไปคุยด้วยเหตุผล แต่ท่านไม่ฟัง ด่าผมกลับผมไม่ได้ด่าท่านนะครับแต่ผมเหนื่อยแล้วที่จะคอยอยู่ในเงาแบบนี้ เหนิ่อยที่ผมทำดีแล้วไม่มีใครเห็น พูดกล่าวกับท่านประมาณว่าอย่าเข้ามายุ่งกับชีวิตของผมให้มากกว่านี้เลยครับผมบวชแล้วเรียนจบแล้วทำงานแล้วปล่อยผมเถอะครับ ท่านก็พูดอีกว่า "เออมันเห็นคนอื่นดีกว่ากูจะไปไหนก็ไป" หลังจากพูดท่านก็ปลดรูปรับปริญญาผมออกแล้วเอาไปทิ้งหน้าห้องให้กลายเป็นขยะชิ้นนึงเนี่ยล่ะครับที่ผมเจอ ผมควรจะทำอย่างไรดีครับกับปัญหาแบบนี้ ผมเหนื่อยจริงๆ
ครอบครัวที่ต่างคนต่างอยู่
.....ครอบครัวของผมมีอยู่กัน 4 คนครับ ผมเป็นลูกคนโตมีน้องชาย 1 คน ...ผมว่าผมมีครอบครัวที่อบอุ่นนะครับแต่ว่าปัญหามันก็เกิดขึ้นหลังจากที่ผมบวช ....ส่วนตัวของผมนั้นผมเป็นคนที่เรียบร้อยมากครับทำอะไรผมจะอยู่ในกรอบตลอด เหล้า บุหรี่ ยา หรือมั่วผู้หญิงผมไม่ทำเด็ดขาดเพราะผมถือคติที่ว่าผมจะต้องเรียบจบ ป.ตรีและบวชให้พ่อให้แม่ผมก่อนแล้วผมค่อยลองอะไรแบบนั้นก็ได้ (แต่ไอเรื่องมั่วผู้หญิงผมไม่ทำหรอกครับ = = ยาด้วย )...การดำเนินชีวิตของผมจริงๆมันก็เหมือนกันเด็กทั่วไปครับมันไม่มีอะไรเด่นเรียนก็ปานกลางมีเพื่อนดีๆพากันๆไปเที่ยวแต่ !!! ผมไม่รู้ว่าที่บ้านหลายๆคนเป็นแบบผมรึไม่นะครับ แต่ที่บ้านผมเวลาผมขอที่จะออกไปเที่ยวที่ไหนหลายท่านอาจจะบอกว่าโทรไปบอกพ่อกับแม่ก่อนสิท่านจะได้รู้ว่าเราไปไหนหรือทำอะไร แต่สำหรับผมเมื่อผมโทรบอกท่านว่าผมจะไปทำอะไรท่านจะด่าผมและให้ผมกลับบ้านทันที !! คือมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่ ม.ปลายแล้วล่ะครับ ลามไปถึงมหาลัยผมเขียนไว้ข้างต้นแล้วว่าผมถือคติตลอดว่าผมจะไม่นอกลู่นอกทางเด็ดขาดแล้วผมก็ทำได้นะครับปัจจุบันผมเรียนจบและบวชให้ท่านทั้งสองแล้ว เรียนจบปุ้บบวชทันทีไม่ก็ไม่ได้ว่าผมดีนะแต่น้อยคนที่จะทำได้แบบนี้ สมัยนี้มันก็หายากนะครับชีวิตของผมต้องทนอยู่กับความกดดันที่มาจากครอบครัวตลอดพ่อกับแม่ไม่เคยชื่นชมยินดีอะไรทั้งสิ้นแม้ในวันที่ผมประสบความสำเร็จใจชีวิตครั้งนึงคือตอนวันรับปริญญาบัคร วันนั้นผมว่ามันก็เป็นวันสำคัญวันนึงนะครับที่ชีวิตคนๆนึงมันอยากจะให้วันนั้นมีแต่ความสุขทุกอย่างอยากให้พ่อแม่ท่านชมบ้าง ใครว่าเรียน ป.ตรีมันง่ายผมว่ามันไม่จริงนะครับ ...ผมว่ามันเจอทั้งปัญหาต่างๆมากมาย ผ่านน้ำตามาก็เยอะ เรียนก็ยากหรือเป็นเพราะคณะที่ผมเรียนก็ไม่รู้ ตั้งแต่ผมจำความได้พ่อแม่ไม่เคยยินดีหรือกล่าวชื่นชมให้สิ่งที่ผมทำดีเลยแม้แต่นิดเมื่อผมทำผิดเช่นเกรดไม่ดีท่านจะต่อว่าอย่างรุนแรงด้วยซ้ำ ท่านพูดอยู่เสมอว่า "ลองคิดดูเองว่าพวกใบเกียรติบัตร หรือพวกใบปริญญามันเอามาฉีกแล้วต้มแดรกห่าได้มั้ย" คำพูดนี้ละครับที่มันทำร้ายจิตใจของผมมาตั้งแต่วัยเด็กจนถึง ณ ตอนนี้ ผมเข้าใจนะครับว่าท่านอาจจะหัวโบราญแต่เรื่องวันรับปริญญามันก็เกิดวันนั้นผมเช่าแท็กซี่ที่เป็ฯ ญาติไปครับพอรับเสร็จผมอยากจะไปถ่ายรูปกับเพื่อนๆสักเล็กน้อยแต่พ่อของผมเป็นแระเภทที่แบบว่าขี้ลำคาญสุดๆ พอพิธีเสร็จท่าจะกลับลูกเดียวผมก็ เออๆ ออๆไปครับกลับก็กลับ ผมเห็นครอบครัวอื่นเค้าก็ถ่ายรูปยินดีกันนะครับผมแอบร้องไห้อยู่ในใจว่าทำไมครอบครัวผมเป็นอย่างนี้ หลังจากนั้นผมก็กลับไปที่รถ ระหว่างทางผมก็แกล้งถามว่า "เนี่ยปะป๋ามีไหนๆผมก็เรียนจบแล้วเดียวอีกสองวันผมก็จะบวชให้แล้วปะป๋ามีของขวัญให้ผมมั้ย" พ่อตอบผมกลับมาว่า "ถ้าจะเรียนร้องอยากได้ของอะไรไปหาเงินที่กูส่งเรียนมาให้ได้ก่อนเหอะ" พ่อพูดจบแค่นั่นผมก็ไม่พูดอะไรต้องน้ำตาผมก็เริ่มจะซึมๆออกมา มีคำถามมากมายเกิดขึ้นในใจของผม ผมนั่งกอดตุ๊กตาอย่างแน่นเพื่อว่ามันจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดของผมได้บ้าง ณ วินาทีนั้นมีความคิดชั่วครูออกมาผมน่าจะเปิดประตูรถแล้วกระโดดลงไปเสียดีกว่าทำดีแล้วไม่ได้ดีแบบนี้อีกสองวันผมก็จะบวชให้แล้วนะทำไมต้องพูดกับผมแบบนี้ด้วย ...แต่ผมก็ไม่ทำเพราะยังมีคติอยู่ในใจ...พอถึงบ้านผมคิดว่าจะได้ไปทานข้าวบ้างของอะไรผมก็ไม่ได้ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรท่านโยนเงินให้ผมบอกไป 7-11 ซะ คือแบบ คำพูดที่ทำร้ายจิตใจผมไม่พอใช่มั่ยท่านคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ไม่เป็นไรครับผมทนได้ ...ถึงแม้จะเจ็บปวดแค่ไหนผมก็ต้องทนเพราะผมเป็นลูกใช่มั่ย ....ผมมานั่งย้อนคิดว่าที่ผมทำมาทั้งหมดนี้ยังไม่ดีพอดีหรอ...ถ้าเป็นเด็กคนอื่นที่โดนคงจะหนีออกจากบ้านไปตั้งแต่ มัธยมแล้วยิ่งเป็นลูกชายด้วยนะกับการเลี้ยงดูแบบนี้ จนผมหางานทำ เชื่อมั้ยครับ ...ผมยังหนี้ไม่พ้นเลยเลิกงานปุ้ปแม่ผมโทรมาตามให้กลับบ้านเดียวนี้ไม่ให้ไปไหน ตอนนั้นทำงานผมมีแฟนครับ คือคนทำงานมันอยากจะมีเวลาส่วนตัวบางจริงมั้ย ? นั้นล่ะครับล่ะยังไม่พอนะ แม่ผมเป็นประเภทที่แบบว่าคิดว่าตัวเองเป็นใหญ่ที่สุดความคิดของข้านั้นถูกต้องใครเห็นต่างไม่ได้ กุด่าลูกเดียวเลย ไม่พอใจใครหรืออะไรจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น ...ปัญหามันเกิดตอนแม่ผมโทรไปด่าแฟนผมเฉยเลยว่า พอผมคบกับแฟนแล้วผมเปลี่ยนไป...ด่าแฟนผมไม่พอด่าแฟนผมให้แม่แฟนผมฟังอีกคืออะไรมันจะขนาดนั้นครับ ...จากวันนั้นผมลงไปคุยด้วยเหตุผล แต่ท่านไม่ฟัง ด่าผมกลับผมไม่ได้ด่าท่านนะครับแต่ผมเหนื่อยแล้วที่จะคอยอยู่ในเงาแบบนี้ เหนิ่อยที่ผมทำดีแล้วไม่มีใครเห็น พูดกล่าวกับท่านประมาณว่าอย่าเข้ามายุ่งกับชีวิตของผมให้มากกว่านี้เลยครับผมบวชแล้วเรียนจบแล้วทำงานแล้วปล่อยผมเถอะครับ ท่านก็พูดอีกว่า "เออมันเห็นคนอื่นดีกว่ากูจะไปไหนก็ไป" หลังจากพูดท่านก็ปลดรูปรับปริญญาผมออกแล้วเอาไปทิ้งหน้าห้องให้กลายเป็นขยะชิ้นนึงเนี่ยล่ะครับที่ผมเจอ ผมควรจะทำอย่างไรดีครับกับปัญหาแบบนี้ ผมเหนื่อยจริงๆ