อาซิชิ นั่งฟังศิษย์พี่ 2 คนถกเถียงกันกันอยู่นาน  เกี่ยวกับดวงอาทิตย์ว่า  มันอยู่นอกจิต หรือ อยู่ในจิตกันแน่ ?

คนหนึ่งบอกว่าอยู่นอกจิต   เพราะมองเห็น ๆ  ว่ามันอยู่บนฟ้า

อีกคนหนึ่งบอกว่าอยู่ในจิต  เพราะดวงอาทิตย์ไม่รู้อะไร  คิดไม่ได้  พูดไม่ได้  แต่เพราะมีการเห็นทางตา  แล้ว
จำได้  ว่าเป็นดวงอาทิตย์  จึงคิดเรื่องราวของดวงอาทิตย์ขึ้นมา   ความจำและความคิดล้วนเกิดในจิต
ดวงอาทิตย์จึงอยู่ในจิต

คนแรกตอบโต้ว่า  ถ้าดวงอาทิตย์อยู่ในจิตจริงอย่างที่ว่า  ป่านนี้กายและจิตคงถูกเผาไหม้ไปหมดแล้ว

ฝ่ายหลังเถียงว่า  ถ้าจิตไม่คิดไม่ปรุงแต่งแล้วจะมีอะไรไปเผาอะไรไหม ?

อีกฝ่ายเถียงว่า  ถ้าอย่างนั้นเรื่องในจิตมันก็ต้องไม่จริง ซิ  มันจึงไม่ถูกเผา

การถกเถียงดำเนินไปเรื่อย ๆ  ดู ๆ ไป ไม่รู้ว่าจะจบลงที่ตรงไหน ?

เมื่อเจอกับ ท่านชิกาสะ ผู้เป็นอาจารย์

อาซิชิ  จึงถาม    ท่านชิกาสะผู้เป็นอาจารย์ว่า
  
อาจารย์ครับ    ทำไมคนที่ศึกษาธรรม  ต้องถกเถียงกันเกี่ยวกับธรรมะ  การถกเถียงจะจบลงได้อย่างไร ?  
ในเมื่อ ต่างคนต่างคิดไปได้เรื่อย ๆ

ท่านชิกาสะตอบว่า      อาจารย์ไม่เห็นมีใครถกเถียงกันแม้สักคนเลย  อาซิชิ

อ้าว ! อาจารย์  สิษย์พี่ที่เขาถกเถียงกันอยู่นั่นไม่ใช่คนหรือครับ ?

เปล่าเลย อาซิชิ  ขันธ์ 5 ต่างหาก
รูปขันธ์ ไม่รู้อะไร  ทั้งหมดจึงเป็นเรื่องของ นามขันธ์  หรือ จิตปรุงแต่งล้วน ๆ  อาซิชิ
เพราะปรุงแต่งแตกต่าง  หลงยึดติดในความแตกต่าง  จึงถกเถียงกันถึงความแตกต่าง อาซิชิ
เรื่องไม่มี  สร้างขึ้นมาจึงมี  แล้วกลับไปสู่ความไม่มี  
จิตมันหลงสิ่งที่เกิดแล้วดับไป  ว่ามันมีอยู่จริง ๆ อาซิชิ
จิตมันเป็นบ้า(อวิชชา)  มันสร้างเอง  หลงเอง  ทุกข์เอง อาซิชิ

ทำยังไงจิตมันจึงจะหายบ้าครับอาจารย์ ?

เมื่อมันตระหนักชัดด้วยตัวมันเองว่า  ทำไมมันต้องหุบปากเงียบอย่างถึงที่สุดนั่นแหละ  อาซิชิ