ช่วงนี้มาพบกันทุกวันพุธนะครับ และหวังว่าทุกท่านจะมีความสุขในการทำงาน และ รออ่านมนุษย์ป้าฝันรักอยู่ ขอบคุณครับ
ความเดิมจากบทที่ผ่านมา
http://pantip.com/topic/34339936
อันนี้จากเด็กดีครับ
http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1350561
บทที่ ๑๕ หัวใจที่หายไป
เสียงไซเรนดังเข้ามาในโรงเรียน เจ้าหน้าที่ทีมแม็กซ์ตามด้วยกำลังตำรวจ มุ่งหน้าไปยังหอสมุดสถานที่พบศพแม่บ้าน รปภ. สองนายทำหน้าที่แข็งขัน ผิดกับก่อนหน้า ทั้งคู่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
เมื่อณฤทธิ์จับตัวมาเค้นสอบ จึงรู้ว่าเมื่อหัวค่ำได้รับขนมและอาหารจากเรือนไหมทอง ทั้งคู่แบ่งกันทานด้วยความเอร็ดอร่อยแล้วก็ผล็อยหลับ
“วันนี้ผมเข้างานตอนเช้าและควงกะช่วยน้าไสว ผมแอบงีบตอนห้าโมงเย็นถึงสองทุ่ม แบบหลับเต็มตาเลยครับ รับรองไม่มีง่วงอีก” รปภ.หน้ากลมหัวโล้นทั้งศีรษะบอกณฤทธิ์
“สรุปให้มันสั้นๆ เข้าใจทีเดียวได้ไหม” ณฤทธิ์ไม่อยากเสียเวลาฟังคำพูดอ้อมโลก
“ดะ ได้ครับ คือปกติเรือนคุณไหมทองทำอาหารไปเลี้ยงคนที่โบสถ์ช่วงเช้า ทำเสร็จแม่จะแบ่งมาให้ผมทาน วันนี้มีบราว์นี่กับแกงอีกสี่ห้าอย่าง แม่ปรุงเองบ้างบางคราวก็ไหว้วานชาวบ้านแถวนี้ แต่มีของแปลกอย่างนึง…”
“อะไรละ ที่ว่าแปลก” ณฤทธิ์หัวเสีย เขามีเวลาจำกัด หากอีกฝ่ายลีลาจัด
“แกงส้มหน่อไม้ครับ ผมกินกับน้าไสว ซดจนน้ำแกงหมด กินอิ่มข้าวไม่ทันเลี้ยงเม็ดด้วยซ้ำหัวก็น็อกชนกันหลับเป็นตาย” เขากล่าวพร้อมเป็นห่วงคนสนิทไหมทองซึ่งเป็นมารดาตน คาดการณ์ว่าคงตกเป็นเหยื่อถูกคนชั่วยืมมือทำงาน และตอนนี้อาจมีอันตราย
“เข้าใจละ ที่เห็นงัวเงียหลับยามตอนแรก เพราะกินของพวกนั้นเข้าไปใช่ไหม”ณฤทธิ์สรุปพร้อมมุ่งหน้าไปยังรถกระบะสี่ประตูคันใหญ่ พอถึงก็โวยลั่น “เฮ้ย! ยายเพี้ยน หายหัวไปไหน เคยเชื่อกันสักครั้งไหม”
“คงไม่มีอะไรร้ายแรงมังคะ ฝันรักไม่ใช่เด็ก อาจเดินสำรวจแถวนี้ ตามนิสัยอยากรู้อยากเห็น” นิโคลว่าพลางกวาดตามองแสงไฟวูบวาบ ได้ยินเสียงหวอดังสนั่น ทั้งที่กำชับทีมแม็กซ์ห้ามให้เรื่องในคืนนี้เป็นข่าว แต่คงไร้ประโยชน์
“เพราะฝันรักไม่ใช่เด็กผมเลยเป็นห่วง แม่คนนี้ชอบทำเรื่องแผลงๆ คิดว่าตัวเองมี ‘ของพิเศษ’ รู้อย่างนี้จับใส่กุญแจมือ ล็อกเอาไว้ที่รถคงสิ้นเรื่อง”
นิโคลนิ่วหน้า อาการที่เขาพบหน้าเธอในห้องปิดตายส่งให้หัวใจพองโต ทว่าพอเห็นเขาคลั่งเมื่อฝันรักหายตัว จิตใจก็แฟบลง เขาแสดงให้เห็นว่าแคร์ฝันรัก และดูมากกว่าเธอซึ่งทำงานเสี่ยงอันตรายกับเขานานหลายปี
บอสสาวสูดลมหายใจลึก เก็บกดอารมณ์เพชรหึงที่ก่อตัว “เดี๋ยวนิคจะช่วยตามหาอีกแรง ถือเสียว่าตอบแทนที่ฝันรัก พาคุณมาช่วยนิค”
ชายหนุ่มไม่ตอบ กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปในสวนหย่อมเล็กๆ ตามการส่งสัญญาณของตำรวจหญิงคนหนึ่ง
“ยายฝันร้ายฌานทิพย์ คงนึกว่าการถ่ายวีดีโอห่วยๆ จะช่วยชีวิตตัวเองได้” ณฤทธิ์มองกล้องในมือตำรวจสาว ซึ่งพบมันหล่นใกล้รูปปั้นนางฟ้า บริเวณนั้นมีคราบเลือดเปรอะต้นหญ้าและฐานรูปปั้น
“ดิฉันเห็นภาพวีดีโอในกล้องถ่ายค้างไว้ค่ะ” ตำรวจหญิงแจ้งข้อมูล ระหว่างนั้นรปภ.หน้ากลมเดินเข้ามาสมทบ เขาชะเง้อคอยาวมองการสนทนาด้วยความสนใจ
ภาพวีดีโอเคลื่อนไหวไปมาชวนเวียนศีรษะ กระนั้นก็ถ่ายทอดเหตุการณ์ที่พอจะชี้เบาะแสสำคัญ
ร่างในชุดคลุมลายดอกซากุระ ยืนเด่นในมือถือมือยาวปลายแหลม สีหน้าสีตาแสดงออกถึงความคลั่งแค้น พร้อมกระโจนใส่คนที่ส่งเสียงหวีดร้องเสียขวัญ
“โอ้ เป็นไปได้ยังไงครับ น่าเหลือเชื่อมาก”
“เฮ้ย! ใครใช้ให้นายมาเจ๋อแถวนี้ ฉันบอกให้ไปกันนักข่าวหน้าอาคารหอสมุดไม่ใช่หรือ” ณฤทธิ์ขึงตาดุพลางโบกมือไล่คนในชุดซาฟารี
“พี่ไสวไปแล้วครับ พอดีผมเพิ่งนึกอะไรออก” รปภ.กล่าวเสียงกระตือรือร้น ดวงตามีความมุ่งมั่น
“นอกจากถูกวางยาในอาหาร ยังมีอะไรจะบอกอีกฮึ” ณฤทธิ์ถามเสียงดุ
“มีครับ แต่เอาเรื่องภาพในกล้องก่อนดีกว่า ผมว่ามันมีอะไรทะ
ๆอยู่”รปภ.ก้าวเข้ามาใกล้ตำรวจหญิง ชี้มือไปยังจอภาพเล็กๆ “คนในกล้องนี่ ดูเหมือนคุณไหมทองมาก!”
“เอ ฉันได้ข่าวว่าคุณไหมทองป่วยสุขภาพไม่ค่อยดี แล้วจะลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง” นิโคลค้าน
“อย่างที่คุณผู้หญิงพูดถูกเผงเลย ใช่…คุณไหมทองเคยป่วย” เขาว่าอย่างผู้กุมความลับ ทุกคนจึงละความสนใจจากหน้าจอหันมามองเขาแทน
“ตะ แต่เมื่อเช้ามืดมีรถพยาบาลมารับคุณไหมทอง เรื่องนี้แหละที่ผมอยากบอกพวกคุณ” ตอบเสร็จก็ยิ้มกว้างอวดฟันจอบซี่ใหญ่
“มีใครทราบเรื่องนี้บ้าง” ณฤทธิ์ให้ความสนใจรปภ.กว่าเมื่อครู่
“…เท่าที่ผมรู้ เมื่อวานครูน้ำไม่ได้กลับเข้าหอพัก ผมเจอเธอเมื่อเช้าก่อนออกไปบ้านคุณอรัญ จะมีแต่นายภูเขา เด็กนั่นจัดการทุกอย่าง บอกให้ผมเปิดประตูรั้วด้านหลัง อ่อ…รถที่มารับคุณไหมทองเป็นรถตู้ไม่ได้ติดป้ายโรงพยาบาล ข้อนี้ผมสงสัยตั้งแต่เมื่อวาน แต่ไม่ได้พูดให้ใครฟัง จนมาพบพวกคุณนี่แหละ”
“คุณไหมทองป่วยหนักหนักไม่ใช่หรือ มีเหตุผลอะไรต้องปิดบังเรื่องเข้าโรงพยาบาล” นิโคลซักอีก
“อันนี้ผมฟังแม่เล่ามาอีกทีนะครับ ก่อนคุณไหมทองล้มป่วย ท่านชอบให้แม่บ้านคนที่ลาหยุดไปทำแกงส้มหนอไม้ดองให้รับประทานบ่อยๆ แม่บ้านคนนั้นแกถนัดหาของป่า สมัยตอนเป็นสาวๆ เคยเข้าป่ากับคุณท่านผู้ชายไปเป็นแม่ครัว
พออายุเยอะแกก็หาผัก หาหน่อไม้แถวๆ นี้ มาทำอาหารให้คุณไหมทองทาน ผมจำได้ว่ามื้อสุดท้ายก่อนคุณท่านป่วย ได้สั่งให้แม่บ้านทำเมนูสารพัดหน่อไม้เต็มโต๊ะ แต่ทานไปสองสามคำคุณท่านก็วูบ”
คิ้วหนาของณฤทธิ์ขมวดยุ่ง ดวงตาจับจ้องรปภ.หัวโล้น เขาช่างใจประเดี๋ยวก็เอ่ยขึ้น
“นายกำลังหมายความว่า สาเหตุที่คุณไหมทองล้มป่วย มากจากอาหารของแม่บ้านคนนั้น!”
“ผมว่าไม่ใช่หรอกครับ แม่บ้านแกยังอยู่ดีมีสุข กินหน่อไม้ทุกวัน วันละสามสามสี่มื้อด้วยซ้ำ แกอยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าอาหารแกไม่ได้ทำให้คุณไหมทองป่วย มีแต่อาจารย์น้ำนั่นแหละ เอาแต่โทษคนแก่จนน่าสงสาร ผมเห็นป้าแอบร้องไห้ ที่ขอลากลับไปเยี่ยมญาติทางอิสานก็เพราะหาช่องทางไปขายของ แกทนความกดดันไม่ไหว”
“อือม์ แล้วแกงส้มที่กินตอนหัวค่ำ นายคิดว่าเป็นฝีมือแม่บ้านคนนั้นใช่ไหม” ณฤทธิ์หลอกถาม ยังไม่ต้องการเฉลยว่าแม่บ้านคนดังกล่าวไม่มีวันฟื้นคืนชีพมาปรุงอาหารเลิศรสได้
“อันนี้แหละครับที่ผมประหลาดใจ รสชาติคุ้นลิ้นมาก แต่ป้าแกยังไม่กลับมาแน่ๆ ห้องพักปิดเงียบ พอรู้อย่างนี้ผมเลยอยากถามแม่ว่าวานให้ใครทำอาหารบ้าง เผื่อจะจับตัวคนวางยาผมกับน้าไสวได้”
“หัวแหลมมาก นายมีแววเป็นนักสืบเหมือนกัน ถ้าสนใจเปลี่ยนอาชีพเมื่อไหร่ติดต่อฉันคนแรกเลยนะ” ณฤทธิ์ไม่ได้ประชด เขาอยากให้กำลังใจคนช่างสังเกต และอีกฝ่ายก็ช่วยประติดประต่อข้อมูลเชื่อมโยงได้ง่ายขึ้น
“โอ๊ย ผมเกือบลืมไหมละครับ” จู่ๆ รปภ. ก็โพล่งเสียงดัง
“ตั้งแต่คุณไหมทองล้มป่วย ท่านเดินเหินไม่สะดวก นอนบนเตียงสลับนั่งรถเข็นตลอด แต่ที่ผมเห็นเมื่อวานคุณไหมทองเดินขึ้นรถด้วยตัวเอง ท่านดูแข็งแรงมาก แถมก่อนออกไปจากเรือนยังสั่งทุกคนว่าไม่ต้องห่วง เสร็จธุระจะกลับมาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”
“ฟังดู เหมือนคุณไหมทองวางแผนอะไรอยู่นะคะ” นิโคลหันไปถามณฤทธิ์
ชายหนุ่มลูบปลายคางซึ่งมีหนวดครึ้ม พลางเหลือบมองภาพในหน้าจอกล้องซึ่งฉายซ้ำอีกครั้ง
“นะ นั่นใช่น้ำนวลไหม!” เขาสั่งให้หยุดภาพวีดีโอ
บนหน้าจอเล็กๆ เห็นเพียงเสี้ยวด้านข้างหญิงสาวคนหนึ่ง ทว่ารูปร่างอาจารย์สาวสะดุดตา ทุกคนจึงเห็นพ้องกันว่าเป็นน้ำนวล
“ด้านหลังส่วนผีสิงนี่ นอกจากป่าชายเลนนอกรั้ว ยังมีอะไรอีก” ณฤทธิ์ถาม
รปภ. ผู้ชำนาญพื้นที่ตอบเสียงดังฉะฉาน “เรือนพักคุณไหมทองครับ”
“ถ้าปูพรมทั้งสวนยังไม่เจอ ‘หมาป่า’ เราคงต้องไปตามดูว่า มีใครไปเล่นจ้ำจี้ที่เรือนคุณไหมทอง”
ณฤทธิ์เล่นมุกซึ่งทุกคนต่างทำหน้าฉงน โดยเฉพาะคำว่า ‘หมาป่า’
“เอาไงครับ ให้ผมนำทางเลยไหม” รปภ. นำเสนอ
คนหน้าหนวดยิ้มตรงมุมปากเป็นการบอกใบ้ เห็นแล้วรปภ. ร่างหนาหัวล้านก็ก้าวฉิวฝ่าแนวต้นหญ้ารกชัฏเข้าไป
พอทุกคนก้าวพ้นแนวสวนหย่อมก็ออกมายืนในพื้นที่โล่ง เป็นสนามหญ้ากว้าง มีแปลงดอกทานตะวัน และไม้ประดับหลายสายพันธ์
แสงจันทร์ส่องให้เห็นบ้านปูนสองชั้นซ่อนหลังซุ้มเฟื่องฟ้า แสงไฟโดยรอบดับสนิท ราวกับมีเหตุไม่ปกติ
“โน้นไงครับเรือนปูนสองชั้น คุณท่านผู้ชายสร้างไว้นานแล้ว ตั้งแต่รุ่นพ่อผม หลายปีก่อนใช้เป็นที่สังสรรค์ตั้งแคมป์ปิ้งตกปลา ล่าสัตว์ มาเมื่อต้นปี คุณไหมทองให้คนทำความสะอาด จากนั้นก็เข้ามาพัก แต่พักได้เดือนสองเดือนก็ล้มป่วย”
“ตั้งแต่ป่วยก็ไม่มีใครได้เห็นคุณไหมทองใช่ไหม” ณฤทธิ์ได้ข้อมูลมาเช่นนั้น
รปภ. พยักหน้ารับ แล้วเสริมต่อ “อาจารย์น้ำสั่งห้ามทุกคนเข้ามาที่นี่ รวมถึงอาคารหอสมุดเก่าคนที่เข้าออกเรือนหลังนี้จึงนับคนได้ มีนายภูเขา แม่ผมและพยาบาล ส่วนคุณหมอ นานๆ จะมาที”
ณฤทธิ์พยักหน้าน้อยๆ ตามคำพูดรปภ. เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์ คนใกล้ชิดไหมทองคือตัวการของเรื่องทั้งหมด
“เมื่อกี้ เขาบอกว่าคุณไหมทองขึ้นรถไปโรงพยาบาล ถ้าอย่างนั้นคนที่เห็นในคลิปคือใคร!” นิโคลเดินเคียงณฤทธิ์พลางระแวดระวังภัย บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความไม่ปลอดภัย มีกลิ่นเหม็นไหม้อ่อนๆ เจือในสายลม
“อีกประเดี๋ยวเราก็จะรู้ว่าใครปลอมตัวเป็น ‘หมาป่า’ เตรียมกินหัวหนูน้อยหมวกแดง” ณฤทธิ์ส่องไฟฉายไปยังประตูไม้สีขาว มีคราบสีแดงเปรอะเปื้อน มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นเลือด!
ฌานสิเน่หา บทที่ ๑๕ หัวใจที่หายไป
ช่วงนี้มาพบกันทุกวันพุธนะครับ และหวังว่าทุกท่านจะมีความสุขในการทำงาน และ รออ่านมนุษย์ป้าฝันรักอยู่ ขอบคุณครับ
ความเดิมจากบทที่ผ่านมา http://pantip.com/topic/34339936
อันนี้จากเด็กดีครับ http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1350561
บทที่ ๑๕ หัวใจที่หายไป
เสียงไซเรนดังเข้ามาในโรงเรียน เจ้าหน้าที่ทีมแม็กซ์ตามด้วยกำลังตำรวจ มุ่งหน้าไปยังหอสมุดสถานที่พบศพแม่บ้าน รปภ. สองนายทำหน้าที่แข็งขัน ผิดกับก่อนหน้า ทั้งคู่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
เมื่อณฤทธิ์จับตัวมาเค้นสอบ จึงรู้ว่าเมื่อหัวค่ำได้รับขนมและอาหารจากเรือนไหมทอง ทั้งคู่แบ่งกันทานด้วยความเอร็ดอร่อยแล้วก็ผล็อยหลับ
“วันนี้ผมเข้างานตอนเช้าและควงกะช่วยน้าไสว ผมแอบงีบตอนห้าโมงเย็นถึงสองทุ่ม แบบหลับเต็มตาเลยครับ รับรองไม่มีง่วงอีก” รปภ.หน้ากลมหัวโล้นทั้งศีรษะบอกณฤทธิ์
“สรุปให้มันสั้นๆ เข้าใจทีเดียวได้ไหม” ณฤทธิ์ไม่อยากเสียเวลาฟังคำพูดอ้อมโลก
“ดะ ได้ครับ คือปกติเรือนคุณไหมทองทำอาหารไปเลี้ยงคนที่โบสถ์ช่วงเช้า ทำเสร็จแม่จะแบ่งมาให้ผมทาน วันนี้มีบราว์นี่กับแกงอีกสี่ห้าอย่าง แม่ปรุงเองบ้างบางคราวก็ไหว้วานชาวบ้านแถวนี้ แต่มีของแปลกอย่างนึง…”
“อะไรละ ที่ว่าแปลก” ณฤทธิ์หัวเสีย เขามีเวลาจำกัด หากอีกฝ่ายลีลาจัด
“แกงส้มหน่อไม้ครับ ผมกินกับน้าไสว ซดจนน้ำแกงหมด กินอิ่มข้าวไม่ทันเลี้ยงเม็ดด้วยซ้ำหัวก็น็อกชนกันหลับเป็นตาย” เขากล่าวพร้อมเป็นห่วงคนสนิทไหมทองซึ่งเป็นมารดาตน คาดการณ์ว่าคงตกเป็นเหยื่อถูกคนชั่วยืมมือทำงาน และตอนนี้อาจมีอันตราย
“เข้าใจละ ที่เห็นงัวเงียหลับยามตอนแรก เพราะกินของพวกนั้นเข้าไปใช่ไหม”ณฤทธิ์สรุปพร้อมมุ่งหน้าไปยังรถกระบะสี่ประตูคันใหญ่ พอถึงก็โวยลั่น “เฮ้ย! ยายเพี้ยน หายหัวไปไหน เคยเชื่อกันสักครั้งไหม”
“คงไม่มีอะไรร้ายแรงมังคะ ฝันรักไม่ใช่เด็ก อาจเดินสำรวจแถวนี้ ตามนิสัยอยากรู้อยากเห็น” นิโคลว่าพลางกวาดตามองแสงไฟวูบวาบ ได้ยินเสียงหวอดังสนั่น ทั้งที่กำชับทีมแม็กซ์ห้ามให้เรื่องในคืนนี้เป็นข่าว แต่คงไร้ประโยชน์
“เพราะฝันรักไม่ใช่เด็กผมเลยเป็นห่วง แม่คนนี้ชอบทำเรื่องแผลงๆ คิดว่าตัวเองมี ‘ของพิเศษ’ รู้อย่างนี้จับใส่กุญแจมือ ล็อกเอาไว้ที่รถคงสิ้นเรื่อง”
นิโคลนิ่วหน้า อาการที่เขาพบหน้าเธอในห้องปิดตายส่งให้หัวใจพองโต ทว่าพอเห็นเขาคลั่งเมื่อฝันรักหายตัว จิตใจก็แฟบลง เขาแสดงให้เห็นว่าแคร์ฝันรัก และดูมากกว่าเธอซึ่งทำงานเสี่ยงอันตรายกับเขานานหลายปี
บอสสาวสูดลมหายใจลึก เก็บกดอารมณ์เพชรหึงที่ก่อตัว “เดี๋ยวนิคจะช่วยตามหาอีกแรง ถือเสียว่าตอบแทนที่ฝันรัก พาคุณมาช่วยนิค”
ชายหนุ่มไม่ตอบ กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปในสวนหย่อมเล็กๆ ตามการส่งสัญญาณของตำรวจหญิงคนหนึ่ง
“ยายฝันร้ายฌานทิพย์ คงนึกว่าการถ่ายวีดีโอห่วยๆ จะช่วยชีวิตตัวเองได้” ณฤทธิ์มองกล้องในมือตำรวจสาว ซึ่งพบมันหล่นใกล้รูปปั้นนางฟ้า บริเวณนั้นมีคราบเลือดเปรอะต้นหญ้าและฐานรูปปั้น
“ดิฉันเห็นภาพวีดีโอในกล้องถ่ายค้างไว้ค่ะ” ตำรวจหญิงแจ้งข้อมูล ระหว่างนั้นรปภ.หน้ากลมเดินเข้ามาสมทบ เขาชะเง้อคอยาวมองการสนทนาด้วยความสนใจ
ภาพวีดีโอเคลื่อนไหวไปมาชวนเวียนศีรษะ กระนั้นก็ถ่ายทอดเหตุการณ์ที่พอจะชี้เบาะแสสำคัญ
ร่างในชุดคลุมลายดอกซากุระ ยืนเด่นในมือถือมือยาวปลายแหลม สีหน้าสีตาแสดงออกถึงความคลั่งแค้น พร้อมกระโจนใส่คนที่ส่งเสียงหวีดร้องเสียขวัญ
“โอ้ เป็นไปได้ยังไงครับ น่าเหลือเชื่อมาก”
“เฮ้ย! ใครใช้ให้นายมาเจ๋อแถวนี้ ฉันบอกให้ไปกันนักข่าวหน้าอาคารหอสมุดไม่ใช่หรือ” ณฤทธิ์ขึงตาดุพลางโบกมือไล่คนในชุดซาฟารี
“พี่ไสวไปแล้วครับ พอดีผมเพิ่งนึกอะไรออก” รปภ.กล่าวเสียงกระตือรือร้น ดวงตามีความมุ่งมั่น
“นอกจากถูกวางยาในอาหาร ยังมีอะไรจะบอกอีกฮึ” ณฤทธิ์ถามเสียงดุ
“มีครับ แต่เอาเรื่องภาพในกล้องก่อนดีกว่า ผมว่ามันมีอะไรทะ
“เอ ฉันได้ข่าวว่าคุณไหมทองป่วยสุขภาพไม่ค่อยดี แล้วจะลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ได้ยังไง” นิโคลค้าน
“อย่างที่คุณผู้หญิงพูดถูกเผงเลย ใช่…คุณไหมทองเคยป่วย” เขาว่าอย่างผู้กุมความลับ ทุกคนจึงละความสนใจจากหน้าจอหันมามองเขาแทน
“ตะ แต่เมื่อเช้ามืดมีรถพยาบาลมารับคุณไหมทอง เรื่องนี้แหละที่ผมอยากบอกพวกคุณ” ตอบเสร็จก็ยิ้มกว้างอวดฟันจอบซี่ใหญ่
“มีใครทราบเรื่องนี้บ้าง” ณฤทธิ์ให้ความสนใจรปภ.กว่าเมื่อครู่
“…เท่าที่ผมรู้ เมื่อวานครูน้ำไม่ได้กลับเข้าหอพัก ผมเจอเธอเมื่อเช้าก่อนออกไปบ้านคุณอรัญ จะมีแต่นายภูเขา เด็กนั่นจัดการทุกอย่าง บอกให้ผมเปิดประตูรั้วด้านหลัง อ่อ…รถที่มารับคุณไหมทองเป็นรถตู้ไม่ได้ติดป้ายโรงพยาบาล ข้อนี้ผมสงสัยตั้งแต่เมื่อวาน แต่ไม่ได้พูดให้ใครฟัง จนมาพบพวกคุณนี่แหละ”
“คุณไหมทองป่วยหนักหนักไม่ใช่หรือ มีเหตุผลอะไรต้องปิดบังเรื่องเข้าโรงพยาบาล” นิโคลซักอีก
“อันนี้ผมฟังแม่เล่ามาอีกทีนะครับ ก่อนคุณไหมทองล้มป่วย ท่านชอบให้แม่บ้านคนที่ลาหยุดไปทำแกงส้มหนอไม้ดองให้รับประทานบ่อยๆ แม่บ้านคนนั้นแกถนัดหาของป่า สมัยตอนเป็นสาวๆ เคยเข้าป่ากับคุณท่านผู้ชายไปเป็นแม่ครัว
พออายุเยอะแกก็หาผัก หาหน่อไม้แถวๆ นี้ มาทำอาหารให้คุณไหมทองทาน ผมจำได้ว่ามื้อสุดท้ายก่อนคุณท่านป่วย ได้สั่งให้แม่บ้านทำเมนูสารพัดหน่อไม้เต็มโต๊ะ แต่ทานไปสองสามคำคุณท่านก็วูบ”
คิ้วหนาของณฤทธิ์ขมวดยุ่ง ดวงตาจับจ้องรปภ.หัวโล้น เขาช่างใจประเดี๋ยวก็เอ่ยขึ้น
“นายกำลังหมายความว่า สาเหตุที่คุณไหมทองล้มป่วย มากจากอาหารของแม่บ้านคนนั้น!”
“ผมว่าไม่ใช่หรอกครับ แม่บ้านแกยังอยู่ดีมีสุข กินหน่อไม้ทุกวัน วันละสามสามสี่มื้อด้วยซ้ำ แกอยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าอาหารแกไม่ได้ทำให้คุณไหมทองป่วย มีแต่อาจารย์น้ำนั่นแหละ เอาแต่โทษคนแก่จนน่าสงสาร ผมเห็นป้าแอบร้องไห้ ที่ขอลากลับไปเยี่ยมญาติทางอิสานก็เพราะหาช่องทางไปขายของ แกทนความกดดันไม่ไหว”
“อือม์ แล้วแกงส้มที่กินตอนหัวค่ำ นายคิดว่าเป็นฝีมือแม่บ้านคนนั้นใช่ไหม” ณฤทธิ์หลอกถาม ยังไม่ต้องการเฉลยว่าแม่บ้านคนดังกล่าวไม่มีวันฟื้นคืนชีพมาปรุงอาหารเลิศรสได้
“อันนี้แหละครับที่ผมประหลาดใจ รสชาติคุ้นลิ้นมาก แต่ป้าแกยังไม่กลับมาแน่ๆ ห้องพักปิดเงียบ พอรู้อย่างนี้ผมเลยอยากถามแม่ว่าวานให้ใครทำอาหารบ้าง เผื่อจะจับตัวคนวางยาผมกับน้าไสวได้”
“หัวแหลมมาก นายมีแววเป็นนักสืบเหมือนกัน ถ้าสนใจเปลี่ยนอาชีพเมื่อไหร่ติดต่อฉันคนแรกเลยนะ” ณฤทธิ์ไม่ได้ประชด เขาอยากให้กำลังใจคนช่างสังเกต และอีกฝ่ายก็ช่วยประติดประต่อข้อมูลเชื่อมโยงได้ง่ายขึ้น
“โอ๊ย ผมเกือบลืมไหมละครับ” จู่ๆ รปภ. ก็โพล่งเสียงดัง
“ตั้งแต่คุณไหมทองล้มป่วย ท่านเดินเหินไม่สะดวก นอนบนเตียงสลับนั่งรถเข็นตลอด แต่ที่ผมเห็นเมื่อวานคุณไหมทองเดินขึ้นรถด้วยตัวเอง ท่านดูแข็งแรงมาก แถมก่อนออกไปจากเรือนยังสั่งทุกคนว่าไม่ต้องห่วง เสร็จธุระจะกลับมาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”
“ฟังดู เหมือนคุณไหมทองวางแผนอะไรอยู่นะคะ” นิโคลหันไปถามณฤทธิ์
ชายหนุ่มลูบปลายคางซึ่งมีหนวดครึ้ม พลางเหลือบมองภาพในหน้าจอกล้องซึ่งฉายซ้ำอีกครั้ง
“นะ นั่นใช่น้ำนวลไหม!” เขาสั่งให้หยุดภาพวีดีโอ
บนหน้าจอเล็กๆ เห็นเพียงเสี้ยวด้านข้างหญิงสาวคนหนึ่ง ทว่ารูปร่างอาจารย์สาวสะดุดตา ทุกคนจึงเห็นพ้องกันว่าเป็นน้ำนวล
“ด้านหลังส่วนผีสิงนี่ นอกจากป่าชายเลนนอกรั้ว ยังมีอะไรอีก” ณฤทธิ์ถาม
รปภ. ผู้ชำนาญพื้นที่ตอบเสียงดังฉะฉาน “เรือนพักคุณไหมทองครับ”
“ถ้าปูพรมทั้งสวนยังไม่เจอ ‘หมาป่า’ เราคงต้องไปตามดูว่า มีใครไปเล่นจ้ำจี้ที่เรือนคุณไหมทอง”
ณฤทธิ์เล่นมุกซึ่งทุกคนต่างทำหน้าฉงน โดยเฉพาะคำว่า ‘หมาป่า’
“เอาไงครับ ให้ผมนำทางเลยไหม” รปภ. นำเสนอ
คนหน้าหนวดยิ้มตรงมุมปากเป็นการบอกใบ้ เห็นแล้วรปภ. ร่างหนาหัวล้านก็ก้าวฉิวฝ่าแนวต้นหญ้ารกชัฏเข้าไป
พอทุกคนก้าวพ้นแนวสวนหย่อมก็ออกมายืนในพื้นที่โล่ง เป็นสนามหญ้ากว้าง มีแปลงดอกทานตะวัน และไม้ประดับหลายสายพันธ์
แสงจันทร์ส่องให้เห็นบ้านปูนสองชั้นซ่อนหลังซุ้มเฟื่องฟ้า แสงไฟโดยรอบดับสนิท ราวกับมีเหตุไม่ปกติ
“โน้นไงครับเรือนปูนสองชั้น คุณท่านผู้ชายสร้างไว้นานแล้ว ตั้งแต่รุ่นพ่อผม หลายปีก่อนใช้เป็นที่สังสรรค์ตั้งแคมป์ปิ้งตกปลา ล่าสัตว์ มาเมื่อต้นปี คุณไหมทองให้คนทำความสะอาด จากนั้นก็เข้ามาพัก แต่พักได้เดือนสองเดือนก็ล้มป่วย”
“ตั้งแต่ป่วยก็ไม่มีใครได้เห็นคุณไหมทองใช่ไหม” ณฤทธิ์ได้ข้อมูลมาเช่นนั้น
รปภ. พยักหน้ารับ แล้วเสริมต่อ “อาจารย์น้ำสั่งห้ามทุกคนเข้ามาที่นี่ รวมถึงอาคารหอสมุดเก่าคนที่เข้าออกเรือนหลังนี้จึงนับคนได้ มีนายภูเขา แม่ผมและพยาบาล ส่วนคุณหมอ นานๆ จะมาที”
ณฤทธิ์พยักหน้าน้อยๆ ตามคำพูดรปภ. เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์ คนใกล้ชิดไหมทองคือตัวการของเรื่องทั้งหมด
“เมื่อกี้ เขาบอกว่าคุณไหมทองขึ้นรถไปโรงพยาบาล ถ้าอย่างนั้นคนที่เห็นในคลิปคือใคร!” นิโคลเดินเคียงณฤทธิ์พลางระแวดระวังภัย บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความไม่ปลอดภัย มีกลิ่นเหม็นไหม้อ่อนๆ เจือในสายลม
“อีกประเดี๋ยวเราก็จะรู้ว่าใครปลอมตัวเป็น ‘หมาป่า’ เตรียมกินหัวหนูน้อยหมวกแดง” ณฤทธิ์ส่องไฟฉายไปยังประตูไม้สีขาว มีคราบสีแดงเปรอะเปื้อน มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นเลือด!