หนังเรื่องนี้ขึ้นชื่อมากๆในเรื่องของการแสดงของ 2 นักแสดงนำหญิง ซึ่งแค่นี้มันก็มากเกินพอที่เราจะเสียเงินเพื่อเข้าไปชมหนังเรื่องนี้ อีกทั้งหนังตัวอย่างก็ทำออกมาได้น่าสนใจเอามากๆ
เราเกือบลืมชื่อของผู้กำกับ Todd Haynes ไปแล้ว ผลงานของเค้าที่ผมเคยดูคือ Far from Heaven ซึ่งผมชอบมากๆ เป็นหนังแนวนี้ที่ผมดูเป็นเรื่องแรกๆเลย และเรื่องนั้นเราประทับใจการแสดงของ Julianne Moore มาก ชอบการแสดงของเธอในเรื่องนั้นมากกว่า Still Alice ในปีที่แล้วอีก ซึ่งนั่นก็พอทำให้เราเชื่อใจอยู่บ้าง ว่าจะได้เห็นพาร์ทการแสดงที่น่าสนใจในหนังเรื่องนี้
เมื่อดูหนังจบ โดยรวมผมคิดว่าหนังเรื่องนี้ไม่เหมาะกับทุกคนแน่ๆ หนังเล่าเรื่องได้ราบเรียบมากๆ คนที่ไม่คุ้นเคยกับหนังสไตล์นี้ อาจรู้สึกเบื่อได้ง่ายๆ แต่ถ้าคนที่ชอบเรื่องราวชีวิตตัวละคร ชอบเรื่องสัมพันธ์ของตัวละคร ก็น่าจะชื่นชอบและไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อแต่อย่างใด
ผมชอบดนตรีประกอบในเรื่องนี้ ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าแนวอะไร แต่ผมรู้สึกว่าดนตรีมันเก่าๆ มันเข้ากับยุคสมัยในเรื่องดี และดนตรีมันไม่โดดเด่นเกินตัวละคร มันคอยทำหน้าที่สนับสนุนอยู่ข้างหลัง ซึ่งช่วยให้เรามีอารมณ์ร่วมกับหนังมากขึ้น
ในพาร์ทการแสดง ผมกลับรู้สึกผิดหวังในการแสดงของ Cate Blanchett ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน ผมรู้สึกถึงการแสดงที่ล้นๆของเธอในหลายๆฉาก เหมือนกับว่าเธอแสดงเกินกว่าธรรมชาติทั่วไปที่คนทั่วไปจะแสดงออก ผมเลยอึดอัดกับการแสดงของเธอในหลายๆฉาก และนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมไม่ได้ประทับกับหนังเรื่องนี้มากนัก เแต่มันก็มีการแสดงหลายๆฉากของเธอที่ผมชอบนะ เช่น ฉากที่เริ่มขาดการติดต่อกับ Therese แล้วมีวันหนึ่ง Therese โทรมาหา Carol แล้ว Carol รับสาย แต่ไม่ได้พูดอะไร แล้วตัดสายทิ้งไปเลย ซึ่งผมชอบซีนนี้ กับ ซีนท้ายเรื่องบนโต๊ะอาหารกับ Therese เธอทำได้ดีมาก
แต่ผมกลับชอบการแสดงของ Rooney Mara เอามากๆ เธอทำให้ผมรู้สึกถึงความรู้สึกของตัวละคร Therese Belivet ทุกๆฉาก เธอไม่ได้แสดงราบเรียบเป็นคนที่ยอมไปซะทุกอย่าง บางฉากเธอก็เล่นได้โฉ่งฉ่างแต่เราก็ยังเชื่อเธออยู่ ผมขำตัวละครนี้มันใสซื่อดี บทจะหาเรื่องทะเลาะกับ Richard ก็ทำได้น่าตีมากๆ ผมชอบทุกซีนที่เธอมองไปนอกหน้าต่างมันสื่ออารมณ์ของเธอได้ดี เรารู้สึกว่าเธอไม่ชอบในที่ที่อยู่ตอนนี้ เธออยากไปอยู่ในอีกทีหนึ่งที่น่าจะทำให้เธอมีความสุขมากกว่า (แล้วทีนี้ผมจะทำยังไง ในเมื่อ Rooney ดันเข้าชิง Oscar ในรางวัล Best Supporting Actress เพราะผมก็ชอบ Alicia Vikander มากๆเช่นกัน แล้วผมจะเชียร์ใครดีละเนี่ย มันน่าจะมีซักคนเข้าชิง Best Actress นะ ผมจะได้เลือกเชียร์ถูก แต่ถ้าต้องเลือก ตอนนี้ขออยู่ข้าง Rooney Mara ละกัน)
ซีนที่ชอบสำหรับการแสดงของเธอ ถ้าต้องเลือกก็คงมี 2-3 ซีน ซีนแรก คือ ฉากที่เธอต้องนั่งรถไฟกลับบ้านเองตอนค่ำ หลังจากไปเที่ยวบ้านของ Carol ซีนนี้ใครดูแล้วไม่สงสารเธอ ก็ไม่รู้ว่าจิตใจทำด้วยอะไรแล้วล่ะ ซีนต่อมาคือ ซีนท้ายเรื่องที่ไปงานเลี้ยงบ้านเพื่อน เธอเล่นซีนนี้ได้เหงาอ้างว้างมากๆ เธอคนเดียวเล่นเอาบรรยากาศปาร์ตี้รอบข้างเงียบเหงาเลยสำหรับผม ซีนนี้ฝีมือสุดๆ และสุดท้ายที่ชอบก็คือซีนต่อเนื่องในซีนเดินเข้าไปหา Carol ในฉากจบ แววตาเธอดีมากๆฉากนี้
จะเป็นอย่างไร หากเราจะต้องฝืนทนเป็นในสิ่งที่เราไม่ได้เป็นจริงๆ ในชีวิตจริงเราทุกคนต่างต้องฝืนด้วยกันทั้งนั้น เราไม่สามารถทำอย่างที่ใจต้องการได้ทุกอย่าง แต่เรื่องของหัวใจคือสิ่งที่ฝืนได้ยากที่สุดในชีวิต เมื่อเราพบเจอใครซักคนที่เรารู้สึกกับเค้ามากๆ แต่เราไม่สามารถที่จะเดินไปต่อกับเค้าได้ เราจะฝืนหัวใจเราได้ไหมและจะฝืนได้นานแค่ไหน
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ของคนเรามักจะมาจากความประทับใจเล็กๆเสมอ เพียงสายตาของ Therese ที่มองไปที่ Carol ที่กำลังมองดูชุดของเล่นรถไฟ และ สายตาของ Carol ก็บังเอิญมองมาที่ Therese พอดี เสี้ยววินาทีนั้น เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ เราเชื่อว่า Carol ที่ตัดสินใจซื้อชุดของเล่นรถไฟนั้น ไม่ใช่เพราะเธอชอบของเล่นชิ้นนี้เป็นเหตุผลหลักแน่ๆ และสภาพอากาศที่หนาวเย็นแบบนั้น ถ้าเป็นผม คงไม่ลืมถุงมือไว้ที่ไหนอย่างแน่นอน
Carol เธอรู้ใจตัวเองแล้ว แต่ก็ยังต้องฝืนใจตัวเองอยู่ เธอมีลูกที่เป็นคนที่สำคัญมากสำหรับเธอ เธออยากอยู่กับลูก อยากเป็นคนดูแลลูกของเธอ และพยายามหาทางที่จะทำแบบนั้นให้ได้ แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับความจริง เธอยอมรับว่าเธอไม่เหมาะที่จะเป็นคนดูแลลูกจริงๆ เธอยอมรับให้สามีของเธอเป็นคนดูแลลูก สามีเธอคงดูแลได้ดีกว่าเธอแน่นอน แต่เธอขอเพียงแค่ได้พบเจอลูกบ้าง...เธอขอแค่นั้นเอง ซีนที่เธอพูดต่อหน้าสามีและทนาย มันเศร้ามากๆ เราเห็นใจเธออย่างสุดซึ้ง แต่เราก็ชื่นชมเธอมากๆ ผมชอบการที่เห็นคนยอมรับในความจริง บางครั้งการฝืนรั้งดึงดันมากเกินไป มันอาจทำให้ขาดได้ และเมื่อมันขาดแล้ว เราไม่อาจจะเอากลับมาต่อติดให้เหมือนเดิมโดยปราศจากร่องรอยได้
เมื่อเรายอมรับ เข้าใจตัวเอง เลิกฝืนหัวใจตัวเอง เราได้เห็น Carol ที่ดูมีความสุข เป็นตัวเองมากๆ ฉากที่พูดคุยกับ Therese บนโต๊ะอาหารตอนท้ายเรื่องมันเลยดูออกมาจากใจเอามากๆ "I Love You" ที่ออกมาจากปาก Carol มันจริงใจที่สุด เป็นฉากบอกรักที่เราชอบมากๆฉากหนึ่งในหนังที่เคยดูมาเลย
เมื่อเรารู้สึกพิเศษกับใครบางคน คำว่า "ให้อภัย" ก็คงเป็นคำที่เราพร้อมจะยกให้เค้าเสมอ แม้ Carol จะทำให้ Therese เคยต้องเสียใจ Carol ทิ้งเธอให้ต้องอยู่คนเดียว ฉากที่เธอโทรไปหา Carol แล้ว Carol รับสายแต่ไม่พูดอะไร แล้วตัดสายเธอทิ้งไป เธอพูดเข้าไปในสายว่า "I miss you" มันเศร้ามากๆ เป็นฉากที่ทำร้ายจิตใจ Therese มากที่สุด และมันก็ทำร้ายจิตใจผมมากที่สุดเช่นกัน สุดท้ายไม่ว่าเค้าจะทำให้เราเสียใจแค่ไหน แต่เมื่อเราให้ใจเค้าไปแล้ว เราก็พร้อมให้อภัยเค้าเสมอแหละ
เราชอบฉากจบของเรื่องนี้มากๆ เรารู้สึกว่าเป็นฉากจบของหนังที่ดีมากที่สุดเรื่องหนึ่งที่เราเคยดูมาเลย จุดเริ่มต้นของเรื่อง มาจากสายตาของคนสองคนที่เผอิญหันมาสบตากัน และตอนท้ายของเรื่อง ก็เป็นสายตาคู่เดิมที่ยังคงสบตากัน เรามองเห็นรอยยิ้มในสายตาของทั้งคู่ที่สบตากันทั้งในตอนแรกและตอนนี้เลย
https://www.facebook.com/MyOwnPrivateFilm/
Carol - รอยยิ้มในสายตาที่ส่งถึงกัน (Spoil)
เราเกือบลืมชื่อของผู้กำกับ Todd Haynes ไปแล้ว ผลงานของเค้าที่ผมเคยดูคือ Far from Heaven ซึ่งผมชอบมากๆ เป็นหนังแนวนี้ที่ผมดูเป็นเรื่องแรกๆเลย และเรื่องนั้นเราประทับใจการแสดงของ Julianne Moore มาก ชอบการแสดงของเธอในเรื่องนั้นมากกว่า Still Alice ในปีที่แล้วอีก ซึ่งนั่นก็พอทำให้เราเชื่อใจอยู่บ้าง ว่าจะได้เห็นพาร์ทการแสดงที่น่าสนใจในหนังเรื่องนี้
เมื่อดูหนังจบ โดยรวมผมคิดว่าหนังเรื่องนี้ไม่เหมาะกับทุกคนแน่ๆ หนังเล่าเรื่องได้ราบเรียบมากๆ คนที่ไม่คุ้นเคยกับหนังสไตล์นี้ อาจรู้สึกเบื่อได้ง่ายๆ แต่ถ้าคนที่ชอบเรื่องราวชีวิตตัวละคร ชอบเรื่องสัมพันธ์ของตัวละคร ก็น่าจะชื่นชอบและไม่รู้สึกว่ามันน่าเบื่อแต่อย่างใด
ผมชอบดนตรีประกอบในเรื่องนี้ ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าแนวอะไร แต่ผมรู้สึกว่าดนตรีมันเก่าๆ มันเข้ากับยุคสมัยในเรื่องดี และดนตรีมันไม่โดดเด่นเกินตัวละคร มันคอยทำหน้าที่สนับสนุนอยู่ข้างหลัง ซึ่งช่วยให้เรามีอารมณ์ร่วมกับหนังมากขึ้น
ในพาร์ทการแสดง ผมกลับรู้สึกผิดหวังในการแสดงของ Cate Blanchett ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน ผมรู้สึกถึงการแสดงที่ล้นๆของเธอในหลายๆฉาก เหมือนกับว่าเธอแสดงเกินกว่าธรรมชาติทั่วไปที่คนทั่วไปจะแสดงออก ผมเลยอึดอัดกับการแสดงของเธอในหลายๆฉาก และนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมไม่ได้ประทับกับหนังเรื่องนี้มากนัก เแต่มันก็มีการแสดงหลายๆฉากของเธอที่ผมชอบนะ เช่น ฉากที่เริ่มขาดการติดต่อกับ Therese แล้วมีวันหนึ่ง Therese โทรมาหา Carol แล้ว Carol รับสาย แต่ไม่ได้พูดอะไร แล้วตัดสายทิ้งไปเลย ซึ่งผมชอบซีนนี้ กับ ซีนท้ายเรื่องบนโต๊ะอาหารกับ Therese เธอทำได้ดีมาก
แต่ผมกลับชอบการแสดงของ Rooney Mara เอามากๆ เธอทำให้ผมรู้สึกถึงความรู้สึกของตัวละคร Therese Belivet ทุกๆฉาก เธอไม่ได้แสดงราบเรียบเป็นคนที่ยอมไปซะทุกอย่าง บางฉากเธอก็เล่นได้โฉ่งฉ่างแต่เราก็ยังเชื่อเธออยู่ ผมขำตัวละครนี้มันใสซื่อดี บทจะหาเรื่องทะเลาะกับ Richard ก็ทำได้น่าตีมากๆ ผมชอบทุกซีนที่เธอมองไปนอกหน้าต่างมันสื่ออารมณ์ของเธอได้ดี เรารู้สึกว่าเธอไม่ชอบในที่ที่อยู่ตอนนี้ เธออยากไปอยู่ในอีกทีหนึ่งที่น่าจะทำให้เธอมีความสุขมากกว่า (แล้วทีนี้ผมจะทำยังไง ในเมื่อ Rooney ดันเข้าชิง Oscar ในรางวัล Best Supporting Actress เพราะผมก็ชอบ Alicia Vikander มากๆเช่นกัน แล้วผมจะเชียร์ใครดีละเนี่ย มันน่าจะมีซักคนเข้าชิง Best Actress นะ ผมจะได้เลือกเชียร์ถูก แต่ถ้าต้องเลือก ตอนนี้ขออยู่ข้าง Rooney Mara ละกัน)
ซีนที่ชอบสำหรับการแสดงของเธอ ถ้าต้องเลือกก็คงมี 2-3 ซีน ซีนแรก คือ ฉากที่เธอต้องนั่งรถไฟกลับบ้านเองตอนค่ำ หลังจากไปเที่ยวบ้านของ Carol ซีนนี้ใครดูแล้วไม่สงสารเธอ ก็ไม่รู้ว่าจิตใจทำด้วยอะไรแล้วล่ะ ซีนต่อมาคือ ซีนท้ายเรื่องที่ไปงานเลี้ยงบ้านเพื่อน เธอเล่นซีนนี้ได้เหงาอ้างว้างมากๆ เธอคนเดียวเล่นเอาบรรยากาศปาร์ตี้รอบข้างเงียบเหงาเลยสำหรับผม ซีนนี้ฝีมือสุดๆ และสุดท้ายที่ชอบก็คือซีนต่อเนื่องในซีนเดินเข้าไปหา Carol ในฉากจบ แววตาเธอดีมากๆฉากนี้
จะเป็นอย่างไร หากเราจะต้องฝืนทนเป็นในสิ่งที่เราไม่ได้เป็นจริงๆ ในชีวิตจริงเราทุกคนต่างต้องฝืนด้วยกันทั้งนั้น เราไม่สามารถทำอย่างที่ใจต้องการได้ทุกอย่าง แต่เรื่องของหัวใจคือสิ่งที่ฝืนได้ยากที่สุดในชีวิต เมื่อเราพบเจอใครซักคนที่เรารู้สึกกับเค้ามากๆ แต่เราไม่สามารถที่จะเดินไปต่อกับเค้าได้ เราจะฝืนหัวใจเราได้ไหมและจะฝืนได้นานแค่ไหน
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ของคนเรามักจะมาจากความประทับใจเล็กๆเสมอ เพียงสายตาของ Therese ที่มองไปที่ Carol ที่กำลังมองดูชุดของเล่นรถไฟ และ สายตาของ Carol ก็บังเอิญมองมาที่ Therese พอดี เสี้ยววินาทีนั้น เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ เราเชื่อว่า Carol ที่ตัดสินใจซื้อชุดของเล่นรถไฟนั้น ไม่ใช่เพราะเธอชอบของเล่นชิ้นนี้เป็นเหตุผลหลักแน่ๆ และสภาพอากาศที่หนาวเย็นแบบนั้น ถ้าเป็นผม คงไม่ลืมถุงมือไว้ที่ไหนอย่างแน่นอน
Carol เธอรู้ใจตัวเองแล้ว แต่ก็ยังต้องฝืนใจตัวเองอยู่ เธอมีลูกที่เป็นคนที่สำคัญมากสำหรับเธอ เธออยากอยู่กับลูก อยากเป็นคนดูแลลูกของเธอ และพยายามหาทางที่จะทำแบบนั้นให้ได้ แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับความจริง เธอยอมรับว่าเธอไม่เหมาะที่จะเป็นคนดูแลลูกจริงๆ เธอยอมรับให้สามีของเธอเป็นคนดูแลลูก สามีเธอคงดูแลได้ดีกว่าเธอแน่นอน แต่เธอขอเพียงแค่ได้พบเจอลูกบ้าง...เธอขอแค่นั้นเอง ซีนที่เธอพูดต่อหน้าสามีและทนาย มันเศร้ามากๆ เราเห็นใจเธออย่างสุดซึ้ง แต่เราก็ชื่นชมเธอมากๆ ผมชอบการที่เห็นคนยอมรับในความจริง บางครั้งการฝืนรั้งดึงดันมากเกินไป มันอาจทำให้ขาดได้ และเมื่อมันขาดแล้ว เราไม่อาจจะเอากลับมาต่อติดให้เหมือนเดิมโดยปราศจากร่องรอยได้
เมื่อเรายอมรับ เข้าใจตัวเอง เลิกฝืนหัวใจตัวเอง เราได้เห็น Carol ที่ดูมีความสุข เป็นตัวเองมากๆ ฉากที่พูดคุยกับ Therese บนโต๊ะอาหารตอนท้ายเรื่องมันเลยดูออกมาจากใจเอามากๆ "I Love You" ที่ออกมาจากปาก Carol มันจริงใจที่สุด เป็นฉากบอกรักที่เราชอบมากๆฉากหนึ่งในหนังที่เคยดูมาเลย
เมื่อเรารู้สึกพิเศษกับใครบางคน คำว่า "ให้อภัย" ก็คงเป็นคำที่เราพร้อมจะยกให้เค้าเสมอ แม้ Carol จะทำให้ Therese เคยต้องเสียใจ Carol ทิ้งเธอให้ต้องอยู่คนเดียว ฉากที่เธอโทรไปหา Carol แล้ว Carol รับสายแต่ไม่พูดอะไร แล้วตัดสายเธอทิ้งไป เธอพูดเข้าไปในสายว่า "I miss you" มันเศร้ามากๆ เป็นฉากที่ทำร้ายจิตใจ Therese มากที่สุด และมันก็ทำร้ายจิตใจผมมากที่สุดเช่นกัน สุดท้ายไม่ว่าเค้าจะทำให้เราเสียใจแค่ไหน แต่เมื่อเราให้ใจเค้าไปแล้ว เราก็พร้อมให้อภัยเค้าเสมอแหละ
เราชอบฉากจบของเรื่องนี้มากๆ เรารู้สึกว่าเป็นฉากจบของหนังที่ดีมากที่สุดเรื่องหนึ่งที่เราเคยดูมาเลย จุดเริ่มต้นของเรื่อง มาจากสายตาของคนสองคนที่เผอิญหันมาสบตากัน และตอนท้ายของเรื่อง ก็เป็นสายตาคู่เดิมที่ยังคงสบตากัน เรามองเห็นรอยยิ้มในสายตาของทั้งคู่ที่สบตากันทั้งในตอนแรกและตอนนี้เลย
https://www.facebook.com/MyOwnPrivateFilm/