สำหรับผมมันไม่ใช้ BTS ได้มั้ยครับ
ย้อนกลับไปประมาณ15ปีที่แล้ว บ้านผมอยู่เกือบตกกรุงเทพ สมัยนั้นมันยังไม่เจริญเลยแถวบ้านยังทำนาอยู่  ทุกเช้าผมต้องรีบตื่นนอนอาบน้ำให้เสร็จก่อนเจ็ดโมงเช้า แล้วอีกครึ่งชั่วโมงที่เหลือผมใช้เวลากับการนั้งมองออกไปที่หน้าต่างห้องนอนของผม จากตรงนั้นมองออกไป ก็จะเห็นซอยถนนลูกรังเล็กๆอีกซอยนึง
ที่ถัดจากซอยของบ้านผม เจ็ดโมงถึงเจ็ดโมงครึ่งเป็นเวลาที่เด็กผู้หญิงมัธยมคนหนึ่งเดินออกจากบ้านเพื่อมาขึ้นรถสองแถวไปโรงเรียน เห็นแค่นั้นผมรีบหยิบกระเป๋าใส่รองเท้าแล้วรีบไปขึ้นให้ทันรถคันเดียวกับเธอ ผมมีความสุขกับการที่ได้แอบมองโดยที่ไม่เคยได้คุยกันเลยเป็นเวลาเป็นปีๆ
  เย็นวันนึงผมชวนพี่น้องของผมไปตีแบตกันที่สวนสาธรณะแถวบ้าน บังเอิญเจอเธออยู่กับเพื่อน พอดีเพื่อนเค้าเป็นรุ่นน้องที่ผมรู้จัก เค้ากับเพื่อนได้มาทักทายกับผมแล้วผมก็ชวนมาตีแบตเล่นกับพวกเราจนมืด ก่อนกลับบ้านผมเอ่ยปากชวนเค้าว่าพรุ่งนี้มาตีแบตกันอีกมั้ยเค้าตอบตกลงผมจึงขอเบอร์โทรศัพท์บ้านเค้าไว้ จะได้โทรนัดกันอีกที สมัยนั้นยังไม่มีมือถือ
  จุดนั้นคือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเรา ผมโทรไปหาเขาแทบจะทุกวัน ผมพยายาม ในแบบของผมถึงสามปี เค้าถึงได้ตกลงมาเป็นแฟนกับเรา จากวัยรุ่นถึงวัยทำงานที่เราคบกันต่างคนต่างก็เติบโต แต่ต้นทุนชีวิตคนเราก็ไม่ได้เท่ากัน พื้นฐานครอบครัวเราก็ไม่เท่ากัน เค้าเป็นครอบครัวข้าราชการ ส่วนพ่อแม่เราจบแค่ ป4 หลังจากที่เธอเรียนจบตรีก็เรียนต่อไปด้วยทำงานไปด้วย ส่วนเราจบแค่สายอาชีพก็ออกมาทำงาน บ้านเค้ามองเราว่าไม่มีอนาคต อาจจะจริงของเค้า แต่ระหว่างที่คบกัน เราก็คุยกันถึงเรื่องอนาคตเราอยากแต่งงานกัน อยากมีลูกด้วยกัน เค้าบอกกับเราว่า เราแต่งกันง่ายๆก็พอไปแต่งกันที่โรงพยาบาลสงฆ์กันก็ได้ง่ายๆ มีวันหนึ่งเค้ามางานวันเกิดแม่ผมที่บ้านเรานั้งร้องคาราโอเกะกันสนุกมาก แต่พอกลับผมเดินไปส่งเค้า เค้าร้องไห้และบอกกับผมว่าเค้ากลัวทุกสิ่งที่มีอยู่ตอนนี้หายไป
  ผมพยายามทำงานเก็บเงินเพื่อที่เราจะได้แต่งงานกัน  (ระหว่างที่เราคบกันทั้งพ่อและแม่ต่างก็มีคนที่อยากให้ลูกสาวคบหาอยู่แล้ว)
จนแม่ของของเค้าเริ่มใจอ่อนบอกกับเราว่าก็ไปเอาพ่อแม่เรามาสู่ขอแล้วกัน เรานั้งจับมือกันวันนั้นเป็นวันที่ผมมีความสุขมากที่สุด แต่ทันทีที่พ่อเค้ารู้เรื่องนี้พ่อโกรธมาก ถึงขนาดจะตัดพ่อลูกกันอยู่บ้านเดียวกันเค้าไม่คุยกับลูกเลย ไม่กินข้าวร่วมกับลูก เรารู้สึกกดดันเหมือนเราเป็นตัวการที่จะทำให้บ้านเค้าแตกแยก เย็นวันหนึ่งผมขับรถไปรับเค้าจากที่ทำงานกลับบ้านก็คงเป็นวันปกติของเค้าส่วนผม ผมรู้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นวันสุดท้ายของทุกสิ่ง ผมเลือกที่จะจบปัญหาด้วยการที่ผมขออกมาเอง จากวันนั้นผมก็ไม่เจอเค้าอีกเลย เค้าพยายามโทรหาผม ส่งข้อความมาเพื่อที่จะเจอผม แต่เราก็ไม่เคยตอบอะไรเค้าเลย...คุณเคยรู้สึกมั้ยการที่เราแอบรักใครสักคนแล้ววันนึงเรารักกันแล้วจะได้แต่งงานกันผมนี่โครตมีความสุขเลยตอนนั้น แต่แล้วก็ถึงเวลาที่ผมต้องเลือกผมเลือกที่ให้ครอบครับเค้าเดินต่อไปไม่รู้ผมคิดถูกมั้ยผมหายไปจากชีวิตเค้า  แต่รู้ตัวอีกทีเค้าก็แต่งงานแล้ว ก่อนที่เราจะเป็นแฟนกัน  ผมเคยคิดนะว่าใครนะจะเป็นคนทีโชคดีวันนี้ผมก็ได้เห็นแล้ว ทุกคนมีเส้นทางของตัวเอง ปัจจุบันทุกอย่างกลายเป็นอดีตที่สวยงาม ที่ยังคงฝังอยู่ในจิตใจลึกๆของเรา ส่วนผมก็ได้เจอและแต่งงานกับภรรยาที่แสนน่ารัก ผมจะดูแลภรรยาและครอบครัวของผมให้ดีที่สุด ผมไม่รู้ว่าอดีตผมเลือกเส้นทางผิดหรือถูกแต่เราคงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้คงได้แต่เก็บมันไว้เป็นความทรงจำที่สวยงามตลอดไป