ตอนไปเที่ยวสังขละบุรี บนสะพานมอญเห็นคนยืนมุงกันและมีเสียงดัง พอเข้าไปใกล้ๆ เห็นเด็กคนนึงกำลังจะกระโดดน้ำ โดยมีนักท่องเที่ยวยืนเชียร์ และตั้งกล้องถ่ายรูป ทีแรกก็ไม่เข้าใจ แต่พอหันไปเห็นป้ายข้างๆเลยพอเข้าใจ
แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ....เฮ้ย นี่มัน อะไรกัน
เห็นเป็นเรื่องสนุกกันรึไง น้องเค้ายังเด็กอยู่เลยนะ และสะพานก็สูงไม่ใช่เล่น
ทุกคนที่ตรงนั้น ทั้งคนที่เชียร์ คนที่ให้เงิน และคนที่รอถ่ายรูป ไม่มีใครมองเห็นอันตราย ไม่มีใครเฉลียวว่าเป็นเรื่องผิดปกติที่ไม่ถูกไม่ควร
เราในฐานะคนที่สนใจเรื่องเด็ก เข้าใจเรื่องสิทธิเด็ก เพราะทำงานกับเด็กโดยตรงในโรงเรียนนานาชาติแห่งนึงที่กรุงเทพฯ
รู้สึกเสียใจมากที่เห็นเด็กคนนึงต้องมาเสี่ยงตายกระโดดน้ำเลี้ยงชีพ
แต่ที่เสียใจมากกว่า คือ การเห็นผู้คนจำนวนมากใช้เด็กให้มาเสี่ยงชีวิตเพื่อแลกกับความสนุกของตัวเอง.....เศร้า!!
ขากลับออกมาเราลองเลียบๆเคียงๆถามแม่ค้าแถวนั้น กับเจ้าของแพที่เราพัก ถึงเรื่องราวของน้องคนนี้ ถึงได้รู้ว่าเด็กไม่มีพ่อแม่ มาเร่ร่อนเป็นไกด์และโดดน้ำมาสัก 2-3 ปีแล้ว
“เจ้ามืดนี้อ่านหนังสือไม่ออกหรอกนะ ก็ไม่เคยเห็นไปโรงเรียน ตอนมาใหม่ๆก็นอนไม่เป็นที่ตามแถวตลาดหรือที่ศาลาหัวสะพาน อยู่เองกินเองไม่เห็นมีพ่อแม่ผู้ปกครอง ลุงเองก็สงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง”
“ป้าก็กลัวนะ เพราะแอบเห็นเด็กดมกาว ก่อนนี้มันเคยเข้าไปขโมยผ้าห่มของบ้านแถวนั้นมาห่มนอนตอนกลางคืน ไม่รู้ถ้าโตกว่านี้จะขโมยของในร้านป้าหรือเปล่า”
แม่ค้าอีกคนยังแซวว่าตอนนี้น้องเค้ารวยกว่าป้าอีก
“โดดน้ำวันนึงๆได้ตั้งหลายพัน เดือนนึงน่าจะได้หลายหมื่นเลยนะ แต่เสียดายเด็กไม่รู้จักเก็บ หลังๆมานี้ เห็นเอาเงินไปซื้อเหล้าเบียร์หิ้วกลับมากินเกือบทุกเย็น”
……………………………………………………
เราว่าไม่ใช่แล้วล่ะ ทำไมไม่มีใครทำอะไรมากไปกว่าให้เงินน้องเค้าโดดน้ำไปวันๆล่ะคะ
ไม่รู้เราคิดมากไปหรือเปล่า คนอื่นๆคิดว่าอย่างไรคะ
น้องมืด นักกระโดดน้ำสะพานมอญ ชื่อดังแห่งสังขละบุรี คือใคร เพื่ออะไร – เท่ห์จริงๆหรือจำยอม?? เบื้องหลังที่น้อยคนจะรู้
แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ....เฮ้ย นี่มัน อะไรกัน
เห็นเป็นเรื่องสนุกกันรึไง น้องเค้ายังเด็กอยู่เลยนะ และสะพานก็สูงไม่ใช่เล่น
ทุกคนที่ตรงนั้น ทั้งคนที่เชียร์ คนที่ให้เงิน และคนที่รอถ่ายรูป ไม่มีใครมองเห็นอันตราย ไม่มีใครเฉลียวว่าเป็นเรื่องผิดปกติที่ไม่ถูกไม่ควร
เราในฐานะคนที่สนใจเรื่องเด็ก เข้าใจเรื่องสิทธิเด็ก เพราะทำงานกับเด็กโดยตรงในโรงเรียนนานาชาติแห่งนึงที่กรุงเทพฯ
รู้สึกเสียใจมากที่เห็นเด็กคนนึงต้องมาเสี่ยงตายกระโดดน้ำเลี้ยงชีพ
แต่ที่เสียใจมากกว่า คือ การเห็นผู้คนจำนวนมากใช้เด็กให้มาเสี่ยงชีวิตเพื่อแลกกับความสนุกของตัวเอง.....เศร้า!!
ขากลับออกมาเราลองเลียบๆเคียงๆถามแม่ค้าแถวนั้น กับเจ้าของแพที่เราพัก ถึงเรื่องราวของน้องคนนี้ ถึงได้รู้ว่าเด็กไม่มีพ่อแม่ มาเร่ร่อนเป็นไกด์และโดดน้ำมาสัก 2-3 ปีแล้ว
“เจ้ามืดนี้อ่านหนังสือไม่ออกหรอกนะ ก็ไม่เคยเห็นไปโรงเรียน ตอนมาใหม่ๆก็นอนไม่เป็นที่ตามแถวตลาดหรือที่ศาลาหัวสะพาน อยู่เองกินเองไม่เห็นมีพ่อแม่ผู้ปกครอง ลุงเองก็สงสาร แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง”
“ป้าก็กลัวนะ เพราะแอบเห็นเด็กดมกาว ก่อนนี้มันเคยเข้าไปขโมยผ้าห่มของบ้านแถวนั้นมาห่มนอนตอนกลางคืน ไม่รู้ถ้าโตกว่านี้จะขโมยของในร้านป้าหรือเปล่า”
แม่ค้าอีกคนยังแซวว่าตอนนี้น้องเค้ารวยกว่าป้าอีก
“โดดน้ำวันนึงๆได้ตั้งหลายพัน เดือนนึงน่าจะได้หลายหมื่นเลยนะ แต่เสียดายเด็กไม่รู้จักเก็บ หลังๆมานี้ เห็นเอาเงินไปซื้อเหล้าเบียร์หิ้วกลับมากินเกือบทุกเย็น”
……………………………………………………
เราว่าไม่ใช่แล้วล่ะ ทำไมไม่มีใครทำอะไรมากไปกว่าให้เงินน้องเค้าโดดน้ำไปวันๆล่ะคะ
ไม่รู้เราคิดมากไปหรือเปล่า คนอื่นๆคิดว่าอย่างไรคะ