...ขอเล่า...ประสบการณ์การเห็นคนที่เรารักสิ้นลมไปต่อหน้าต่อตา...ถ้าฉันรวยจะสวยหั้ยดูเด้อ...!!!



...เรื่องที่จะเล่าเป็นเรื่องของเพื่อน จขกท.เองค่ะ

ตอนนี้สภาพจิตใจเพื่อนยังอยู่ในอาการเศร้าโศก

เรารู้ว่าเพื่อนเรารักแม่มาก... และดูแลคุณแม่ด้วยดีเสมอมา

ใกล้วันแม่แล้ว...อยากให้คนที่มีแม่ที่ยังอยู่กับเรา...

ได้ใกล้ชิดและเอาใจใส่ดูแลท่านให้ดี จะได้ไม่เสียใจภายหลัง...


...ตามทู้เก่าๆจะอยู่ในห้องราชดำเนินทั้งหมดค่ะ
ขอแทคห้องราชดำเนินเพราะ คุณผลึกหิน เจ้าของเรื่องอยู่ห้องราช ฯ
แทคห้องศาสนา เพราะจขกท. อยู่ห้องศาสนา
แทคห้องศาลาประชาคมเพราะเป้นปัญหาชีวิต....

http://pantip.com/topic/33980030
...กระทู้ร่วมไว้อาลัย คุณแม่ของคุณผลึกหิน ถึงแก่กรรม... ถ้าฉันรวยจะสวยหั้ยดูเด้อ...!!!





ขอเล่า...ประสบการณ์การเห็นคนที่เรารักสิ้นลมไปต่อหน้าต่อตา...

คืนวันที่ 26 กรกฎาคม เราได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ช่วงประมาณ 4ทุ่ม
เราตั้งแต่แม่ป่วย เสียงโทรศัพท์กลางคืน เป็นอะไรที่เราผวามากๆ...
และเมื่อหน้าจอโชว์เบอร์ว่าเป็นพ่อโทรมา...
เราเริ่มรู้สึกว่า...มันต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นเป็นแน่แท้...

เรารับสายเสียงพ่อสะอื้นมาตามสาย...ชัยแม่คงไม่รอดคืนนี้...แม่ความดันต่ำมาก...
หมอมาให้พ่อเซ็นต์การไม่อนุญาติให้ใส่ท่อช่วยหายใจ...พ่อเซ็นต์แล้ว...

เราตกใจอึ้งไปสิบวิ...ก่อนบอกพ่อว่า...ใจเย็นๆพ่อเดี๋ยวชัยจะขับรถขึ้นไปเลยตอนนี้...

เรากับแฟนขับรถออกจาก กทม.ประมาณสี่ทุ่มครึ่ง...ไปถึงลพบุรี เกือบตี1
เราตรงดิ่งไปหาแม่ที่รพ.ทันที...

เสียงแรกที่เราได้ยิน... เสียงร้องของพ่อ...
ภาพแรกที่เราเห็น...แม่นอนหมดสติ...ใส่ที่ครอบหายใจ...ขาข้างซ้ายให้น้ำเกลือ...
แขนข้างขวา...ให้ยากระตุ้นการเต้นของหัวใจ

เรามองที่หน้าจอมอนิเตอร์ ความดันแม่ 65/80การเต้นของหัวใจ 102
เราจับมือแม่ขึ้นมาดู บวมทั้งสองข้าง นิ้วมือเริ่มออกสีม่วงจางๆ...
เราดูที่เท้าก็บวมเช่นกัน เราดูปัสสาวะแม่มีค้างในถุงนิดหน่อย...สีออกชาจีนเข้มๆ...
เรานึกในใจว่าแม่คงไม่รอดแน่แล้ว...

เพราะเราเคยอ่าน10สัญญาณของคนใกล้เสียชีวิต แม่เราก็ปาเข้าไป...แปดข้อแล้ว
ยังเหลือแต่เพียงมือและเท้าที่ยังไม่เย็นแค่นั้น...

พ่อบอกเราว่า...ต้องให้ยากระตุ้นหัวใจตลอด...ถ้าถอดออกแม่ก็จะไปทันที...
เราบอกพ่อว่า...ถ้าแม่ต้องจากไปด้วยสภาพแบบนี้...แม่ไปดีไม่ทรมานน่ะพ่อ...

คืนนั้นทั้งคืนเป็นอะไรที่ยากจะข่มตานอนหลับลงได้...แม้ร่างกายจะอ่อนเพลีย...
แต่สมองมันกลับตื่นตัว...ฉายภาพอดีตของแม่ในเหตุการณ์ต่างๆ...
วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดคืน...ยังกับนอนดูหนังกลางแปลง...
น้ำตาที่มันอัดอั้นอยู่ภายใน...ค่อยๆเอ่อล้นไหลริน...ออกมาอาบสองแก้ม...

จนเช้าหมอมาตรวจเราถามถึงอาการแม่ ทั้งๆที่รู้ว่าแม่คงไม่รอดผ่านวันนี้แน่ๆ...

หมอบอกว่าแม่คงหมดหวังแล้ว...ระบบต่างๆภายในได้ถูกทำลายหมดสิ้น...
ที่เห็นหายใจอยู่ได้เพราะยากระตุ้นการเต้นของหัวใจ...หากถอดออกก็จะหยุดเต้น...

พอสักสิบโมงเช้า ความดันแม่เริ่มดร๊อปลงอีก พยาบาลก็มาปรับเพิ่มจำนวนหยด...
แม่เป็นอยู่อย่างนี้หลายชั่วโมง...เครื่องพอความดันต่ำก็ร้องเตือนเป็นระยะ...
พยาบาลก็จะเข้ามาเพิ่มจำนวนหยดของยาที่ค่อยๆหยดลงไปตามสายผ่านแขน...

สักบ่ายสามโมงกว่าๆมีเจ้าหน้าที่พยาบาล...มาถามว่าลูกๆมาครบกันรึยัง...
เราบอกว่ายังขาดอีกสองคน กว่าจะมาถึงคงห้าทุ่ม...จนท.บอกแม่คงอยู่ไม่ถึง...
และให้เราและน้องๆสามคน ช่วยกัน...สวดมนต์ ให้แต่ล่ะคนกล่าวชื่นชมแม่ กล่าวขอโทษ
และขอให้แม่ อโหสิกรรม ในสิ่งที่ลูกๆเคยล่วงเกินท่านมาในอดีต...

เราพูดใกล้ๆหูแม่...บอกแม่...ลูกขอบคุณทุกอย่างที่แม่ให้มา...แม่ทำให้ลูกมีวันนี้...
เพราะความอดทนตรากตรำทำงานของแม่...ลูกภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่...
หากชาติหน้ามีจริงลูกขอเกิดมาเป็นลูกแม่อีกน่ะ...อะไรที่ลูกเคยทำผิดไปขอให้แม่ให้อภัย
และอโหสิให้ลูกด้วยน่ะแม่...

เจ้าหน้าที่ให้เราใช้โทรศัพท์ เปิด Speaker Phoneโทรหาพี่สาวและน้องอีกคนที่ยังมาไม่ถึง...
กล่าวขอให้แม่อโหสิกรรม...

หลังจากนั้น...เราเปิดบทสวดมนต์ให้แม่ฟัง...และกระซิบข้างหูแม่...ให้แม่ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร...
ให้ตามพระไป...ให้แม่ไปดี...ไม่ต้องห่วงคนข้างหลัง...แม่พ้นทุกข์แล้ว...หลับให้สบายน่ะแม่น่ะ...

จน สี่โมง กว่าๆ ยาที่หยดหมด หมอเข้ามาพอดีถามว่า...ลูกๆมากันครบหรือยัง...ยังรอใครไหม...
ยากระตุ้นหมดจะให้ยาต่อไหม...เราบอกยังรออีกสองคนกว่าจะมาถึงคงห้าทุ่ม...

พ่อบอกว่า...ไม่ต้องรอ...ไม่ต้องให้ยาต่อ...เพราะทนเห็นสภาพแม่แล้ว...พ่อสงสารแม่ที่นอนไม่ได้สติ...
หายใจแบบ  Air Hunger ทุกๆ 5 วินาที...

หมอเลยสั่งพยาบาล อ๊อฟยา...

วินาทีนั้น...ทุกคนรู้ว่าเวลาหยุดหายใจแม่ใกล้มาถึงแล้ว...

เราเริ่มใจหาย...หัวใจเริ่มเต้นรัว...

หลังจากพยาบาลอ๊อฟยา...

อัตราการเต้นของหัวใจแม่ๆก็ค่อยๆลดลง สวนทางกับอัตราการเต้นของหัวใจเรา ที่ค่อยๆเพิ่มขึ้น...

มันช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าเศร้าระคนความระทึก...กับการที่ต้องมาเห็นคนที่เรารัก...
กำลังจะจากเราไปต่อหน้าต่อตา....

อัตราการเต้นของหัวใจแม่จาก 110-115 ก่อนหยุดให้ยา ค่อยๆลดลงมาเหลือ 91-92
เรากุมมือแม่ตลอด...พ่อไปแอบร้องให้ที่โซฟาข้างหลังเรา นั่งมองจอมอนิเตอร์
บอกอัตราการเต้นของหัวใจและความดัน...ส่วนน้องๆที่ยืนอยู่ซ้าย-ขวา ก็เริ่มร้องให้
เรียกแม่..แม่...ขอให้แม่...ไปดีน่ะ...ไม่ต้องห่วงน่ะแม่น่ะ...

นิ้วมือแม่เริ่มคล้ำออกสีม่วงๆมากขึ้น อาการฮุบอากาศเริ่มทอดระยะยาวออกไปนานกว่าสิบวินาที
แม่ถึงจะเฮือกหนึ่งครั้ง...

พ่อนั่งมองขานอัตราการเต้นของหัวใจตลอด...และบอกว่าถ้าต่ำกว่า 40 กราฟก็จะเป็นเส้นตรง...

พ่อบอกตอนนี้ ...80แล้ว...70แล้ว...60แล้ว....พอถึงตอนนี้เรารู้ว่าในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า...
แม่ที่ยังหายใจก็จะหยุดหายใจแล้ว...

หัวใจเราเริ่มเต้นรัว...น้ำตา...เริ่มเอ่อล้นออกมาอีกโดยอัตโนมัติ...
เราบอกข้างหูแม่...แม่ๆแม่ไปดีน่ะ...แม่ตามแสงสว่างไปน่ะ...
ถ้าแม่เห็นพระให้แม่ตามพระไป...ไม่ต้องห่วงพ่อและน้องๆน่ะแม่...ลูกจะดูแลพ่อและน้องๆเอง....

พ่อขาน...50แล้ว...ทุกคนเริ่มร้องให้เสียงดังขึ้น...พ่อขานว่าต่ำกว่า...50แล้ว...น้องร้องให้ดังขึ้นไปอีก....
พ่อบอกเหลือ45แล้ว....เราเห็นแม่เริ่มหยุดหายใจ...เราบอกแม่ไปดีแล้ว...

พ่อบอก...ไปแล้ว...แม่ไปแล้ว...กราฟเป็นเส้นตรงแล้ว...พ่อเรารายงานตลอด...ด้วยน้ำเสียงสะอื้น...

วินาทีนั้น...แค่ช่วงระหว่างความเป็นกับความตาย...มันแค่คาบเส้นแค่นั้นเอง...และใช้เวลาแค่เสี้ยววินาที...
ในการก้าวผ่าน...

ใจเรารู้สึกหวิวมากขึ้น...สงสารแม่จับใจ...และถามตัวเองว่านี่แม่ไปแล้ว...แม่จากเราไปจริงๆแล้ว...หรือนี่....
เราสังเกตุเห็นเส้นเลือดที่คอแม่ กระตุกขึ้นมาอีกนิดนึง...พ่อบอกกราฟมีเส้นกระตุกอีกนิดนึง...นั่นคงเป็นการ
เต้นค่อยๆครั้งสุดท้ายของหัวใจแม่...ก่อนจะหยุดเต้นอย่างถาวรตลอดกาล...หัวใจแม่มันคงทำหน้าที่จนสุด
ความสามารถของมันแล้ว...ตลอด 73 ปี ที่มันเต้นไม่เคยหยุด...
หัวใจของแม่...ถึงเวลาหยุดพักเสียที...

เรากดออดเรียกพยาบาลบอก...แม่สิ้นลมแล้ว...สักครู่หมอและพยาบาลก็เข้ามาฟังและจับชีพจรแม่
และหมอก็พยักหน้าให้พยาบาลพร้อมดูเวลาบอกพยาบาลว่า...17.09 คือเวลาที่แม่จากเราไปตลอดกาล...








คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 13
ผลึกหิน...ขอขอบใจและซึ้งใจเพื่อนๆทุกๆคนน่ะครับ...

แม้นรู้จัก กันผ่านแค่ ตัวอักษร
ที่สะท้อน ความคิดเห็น ให้ได้ซึ้ง
ผลึกหิน ขอขอบใจ แนบตราตรึง
ระลึกถึง เพื่อนคีย์บอร์ด จากใจจริง...
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่