สวัสดีทุกๆท่านนะครับ ^ ^ ห่างหายไปนานเหมือนกันกับการเขียนบทความ ผมได้มีโอกาสไปเที่ยวเกาะเต่าดินแดนแห่งการเอาชีวิต(ตัวเอง)ให้รอด เรื่องมีอยู่ว่าผมนัดเพื่อนที่ห่างหายไปนานเที่ยวเกาะเต่ากัน นัดกันเป็นเดือนผ่านลูกล่อลูกชน อวยนู้นอวยนี่อวยเกาะเต่าซะจนสุดท้ายมาจบที่คว้าเงิน 2000 มาที่สถานีรถไฟกับเพื่อนผู้หญิงอีก1คน พวกเราตีตั๋วรถไฟฟรีจากกรุงเทพไปชุมพร เวลาบ่ายโมงครึ่งถึงชุมพรตอนสามทุ่มครึ่ง เรายืนรอรถไฟที่ได้ชื่อว่ามาตรงเวลายิ่งกว่าประเทศญี่ปุ่น สะอาดเรียบร้อยมีพนักงานขายของที่คอยเทคแคร์แม้ในยามหลับก็ยังอุตส่าสะกิดกุให้ตื่นและถามว่าน้ำเย็นๆมั้ย บางทีก็อยากถาม ท่านอนผมเหมือนคนต้องการน้ำเย็นๆขนาดนั้นเลยหร๊อ และก็เหมือนทุกๆครั้งมาตรงตามเวลาบ่าย 2 เป๊ะ !! แม่ม...





เราเดินหาที่นั่งกันอยู่นาน ถ้าใครเคยนั่งรถไฟฟรีจะเข้าใจ หาที่นั่งยากม๊ากกก บางที่เรามองว่าเรานั่งได้แต่เขาก็ดันมีข้าวของมาวางไว้ พอสบตาแล้วยังเมินใส่กุอีกอารมณ์เหมือนโดนแฟนเมินใส่ถ้าเดินไปบอกว่า " กุงอลเมิง!! " มันจะง้อกุมั้ย 555555  เมื่อหาที่นั่งไม่ได้ผมกับเพื่อนเลยพากันไปนั่งตรงทางเชื่อมรถไฟ ในใจก็คิดนะกุต้องนั่งอย่างนี้ไปชุมพรเลยหรอ มันเหมือนจะสบายและดูIndyดี แต่ตูดกับเหล็กมาเจอกันอะ หืมม สั่นจนคนท้องผูกก็ขี้คล้องอะแต่ความกังวนผมก็ต้องหมดไปเมื่อคนตรวจตั๋วมาไล่ที่ ผมได้ยินพี่เขาคุยกับเพื่อนผมอยู่ข้าง
"น้องอย่ามานั่งตรงนี้อันตราย"
"ไม่มีที่นั่งค่ะ" เพื่อนผมตอบ
"ที่นั่งมีเยอะแยะ ลงไหน"
"ชุมพรคะ"
"มาๆ"
พี่เขาก็พาพวกผมไปนั่งกับพี่ผู้หญิงคนนึง คือแบบแค่พี่เขาไปยืนทุกคนพร้อมที่จะมีที่ว่างเหลือทันทีความรู้สึกตอนนั้นเหมือนกุเส้นใหญ่มาก มีลูกพี่มาคอยเคลียให้ " นี้ซินะความรู้สึกของคนมีอำนาจ 555555555 " (หนูๆอย่าเอามันเป็นแบบอย่างนะ)





ผมไม่เคยนั่งรถไฟตอนบ่ายๆแบบนี้เลย ปรกติจะตอนดึกๆมากกว่าเพราะตอนดึกๆคนเขาไม่ค่อยคุยกันส่วนใหญ่จะใช้ช่วงเวลานั้นพักผ่อนกันยาวๆถึงอีกทีตอนเช้าเลย เพราะงั้นครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มานั่งรถไฟก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิ.. " เค้าไปเอง!! " ห๊ะ เดี๋ยวๆ มีลุงคนนึงผมว่าน่าจะ 50 ได้แล้วแหละแกคุยโทรศัพกับแฟนแกทะเลาะกันรุนแรงมากการทะเลาะกันเป็นเรื่องปรกติที่มันน่ารักคือคำที่พี่แกใช้พูดเนี่ยแหละ
" เค้าไปเอง เค้ามาที่หลังตัวไปอยู่กับมันเถอะ "
" ตัวจะเอาอะไรอีกก็เค้ามาที่หลัง เค้าไปเอง "
" ตัวทำไรนึกถึงลูกตัวไว้นะ " และลุงแกก็วางสาย มองออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกับฟิลลิ่งเท่ๆ เชรดดดด ลุงโคตรเท่ คนที่แพ้ก็ต้องดูแลตัวเองใช่มั้ยลุง !!
แต่เหมือนเรื่องจะไม่จบเมื่อแฟนพี่แกโทรมาอีกรอบและอีกหลายๆรอบ
" โทรมาอีกละ จะโทรให้ถึงหาดใหญ่เลยรึไง " ลุงแกบ่นกับผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามก่อนที่จะรับสาย
" นี่ถ้าตัวอยากจะด่าเค้าก็มายืนด่าเค้าที่สถานีตลิ่งชันนี่ม่ะ (ซึ้งคือสถาณีหน้า) "
" ใช่ลุง เพราะความมุ้งมิ้งของลุงทำให้ผมอยากจะเจอแฟนลุงมากเลย !! " ผมคิดในใจเพราะถ้าพูดออกไปอารมณ์จากที่คุยกับเมียพี่แกมาถึงกุแน่นอน -* -
ทุกอย่างลงเอยด้วยดีไม่โศกนาฎกรรมใดๆบนรถไฟ แฟนลุงแกนั่งรถไฟสปรินเตอร์ตามไปมุ้งมิ้งกับลุงแกต่อที่หาดใหญ่





ผ่านไป 3 ชม.กับการนั่งนิ่งๆบนรถไฟ ตอนนี้เพื่อนผมหลับไปแล้วส่วนผมก็พยายามขมตาหลับมันยังเย็นๆอยู่เลยช่วง 5 โมง แดดอย่างจ้าใครจะนอนลงฟะ ล้มโต๊ะแม่ม !! แต่ช้าก่อน ผมเหลือบไปเห็นวิวข้างนอนหน้าตางรถไฟ  ผมรีบหยิบกล้องออกมาถ่ายอย่างรวดเร็ว เร็วจนป้านั่งแถวข้างๆตกใจหันมามองพอเจอกล้องจ่อหน้าป้าแกหันหน้าควับไปอีกทางปานจะเอาหน้าพุ่งไปนอกหน้าต่าง ผมกดชัตเตอร์แบบรัวมาก กดแล้วดูหน้าจอ รีบปรับกล้องแล้วยกขึ้นถ่ายใหม่ มันเป็นภาพทุ่งนาที่เต็มไปด้วยน้ำ มีภูเขารูป่างแปลกๆเป็นฉากหลัง มันจะเฉยๆถ้ามันไม่มีกรอบหน้าต่างรถไฟเป็นฉากหน้า ผมรู้สึกมันเหมือนจอทีวีที่ฉายภาพของธรรมชาติ มันคงจะเป็นทีวีที่ภาพคมชัดที่สุดในโลกกับรายการที่ผมไม่สามารถดูได้ถ้าผมยังคงนั่งอยู่บ้าน ผมนั่งดูรูปที่ได้มา ก่อนที่จะยิ้มแหยๆให้ป้าเค้าเป็นัยๆว่า " หนูขอโทษ T T " ป้าแกก็ยิ้มตอบกลับมาเป็นนัยๆว่า " รอดไปนะเอ็ง "



ตั้งแต่ขึ้นมาจนตอนี้ร่วม 5 ชม.แล้วกับร่างที่ตายซากบนรถไฟ พระเจ้าช่วยลูกด้วย ลูกอยากไปวิ่งบนพื้นถนน  อยากนอนบนเตียงนุ่ม อยากไปโลดเล้นบนหาทรายของเกาะเต่า อยา.ก..  โบ๊ะ !! หือหูผมนี้อื้อเลย อะไรวะเกิดอะไรขึ้นมันคือเสียงอะไร มันดังมากและแรงอัดของมันทำให้หูซ้ายผมอื้อไปเลย ผมหันไปมองข้างหลัง มีลุงวัยกลางคนค่อนไปทางปลายๆ แขนข้างนึงมีถังน้ำที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มและผ้าเย็น ส่วนในมือถือห่อผ้าเย็นอยู่ ใช่ครับ มันคือเสียงจากวิธีการแกะห่อผ้าเย็นของลุงเขา ลุงแกกลัวผมไม่มั่นใจ ลุงแกเลยตบโบ๊ะไปที่ผ้าเย็น เสียงของการที่ตบห่อผ้าเย็น แหวกว่ายผ่านอากาศ พุ่งเข้ามาที่หูผมกระทบหูชั้นกลางหูชั้นนอก หูชั้นบนหูชั้นล่างหูทุกๆชั้น เกิดเป็นเสียงดังโบ๊ะ !! จบด้วยเสียงดังวิ้งงงง ..... ผมหันไปมองเพื่อนผม มันทำได้แค่ยิ้ม ในใจมันคงคิดว่า กุพูดกับเมิงเมิงก็ไม่ได้ยินหรอก





ผมมาถึงชุมพรตอน 4 ทุ่มโดยมีเพื่อนกุลมารับ คือผมจะบอกว่าการที่จะเดินทางในชุมพรค่อนข้างยากเพราะคนส่วนใหญ่มีรถประจำตัวกันในกรณีที่จะเที่ยวที่อื่นที่ไม่ใช่แลนต์มาร์คในชุมพรคุณจำเป็นต้องมีรถส่วนตัวหรือมีเพื่อนที่มีรถส่วนตัว ใจกว้างๆ ดุจมหาสมุทรแปซิฟิกตอนใต้ อย่างเช่นเพื่อนผม นอกจากมันจะอาสาจองตั๋วเรือ พาเที่ยวเกาะเต่า แล้วมันยังใจดีให้พักที่บ้านมัน แถมด้วยวันกลับจาขับรถพาเที่ยวชุมพรด้วย ขอให้เจ้าภาพจงเจริญญญญญญ  
คืนนี้เราพักกันที่บ้านเพื่อนผม และเช้าตี 5 ของวันพรุ่งนี้ละของจริง