กาลครั้งหนึงนานมาแล้ว ณ เมือง วันฮันเดรทแอนด์วัน ที่ห่างไกล เกิดการหลั่งไหลกลับมาของคนหนุ่มสาวที่ไปทำงานต่างเมือง คนต่างเมืองในวันฮันเดรทแอนด์วัน ก็เดินทางกลับไปถิ่นฐานเดิม
เมืองกลายเป็นเมืองใหม่ในสายตาของเด็กน้อย นามว่า นาธาน ที่เฝ้ามองปรากฏการณ์ ความชื่นบานของสายน้ำปนความเงียบเหงาในหัวใจลึกๆ
“แม่ครับ ทำไมเรายังต้องทำงานอยู่”
นาธานถามแม่ ที่ยังจัดของรอเปิดร้าน
“แม่กับหนู ยังต้องใช้เงิน เราจึงต้องทำงานไงลูก”
แม่บอกนาธานแบบนั้น
คำตอบแค่นั้นไม่ได้ทำให้นาธานหายสงสัย แต่ ทำให้หนุ่มน้อยต้องช่วยแม่ทำงานในร้านหนักขึ้น เพราะคนแปลกหน้า และคนคุ้นหน้าที่ปีหนึ่ง เจอกันไม่เกินสองหน ในฐานะลูกค้า ของแม่ เข้ามาอุดหนุนที่ร้านอย่างไม่ขาดสาย เมื่อเริ่มสายไปจนเย็นค่ำเป็นแบบนี้มาสามวันแล้ว
“ลูกออกไปเล่นบ้างก็ได้นะ” แม่บอกนาธาน ยามลูกค้าบางตาตา แต่แม่ยังอยู่หน้าเตา
“ไม่ครับแม่ หนูจะช่วยแม่ แม่ทำงานหาเงินให้หนู” นาธานบอกแม่ปะสาซื่อ
แม่หันมายิ้มให้ แล้วบอกว่า “หนูไปเก็บผักหลังบ้าน มาล้างให้แม่ทีสิไป”
เด็กน้อยยิ้มสดใส แม่รู้ว่านาธาน ชอบไปเล่นที่แปลงผักหลังบ้าน แม่ปลูกเอาไว้มากมาย แต่ บางอย่างก็ชึ้นเองตามธรรมชาติ ผักพื้นบ้านที่บางอย่างเก็บยอด บางอย่างเก็บฝัก บางอย่างเก็บผลเล็กๆ หลากหลายสี
การทำงานเหมือนการเล่น นาธานคิด ผักโน่น ผักนี่ กลายเป็น ตัวละครที่มีชีวิต เป็นเพื่อน เป็นสมุน บางต้นมีหนามแหลม นาธานเรียกมันว่าพวกเจ้ายักษ์ แต่ มีต้นหนึ่งที่นาธานรักที่สุด เป็นไม้ยืนต้น กิ่งเปราะบาง พ่อปลูกเอาไว้เมื่อปีที่แล้ว ก่อนจะออกเดินทางไปทำงานต่างเมืองกับเพื่อน
พ่อบอกนาธานว่า ต้นนี้ ชื่อ ต้นห่วงไย พอมันเริ่มโต ยอดและดอกสีขาว ใช้ทำอาหารได้ วันนี้ มันออกดอกเป็นรูปวงพระจันทร์โค้ง ดกหนาเต็มต้น สวยเหมือนที่พ่อบอก นาธานจะบอกแม่ว่า ต้นไม้ของพ่อออกดอกแล้วปีนี้
หลังปิดร้าน แม่ดูเหนื่อยมาก นาธานถามแม่ว่า
“แม่ครับ ทำไม ร้านเราถึงขายดีขึ้นมาก”
แม่บอกว่า “ร้านอื่นๆ เขาปิดกันหมด ไม่ค่อยมีใครเปิดร้านในช่วงหน้าเทศกาลนี้ไงลูก”
“อีกอย่างเราทำครัวเหมือนเป็นบ้านของทุกคน เพราะพวกเขาไม่อยากลำบาก ยามกลับมาบ้านอีก”
ประโยคหลังนาธาน ไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ซักไซ้แม่ นาธานบอกแม่ถึงดอกไม้ของพ่อออกดอกแล้ว
“ดีจัง พรุ่งนี้แม่จะเก็บเอามาทำกับข้าว แม่จะทำเผ็ดไม่มาก หนูจะได้กินได้” แม่บอกนาธานแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
นาธานหอมแก้มแม่เบาๆ เหมือนทุกคืนแล้วเข้านอน คืนนี้ นาธานอยากฝันถึงใครคนหนึ่งเหลือเกิน
นาธานตื่นขึ้นมาตอนเช้า แปลกใจที่เห็นกระเป๋าและถุงใบใหญ่วางอยู่ปลายเตียง
นาธานลุกไปหยิบถุงใบเขื่องที่เขียนชื่อ นาธาน เอาไว้ มาเปิด ภายใน มีปืนฉีดน้ำสีสดใส อยู่ เด็กน้อยลูปคลำมันอย่างทนุถนอม ในใจคิดจะเอาไปยิงเจ้ายักษ์ในสวนหลังบ้าน แต่เปลี่ยนใจเอาวางไว้เหมือนเดิม รีบล้างหน้าไปช่วยแม่หน้าร้านดีกว่า
ที่หน้าร้าน นาธานเห็นภาพพ่อยืนช่วยแม่ทำอาหาร มันช่างเป็นเช้าที่สดใสในหัวใจเด็กน้อยเหลือเกิน วันนี้เร้านเล็กๆแห่งนี้ ก็ยังเปิดอยู่ แม้เทศกาลแห่งสายน้ำจะจบสิ้นไปแล้ว แต่ ช่วงเวลาแห่งความสุขของนาธานกำลังจะเริ่มขึ้น
นิทานร้านลาบ
เมืองกลายเป็นเมืองใหม่ในสายตาของเด็กน้อย นามว่า นาธาน ที่เฝ้ามองปรากฏการณ์ ความชื่นบานของสายน้ำปนความเงียบเหงาในหัวใจลึกๆ
“แม่ครับ ทำไมเรายังต้องทำงานอยู่”
นาธานถามแม่ ที่ยังจัดของรอเปิดร้าน
“แม่กับหนู ยังต้องใช้เงิน เราจึงต้องทำงานไงลูก”
แม่บอกนาธานแบบนั้น
คำตอบแค่นั้นไม่ได้ทำให้นาธานหายสงสัย แต่ ทำให้หนุ่มน้อยต้องช่วยแม่ทำงานในร้านหนักขึ้น เพราะคนแปลกหน้า และคนคุ้นหน้าที่ปีหนึ่ง เจอกันไม่เกินสองหน ในฐานะลูกค้า ของแม่ เข้ามาอุดหนุนที่ร้านอย่างไม่ขาดสาย เมื่อเริ่มสายไปจนเย็นค่ำเป็นแบบนี้มาสามวันแล้ว
“ลูกออกไปเล่นบ้างก็ได้นะ” แม่บอกนาธาน ยามลูกค้าบางตาตา แต่แม่ยังอยู่หน้าเตา
“ไม่ครับแม่ หนูจะช่วยแม่ แม่ทำงานหาเงินให้หนู” นาธานบอกแม่ปะสาซื่อ
แม่หันมายิ้มให้ แล้วบอกว่า “หนูไปเก็บผักหลังบ้าน มาล้างให้แม่ทีสิไป”
เด็กน้อยยิ้มสดใส แม่รู้ว่านาธาน ชอบไปเล่นที่แปลงผักหลังบ้าน แม่ปลูกเอาไว้มากมาย แต่ บางอย่างก็ชึ้นเองตามธรรมชาติ ผักพื้นบ้านที่บางอย่างเก็บยอด บางอย่างเก็บฝัก บางอย่างเก็บผลเล็กๆ หลากหลายสี
การทำงานเหมือนการเล่น นาธานคิด ผักโน่น ผักนี่ กลายเป็น ตัวละครที่มีชีวิต เป็นเพื่อน เป็นสมุน บางต้นมีหนามแหลม นาธานเรียกมันว่าพวกเจ้ายักษ์ แต่ มีต้นหนึ่งที่นาธานรักที่สุด เป็นไม้ยืนต้น กิ่งเปราะบาง พ่อปลูกเอาไว้เมื่อปีที่แล้ว ก่อนจะออกเดินทางไปทำงานต่างเมืองกับเพื่อน
พ่อบอกนาธานว่า ต้นนี้ ชื่อ ต้นห่วงไย พอมันเริ่มโต ยอดและดอกสีขาว ใช้ทำอาหารได้ วันนี้ มันออกดอกเป็นรูปวงพระจันทร์โค้ง ดกหนาเต็มต้น สวยเหมือนที่พ่อบอก นาธานจะบอกแม่ว่า ต้นไม้ของพ่อออกดอกแล้วปีนี้
หลังปิดร้าน แม่ดูเหนื่อยมาก นาธานถามแม่ว่า
“แม่ครับ ทำไม ร้านเราถึงขายดีขึ้นมาก”
แม่บอกว่า “ร้านอื่นๆ เขาปิดกันหมด ไม่ค่อยมีใครเปิดร้านในช่วงหน้าเทศกาลนี้ไงลูก”
“อีกอย่างเราทำครัวเหมือนเป็นบ้านของทุกคน เพราะพวกเขาไม่อยากลำบาก ยามกลับมาบ้านอีก”
ประโยคหลังนาธาน ไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ซักไซ้แม่ นาธานบอกแม่ถึงดอกไม้ของพ่อออกดอกแล้ว
“ดีจัง พรุ่งนี้แม่จะเก็บเอามาทำกับข้าว แม่จะทำเผ็ดไม่มาก หนูจะได้กินได้” แม่บอกนาธานแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
นาธานหอมแก้มแม่เบาๆ เหมือนทุกคืนแล้วเข้านอน คืนนี้ นาธานอยากฝันถึงใครคนหนึ่งเหลือเกิน
นาธานตื่นขึ้นมาตอนเช้า แปลกใจที่เห็นกระเป๋าและถุงใบใหญ่วางอยู่ปลายเตียง
นาธานลุกไปหยิบถุงใบเขื่องที่เขียนชื่อ นาธาน เอาไว้ มาเปิด ภายใน มีปืนฉีดน้ำสีสดใส อยู่ เด็กน้อยลูปคลำมันอย่างทนุถนอม ในใจคิดจะเอาไปยิงเจ้ายักษ์ในสวนหลังบ้าน แต่เปลี่ยนใจเอาวางไว้เหมือนเดิม รีบล้างหน้าไปช่วยแม่หน้าร้านดีกว่า
ที่หน้าร้าน นาธานเห็นภาพพ่อยืนช่วยแม่ทำอาหาร มันช่างเป็นเช้าที่สดใสในหัวใจเด็กน้อยเหลือเกิน วันนี้เร้านเล็กๆแห่งนี้ ก็ยังเปิดอยู่ แม้เทศกาลแห่งสายน้ำจะจบสิ้นไปแล้ว แต่ ช่วงเวลาแห่งความสุขของนาธานกำลังจะเริ่มขึ้น